บทที่5 ถ้าเธอเลว ฉันจะร้าย | เอาคืน

วาดดาวtalk

ฉันสาดน้ำใส่อย่างโมโห เธอกระทืบเท้าเร่า ๆ ต้องการจะเข้ามาตบฉัน ฉันไม่มีทางยอมให้ใครมาทำร้ายฉันฟรีๆหรอกนะ

ฉันไม่ได้สนหรอกว่า ณ ตอนนั้นคนที่ขับรถเหยียบน้ำกระเด็นใส่ฉันจะมีความจำเป็นอะไรที่ต้องขับรถเร็วขนาดนั้น ฉันรู้แต่ว่าขับรถก็ต้องมีความระมัดระวัง ไม่ใช่ขับรถหรูแต่มารยาทต่ำทราม ไม่สนใจชีวิตของใคร

"ทำบ้าอะไรของเธอ?" ผู้ชายหน้าตาดีพูดกับฉันอย่างไม่พอใจ

"รถคันนี้ขับเหยียบน้ำกระเด็นใส่ฉันเมื่อวาน ขับรถไม่มีมารยาท พูดจาไม่มีมารยาทไม่รู้จักขอโทษ คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสกว่าคนอื่น ฉันก็ไม่ควรมีมารยาทตอบ"

"นังบ้า!"

"บ้าพอกันล่ะวะ!"

"ฉันไม่ยอมแน่ แกเตรียมตกงานไว้เลย ฉันไม่เอาแกไว้แน่" เธอแผดเสียงพร้อมกับชี้หน้า

ตกงาน! ฉันนี่ตาเบิกโพลงหันไปมองเพื่อนที่เอามือกุมขมับของตัวเอง เหี้ย! มาทำงานวันแรกก็เตรียมตกงานแล้ว อยากจะบ้าตาย!

"มึงทำอะไรของมึงวะอีดาว" แสนดีบ่นพึมพำส่วนฉันหน้าเสียเลย

ฉันมองเห็นทะเบียนรถตอนมาเข้าห้องน้ำ ฉันก็เลยโมโหหาโอกาสวนเวียนว่าใครจะมาที่รถคันนี้ สุดท้ายก็ได้เจอผู้หญิงมหาประลัยคนนี้ ที่เป็นคนขับรถเหยียบน้ำใส่ฉัน

น้ำดี ๆ จะไม่ว่า แต่น้ำนั่นมีขี้หมาด้วย หึ่ม! เข้าปากเข้าคอรสชาติโคตรจะแย่

บางคนอาจจะคิดว่าเรื่องแค่นี้เอง ทำไมต้องเอามาทำให้เกิดเรื่อง ให้เป็นประเด็น แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เรื่องแค่นี้เลย มันเรื่องใหญ่มาก สำหรับเด็กบ้านนอกอย่างฉัน ที่ไม่ยอมใครอย่างฉัน

ถ้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ฉันก็ควรได้รับคำขอโทษจากใจจริง ไม่ใช่ทำตัวลอยตัวเหนือทุกสิ่ง มันไม่โอเคเลยสำหรับคนอย่างฉัน

"เธอเจอดีแน่ อย่าหวังว่าฉันจะยอม" เธอแผดเสียงเดินตรงไปหาผู้จัดการสนามกอล์ฟ และแน่นอนฉันโดนไล่ออกตั้งแต่ทำงานวันแรกเลย ฉันอยากจะบ้า!

“มีเรื่องอะไรครับคุณลินิน” ผู้จัดการเดินออกมาถาม

“ก็พนักงานคนนี้นิ่คะ ทำตัวไม่มีมารยาท เอาน้ำมาสาดใส่ฉันจนเปียกหมดแล้ว” ผู้หญิงที่ชื่อลินินพูดอย่างไม่พอใจขั้นสุด “ถ้าคุณไม่จัดการให้ฉัน ฉันให้พ่อมาจัดการที่นี่แน่ คุณก็รู้ว่าพ่อฉันใหญ่โตมากแค่ไหน ถ้าเรื่องนี้ถึงหูพ่อฉันล่ะก็… คุณจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะคะ” เธอเหยียดยิ้มร้ายกาจ ฉันนี่โคตรอยากจะมีแบล็คกราวน์คอยช่วยมาก ๆ เลยเอาจริง ๆ ฉันพร้อมบวกมาก เกลียดขี้หน้าแบบสุด ๆ

“เอ่อ…”

"อย่าไล่ดาวออกเลยนะคะ ดาวจำเป็นต้องทำงานต่อเพื่อหาเงินใช้หนี้ให้พ่อแม่" ฉันไว้อ้อนวอน แต่หากว่าเขาไม่สนใจฉันเลย เพื่อนของฉันก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอา ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนตกงานอย่างเต็มรูปแบบ เฮ้อ

“เก็บของไปทำงานที่อื่นซะวาดดาว เฮ้อ เธอมันเนี่ยจริง ๆ เลย มาทำงานวันแรกก็ก่อเรื่องเลย” ผู้จัดการบ่นแล้วเดินเข้าไปในออฟฟิต ส่วนฉันน้ำตาคลอทำอะไรไม่ถูก

ทำงานวันแรกตกงานเลยกรูว ไม่น่าเอาความไม่พอใจส่วนตัวมาเป็นอารมณ์เลย เฮ้อ หัวจะปวด

“สมน้ำหน้า ไปกันเถอะบัตเตอร์”เธอคว้าแขนคุณบัตเตอร์เดินไปที่รถอีกคัน ฉันอยากจะกรี๊ด

“แสนดี กูควรจะทำยังไงดี” ฉันเดินไปหาเพื่อนที่กำลังให้คำแนะนำลูกค้าที่มาใหม่ มันถอนหายใจแรง ๆ

“มึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องรอกูก่อน กูเลิกงานเดี๋ยวกูช่วยหาทางออกเอง มึงนี่เป็นประวัติศาสตร์ชาติไทยเลยวะ ทำงานวันแรกโดนไล่ออกเลย หมดกันทุกสิ่งทุกอย่างที่เตรียมและแนะนำกันมา วิธีแนะนำลูกค้าที่มึงอ่านมาทั้งคืน อิเวร!” โดนเพื่อนด่าไปหนึ่งกรุบ แสนดีค้อนฉันแล้วเดินไปทำงาน ส่วนฉันไม่มีห่าไรเลยค่าาา วันนรกจริง ๆฉันเดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายอย่างหงุดหงิด เฮ้อ กลับห้องก่อนค่อยว่าก่อน ว่าจะเอายังไงต่อ

"หนูจ้ะ" น้ำเสียงหวานใสดังขึ้น ฉันที่กำลังสาละวนอยู่กับการเก็บข้าวของเลยหันกลับไปมอง ฉันคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้มากๆแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน เธอยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร ท่าทางของเธอเป็นผู้ดีแบบ 100% เลย ซึ่งต่างจากฉัน มาทำงานวันแรกก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

"คะ?" ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเธออย่างฉงน

"เอ่อ...มีเวลาคุยกับฉันสักห้านาทีไหม?"

"มีค่ะ มีเวลาทั้งวัน คุยถึงเย็นเลยก็ได้ค่ะ หนูเพิ่งโดนไล่ออก พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอายังไง"