บทที่ 45 คิระแห่งกิลด์มนุษย์เทพยุทธ

“ตื่นๆๆๆ!!”

ฟูเหลาพยายามปลุกวารีอยู่พักใหญ่หลังจากล่วงรู้ว่าตอนนี้ตัวของเขาอยู่ที่ไหน ชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าเมื่อไม่ว่าจะปลุกเท่าไหร่ ว่ารีสีรุ้งก็ไม่มีทีท่าจะตื่น

“จะเอาไงกับยัยนี่ดีเนี่ย..”

ฟูเหลามองไปยังร่างของหญิงสาวก่อนจะตัดสินใจ ทำในสิ่งที่ลูกผู้ชายควรทำ.. เขาอุ้มร่างวารีสีรุ้งไปหลบบริเวณพุ่มไม้ใกล้ๆและเดินไปหยิบใบไม้มารวมกันจนกองใหญ่พอจะปกปิดร่างของวารีสีรุ้ง ก่อนที่จะเอาใบไม้ทั้งหมดกลบร่างของวารีสีรุ้งแล้วยืนพนมมือ..

“ขออโหสิกรรมด้วยวารีสีรุ้ง..เราคงมีชะตาต้องกันเพียงเท่านี้…ฉันไม่สามารถอุ้มร่างเธอไปได้จริงๆเพราะฉันเป็นสุภาพบุรุษจะและไม่อยากแตะต้องร่างหญิงสาวอันบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างเธอ”

ในความเป็นจริงแล้วฟูเหลาคิดว่าตัวเองไม่สามารถลากวารีสีรุ้งเดินทางต่อไปได้ เนื่องจากระดับที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินของเขาในตอนนี้ การจะต้องหิ้วผู้เล่นคนหนึ่งไปด้วย แล้วหากเจอสัตว์อสูรเข้า ก็คงจะไม่สามารถเอาชีวิตไปได้อย่างแน่นอน สู้พาวารีสีรุ้งหลบแถวนี้ก่อนน่าจะดีกว่า ส่วนตัวเขาเองก็ควรจะต้องออกเดินทางต่อเพื่อหาข้อมูล

‘อยู่นี่ปลอดภัยที่สุดแล้ว..ไงก็หลับไปก่อนละกัน ตื่นขึ้นมาค่อยออกตามหาฉันทีหลัง..’

ชายหนุ่มเขียนโน๊ตบอกวารีสีรุ้งเอาไว้ ว่าหลังจากตื่นนอนให้เธอลองออกตามหาเขาดู เขาน่าจะอยู่ใกล้ๆแถวนี้ เพราะฟูเหลาไม่มั่นใจว่าหากก้าวขาเดินทางต่อจะต้องเจออะไรบ้าง และเขาอาจจะกลับมายังจุดเดิมไม่ได้ เพราะป่าแห่งนี้เป็นป่าที่ดูอันตรายซึ่งตัวเขาสัมผัสได้ว่าต้นไม้รอบๆมีการเคลื่อนไหวช้าๆ สภาพพื้นที่ในป่าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่่ตลอดเวลา อีกทั้งระบบสื้อสารก็ไม่ทำงานด้วย..

“ตอนนี้เราควรหาข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าตัวที่เขมือบเราเข้ามา แล้วก็หาวิธีผ่านภารกิจ…เราคงต้องใช้วิชาที่เราถนัดมากที่สุดสินะ…”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบขวดยาเพิ่มพลังชีวิตระดับสูงขึ้นมาถือหลายขวด

“เอาล่ะ…เร่เข้ามาจ้าเร่เข้ามา!!! ยาราคาถูกมาแล้วจ้า!!!!!”

ฟูเหลาตะโกนเสียงดังพร้อมกับเครื่อนร่างไปยังจุดที่มีผู้เล่นล่วงลงมา 3 กิโลเมตรด้านหน้า

“มาเลยจ้ามาเลยยย!!!ราคาถูกจ้า!!”

ฟูเหลาเคลื่อนร่างผ่านป่าหนาทึบที่มีรูปร่างประหลาดตามากมายไปราว 15 นาที ไม่นานพอห่างจากจุดที่วารีสีรุ้งอยู่ ชายหนุ่มก็เจอเข้ากับกลุ่มผู้เล่นกลุ่มหนึ่งที่ล่วงลงมาจากด้านบน เขามองไปยังกลุ่มผู้เล่นตรงหน้าก่อนจะตีเนียนเดินเนิบๆเข้าไปใกล้กลุ่มผู้เล่นกลุ่มนั้นก่อนจะพูดขายของ

“ยาเพิ่มพลังขีวิตไหมครับพี่! ผมขายถูกๆไปเลย!!”

ฟูเหลาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม กลุ่มผู้เล่นรอบๆเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปหาฟูเหบาทันที เนื่องจากก่อนหน้านี้พวกเขาต้องเจอศึกหนักกับสัตว์อสูรวาฬหมึก ทำให้ยาเพิ่มพลังชีวิตของพวกเขาเหลือน้อยมากและต้องการซื้อเพิ่มเพื่อเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉิน

“ขายเท่าไหร่น้องชาย?”

ผู้เล่นเผ่าเงือกกล้ามโตผมเกรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม

“ขวดละ 4,000 ไปเลยพี่! นี่ให้ราคาพิเศษเลยนะ!!”

ฟูเหลายิ้ม

“จะบ้าหรอน้อง! อย่าตลก! ร้านค้า NPC ขายแค่ขวดละ 3,000 เองนะ”

ผู้เล่นชายใกล้ๆเดินเข้ามาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

“ก็ช่างเขาดิพี่! ผมขายราคานี้อ่ะครับ!!”

“หนอย! ไอ้เด็กอวดดี! จับมันแล้วปล้นมันเลยดีกว่า!!”

"เดี๋ยวดิพี่ๆไม่พอใจพี่ไม่ต้องซื้อก็ได้หนิครับ...ราคามันต้องสูงอยู่แล้ว ที่นี่มันในตัวสัตว์อสูรนะครับ ผมมีความเสี่ยงในอาชีพ..."

ฟูเหลาพยายามพูดอธิบายเพราะเขาไม่ต้องการจะมีเรื่องในตอนนี้ เพราะถ้าโดนผู้เล่น 20-30 คนรุม ให้เก่งแค่ไหนแต่ระดับยังไก่กายังไงก็ยังสู้ไม่ได้แน่นอน

"เป็นพ่อค้าต้องมีจรรยาบรรณสิวะขายพวกพี่มาราคาถูกๆหน่อย..."

"จรรยาบรรณมันไม่เกี่ยวกับการเก็งกำไรนะพี่..ตอนนี้ผมผูกขาดการขายยาเพียงคนเดียวตรงนี้ ผมจึงขายในราคาที่ผมอยากขาย ถ้าพี่ไม่พอใจพี่ก็หาคนอื่นซื้อก็ได้นะพี่ ไม่เห็นต้องมาปล้นทำร้ายกันเลย.."

"ปากแกนี่แกร่งกล้าจริงๆ..จะว่าไปเกราะแกก็ไอเทมระดับสูงนี่หว่า..."

ผู้เล่นที่เข้ามาหาเรื่องพูดก่อนจะชายตามองฟูเหลาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับเพื่อนๆ

"เอามันเลย!!"

“หุบปาก!!!”

จู่ๆผู้เล่นชายด้านหลังก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง เขาเป็นชายหุ่นดีสูง 180 ปลายๆ ผมยาวประบ่าสีดำดวงตาอันแสนเย็นชาสีม่วงของเขาทำให้ฟูเหลารู้สึกขนลุกไม่ใช่น้อย

“ถ้าพวกแกรับราคาไม่ได้..ก็ไสหัวไป อย่ามาทำนิสัยบัดซบแถวนี้...”

“นั่นมันคิระ..แห่งกิลด์มนุษย์เทพยุทธ์ใช่รึเปล่า…”

ผู้เล่นคนหนึ่งพูดขึ้น และเมื่อทุกคนหันมามองชายดังกล่าว เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทันที

“ฮ่าๆๆๆ”

หนุ่มผมยาวยังคงทำใบหน้านิ่งไม่ไหวติง แม้กระทั่งลุกขึ้นตอบโต้กับเสียงหัวเราะเขาก็ไม่แสดงออกให้เห็นแม้แต่น้อย

“ก็กำลังคิดอยู่ว่าเป็นใคร..ที่ไหนได้..ก็แค่ผู้เล่นเผ่ามนุษย์กากๆคนหนึ่งนี่เอง”

ใจของฟูเหลาเต้นตุบๆ ทันทีเมื่อได้ยินว่าชายตรงหน้าคือผู้เล่นเผ่ามนุษย์ เพราะตั้งแต่เข้าเกมมา นอกจากกลุ่มของเทพอัศนี เทพคันศรและโอเกอร์ ฟูเหลาก็ยังไม่เคยเจอผู้เล่นเผ่ามนุษย์คนอื่นอีกเลย และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอเผื่อนร่วมเผ่า

“เอายังไงดีว่ะพวกเรา..จริงๆเกมมันมีกฎอยู่นี่หว่าว่าเจอผู้เล่นเผ่ามนุษย์พวกเราต้องขยี้มัน…”

ผู้เล่นที่เข้ามาหาเรื่องฟูเหลาพูดขึ้น

“นั่นสินะ..จริงๆมันก็แค่กฎของผู้เล่นด้วยกันเองล่ะมั้ง..ขยี้ผู้เล่นกระจอกๆเผ่ามนุษย์มันสนุกสุดๆ แถมการเอาตัวไปให้ NPC ได้ราคาซื้อทาสที่สูงมากกว่าเผ่าอื่นซะด้วยไม่รู้เพราะอะไร…”

‘กฎปาหี่ล่ะสิไม่ว่า…แค่ใครเล่นเป็นเผ่ามนุษย์ก็โดนรุมเนี่ยนะ ตรรกะป่วยชะมัด..มันเป็นความชอบส่วนตัวไหมล่ะไอ้พวกโง่!!’

ฟูเหลาคิดในใจอย่างเดือดดาล

“เออ..ตกลงจะซื้อเปล่าพี่..ไม่ซื้อจะไปแล้วนะ…”

ฟูเหลารีบพูดตัดบท เนื่องจากไม่ต้องการพาตัวเองไปพัวพันกับอะไรที่ชวนดูน่าปวดหัว แต่ผู้เล่นกลุ่มตรงหน้าไม่ได้ปล่อยให้ฟูเหลาไปไดง่ายๆ ผู้เล่นสองคนที่ดูท่าทางบึกบึนเดินมาขวางด้านหน้าของฟูเหลาพร้อมกับจำแลงร่างเป็นเผ่าเงือก..

“นาย,,สู้เป็นใช่รึเปล่า?”

คิระที่นั่งอยู่พูดถามฟูเหลา

“สู้อะไรกันพี่..ผมเป็นพ่อค้าครับ..”

ฟูเหลาตีเนียนต่อเพราะไม่ต้องการให้เกิดปัญหาอะไร

“งั้นก็เรื่องของนาย…”

พูดจบคิระก็หายไปจากจุดเดิมในพริบตา ก่อนจะปรากฏร่างอยู่ด้านหลังชายทั้งสามที่ยืนขวางฟูเหลา คิระหยิบดาบลักษณะแปลกประหลาดออกมาก่อนจะฟันผู้เล่นสามคนพร้อมกันโดยกวาดจากด้านซ้ายลากไปด้านขวา ร่างผู้เล่นทั้งสามกระเด็นไปไกลกว่า 3 เมตรภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว ตูม!!

ดาบของคิระเป็นดาบที่ยาวประมาน 1 เมตร มีใบมีดขนาดใหญ่รูปร่างคล้ายตะขาบเพราะบริเวณใบดาบด้านคม มีเหล็กแหลมยาวประมาน 10 เซนติเมตร งอกเรียงกันตั้งแต่บริเวณเหนือด้ามจับจนถึงปลายดาบ ตัวดาบเป็นสีม่วงที่มีลายรูปตะขาบลากยาวจากด้ามจับจนถึงปลายดาบ

“ถ้าสู้เป็นก็ช่วยฉันหน่อย!!"

พูดจบคิระก็ทะยานร่างเข้าหาผู้เล่น 10 คนที่อยู่ด้านหน้าอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะถูกรุมแม้แต่น้อย

“ยืดออกซะดาบตะขาบชูริว!!”

ใบดาบของคิระยืดออกไปด้านหน้า เขายิ้มอย่างโหดเหี้ยมก่อนที่จะสะบัดแขนฟันดาบไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ดาบถูกกวัดแกว่งราวกับแซ่ ฟึบ ฟึบ ฟึบ!! ใบดาบที่ถูกสะบัดราวกับแซ่รวดเร็วจนฟูเหลาเห็นเป็นเพียงเงาที่เคลื่อนไหวเป็นเส้นๆเท่านั้น

“อ๊ากกก!!”

ผู้เล่นหลายคนโดนการโจมตีครั้งนี้ของคิระถึงกับแขนขาดตัวขาดไปหลายคน ผู้เล่นรอบๆที่มองการต่อสู้อยู่เริ่มเข้ามาสมทบเพื่อช่วยเหลือพวกพ้อง

“ฆ่ามันซะ!! อาวุธของมันเป็นไอเทมระดับ 7 !!”

เมื่อได้ยินผู้เล่นคนหนึ่งตะโกนขึ้น ผู้เล่นที่ทำท่าทีจะถอยก็กลับฮึกเหิมพร้อมจะเข้าไปต่อสู้เพื่อแย่งชิงอาวุธตรงหน้าของคิระทันที

“เข้ามาเลย!!”

ฟูเหลารู้สึกได้ว่าตัวเองต้องทำอะไรบางอย่าง เพราะถ้าเกิดนิ่งอยู่แบบนี้ ดีไม่ดีจะดดนลูกหลงเอาได้ง่ายๆ แถมถ้าจะหนี ดูท่าแล้วคงจะหนีไม่พ้นเป็นแน่..

“จะช่วยหมอนั่น..หรือช่วยไอ้พวกนี้ดีว่ะ..”

“จะช่วยไม่ช่วย!! แกเองก็เล่นเผ่ามนุษย์ไม่ใช่หรอ!! ”

ผู้เล่นที่กำลังพุ่งร่างเข้าหาคิระต่างชะงักร่างและหันมามองฟูเหลาทันที

“จริงด้วย..พอดูๆไปถึงร่างกายมันจะคล้ายกับเผ่าเงือกแต่มันไม่ใช่เผ่าเงือกนี่หว่า..”

“ฮ่าๆๆ ไม่ช่วยคงไม่ได้แล้วนะแบบนี้..”

คิระหัวเราะขณะที่กำลังเคลื่อนร่างกลับมายืนข้างๆฟูเหลา ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเก็บยาเพิ่มพลังชีวิตเข้ากระเป๋าและหักคอตัวเองเพื่อเตรียมพร้อม

“ฉันเป็นพ่อค้า…ใครจะเชื่อฉันบ้างงง!! ฉันเหนื่อยใจแล้วนะว้อยย!! ”

ฟูเหลาพูดตัดเพ้อขึ้นมา

“ใจเย็นๆๆ ไม่มีใครไม่เชื่อนายหรอก นายแค่เป็นพ่อค้าที่โชคร้ายก็แค่นั้นเอง..”

“นายไม่เข้าใจหรอก…ฉันอยากเล่นเป็นพ่อค้า! แต่ฉันต้องมาสวมบทบู๊ หลายครั้งต่อหลายครั้ง..ครั้งนี้ฉันก็อยากเดินมาหาข้อมูลในฐานะพ่อค้าดีๆสู้ไม่เป็นคนหนึ่ง..แต่นายก็ดันมาเปิดโปง!!”

ฟูเหลาส่งสายตาอำมหิตใส่คิระ

“เห้ย!! มันเผยตัวแล้ว!! จัดการมันเว้ย!!”

สิ้นคำพูด ผู้เล่นคนที่เคยจะเข้ามาหาเรื่องฟูเหลาก็เคลื่อนร่างเข้าหาฟูเหลาพร้อมกับยกดาบสีเงินที่คาดว่าจะเป็นไอเทมระดับ 3-4 ขึ้นมา ก่อนจะฟันลงมาใส่ร่างฟูเหลาสุดแรง

ฟูเหลาที่กำลังอารมณ์ไม่ดี พลิกตัวหลบได้อย่างไม่ยากนัก เขากำหมัดขวาแน่นทักษะเสริมพลังและปราณมังกรหยกถูกเรียกใช้ออกมาพร้อมกับออร่าสีเขียวที่พร่าพรู

“ปลิวไปซ่ะ!!!”