บทที่39 เชลย

“นายจะบ้าหรอฟูเหลา!!..พวกนั้นมีตั้ง 30 กว่าคน แถมมาจากกิลด์นักฆ่านะ..ที่เมื่อกี้รอดมาได้ก็เพราะดวงล้วนๆ..แล้วอย่างนี้นายคิดว่าจะไปสู้พวกนั้นไหวได้ยังไง!!”

วารีสีรุ้งพูดแย้งขึ้นเมื่อเห็นฟูเหลาคิดจะจัดการผู้เล่นกิลด์นักฆ่าพวกนั้นจริงๆ

“อืม...จะว่าไปมันก็ใช่..”

ชายหนุ่มพยายามคิดแผนการอีกครั้งอย่างถี่ถ้วน เพราะไม่ต้องการให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นอีกเหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้า เพราะหากครั้งนี้เขาพลาด เขาคงโดนนักฆ่าพวกนั้นจัดการเข้าจริงๆแน่นอน..

ผู้เล่นกิลด์นักฆ่าหลายคนกำลังเตรียมตัวเพื่อออกศึกล่าวาฬหมึก บางคนประลองฝีมือกันเองเพื่อเตรียมความพร้อม บางคนนำอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆขึ้นมาขัดถู แรงกดดันบางอย่างมันทำให้ฟูเหลารับรู้ได้ว่ากลุ่มคนตรงหน้าค่อนข้างจะอันตรายมากพอสมควร

“คนพวกนั้นใช้มีดกันค่อนข้างเก่งทีเดียวแฮะ...”

ฟูเหลาพูดขึ้นขณะที่มองผู้เล่นสองคนกำลังประลองฝีมือกันด้วยการใช้มีด

“แน่นอนสิ..อุดมการณ์ของพวกเขาเรื่องใช้อาวุธประเภทมีดสั้นสูงมาก..มีไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่ใช้อาวุธประเภทอื่น”

วารีสีรุ้งพูดบอก

“เอาล่ะ..เราจะลองเสี่ยงดวงกัน..”

ฟูเหลาเริ่มอธิบายแผนการใหม่ขึ้น

“ไอเทมของฉันที่อยู่ในตัวของสัตว์อสูรวาฬหมึก เป็นไอเทมระดับสูง..ฉันคิดว่ามันมีพลังโจมตีที่สูงมากพอจะทำให้ฉันพอสู้กับพวกนั้นได้..”

ฟูเหลาพูดอธิบายให้วารีสีรุ้งฟัง

“ห้ะ!! อาวุธของนายมันทำให้ผู้เล่นระดับ 28 สู้กับผู้เล่นที่มีระดับสูงกว่าเป็นสิบระดับได้เลยเนี่ยนะ!! นายพูดมามันดูไม่มีมูลความเป็นไปได้เลย..”

“เธอจะไม่เชื่อก็ไม่แปลกหรอก..แต่เธอต้องช่วยฉัน! รีบๆจัดการ เราจะได้ไปเก็บระดับแล้วทำภารกิจกันสักที..เดี๋ยวเธอเห็นไอเทมของฉันเธอก็รู้เองแหละว่าที่ฉันพูด มันจริงหรือไม่จริง..”

ฟูเหลาพูดต่อ

“แผนการของฉันก็คือ..ฉันจะปลอมตัวเข้าไปเป็นพ่อค้าเพื่อขายไอเทมที่จำเป็นให้พวกมัน เช่น ยาเพิ่มพลังชีวิต หรือระเบิด..และจะแกล้งขอติดตามไปกับพวกมัน..หน้าที่ของเธอคือทำยังไงก็ได้เมื่อหาวาฬหมึกตัวนั้นเจอแล้วต้องถ่วงเวลาให้ฉันจัดการมันก่อนกิลด์นักฆ่าจะลงมือ..”

“นายมีใบประกอบอาชีพแล้วแน่ใช่ไหม? ยังไงพวกมันได้ขอดูใบประกอบอาชีพนายแน่..”

วารีสีรุ้งพูดถามขึ้น..ชายหนุ่มหยิบใบประกอบอาชีพพ่อค้าที่มีสมญานามพ่อค้าผู้มั่งคั่งขึ้นมาให้หญิงสาวตรงหน้าดู วารีสีรุ้งก็ทำท่าทางตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นชื่อสมญานามของฟูเหลา

“ป..เป็นไปได้ยังไง!!”

“โอเคแล้วนะ..เข้าใจแผนการด้วยล่ะ เธอก็แค่พยายามหลบให้ห่างๆฉัน แล้วค่อยตามมาละกันจะได้ปลอดภัย..”

พูดจบฟูเหลาก็ยับหน้ากากของตัวเองที่รัดไว้บนหัวลงมาปิดหน้า ก่อนจะว่ายน้ำดิ่งลงไปหาบริเวณที่พวกกิลด์นักฆ่าตั้งแคมป์อยู่

“หมอนี่เป็นใครกันแน่..ระดับยังไม่ถึง 30 แท้ๆ แต่ได้รับสมญานามพ่อค้าผู้มั่งคั่ง..แถมมีเงินและมีอาวุธระดับสูง..”

วารีสีรุ้งพูดขึ้นด้วยความสงสัย เพระสิ่งที่ฟูเหลากระทำและให้ดูมา มันแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย ที่ผู้เล่นระดับแค่ 28 อย่างฟูเหลาจะมี..

ฟูเหลาทำใจดีสู้เสือเก็บอาวุธไว้ในกระเป๋ามิติและว่ายลงไปเรื่อยๆเพื่อไปยังบริเวณที่กลุ่มผู้เล่นกิลด์นักฆ่าอยู่ ทักษะระวังภัยของผู้เล่นกิลด์นักฆ่าส่งสัญญาณขึ้น ซึ่งเป็นทักษะที่ผู้เล่นระดับ 35 ขึ้นไปจะได้รับ เป็นทักษะที่ช่วยเตือนภัยเมื่อมีสัตว์อสูรหรือผู้เล่นแปลกปลอมเข้ามาในระยะ ผู้เล่น 6 คนจากกิลด์นักฆ่าลุกขึ้นพร้อมกับกระชับมีดในมือเตรียมต่อสู้

“มันเป็นใคร!!”

“ไม่ทราบครับบอส..แต่ถ้าหากมันลงมาในเหวระดับนี้ได้..อาจจะเป็นคนที่จัดการผู้เล่นของเราด้านบนหุบเหวก็ได้ครับ!!”ผู้เล่นคนหนึ่งรายงาน ฟูเหลาเห็นท่าไม่ดีก็รีบทำท่ายกมือขึ้น และเคลื่อนร่างลงไปยืนบนพื้นก้นหุบเหวใกล้ๆกับกลุ่มผู้เล่นกิลด์นักฆ่า

“สวัสดีท่านทุกคน..กระผมเป็นพ่อค้าเท่านั้น..ได้โปรดอย่าฆ่าฟันกันเลย..”

ฟูเหลาเริ่มเล่นละคร

“มันระดับแค่ 28 เองครับบอส..”

ผู้เล่นคนหนึ่งกระซิบหัวหน้า.. ชายผู้เป็นหัวหน้าจ้องฟูเหลาตาเขม็ง เขาเป็นผู้เล่นเผ่าเอลฟ์ที่ดูน่ากลัวมากที่สุดเท่าที่ฟูเหลาเจอมาในเกม บนใบหน้ามีรอยบากเป็นรูปกากบาด ผมยาวลงมาถึงกลางหลังขอบตาคล้ำที่แขนทั้งสองข้ามีรอบสักอยู่เต็มไปหมด ซึ่งดูจากการพิจารณาของฟูเหลาแล้ว รสนิยมการสร้างตัวละครของผู้เล่นคนนี้ค่อนข้างแย่มากนายสายตาของเขา

“แกลงมาที่นี่ได้ยังไง!!”

ผู้เป็นหัวหน้าเอ่ยถามขึ้น

“ข้าใช้เชือกปีนเขาค่อยๆปีนลงมาเรื่อยๆ..จนลงมาถึงตรงนี้..”

ฟูเหลาหยิบเชือกปีนเขาที่เก็บได้ขึ้นมาโชว์

“แล้วแกมีจุดประสงค์อะไรที่ลงมาที่นี่!!หุบเหวน้ำตกทะเลแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ๆใครๆจะเข้าออกกันได้ง่ายๆ!!”

ผู้เป็นหัวหน้ายังคงถามต่อ เขาหยิบมีดของเขาขึ้นมาพร้อมชี้ไปยังฟูเหลา ใบมีดเป็นตัวสีแดงมีรวดรายสีดำเป็นรูปงูและมีอัญมณีสีม่วงประดับอยู่บริเวณใกล้ๆที่จับ

‘มีดระดับสูงสินะ..น่าจะระดับ 6-7 ได้..’

ฟูเหลาคิดในใจ

“ข้าได้ยินมาว่ามีผู้เล่นจำนวนหนึ่งลงมาเพื่อต่อสู้กับสัตว์อสูรวาฬหมึก ข้าเลยคิดว่าถ้านำยาเพิ่มพลังชีวิตและระเบิดมาขายที่นี่น่าจะทำกำไรได้ดี..”

ฟูเหลาหยิบขวดยาเพิ่มพลังชีวิตระดับสูงออกมา 5 ขวดเพื่อเป็นการโชว์สินค้า

“แต่ข้าต้องขออภัยด้วยที่ระเบิดของข้าใกล้จะหมดแล้ว..เหลือเพียง 10 ลูกเท่านั้นเนื่องจากตอนที่ข้าลงมาข้าจำเป็นต้องเอาตัวรอดด้วยระเบิดพวกนั้น ฮ่าๆๆ”

ฟูเหลาแกล้งหัวเราะเพราะเขาไม่ต้องการขายระเบิดออกไปทั้งหมดตอนนี้เขาเหลือระเบิดไม่มากแล้วเพราะถ้าเกิดขายระเบิดให้กลุ่มผู้เล่นกลุ่มนี้อีกระเบิดของเขาจะเหลือเพียง 28 ลูกเท่านั้น..

“เอาไงดีครับบอสดูท่าที่มันพูดจะจริงนะครับ..”

ผู้เล่นคนหนึ่งถามขึ้น

“ฆ่ามันเลยดีไหมครับ..แล้วค่อยเอาไอเทมของมันมาทั้งหมด..”

ผู้เล่นผมยาวสีดำร่างกายผอมแห้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าขนลุกก่อนจะหยิบมีดสีเงินเงางามขึ้นมาแล้วใช้ลิ้นเลียไปที่ใบมีด ฟูเหลาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเก็บยาเพิ่มพลังชีวิตกลับเข้าสู่กระเป๋ามิติทันที

“นั่นสินะ..ถ้าพวกท่านตัดสินใจฆ่าข้าๆก็คงไม่ยอมให้พวกท่านฆ่าได้ง่ายๆแน่..อย่างน้อยข้าตายไปข้าจะพาพวกท่านตายไปด้วยระเบิดของข้า..และพวกท่านก็จะไม่ได้รับอะไรเลย เพราะกระเป๋ามิติของข้าเป็นกระเป๋ามิติระบุตัวตน ผู้เป็นเจ้าของเท่านั้นถึงจะสามารถนำไอเทมออกมาจากกระเป๋าได้..”

ฟูเหลายิ้มขึ้น

“ฮ่าๆๆ ฆ่าอะไรกัน!! ข้าถูกใจมันมากกว่า!!”

ผู้เป็นหัวหน้าหัวเราะลั่นเขาเดินเข้ามาใกล้ๆฟูเหลาแล้วกอดคอ ผู้เล่นกิลด์นักฆ่าคนอื่นๆก็หัวเราะชอบใจเช่นกันเมื่อเห็นหัวหน้าของตัวเองดูกำลังอารมณ์ดี

“จะมีพ่อค้าคนไหนใจกล้าแบบมันบ้าง!!ใช่ไหมพวกเรา!!”

“ใช่ครับบอส!!”

ผู้เล่นทั้งหมดต่างพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน ฟูเหลาถอนหายใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าตัวเองน่าจะรอดจากวิกฤตได้แล้ว

‘เกือบไปแล้วสิเรา..’

ฉึก!! มีดสีแดงฉานปักเข้าที่กลางหลังของฟูเหลามิดด้าม

“อ๊ากก!!”

ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด วารีสีรุ้งที่แอบมองดูเหตุการณ์อยู่ก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอรีบเคลื่อนร่างไปใกล้มากขึ้นเพื่อรอดูจังหวะที่เธอจะสามารถช่วยฟูเหลาได้ทันในกรณีที่เลวร้ายกว่านี้..

“ตายแล้ว!!นี่ฉันจะทำยังไงดี!!”

ออร่าสีแดงจากตัวมีดค่อยๆลอยออกมาช้าๆ พลังชีวิตของฟูเหลาลดลงอย่างต่อเนื่องจนเหลือแค่ 2 ใน 4 เท่านั้น ผู้เป็นหัวหน้ากิลด์นักฆ่ายิ้มเหี้ยมก่อนจะพูดต่อ

“มีดเล่มนี้มีทักษะพิเศษชนิดหนึ่งเรียกว่าสูบโลหิต...เมื่อใช้มันจะไม่สร้างพลังโจมตี แต่มันจะสูบพลังชีวิตของผู้ถูกแทงแกจงสำเหนียกตัวเองให้ดีไอ้พ่อค้ากระจอก..ว่าอย่ามาต่อรองกับเรา..ครั้งนี้ที่แกไม่ตายก็เพราะแกไม่ได้โดนพลังโจมตีจริงๆของมีดเล่มนี้ แกโดนแค่ทักษะดูดพลังชีวิตพื้นๆเท่านั้น...”

ฟูเหลากัดฟันด้วยความเจ็บปวด..ผู้เป็นหัวหน้ายิ้มเหี้ยมพร้อมกับดึงมีดออกมาจากหลังของฟูเหลา

“เราจะให้มันมากับเราด้วย!! มัดมันเอาไว้..”

พูดจบชายผู้เป็นลูกน้องก็ใช้เชือกมัดร่างฟูเหลาเอาไว้ ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังของหัวหน้ากิลด์นักฆ่า

“เราจะทำการซื้อขายกับมัน..ในราคาขวดละ 1 ยูนิต ฮ่าๆๆ”

ผู้เป็นหัวหน้าหัวเราะลั่น

“จำชื่อของข้าไว้ ข้ามีนามว่า..เงาโลหิต..และจำไว! กิลด์นักฆ่าของเราไม่เคยมีสัจจะอะไรกับใครทั้งสิ้น ”

“เช่นนั้นข้าก็คงดวงซวยที่ลงมาหาพวกท่านสินะ..”

ฟูเหลาพูดพร้อมกับกระอักเบือดออกมาเล็กน้อย

“ก็คงจะอย่างนั้น..เมื่อแกหมดประโยชน์ เราก็จะฆ่าแกนี่แหละคือคำสัญญาที่ข้าจะไม่มีวันผิดสัญญา..”

เงาโลหิตยิ้ม ก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้อง

“เห้ยพวกเรา!!จู่ๆก็มียาเพิ่มพลังชีวิตมาให้พวกเราใช้ในราคาขวดละ 1 ยูนิตว่ะ ฮ่าๆๆ”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆ”

ผู้เล่นทั้งหมดต่างหัวเราะเสียงดัง ฟูเหลายิ้มภายใต้หน้ากาก

‘ฉันอยากเป็นพ่อค้าที่ดีแท้ๆ แต่ตั้งแต่เข้าเกมมาเจอแต่เรื่องแบบนี้..สงสัยต้องสวมบทนักบู๊อีกแล้ว..’

ฟูเหลาพูดกับตัวเอง

“ชามันจ๊อก!!แกเอาตัวมันไปไว้ในเต็นท์นั่นที!!”

เงาโลหิตสั่งการลูกน้องคนหนึ่ง ผู้เล่นชายร่างบึกบึ่นจับขาฟูเหลาและลากร่างของฟูเหลาไปตามพื้นก่อนจะโยนเข้าไปในเต้นท์

ตึ่ม!!

“หัวหน้าครับ!! เตี๋ยวแห้งและเตี๋ยวน้ำ เจอสัตว์อสูรตัวที่ท่านตามหาแล้วครับ!!”

ลูกน้องอีกคนวิ่งเข้ามารายงาน

“หึหึ เมื่อกี้ไอ้หมึกนั่นมันหนีรอดไปได้ แต่ครั้งนี้มันหนีไม่ได้แน่!!..อาวุธระดับสูงจะต้องเป็นของข้าเท่านั้น!!”

เงาโลหิตทำท่าทางสะใจ

“เอาละพวกแกทุกคน!! อีก 5 นาทีเตรียมตัว!! ”

เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนจะพูดต่อ

“เราจะไปล่าวาฬกัน....”

วารีสีรุ้งที่พยายามเฝ้าสังเกตการณ์เริ่มรู้ตัวว่ากิลด์นักฆ่าอาจเจอตัววาฬหมึกที่ฟูเหลาตามหา หญิงสาวตัดสินใจจำแลงร่างกลายเป็นเงือกสาวสวยงามที่มีหูเป็นคลีบปลาและมีหางเป็นปลาเกล็ดสีรุ้ง เธอแหวกว่ายไปตามหน้าผาเพื่อล่วงหน้าไปยังเส้นทางเดียวที่มีอยู่

‘เราคงต้องรีบไปตามทางนี้ก่อนเพราะถ้าไปพร้อมพวกเขาเราอาจเจออันตรายได้...ทักษะระวังภัยของพวกเขาค่อนข้างสูงซะด้วย..ขอให้นายรอดจนได้ไอเทมของนายละกันนะฟูเหลา!!’