บทที่ 3 ถ้าเธอเลว ฉันจะร้าย | ฉากเตะเหมือนในละคร

ฉันมองตามรถเวรนั่นก่อนจะใช้มือปัดน้ำที่เลอะตามเนื้อตัวออก อย่าให้ฉันเจออีกนะ แม่จะฝากรอยเท้าไว้บนรถเลย หึ่ม ฉันมองที่อยู่ของเพื่อนอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปถามคนระแวกนั้น ว่าต้องนั่งรถอะไรถึงจะไปถึงที่หมายตามที่ต้องการ

"ลุงคะ" ฉันเอ่ยกับคุณลุงที่ขายหมูปิ้งที่หน้าโรงเรียน ที่กำลังขายหมูปิ้งให้ลูกค้ามือเป็นระวิง

"ครับ"

"ถ้าเราจะไปตามที่อยู่นี่ เราต้องนั่งรถอะไรไปคะ?"

"นั่งรถเมลสาย678ครับ คุณต้องข้ามไปฝั่งโน้น ไปยืนรอที่ป้ายรถเมล์" พูดเหมือนง่ายนะ แต่ถ้าแบกข้าวสารอาหารแห้งที่พระบิดามารดาเอาให้มา ฉันหลังหักแน่นอน "หรือไม่ก็นั่งแท็กซี่เลย แต่ค่ารถแพงหูดับแน่นอน"

แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ทำอะไรผู้ชายตัวผอมก็วิ่งมาพร้อมกับกระเป๋าในมือ

"ช่วยด้วยค่ะ" หญิงวัยกลางคนร้องตะโกนให้คนช่วย พร้อมกับชายชุดดำที่วิ่งตาม ขนาดหน้าโรงเรียนยังไม่เว้น ไอ้โจรห้าร้อยเห็นทีจะต้องได้เจอดี

"หยุดนะไอ้โจร!"

"หยุดก็โง่สิวะ!" มันวิ่งเบี่ยงหลบไปอีกทาง

"ผมยิงมันเองครับนายหญิง"

"อย่ายิง นี่หน้าโรงเรียน" ฉันรีบกระโดดข้างรั้ววิ่งด้วยความเร็วที่ไปจนทันแล้วกระโดดถีบชายร่างผอมล้มชุนไปกับพื้น

"อีเวรนี่!" มันล้วงมีดขึ้นมา ฉันจำฉากเตะมีดในละครได้ เตะสิคะรออะไร แต่ทว่า มีดที่ฉันตั้งใจเตะให้หลุดมือไอ้โจรนั่น เสียบรองเท้าช้างดาวของฉัน แทบทะลุเข้ามาโดนเท้า ฉันนี่แทบกรี๊ด มันไม่เหมือนที่ดูไว้นี่หว่า

"ไอ้นรก!" ฉันถอดรองเท้าแล้วกระแทกเข่าเข้าอกไอ้โจรบ้าล้มไปกองกับถังขยะ แล้วคว้ากระเป๋ามา ชายชุดดำสองคนนั่นรีบเข้าไปล็อคตัวโจรไว้

เจ้าของกระเป๋าแต่งตัวโคตรดีรีบเดินมา ฉันจึงรีบคืนกระเป๋าให้

"นี่ค่ะกระเป๋า"

"ขอบคุณนะ" เธอยิ้มให้ฉันด้วยแววตาที่แสนจะอบอุ่น"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"นี่ค่าตอบแทนที่คุณช่วยฉันนะ" เธอยื่นเงินให้ฉันปึกหนึ่ง

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันนี่แทบจะตบปากตัวเอง ทำไมถึงรีบพูดไม่คิดวะ เงินที่เธอให้ มันไม่ใช่น้อย ๆ เลย จู่ ๆ ก็อยากเป็นคนดีไม่หวังสิ่งตอบแทน ทั้งที่ครอบครัวเดือดร้อนจะตายห่า

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเต็มใจให้" เธอมองฉันอย่างเอ็นดู พร้อมกับยัดเงินใส่มือให้ คราวนี้ฉันไม่ปากไว ในเมื่ออยากให้ก็ไม่ปฏิเสธแล้วนะคะ ฉันร้อนเงิน

"ขอบคุณค่ะ ดาวขอตัวก่อนนะคะ ดาวต้องรีบไปหาเพื่อน"

"จ้ะ ฉันชื่ออลิซนะ นี้นามบัตรฉัน"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับเอานามบัตรมา แล้วอ่านดูแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

"ให้ฉันไปส่งหนูที่บ้านเพื่อนไหมจ๊ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธออกไปทันที พ่อเคยบอกว่าคนเมืองกรุงรู้หน้าไม่รู้ใจ ถึงภายนอกจะดีก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ ยิ่งเจอกันครั้งแรกแบบนี้ฉันยิ่งไม่ควรไว้ใจ

"จ้ะ งั้นรีบไปเถอะ"

"ค่ะ" ว่าจบก็รีบสาวเท้าออกมา แล้วมาที่กองเสบียงของฉัน "เฮ้อ!" การมากรุงเทพครั้งแรก ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลย ฉันต้องแบกกระสอบข้ามขึ้นสะพานลอยเพื่อข้ามฟาก ไปให้สุดแล้วหยุดที่คำว่าหลังหัก ให้ตายสิหึ่ม หญิงแกร่งอย่างฉันต้องทำได้ ฉันวางกระสอบลงแล้วมาเอาลังอาหารแห้งที่เหลือสองกล่อง เฮ้อ จะรอดไหมนี่ แต่ต้องรอดแหละ

ความทุลักทุเลเกินขึ้นเมื่อรถเมล์มา ฉันหอบสัมภาระเหมือนจะไปออกรบขึ้นรถเมล์ที่เบียดเสียดกัน จัดแจงบอกที่อยู่กระเป๋ารถเมล์ที่โคตรปากแซ่บ เวลาถึงป้ายเขาจะได้บอกว่าต้องลง

พอถึงที่หมายก็ถามคนละแวกนั้น แต่ก็ใจชื้นที่ฉันเจอคนใจดีที่เขาบอกทาง จนกระทั่งมาถึงบ้านพักที่เพื่อนฉันเช่าอยู่

"อีดาว"

"เฮ้อ ในที่สุดก็ถึงสักที" ฉันนี่แทบจะทรุด เพื่อนจะรู้บ้างไหมว่าฉันต้องเจอกับอะไร

"สภาพมึงดูไม่ได้เลย"

"กูรู้มึงไม่ต้องตอกย้ำ"

"ปะๆ เข้าห้องพักกัน"

"อื้อ" แสนดีหอบหิ้วข้าวของช่วย ห้องที่ฉันมาอยู่สภาพไม่ได้ดีมาก แต่ก็โอเคไม่ได้แย่อะไร "มึงอยู่ห้องนี้นะ"

"อ้าว แล้วมึงไม่ได้อยู่กับกูเหรอ?"

"อยู่แต่กูไม่ค่อยอยู่ห้อง ทำงานเสร็จกูก็ไปค้างที่อื่น"

"ค้างที่อื่น?" ฉันขมวดคิ้ว

"อื้อ ค้างที่อื่น"

"ค้างที่ไหนอะ?"

"คอนโดแฟนกู"

"วู้ อิจฉาคนมีแฟน"

"ฮ่าๆ เดี๋ยวพาไปสมัครงาน" แสนดีหัวเราะ แล้วเก็บข้าวของให้เป็นที่เป็นทางช่วย

หลังจากที่ทำทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็ได้ไปสมัครงาน เขารับและให้ ฉันจะได้เริ่มงานพรุ่งนี้ ก็เลยรีบมาซักผ้าที่หลังบ้าน

เฟี้ยว! ปัง!

"เชี่ย!"

ลูกกอล์ฟลอยมากระแทกผนังบ้านอย่างจัง ไม่ใช่แค่ลูกเดียว แต่มันหลายลูกมาก ถึงแม้จะมีตาข่ายกั้น แต่มันก็ลอยพ้นตาข่ายมาได้

ปัง!

"เหี้ย!"

"อีดาวกูลืมบอก จะซักผ้าตากผ้าหลังบ้านต้องใส่หมวกกันน็อค" เวรกรรม ฉันต้องใส่หมวกกันน็อคตากผ้าเหรอนี่ อยากจะบ้า

วันต่อมาฉันอยู่ในชุดแคดดี้สุดสวย เมื่อคืนนอนไม่หลับคงเพราะเปลี่ยนที่นอน ฉันเป็นแคดดี้วันแรก เเดดร้อนมาก แต่ฉันก็อดทนเพื่อเงิน เงินเท่านั้น....

แต่แขกที่มาออกรอบในวันนี้โคตรหล่อ ที่สำคัญมาทั้งตระกูล ฉันที่มาทำงานวันแรกต้องไปดูแลพร้อมกับแสนดี

"นั่นคุณคลาวด์กับคุณบัตเตอร์ ทายาทตระกูลดัง"

"หูย โคตรหล่อ"

"ถ้ามึงจับพวกเขาได้ มึงรวยเละ สบายไปทั้งชาติเลย"