บทที่ 46 ปฏิวัติอาชีพพ่อค้า

“ย๊ากกกกกก!!!”

ปัก ปัก ปัก ปัก!! ฟูเหลากระหน่ำหมัดใส่ผู้เล่นด้านหน้าอย่างต่อเนื่องพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลรินอาบทั้งสองแก้ม

“ฉันแค่อยากเป็นพ่อค้าอย่างสงบสุข!! แต่ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ตลอดเวลา!! ทำไม ทำไม ทำไม!!”

ชายหนุ่มอัดความแค้นลงสู่หมัดและต่อยหน้าผู้เล่นระดับ 30 คนหนึ่งเต็มแรงจนศีรษะของผู้เล่นคนนั้นถึงกับฝังจมดิน ก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆสลายกายเป็นแสงไปเพราะทนพลังโจมตีอันมหาศาลของฟูเหลาไม่ได้

“แฮ่กกกๆ..!!” ฟูเหลาหอบเล็กน้อยเพราะการโจมตีเมื่อสักครู่ เป็นการโจมตีที่มาจากอารมณ์ของเขาล้วนๆไม่มีกระบวนท่าอะไรถูกปล่อยออกมาเลยแม้แต่น้อย

คิระที่เห็นฟูเหลาเริ่มต่อสู้ก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพราะในตอนแรกเขาคิดว่าฟูเหลาเป็นผู้เล่นระดับต่ำที่ไม่น่าจะมีดีอะไรนอกจากไอเทมแต่เมื่อเห็นการต่อสู้อันบ้าระห่ำชองฟูเหลา เขาก็รู้ได้ทันทีว่าฟูเหลาจะต้องเป็นผู้เล่นจากเกมอื่นที่มีประสบการณ์โชคโชนอย่างแน่นอน ดาบในมือคิระหดกลับมาเท่าขนาดเดิมก่อนที่จะหันไปฟันผู้เล่นอีกสองคนที่วิ่งเข้ามาในระยะ ด้านฟูเหลาเองก็สนใจการต่อสู้ของคิระไม่ใช่น้อยเพราะเขาก็ไม่เคยเห็นการต่อสู้อันบ้าระห่ำกล้าลุยเดี่ยวแบบที่คิระทำเช่นเดียวกัน

ดาบประหลาดที่ยืดหดได้ถูกกวัดแกว่งอย่างรวดเร็วและยากที่จะสามารถเดาทิศทาง ฟูเหลาลองจินตนาการ การโจมตีของคิระล่วงหน้าแต่ก็มิอาจตามทันการโจมตีอันรวดเร็วของคิระได้อยู่ดี

‘สุดยอดจริงๆ…มีผู้เล่นระดับนี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย’

ฟูเหลาคิดในใจ

“เหลือแกคนสุดท้ายแล้วสินะ…” คิระเดินย่างก้าวเข้าไปใกล้ผู้เล่นที่มีรูปร่างคล้ายปลาปักเป้าคนหนึ่ง ผู้เล่นคนนี้ตัวอ้วนๆมีหลังเป็นหนามและมีหูเป็นคลีบปลา

“แกทำแบบนี้แกไม่รู้สินะจะต้องเจออะไรบ้าง!!!”

“รำคาญ! ไม่ต้องพูดตายๆไปซะ ขี้เกียจฟังบทละครน้ำเน่าช่อง 7 ”

สิ้นคำพูด คิระก็สะบัดดาบยืดออกไปฟันศีรษะผู้เล่นคนนั้นจนขาดกระเด็น

ชิ้ง!!

“ฟู่!! เหนื่อยๆๆๆ”

คิระพ่นลมออกจากปาก ก่อนจะเหน็บดาบไว้บนแผ่นหลัง ฟูเหลายังคงน้ำตาซึมเล็กน้อยด้วยความผิดหวังและหันหน้าหนีคิระเพราะไม่อยากให้ผู้เล่นอื่นเห็นน้ำตาที่แสดงถึงความอ่อนแอของชชายหนุ่มผู้ดูเพอร์เฟค..

“เอาหน่า..จากที่ฉันได้ยินเมื่อกี้ คือนายอยากเป็นพ่อค้าใช่ไหม? พ่อค้าต้องเจอเรื่องแบบนี้บ้างอยู่แล้ว เดี๋ยวก็มีลูกค้าเชื่อฉันๆ”

คิระกอดคอฟูเหลาและแสดงใบหน้ายิ้มแย้ม

“นายจะไปรู้อะไร..นายยังไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ..นายไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้าง”

ฟูเหลาปาดน้ำตาแล้วตีหน้าเศร้า ก่อนจะค่อยๆเดินเก็บอาวุธที่ตกอยู่รอบๆของผู้เล่นที่ถูกสังหารใส่กระเป๋า

‘ฮี๊ๆๆ แพร่มอะไรแพร่มไปแต่ไอเทม 20 ชิ้นนี้ต้องเป็นของเรา!!’

ฟูเหลาคิดในใจอย่างเริงร่า

“เห้ๆๆๆ!! ไม่ต้องทำเนี่ยเอาไอเทมไปหมดเลยนะ!!”

โป๊ก!! คิระเขกหัวฟูเหลาแรงๆไปหนึ่งที

“โอ้ย!!”

‘บ้าจริง!! หมอนี่รู้ตัว!!’

ฟูเหลาคิดในใจพร้อมกับใช้มือกุมศีรษะตัวเอง

“งั้นแบ่งครึ่งๆก็ได้ตกลงไหม..”

“นายเอาๆไปเหอะ..ฉันไม่ต้องการหรอก”

คิระพูดปัดๆ

“เยสๆๆๆๆๆ!!”

ชายหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นมาครั้ง เขาเดินฮัมเพลงพร้อมกับเดินเก็บไอเทมที่ตกอยู่จนหมด คิระที่รอฟูเหลาเก็บไอเทมเสร็จก็เดินเข้ามาก่อนจะยื่นมือขวาออกไป

“ฉัน คิระ รองหัวหน้ากิลด์เทพยุทธ์ ยินดีที่ได้รู้จัก..”

“ฉัน ฟูเหลา พ่อค้าธรรมดาๆ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ฟูเหลายิ้มกว้าง

“อย่ามาอำหน่า..ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายแข็งแกร่ง…ไอเทมที่นายสวมเป็นไอเทมระดับสูงดีไม่ดีระดับอยู่ที่ 7-8 ด้วยซ้ำ เกราะทำจากวัตถุดิบระดับนั้น ผ้าคลุมขนสัตว์สีขาวถุงมือที่มีพลังโจมตีสูง แถมทักษะระดับสูงที่ทำให้นายที่เป็นผู้เล่นระดับต่ำกว่า 30 แต่ซัดผู้เล่นระดับสูงกว่าตัวเองจนปลิวได้เนี่ย เขาเรียกไม่ธรรมดาหรอกนะเพื่อน..”

‘เอาจริงๆเราได้มาเพราะดวง..แต่เขามองแว๊ปเดียว ก็วิเคราะห์ไอเทมกับทักษะของเราได้ แสดงว่าเขาต้องเป็นผู้เล่นรุ่นเก๋าแน่นอน..'

ฟูเหลาระวังตัวเล็กน้อย เพราะเขายังไม่ไว้ใจในตัวคิระมากนัก ชายระดับนี้มาช่วยเขาต่อสู้ต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างแน่นอน โดยเฉพาะถ้ารู้เรื่องเกี่ยวกับไอเทมแบบนี้แล้ว เขาอาจจะมาช่วยเพื่อหวังผลจะชิงไอเทมไปซะเองก็ได้

“ทำท่าทางสบายๆหน่อย ฉันไม่ได้จะทำอะไรนาย..พวกเรากิลด์มนุษย์เทพยุทธ์เป็นพวกพ้องของผู้เล่นเผ่ามนุษย์ทุกคน…..”

“งั้นทำไมนายถึงช่วยฉัน.. เห้ย!!เดี๋ยว!! นายเป็นคนทำให้ฉันต้องสู้นี่หว่า!!” ฟูเหลาพูดขึ้นด้วยทาทางหาเรื่องกวนๆ ในความจริงแล้วเขาไม่ควรจะมาต่อสู้เลยแท้ๆ ถ้าคิระไม่เป็นคนปากสว่างเปิดเผยตัวตนของฟูเหลา

“แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นเผ่ามนุษย์..”

“นายคงมีสัญลักษณ์แห่งเผ่าเงือกละสิ.. พวกเรากิลด์มนุษย์เทพยุทธ์ทุกคนรู้ดีว่ามนุษย์มีความสามารถอะไร…แต่ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะได้ครอบครองสัญลักษณ์พวกนั้น..” คิระอธิบาย หนุ่มทั้งสองตกลงเดินทางไปด้านหน้าต่อโดยคิระจะอาสานำทางให้กับฟูเหลาเพราะเขาเป็นผู้เล่นที่มีประสบการณ์อยู่่ในที่แห่งนี้มาแล้วหลายปี

ทั้งคู่เดินผ่านป่าดึกดำบรรพ์ออกไปจนมาถึงบึงกว้างขนาดใหญ่ที่มีสัตว์อสูรไดโนเสาร์หลากหลายสายพันธุ์ ทั้งพันธุ์คอยาว พันธุ์ตัวเตี้ย ตัวสูง ทุกตัวล้วนมาดื่มกินน้ำที่อยู่ในบึงราวกับบึงนี้เป็นจุดศูนย์กลางของสถานที่แห่งนี้ คิระพาเดินไปยังทางข้ามบึงขนาดใหญ่ก่อนจะพาเลี้ยวเข้าสู่ป่าที่มีใบไม้เป็นสีแดง ใบไม้มีลักษณะคล้ายใบเมเปิ้ล สายลมอ่อนๆพัดพาใบไม้สีแดงลอยในอากาศ รุ้งกินน้ำที่พาดผ่านบึง แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ ภาพเหล่านี้ทำให้ฟูเหลาแทบจะไม่เชื่อว่าที่นี่คือภายในตัวของสัตว์อสูร

“สรุปก็คือ..พวกเราอยู่ในตัวสัตว์อสูรดึกดำบรรพ์ที่ชื่อ โอเมก้า…ซึ่งเป็นสัตว์อสูรโบราณที่มีระดับมากกว่า 100 ? ฉันเข้าใจถูกใช่ไหม?”

ฟูเหลาพูดทวนขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ใช่! กิลด์ของพวกเราบางส่วนตั้งฐานลับกันที่นี่มาราวๆ 3-4 ปีในโซลเวิลด์แล้ว..เราอยู่ที่นี่ก็เพื่อตามหาไอเทมชิ้นหนึ่งที่หลับไหลอยู่ในตัวโอเมก้า..”

คิระพูดตอบ

ฟูเหลานิ่งคิดสักพักก่อนจะถามต่อ

“แล้วนายมาบอกข้อมูลกับคนพึ่งรู้จักแบบฉันจะดีหรอ?”

คิระยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

“นายมาร่วมกับกิลด์เราเหอะฟูเหลา..ฝีมือนายก็ใช่ย่อย ฉันสามารถช่วยนายเก็บระดับได้นะ..ถ้านายอยู่ที่นี่กับเราไม่กี่วัน ระดับนายแตะถึง 40 ได้ไม่ยากแน่..”

ฟูเหลาหยุดเดินก่อนจะนิ่งคิดอีกครั้ง เพราะข้อเสนอของคิระก็ไม่ได้เสียหายอะไร และมันก็ช่วยฟูเหลาได้มากทีเดียวเนื่องจากเขาเองก็อยากจะรีบจบเรื่องนครวาเรียสและเดินทางไปยังทวีปฟรานด์เช่นเดียวกัน การที่เขาเข้าร่วมกับกิลด์อาจเป็นทางที่ดีก็ได้ แต่แล้วฟูเหลาก็มีความคิดประหลาดบางอย่างเข้าอีกครั้งและหันไปพูดตอบคิระ

“ฉันยังไม่เข้ากิลด์นายตอนนี้ได้รึเปล่า..”

ฟูเหลาพูดขึ้น คำตอบของฟูเหลาทำให้คิระตกใจไม่ใช่น้อยเพราะคิระค่อนข้างแน่ใจว่าคำชวนของเขาค่อนข้างเป็นประโยชน์แก่ฟูเหลาแต่กลับโดนปฏิเสธเอาดื้อๆซะอย่างนั้น

“ทำไมล่ะ?”

“ฉันอยากปฏิวัติวงการพ่อค้าสักหน่อย..แต่ถ้าจะทำการใหญ่ฉันจะต้องเดินทางไปรอบโซลเวิลด์..”

“นายเข้ากิลด์เรานายก็เป็นพ่อค้าได้นะฟูเหลา..คิดดีๆสิเพื่อน..”

“ฉันจะขอเป็นพันธมิตรกับนายแทน..และเมื่อฉันเสร็จสิ้นภารกิจของฉันๆให้สัญญา…ฉันจะเข้ากิลด์นาย..”

ฟูเหลาพูดตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“ในตอนแรกฉันกะจะเล่นเป็นพ่อค้าสบายๆขายของงกๆๆๆ แต่ตอนนี้ฉันว่าไม่เอาแล้วว่ะ..ดวงฉันคงอยากให้ฉนบู๊มากแน่ๆ และดูจากเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาของฉัน..พ่อค้าในโซลเวิลด์เป็นอะไรที่ดูกระจอก..” ฟูเหลาทำหน้าเซ็งๆ

“ก็จริง..”

“ฉันจะทำให้ผู้เล่นที่เล่นอาชีพพ่อค้าผงาดขึ้นมา..ฉันจะทำให้พวกเขาแข็งแกร่งจนกิลด์ใหญ่ๆหงอยจนเป็นหมา..นี่คือความคิดของฉันในตอนนี้..และจากนั้นฉันจะเปิดตัวในฐานะพ่อค้าที่แข็งแกร่งที่สุดในโซลเวิลด์ ฮ่าๆๆๆ”

ฟูเหลายืนกอดอกพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

คิระได้แต่ยืนมองแล้วยิ้มแหะๆ ให้กับเพื่อนใหม่ของเขา แต่ส่วนตัวคิระเองก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจผ่านคำพูของฟูเหลาเช่นเดียวกันเพราะพ่อค้าเป็นอาชีพที่คนอื่นมองข้ามไปจริงๆ แต่ฟูเหลาเป็นพ่อค้าคนแรกที่คิระเห็นว่าการเป็นพ่อค้าก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค์ในการต่อสู้แม้แต่น้อยแถมตัวฟูเหลาเองก็ต่อสู้ได้เก่งมากมายขนาดนี้อีกด้วย

“งั้นก็ได้ฟูเหลา…เราจะเป็นพันธมิตรกัน!! ฉันจะช่วยเหลือนายทุกเรื่อง ในเรื่องที่ฉันทำได้แต่ในทางกลับกันนายก็ต้องช่วยเหลือกิลด์มนุษย์เทพยุทธ์ของฉันด้วย..แบบนี้ตกลงไหม?”

“แน่นอน!! งั้นถือว่าการเจรจาของเราเสร็จสิ้น !!”

ชายหนุ่มทั้งสองยื่นมือออกมาพร้อมกันและยิ้มมด้วยสีหน้าอันมาดมั่น โดยที่ทั่วโซลเวิลด์ไม่ได้รับรู้เลย ว่าทีมมหากาฬกำลังถือกำเนิดนับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป!!