ถ้าพ่อค้าจะครองโลก(เสมือน)

“เกมออนไลน์เป็นทางเลือกในการทำเงินที่ดีเลยนะพี่ภาร์..พี่ไม่สนใจจริงๆหรอ?”

จอห์นหนุ่มลูกครึ่งผมบลอนด์ พูดกับพี่ชายสุดหล่อของเขาที่กำลังเร่งส่งของให้กับลูกค้า

“ไม่เอา!! แกก็รู้ว่าพี่เลิกเล่นเกมออนไลน์พวกนี้มาหลายปีแล้ว อายุพี่ปาเข้าไป 25 แล้วด้วย..จะให้มามัวเล่นเกมแบบสมัยก่อนมันเป็นไปไม่ได้!!”

ภาร์ชายหนุ่มร่างกำยำพูดขึ้นพร้อมกับยกลังสินค้าออกมาจากหลังร้าน เพื่อให้กับลูกค้าที่กำลังรออยู่ ร่างกายที่ทำงานหนักตลอดระยะเวลา หลายปี ตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงปัจจุบัน ทำให้หุ่นของเขาดูดีมากในระดับหนึ่ง บวกกับผิวสีแทน ดวงตาสีน้ำตาล ผมสั้นกำลังดีทำให้เขาเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าดูดีเลยก็ว่าได้

“นี่ครับ! สินค้าที่เฮียสั่งไว้ทั้งหมด 1,299 บาท ครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม ลูกค้าวัยกลางคนยิ้มตอบ ก่อนจะหยิบบัตรเครดิตยื่นให้ภาร์เพื่อรูดจ่ายเงิน

“ขอบคุณมากๆนะครับเฮียง้อ ยังไงถ้ามีโอกาส เชิญเฮียใช้บริการที่ร้านผมอีกในครั้งหน้านะครับ..”

ภาร์ยิ้มอย่างมีมารยาท

“ฮ่าๆ ได้เลยแล้วเฮียจะมาใหม่..แต่จะว่าไปแกนี่มันขยันจริงๆนะภาร์ ทำงานหนัก หามรุ่งหามค่ำจนร้านของแกเริ่มมีลูกค้าประจำมาติดกันเยอะแล้วหนิ เฮียได้ยินมา..”

เฮียง้อพูดถามขึ้น พร้อมกับทำสีหน้ายินดี

“ไม่หรอกครับเฮีย ร้านผมยังต้องพัฒนาอีกเยอะครับ สู้ร้านเจ้าใหญ่ๆไม่ได้เลย..”

“ของแบบนี้มันต้องอาศัยเวลาแหละนะ อื้อ..ยังไงถ้ากลับบ้าน เฮียฝากสวัสดีพ่อกับแม่แกด้วยล่ะ..” ชายร่างท้วมพูดก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถ ภาร์ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับก้มหัวให้ความเคารพแก่ชายตรงหน้า

“ได้ครับเฮีย ขอบคุณมากครับ..”

หนุ่มผมบรอนด์ยืนมองภาร์ขายสินค้าสักพัก ก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วพูดธุระของตนเองต่อ

“พี่ภาร์..พี่เคยเป็นถึงเซียนบู๊ของเกมยอดวรยุทธ์นะพี่ ตอนนี้ตลาดออนไลน์กำลังบูมมากๆ พี่ก็น่าจะรู้ ในฐานะที่พี่เป็นถึงนักศึกษาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะบริหารธุรกิจ พี่ต้องมองออกอยู่แล้ว ว่าเกมออนไลน์ในยุคนี้ เป็นอะไรที่น่าสนใจมากๆ ถ้าเรารีบเริ่มต้นลงทุนกับมันตอนนี้ เราอาจทำกำไรได้มากกว่าที่พี่เปิดร้านขายของนำเข้าจากต่างประเทศร้านนี้ซะอีก..”

ภาร์ยกลังเก็บขึ้นไปบนชั้นวางสินค้า ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ

“จอห์น..พี่รู้ว่าโลกออนไลน์มันน่าสนใจ แต่แกก็รู้ว่าการเข้าไปทำธุรกิจแบบนั้นมันอาจไม่มั่นคง แถมยังมีความเสี่ยงสูงมาก พี่ไม่ได้รวยล้นฟ้าแล้วก็เป็นลูกครึ่งหล่อหน้าตาดีแบบแกหรอกนะ งานที่พี่ทำตอนนี้ก็กำลังไปได้ด้วยดี ถ้าพี่ทิ้งมันไปมันอาจเป็นทิ้งอนาคตพี่เลยนะเว้ย..”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะสิ่งที่น้องชายของเขาพูดมานั้นเป็นอะไรที่เป็นไปได้ยากมาก ถ้าต้องการจะยึดอาชีพนักเล่นเกมเป็นอาชีพหลัก..วันหนึ่งถ้าเกมนั้นถูกปิดตัวลงหรือไม่ก็ความนิยมของเกมมันลดลง ได้เกิดความบรรลัยกันแน่นอน

“โห่พี่!! พี่เป็นนักธุรกิจนะ..พี่เคยเป็นหนุ่มนักศึกษาไฟแรงที่บริษัทยักษ์ใหญ่ต้องการตัวนะพี่ เรื่องแค่นี้มันทำให้พี่ลังเลได้ขนาดนี้เลยหรอ..การลงทุนมีความเสี่ยงอยู่แล้ว ที่พี่เปิดร้านขายของร้านนี้ก็มีความเสี่ยงเหมือนกัน การที่พี่เข้ามาเล่นในเกมที่ผมบอก คือพี่เข้ามาทำงานนะครับ..การหาไอเทมในเกมแล้วนำออกมาขาย มันก็เหมือนกับการหาของมาขายแหละพี่..ไอเทมในเกมตอนนี้เป็นหนึ่งในสินค้าขายดีมากที่สุดในโลกออนไลน์เลยนะ..ผมรู้ว่าอนาคตมันไม่แน่ไม่นอน แต่ถ้าเราโลดแล่นในช่วง 2-3 ปีนี้ได้ ผมคิดว่ากำไรที่ได้จากการเล่นเกมจะมีมูลค่าเม็ดเงินมหาสารเลยนะพี่..”

จอห์นพยายามพูดเกลี้ยกล่อม

“น้องรัก.. ตอนแกเรียนอยู่คณะเดียวกับพี่ แกเห็นพี่เป็นคนที่มุ่งมันทำผลงาน จนทำให้ได้รับเลือกจากบริษัทพวกนั้นก็จริง..แต่ตอนนั้นเราเรียนกันอยู่นะเว้ย!! การที่พี่กล้าทุ่มขนาดนั้นโดยไม่คิดอะไร ก็เพราะมันไม่เสียอะไรมันมีแต่ได้กับได้!! แถมอีกอย่างถึงจะบอกว่าต้องการเข้าไปโลดแล่นในช่วงไม่กี่ปี แต่ถ้าไอ้ไม่กี่ปีที่แกพูดถึงเนี่ยมันเจ๊งขึ้นมา พี่ไม่ซวยเลยรึไง?”

ภาร์พูดตอบ ก่อนจะก้มหน้าลงไปจดบัญชีต่อ

“งั้นพี่ดูนี่ก่อน..แล้วถ้ามันไม่สามารถทำให้พี่เปลี่ยนใจได้ ผมจะเลิกเซ้าซี้พี่..” จอห์นพูดขึ้น พร้อมกับส่งโน๊ตบุ๊คให้ภาร์ดู ชายหนุ่มหยุดจดบัญชีและเขาถอนหายใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมหันมาฟังน้องรักของเขา

“นี่คือเกม โซลเวิลด์ เกมนี้เป็นเกมที่มียอดขายทะลุ 200 ล้านแผ่นทั่วโลก นับเป็นเกมอันดับ 2 ของโลก ที่มีผู้เล่นเยอะมากกว่าหลายล้านคน เกมนี้ใช้ เครื่อง HG-03 ที่ทางบริษัทเกมผลิตขึ้นมาเอง ในส่วนตรงนี้เดี๋ยวผมค่อยให้รายละเอียดนะ ที่น่าสนใจก็คือเครื่อง HG-03 ที่เชื่อมต่อคลื่นสมองแล้วส่งผู้เล่นเข้าสู่ตัวเกม มีฟังค์ชั่นพิเศษแปลภาษาได้ทุกภาษาบนโลกทำให้คนทั่วโลกสามารถเชื่อมต่อเข้าถึงกันได้แบบไม่มีข้อยกเว้นอะไร.. ”

จอห์นอธิบายด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับเลื่อนสไลด์ในโน๊ตบุ๊คให้ภาร์ดู การที่โลกออนไลน์ไม่มีข้อจำกัดเรื่องภาษามันหมายความว่าการติดต่อสื่อสารจะต้องเป็นไปได้อย่างราบลื่นและกว้างขวางมากขึ้น รวมถึงในเรื่องการค้าขายเองก็จะมีความสะดวกสบายมากกว่าที่เคยเป็นมาในยุคก่อนๆแน่นอน

“เออ..ก็น่าสนใจดีแฮะ แต่ถ้าเล็งไปที่ตลาดเกมออนไลน์ไว้ ทำไมไม่เล็งไปที่เกมอันดับ 1 ล่ะ?”

ภาร์ถามด้วยความสงสัย

“เกมอันดับ 1 คือ เกมยอดวรยุทธ์ไงพี่ เกมที่พี่เคยเล่นเมื่อสมัยก่อนนั่นแหละ..มันเปิดมานานกว่า 8 ปีแล้ว ยอดสะสมการขายตลอด 8 ปีเลยเยอะกว่า โซลเวิลด์ แต่ในทางกลับกันโซลเวิลด์พึ่งเปิดตัวมาได้เพียง 2 ปีกับอีก 5 เดือนเท่านั้นก็ขึ้นมาอยู่อันดับ 2 แล้ว..ผู้หวังฟันกำไลจากเกมออนไลน์ในตอนนี้ก็ต้องมองว่าโซลเวิลด์กำลังเป็นเกมที่คนให้ความสนใจมากกว่าเกมยอดวรยุทธ์ถูกไหมพี่?”

เด็กหนุ่มผมบลอนด์พูดต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“น่าสนใจ..เกมที่เปิดตัวในระยะเวลาแค่นี้ แต่สามารถทำกำไรได้มากในระดับนี้ แสดงว่าต้องมีสิ่งดึงดูดผู้เล่นมากแน่ๆ” ภาร์แสดงความคิดเห็นด้วยท่าทีสนใจ

“ใช่ครับ..ระบบของโซลเวิลด์เป็นระบบที่มีความสมดุลมากที่สุดในโลก ความสมจริงก็ไม่ต้องพูดถึง และที่สำคัญระบบที่ดึงดูดผู้เล่น ก็คือระบบการต่อสู้และระบบสงครามนี่แหละ..แถม NPC ในเกมยังสวมบทบาทได้แบบ..โครตอินอ่ะพี่!! AI หรือปัญญาประดิษฐ์ที่ถูกออกแบบมามีความคล้ายกับสิ่งมีชีวิตจริงๆมาก!!”

จอร์นรีบเปิดสไลด์ที่ตัวเองทำขึ้นมาให้ภาร์ดูต่อทันที

“เกมนี้จะแบ่งผู้เล่นด้วยระบบเผ่าพันธุ์ แต่เนื่องจากมีความเหลื่อมล้ำทางระบบนี้ จึงทำให้ตัวเกมสร้างสมดุลใหม่โดยการใช้วิธีใส่ไอเทมพิเศษของแต่ละเผ่าพันธุ์ลงไปในดินแดนของเผ่าพันธุ์นั้นๆเพื่อให้มีความแตกต่างกันของไอเทม..”

“แต่ฟังดูแล้วก็ไม่เห็นจะเป็นสมดุลตรงไหนเลย ก็แค่ใส่ไอเทมเข้าไป..”

ภาร์ออกความคิดเห็นอีกครั้ง

“ไม่ใช่หรอกพี่ ไอเทมที่ว่าจะไม่มีในดินแดนของเผ่าพันธุ์อื่นๆ นอกจากในดินแดนของเผ่าพันธุ์นั้นๆ ความพิเศษของไอเทมของแต่ละเผ่าพันธุ์เอง ก็มีความแตกต่างกันและมีความพิเศษที่ไม่เหมือนกันด้วยครับ”

“แสดงว่าในตัวเกมแบ่งแยกดินแดนออกเป็นเขตๆชัดเจนสินะ คนที่เลือกเผ่าพันธุ์ที่ไม่เหมือนเพื่อนก็จะไม่มีโอกาสที่จะได้เจอกับเพื่อนที่เลือกคนละเผ่าพันธุ์หน่ะสิ?”

จอร์นยิ้มขึ้นด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดอธิบายต่อ

“ถ้าตามทฤษฏีก็คงประมาณนั้นครับ แต่ถ้าทำอย่างนั้นความสนุกก็จะลดลง ตัวเกมจึงทำเมืองหลวงที่เป็นที่ที่ทุกเผ่าพันธุ์จะสามารถมาเจอกันได้ โดยใช้ชื่อทวีปนั้นทั้งทวีปว่า อารีน่า ในทวีปนี้เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ผู้เล่นทุกเผ่าสามารถเล่นด้วยกันได้ตามปกติโดยไม่โดนโจมตีในข้อหาที่อยู่คนละเผ่าพันธุ์...”

“ระบบอารีน่า..ระบบต่อสู้ชิงไอเทมด้วยสินะ” ชายหนุ่มยิ้มขึ้น เขาเข้าใจระบบนี้ดีอย่างลึกซึ้งเลยทีเดียว เพราะในเกมที่ผ่านมา เขาเองนี่แหละที่เป็นผู้เล่นที่ติดระบบนี้มากที่สุด เพียงแค่ต่อสู้และชนะ ท่านก็จะได้ไอเทมที่ตกลงกันไว้กับผู้แพ้ การได้อะไรมาง่ายๆโดยไม่ต้องไปเสาะหาให้ยากลำบาก ใครๆก็ชอบกันทั้งนั้น

“ใช่ครับ.. ใจกลางทวีปอารีน่านอกจากจะมีสนามประลองที่สามารถสู้เพื่อชิงไอเทมกันได้แล้ว ในอารีน่ายังสามารถซื้อขายแลกเปลี่ยนไอเทม กันได้ทุกชนิดในเกม เพียงแต่ว่าผู้เล่นส่วนใหญ่ที่ต้องการชิงไอเทมจากระบบอารีน่าจะเป็นผู้ที่อยากได้อาวุธเท่านั้น เพราะไม่ค่อยจะมีใครเอาไอเทมแปลกๆเข้ามาต่อรองในระบบนี้สักเท่าไหร่..แต่ตอนนี้พวกผมกับเพื่อนๆดันเจอวิธีที่จะเข้าออกดินแดนต่างๆได้โดยไม่ต้องไปต่อสู้กับผู้เล่นเผ่าอื่นได้อย่างง่ายๆเข้านี่สิ..พี่ลองดูนี่”

จอห์นเปิดหน้าจออีกอันขึ้นมาให้ภาร์ดู ก่อนจะพูดต่อ

“ระบบที่คนหลงลืมเพราะมัวแต่สนใจระบบสงคราม..ระบบพันธมิตรและระบบการค้า”

ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาหยิบโน๊ตบุ๊คในมือของจอห์นขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนดูข้อมูลต่างๆอีกครั้งอย่างละเอียดแล้วนิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง

“อะไรที่ทำให้แกมาชวนพี่เล่นเกมนี้..”

“ตอนนี้โซลเวิลด์กำลังเป็นเกมที่ฮิตอยู่ก็จริง แต่ก็เพราะการต่อสู้ที่มันร้อนละอุเกือบทุกอาทิตย์ของเกม ที่เกิดจากการต่อสู้ระหว่างกิลด์ต่างเผ่าพันธุ์และกิลด์เผ่าพันธุ์เดียวกัน การต่อสู้ดำเนินอย่างนี้มานานหลายสิบปีตั้งแต่เกมเปิดตัวแล้ว โดยที่อาชีพสำคัญอย่างพ่อค้าได้หายไปจากเกม..”

จอห์นหยุดพูดเพื่อดูปฎิกริยาของภาร์

“แต่ถ้าจะเข้าไปโดยให้ยึดอาชีพพ่อค้าซึ่งมีทักษะในสายการต่อสู้ต่ำมันจะรอดในเกมแบบนี้หรอว่ะ แถมจะให้หาไอเทมยังไงถ้าไม่มีทักษะมากพอที่จะต่อสู้..”

ภาร์ถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง

“เกมนี้ไม่ได้มีการยึดอาชีพและทักษะที่แน่นอนครับ..สกิลและทักษะล้วนหาได้จากไอเทมและการสังหารมอสเตอร์ การยึดอาชีพก็เพื่อใช้เป็นใบเบิกทางในการทำเรื่องต่างๆภายในเกมเท่านั้น แล้วก็มีสกิลเฉพาะสายบางอย่างเท่านั้น แต่พอมารวมๆแล้วก็วิเคราะห์แบบจริงๆจังๆ ทุกอาชีพก็เท่าเทียมกันหมดเพราะไอเทมในเกมนี่แหละ”

ภาร์กล่าวยิ้มๆ

“ถ้าตลาดเกมนี้น่าสนใจ แล้วก็ราคาสูงจริงตามที่แกเคยพูดมา..เอาเป็นว่าพี่จะลองเข้าไปในเกมนั้นดูละกัน แต่พี่คงไม่ไปในฐานะพ่อค้ากระจอกๆหรอกนะ แกก็รู้ว่าฉายาเก่าพี่ในเกมยอดวรยุทธ์คืออะไร..”

ภาร์พูดพร้อมกับส่งโน๊ตบุ๊คคืนน้องสุดที่รัก เขาปั้นใบสีหน้าเจ้าเล่ห์จนจอห์นต้องขนลุก

‘ฉายาพี่แกคือจอมทำลายล้างนี่นะ..’ จอห์นคิดในใจก่อนจะพูดต่อ

“1 เดือน ผมอยากให้พี่ลองอยู่ในโลกนั้น 1 เดือน ผมเชื่อว่าพี่จะต้องทำให้ตลาดในโลกออนไลน์ปั่นป่วนได้แน่!!”

จอห์นพูดด้วยรอยยิ้มทันที หลังจากที่เขาสามารถกล่อมพี่ชายของเขาได้สำเร็จ

“เออๆ ก็ขอให้จริงตามแกพูดละกัน พี่จะให้ลูกน้องดูแลร้านแทนพี่ไปก่อน..แล้วค่อยเข้ามาดูร้านเสาร์อาทิตย์แทน..”

ชายหนุ่มเดินกลับไปเขียนบัญชีต่อเพื่อเคลียร์รายรับรายจ่าย โดยที่ภายในหัวของเขาตอนนี้กำลังวางแผนในการเดินทางต่างๆนานามากมายเอาไว้

“คิคิ!! พี่ภาร์จะทำให้โซลเวิล์ดเละเทะแบบไหนอยากเห็นไวๆซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ”

ชายหนุ่มหัวเราและรีบไปกล่าวสวัสดีพี่ชายสุดที่รักของเขาก่อนจะรีบแจ้นวิ่งออกจากร้าน