ตอนที่ 2 ความผิดที่ไม่ได้ก่อ (1)

แม้คุณไกรภพจะบอกว่ายกย่องศุภิสราในฐานะเท่าเทียมกับลูกหลานตัวเองก็ตาม แต่ลับหลังประมุขของบ้าน ศุภิสราก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น นับแต่วันแรกที่เข้ามา เธอต้องระเห็จไปอยู่ที่ห้องเก็บของหลังบ้าน แถมยังต้องช่วยทำงานในบ้านทุกอย่างเพื่อแลกกับที่ซุกหัวนอน และการศึกษา ตามคำสั่งของ ‘คุณผู้หญิง’ ที่คอยกำชับอยู่ร่ำไปว่า

“ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ถ้าอยากอยู่ก็ต้องทำงานแลก อ้อ แล้วก็อย่าคิดเผยอจะมาเทียบกับลูกชายฉัน คุณเพชรน่ะเป็นเจ้าของทุกอย่างในบ้านหลังนี้ เขาเป็นเพชรแท้ ไม่ใช่เม็ดทรายต้อยต่ำไร้ค่าอย่างแก เข้าใจที่พูดรึเปล่า หา” เด็กน้อยสะอึก เพราะคำว่าต่ำต้อยไร้ค่ากระแทกใจอย่างจัง

“ขะ...เข้าใจค่ะ ” เด็กน้อยรับคำเบาๆ ด้วยความอดสู โดยที่ไม่เข้าใจว่าเธอไปทำอะไรให้นักหนา คุณผู้หญิงของบ้านจึงเจาะจงเกลียดชังเธอมากเป็นพิเศษแบบนี้ แม้แต่ลูกชายคนโปรดก็แทบไม่ต่างกัน

คุณเพชร ขวัญใจของคนทั้งบ้าน ไม่เคยลดตัวลงมาเสวนาอะไรกับผู้อาศัยตัวน้อย คนเดียวที่พอพึ่งพาได้คือคุณไกรภพ ก็แทบไม่อยู่บ้าน ฉะนั้นสิ่งที่ทำได้คือการต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว และไร้ตัวตน!

บ่ายวันหนึ่งที่คุณผู้หญิงมีแขกคนสำคัญมาเยือน เด็กหญิงจึงต้องหลบมุมไปทางสวนหลังบ้านแทน แต่ดูเหมือนมาช้าไป ที่นั่งเล่นประจำของเธอตอนนี้ถูกยึดไปทำเป็นร้านขายข้าวแกง โดยมีแม่ค้าตัวน้อย และลูกค้าเพียงคนเดียวคือลูกชายเจ้าของบ้าน จนทำให้คนเดินผ่านอดหยุดมองอย่างสนใจไม่ได้

“อ้าว...นั่นเด็กคนที่เจอวันก่อนนี่คะพี่เพชร”

“น่ารำคาญชะมัด” พีรภัทรเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ทำเอาคนฟังถึงกับหน้าสลด รีบก้มหน้างุดๆ จะเดินหนี

“อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำก็มาเล่นด้วยกันสิ” คำชวนนั้นทำเอาคนถูกชวนถึงกับสะดุ้งสุดตัว

“น้องเฟื่องไปชวนเขาทำไม” เสียงแข็งๆ ทักท้วง แทบไม่มองหน้าคนที่เอ่ยถึงด้วยซ้ำ

“ทำไมล่ะคะพี่เพชร เราเล่นแค่สองคนไม่สนุกหรอก” เด็กหญิงเฟื่องตะวันประท้วง อันที่จริงเล่นสองคนก็สนุกดีอยู่หรอก ถ้าเพียงแต่คนตัวโตที่รับบทเป็นลูกค้าคนเดียวนั้นจะเต็มใจเล่นด้วย