ถ้าเลวฉันจะร้าย

71.0K · จบแล้ว
ต้นอ้อ/ปั้นสิบ
41
บท
2.0K
ยอดวิว
9.0
การให้คะแนน

บทย่อ

"เอาเท่าไหร่" "สิบเท่าของเงินที่แม่คุณจ้าง!" หน็อย ยัยเด็กหน้าเงิน ผมได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ ไม่ลั่นคำพูดไม่สุภาพออกมา "แม่ฉันให้เธอเท่าไหร่" "ล้านกว่า ให้เงินไปทำทุนพ่อแม่ด้วยอีกหนึ่งล้าน สิบเท่าก็ยี่สิบล้าน ถ้าคุณยอมจ่าย ฉันก็โอเค!" "เธอนี่มัน!" ผมนี่หน้าแดงก่ำด้วยความไม่พอใจ ผู้หญิงตรงหน้าผมนี่โคตรจะหน้าเลือด ผมมือสั่นระริกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าแอพธนาคาร เงินผมมีมากมาย เงินที่เธอเรียกมาก็แค่เศษเงิน ปกติถ้าผู้หญิงที่ผมพอใจร้องขอ ผมพร้อมจ่ายพร้อมเปย์ แต่พอมาเจอผู้หญิงอย่างคนตรงหน้าร้องขอ ผมกลับเสียดาย "จ่ายมาสิ เอาเลขบัญชีไหม?" เธอยิ้มแววตาร้ายกาจ "เอามา!" ผมกัดฟันพูด ถ้าแม่ของผมได้จ้างเธอมาเป็นเด็กผม เรื่องไม่จบง่าย ๆ ผมจำต้องจ่ายเพื่อจบปัญหาทุกอย่าง ผมกรอกเลขบัญชีตามที่เธอบอก ไม่ถึงหนึ่งนาทีข้อความก็เด้งเข้าโทรศัพท์ของเธอ "ว้าว ยี่สิบล้าน ยอมจ่ายในราคาที่โคตรแพง" เธอยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังหัวเราะเยาะผม "ออกไป!" "ไม่ออกค่ะ สัญญาระหว่างฉันกับคุณอลิซจะยังคงเหมือนเดิม ถ้าเกิดว่าคุณอยากไล่ฉันไป คุณก็ต้องไปคุยกับแม่ของคุณ" ว่าจบก็นอนคุมโปง แต่ผมกลับรู้สึกโมโห ผมกระโจนขึ้นเตียงแล้วกระชากผ้าห่มออก "ออกไปจากห้องฉัน! เงินก็ได้แล้วยังจะสาระแนอยู่อีก ออกไปอย่าให้ฉันต้องใจร้ายกับเธอ" "ไม่ออก!" "ฉันจะฆ่าเธอให้ตายคามือฉัน"

นิยายรักโรแมนติกคนต่ำต้อยพลิกชีวิตพระเอกเก่ง

ถ้าเธอเลว ฉันจะร้าย | จุดเริ่มต้น

"จากแดนอีสานบ้านเกิดเมืองนอน มาเล่นละครบทชีวิตหนัก" ร้องแค่นี้พอเดี๋ยวเจอลิขสิทธิ์ เท้าเล็กก้าวลงจากรถประจำทาง หอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระของตัวเองที่โคตรจะเยอะแบกหลังแทบหักลงจากรถ

โอ้ยแม่เจ้า กรุงเทพมันช่างใหญ่โตอะไรขนาด มองไปทางไหน ก็มีแต่รถราวิ่งขวักไขว่ ตึกมากมายตั้งตระหง่านเรียงราย ควันจากท่อไอเสียรถก็มากมาย จนฉันรู้สึกหายใจไม่เต็มปอด

ฉันในตอนนี้เหมือนสาวสวยแสนบอบบางกลางดงป่าปูน (ใครบอกมึงว่าสวยฟะ!) เออ สวยแหละ กูชมตัวเอง การแต่งตัวโคตรบ้านนอก ฉันเป็นคนที่ขี้งกมาก เสื้อผ้าที่สวมใส่มีแต่คนบริจาคให้เพราะเห็นว่าฉันหุ่นดี ตัวเล็ก ฉันก็เลยใส่ชุดของคนทั่วไปได้ ก็มีบ้างที่ซื้อเสื้อผ้าใส่ แต่ฉันจะเน้นเป็นของมือสอง คุณภาพจัดเต็มแต่ราคาแสนถูก จ่ายแพงทำไม ในเมื่อถูกๆมันก็ดีอยู่แล้ว

"ฉันชื่ออีวาดดาว ชื่อหรูหรา แต่ชะตาหมาไม่แดก ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยจากกันเลย แต่มีเหตุให้ต้องจากมา ฉันอยู่ของฉันดีๆ แต่เทวดาบริหารงานผิดพลาด ทำให้ฉันต้องมีชะตากรรมที่พลิกผันแบบนี้

แม่ง!! คิดแล้วโมโห ถ้าวันนั้นไม่เกิดเรื่อง ฉันก็คงไม่ต้องมองระหกระเหินเร่ร่อนมองไม่เห็นทางออกของชีวิต ที่เมืองใหญ่แบบนี้ เว้าแล้วสูน

ย้อนไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว

"อีเดือนรีบไล่ควายมา" ฉันตะโกนบอกน้องสาวเมื่อเห็นฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล ช่วงนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวผลผลิตแล้ว แต่ฝนเสือกหลงฤดูเพราะพระยาแถนบริหารงานผิดพลาด ฝนตกมาปลายเดือนพฤศจิกายนถึงวันที่ห้าธันวาคม ฝนก็ตกหนักชาวนาช้ำหนักตากข้าวไม่ได้ บางคนยิ่งไม่เกี่ยวข้าวก็จมน้ำปูดๆ อุ้ย คาดลาดลาวออกเสย

นั่นแหละ เดือนหกจุดบั้งไฟถวายแถนแดนเมืองฟ้า ปีหน้าต้องจุดบั้งไฟเดือนธันวาคม ท่านจะได้รับรู้ว่าไม่ควรมาทำให้ฝนตกตอนนี้

แต่ก็ช่างเถอะ เลิกดราม่าเรื่องนี้ฝนตกโทษฟ้าโทษฝนก็ไม่ได้ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด ฝนฟ้าอากาศเเปรปรวน หนึ่งวันมีสามฤดู

"ฉันรู้แล้ว" น้องสาวฉันตะโกนบอกพร้อมกับไล่ควายตามมา ส่วนฉันต้องนำตำรวจฝูงไปก่อน (จ่าฝูงนั่นแหละ) เพราะตัวอื่นจะได้รีบตามมา

แต่ควายอีกตัวมันวิ่งเตลิดไป ทำให้น้องของฉันต้องรีบวิ่งตามไปต้อนมันกลับมา แต่ไม่ทันที่น้องฉันจะกลับมาผมของฉันมันก็ตั้งชี้ฟ้า พร้อมฝนห่าใหญ่ตกกระหน่ำลงมา ควายวิ่งไปเกือบจะถึงคอกแล้ว แต่แสงวาบเกิดขึ้นไปทั่วบริเวณร่างกายของฉันกระตุกตามจังหวะเมื่อกระแสไฟวิ่งผ่านร่าง พร้อมกับร่างที่ล้มลงพร้อมกับควายทั้งฝูง

ฉันมารู้สึกตัวอีกก็นอนโคม่าผ่านไปเป็นอาทิตย์ พอฟื้นคืนสติก็ได้รับรู้ว่าควายตายยกฝูง เหลือรอดเพียงควายที่น้องสาวฉันตามไปต้อนมัน

น้องสาวฉันนอนสลบอยู่เป็นวันกว่าจะฟื้น ส่วนฉันหนักสุดเกือบตาย ดีที่วันนั้นฉันมีสายหูฟังไปด้วย พอฟ้าผ่าลงมาสายหูฟังน่าจะตกลงฟื้น ทำให้เป็นสายกราวด์กระแสไฟฟ้าไหลผ่านลงดิน ไม่อย่างนั้นอีดาวคนนี้คงสิ้นชื่อเป็นแน่

เฮ้อ เศร้าใจ... กับชีวิตของตัวเอง

--------