ep10

นายท่านเป็นคนละเอียดถี่ถ้วนนัก คิ้วคมเข้มนัยน์ตาคมกริบ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสีแดงเรื่อ สาวๆ ทั้งบางพอเห็นนายท่านก็ชม้ายตาแลกันเป็นทิวแถว หลายคนเข้ามาไต่ถามว่า นายท่านเป็นคนที่ใด ลออองค์ลงมาดังเทพบุตรก็มิปาน สุชัยมิรู้จักตอบเยี่ยงใด จึงตอบไปว่า คนเชื้อสายอารยันอย่างนายท่านก็เชื้อสายเทพนั่นแล

“มีอันใดรึ สุชัย” เสียงเข้มเอ่ยถามบางเบา ใบลานในมือถูกพลิกอ่าน แต่รอบตัวก็ไม่ให้คลาดสายตาไปได้

“นายท่านของข้า งดงามราวเทพบุตร” สุชัยตอบตามสัตย์

“สตรีบางนี้ เคยถามเจ้า แล้วเจ้าตอบดังนั้น”

“มิได้นายท่าน ตอบแต่เพียงนายท่าน เชื้อสายเทพ” สุชัยตอบเสียงร่าเริง หัวเราะร่วน พลอยทำให้คนเป็นนายหัวเราะด้วย

“เทพที่ใดกันจักมาเดินดินเช่นข้า ใครจักหาญเชื่อเจ้า”

“คนบางนี้ มักเปรียบเปรยกันเช่นนั้น”

สุชัยอธิบาย ผู้เป็นนายได้แต่พยักหน้ารู้ มิทันได้โต้ตอบอะไรกัน เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้น เมื่อเรือที่สวนกันลำหนึ่งเกี่ยวเชือกรั้งสินค้าที่ยื่นออกมานอกลำเรือ จนทำให้เรือโคลงไปวูบหนึ่ง แต่โชคร้ายที่ทำให้ใครคนหนึ่งหล่นลงไปในลำน้ำที่มีจระเข้ชุกชุมนี้

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย โอ๊ย ป่านนี้ไอ้เข้ มิแห่กันมาแล้วรึ เร็ว ขึ้นเรือเร็ว”

เสียงตะโกนร้องของคนบนเรือดูเดือดร้อนมากมายนัก คนที่ตกน้ำพยายามว่ายให้พ้นจากท้องเรือที่เบียดชิดกันอยู่ สิ่งที่ผู้คนระวังอยู่คือเจ้าก้อนขี้หมาที่ลอยนิ่งกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ อันตรายเป็นแน่แท้ หากยังอยู่ในน้ำในเวลานี้

“เร็ว มันมาแล้ว ช่วยด้วยเถิด ใครก็ได้ช่วยแม่มณีด้วย”

คนในน้ำพยายามหาทางขึ้นเรือที่ทั้งสองลำต่างก็ยืนมือลงไปเพื่อช่วย หากแต่อีกลำ ส่งเชือกลงไปให้ มือเรียวเล็กคว้าเชือกนั้นอย่างว่องไว ก่อนที่แรงอันมากดึงเชือกรั้งขึ้นมาเล็กน้อยก็ถึงมือแข็งแรงกำรอบข้อมือนั้น ฉุดดึงขึ้นมาอ้อมกอดบนเรือ ร่างนั้นหนาวสั่น ผมยาวเปียกลู่แนบศีรษะ ใบหน้าโครงเหลี่ยมแปลกตา ริมฝีปากสั่นน้อยๆ มิกี่อึดใจคนบนเรือก็ส่งผ้ามาโอบคลุมร่างที่เปียกโซกอยู่นั้น ทำให้ “แม่มณี” ตามเสียงเรียกของเรืออีกฝั่ง ขยับตัวออกจากอ้อมกอดก้มหน้านิ่ง มิกล่าวคำใด

“ปลอดภัยแล้ว มิต้องห่วง” สุชัยตะโกนบอกคนบนเรือโน้น พรางทำสัญญาณให้จอดเทียบท่าที่จะถึง แม่มณีกระชับผ้าคลุมมองคนที่โอบบ่าไว้อย่างเคืองขุ่น จนคนโอบละมือ

“ขอประทานโทษเถิด แม่มณี ข้ามิได้มีเจตนาอื่น”

“เรือของท่าน ชนเรือฉัน” เสียงแม่มณีแหวใส่ หน้าตาบูดบึ้ง พลางความเขินอายไว้ภายใต้ความโกรธขึ้ง

“มิรู้หรือว่า อันตรายนัก ฉันเกือบถูกจระเข้คาบไปเสียแล้ว”

“ข้าช่วยเจ้าได้ทันเวลามิใช่รึ”

“แต่ก็ทำให้ฉันตกใจ” แม่มณียังคงตวาดเสียงใส่

“ใจเย็น ใจเย็น ใจเย็น” เสียงเจรจาอ่อนหวานดังขึ้นด้านหลัง ทำให้มณีหันไปมองอย่างสนใจ

“ท่านเลี้ยงนกหลากสี” เสียงรื่นเริง ยินดีขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นนกหลากสีพูดได้

“ฉันเคยได้ยินพวกชมพูทวีปเลี้ยงนกหลากสีไว้เป็นเพื่อนยามเดินทาง” นางหันมาพูดกับคนตรงหน้า

“ข้าชื่อเพชรแรก มาจากชมพูทวีป อย่างที่เจ้านึกสงสัย” นายท่านของสุชัย บอกชื่อต่อนาง

“ชื่อแปลกนัก” มณีพึมพำกับตัวเอง

“ชื่อของข้า มาจากวชิระ”

“วชิระ แปลว่าเพชรฤๅ ข้านึกว่าสายฟ้าเสียอีก”

“สายฟ้า ก็มิผิด วัชระ วชิระ พชร และเพชร รากภาษาของข้าเป็นเช่นนี้ และความหมายก็มากมี”

“ข้าเคยได้ยินเพชรนั้นงามนัก เหมือนหยาดน้ำค้างบนใบบอนที่กระทบแสงตะวัน” แม่มณีส่งเสียงเจื้อย พลางก้มตัวดูเจ้านกหลากสี รอให้มันพูด จนลืมไปว่าก่อนหน้านั้นมีเรื่องให้เคืองขุ่น

“วชิระสำหรับข้าแปลว่า เพชร เพราะข้าคือเพชรแรกที่ประดับอยู่บนมงกุฎเหนือเศียรขององค์วชิระนารายณ์”

“วชิระนารายณ์?”

เพชรแรกยิ้มเป็นครั้งแรกของวัน

“อากาศดี อากาศดี อากาศดี “เสียงเจ้านกดังขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นนายยิ้ม

“ฉันมิควรแปลกใจ เมื่อท่าน ผู้มาจากชมพูทวีปจักนับถือองค์พระนารายณ์” มณีกล่าวเสียงเรียบ แม้เพียงครู่อดที่จะหวั่นไหวกับรอยยิ้มบาดตานั้นมิได้ เพชรแรกยังคงมองอยู่ และรอยยิ้มก็ยังยิ้มอยู่เช่นนั้น มณีจึงเสมองไปทางอื่น พลันสายตาก็แลเห็นขวดใบเล็กบรรจุน้ำสีชมพูอยู่ด้านใน มองดูสวยงามนัก

เพชรแรกมองตาม อมยิ้มก่อนจะยกขวดเหล่านั้นมาให้ดูอย่างใกล้ชิด

“น้ำหอม ทำจากดอกไม้หอม สินค้าเปอร์เซีย ข้าได้มาเล็กน้อยเท่านั้นเพราะราคาสูงนัก”

“เหมือนน้ำปรุงกระมัง”

เพชรแรกพยักหน้ารับ รอยยิ้มยังเกลื่อนอยู่ที่ใบหน้า

“สวยดี แต่จะหอมสู้น้ำปรุงของเราได้รึ”

“มันเป็นความแตกต่าง เหมือนดอกไม้ที่มีอยู่มากมายหลายพรรณ เจ้าอยากได้หรือไม่ ข้าจักให้”

เพชรแรกหยิบยื่นขวดน้ำหอมเปอร์เซียขวดน้อยให้กับมณี หากมณีเมินมิได้รับ พอดีกับเสียงเรียกของคนที่ท่า

“ท่านเพชรแรก นั่นท่านใช่หรือไม่” คนบนท่าตะโกนเรียก ผู้เฒ่า ผู้สาว ที่นั่งขายผักปลา ก็ชะแง้แลตาม เพชรแรกมาแล้ว

เพชรแรก เดินออกไปที่กราบเรือแล้วกระโดดลงไปที่ท่าโดยมิรอไม้พาดข้าม เสียงเอะอะด้วยความตกใจของสุชัย มิได้ทำให้เพชรแรกหันกลับมามอง ด้วยการกระโดดลงเรือเช่นนี้ เพชรแรกกระทำเสมอมา

“เรือสูงเยี่ยงนี้ มิควรกระโดดลงไป หากนายใหญ่รู้ ข้าถูกด่าเปิงแน่”

มณี กระชับผ้าคลุม หยิบขวดน้ำหอมเปอร์เซีย เข้าพกแล้วเดินลงจากเรือมาที่ท่าน้ำ ก่อนหันกลับไปที่เรืออีกครั้ง สัญลักษณ์ดอกบัวและพระคเณศ เรือจากเมืองปัทมะ มาส่งสินค้าที่นี่กระมัง