ตอนที่ 1 ก้าวแรกสู่... ความร้าวฉาน (3)

“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ บุญเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ไล่ตะเพิดมันไป คุณเองก็เถอะ จำไม่ได้หรือไงว่าแม่มันทำอะไรไว้บ้าง คอยดูเถอะ อีกหน่อยยัยเด็กนี่ก็ไม่พ้นต้องทำให้พวกเราเดือดร้อนเหมือนแม่มันนั่นแหละ”

“หยุดนะ คุณพราว!” คุณไกรภพตวาดอย่างเหลืออด

“ฉันไม่หยุด คุณจะทำไม จะฆ่าจะแกงฉันเพราะเด็กคนนี้ก็เอาสิ ให้มันรู้ไปว่าคุณจะเห็นคนอื่นดีกว่าลูกเมียตัวเอง”

“พราวพิไล!” คราวนี้ร่างสูงตรงเข้ากระชากแขนของผู้เป็นภรรยาบีบอย่างแรงด้วยความโกรธจัด จนอีกฝ่ายน้ำตาคลอเบ้า แต่ด้วยทิฐิแรงกล้าทำให้คุณพราวพิไลต้องกัดฟันไม่ยอมร้องออกมาสักแอะ

“คุณพ่อ ปล่อยคุณแม่เถอะครับ ดูสิ คุณแม่เจ็บจนร้องไห้แล้ว คุณพ่อไม่รักคุณแม่แล้วเหรอครับ” พีรภัทรต้องรีบเข้ามาขวาง

“คุณพราว ผมขอโทษ” คุณไกรภพได้สติคลายมือ หากอีกฝ่ายกลับรีบสะบัดออกอย่างรังเกียจ

“ไปกันเถอะตาเพชร ใครจะไม่รักเราก็ช่าง จำไว้ว่าแม่รักลูกคนเดียวก็พอแล้ว ” คุณพราวพิไลจูงมือลูกชายเดินผละไปอย่างไม่ไยดี พีรภัทรเหลียวกลับไปมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาเย็นชา ไม่ว่าพ่อของเขาจะยกย่องให้เด็กคนนี้อยู่ในฐานะใดก็ตาม แต่สำหรับเขาแล้ว ศุภิสรา คือ ศัตรูของเขา ได้สถานเดียวเท่านั้น

“คุณลุงคะ ทำไมคุณป้ากับพี่คนนั้นถึงไม่ชอบหนูล่ะคะ”

“อย่าคิดมากเลยนะลูก จำไว้แค่ว่า ต่อไปนี้หนูจะต้องเข้มแข็งและอดทนมากๆ ถ้าหนูเป็นเด็กดี สักวันหนึ่งทุกคนก็จะเห็นความดีของหนู และรักเอ็นดูหนูเองนั่นแหละนะ” คำปลอบโยนของคุณไกรภพดูห่างไกลเกินความเป็นจริงไปมากมายทีเดียว เพราะนับจากวันนั้น ทั้งภรรยาและลูกชายของเขายิ่งมีแต่ความเกลียดชังเด็กน้อยเป็นทวีคูณ