บทที่ 29 ความตาย

“ท่านเสียชีวิตเนื่องจากถูกสัตว์อสูรวาฬหมึกระดับ 35 สังหาร..ท่านสูญเสียไอเทมที่อยู่นอกเหนืออุปกรณ์กระเป๋าระบุตัวตนทั้งหมด..เวลาในการคืนชีพคือ.. 1 ชั่วโมงในโลกแห่งความเป็นจริงค่ะ..”

สิ้นเสียงประกาศฟูเหลาค่อยๆลืมตาขึ้นในห้องสีขาวโล่งๆ เขาลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศพร้อมกับทำสีหน้าไม่สู้ดี

“สูญเสียไอเทมทุกอย่าง...ชุดเกราะ อาวุธ เสื้อคลุม ให้ตายเหอะทำไงดีว่ะเนี่ย..”

ฟูเหลาพูดบ่นขึ้น ร่างกายที่ลอยอยู่ราวกับอยู่บนอวกาศเหม่อมองเพดานสีขาวที่อยู่ด้านบนอย่างเซ็งๆ อาวุธรวมถึงชุดเกราะของเขาทั้งหมดได้หายไปกับสัตว์อสูรวาฬหมึกที่กลืนเขาลงท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และการที่ผู้เล่นระดับต่ำอย่างเขาต้องตายและอยู่คนเดียว มันเป็นเรื่องที่ยากหากต้องการเอาชีวิตรอดในดงผู้เล่นที่มีระดับสูงกว่าและเกลียดชังเผ่าพันธุ์มนุษย์

“มีเวลาอีก 1 ชั่วโมง ดูท่าเราต้องไปหาข้อมูลเพิ่มเติมสักหน่อยแล้ว ไม่งั้นแย่แน่..”

ฟูเหลาพูดกับตัวเองก่อนจะล็อคเอ้าท์ออกจากเกมกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ชายหนุ่มบิดขี้เกียจเล็กน้อยเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า ครั้งนี้เขาเข้าไปในเกมได้ประมาณชั่วโมงกว่าๆเท่านั้นเมื่อเทียบกับเวลาในโซลเวิลด์และโลกแห่งความเป็นจริง ภาร์เดินไปยังตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำขึ้นดื่มก่อนจะติดต่อไปหาจอห์นผ่านคอมพิวเตอร์เพื่อสอบถามข้อมูล

“แหม่..คนดังติดต่อมาอีกแล้ว..มีอะไรให้รับใช้ครับพี่..”

เป็นภาพและเสียงน้องสุดที่รักของเขาที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับพูดด้วยท่าทางกวนๆ

“ไม่ต้องกวนบาทาเลย..พี่มีปัญหาให้นายช่วยนิดหน่อย..”

ฟูเหลาเริ่มพูดเข้าประเด็น

“ว่ามาเลยพี่..”

“หลังจากการประมูลจบลง พี่รีบหนีมาขึ้นเรือที่ท่าเรือเมืองเริ่มต้น แต่โชคร้ายไปขึ้นเรือโจรสลัดเข้าว่ะ..”

“ห้ะ!!”

จอห์นทำท่าตกใจเล็กน้อย ฟูเหลารีบเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้จอห์นน้องรักฟังทันที เพราเขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากแล้วในตอนนี้เนื่องจากไอเทมทั้งหมดของเขาได้หายสาบสูญจนกลายเป็นผู้เล่นกระจอกงอกง่อยคนหนึ่งเท่านั้น

“เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้แหละ..พี่บอกพวกเขาให้ไปหาแกกับธันด์แล้ว..พวกเขาชื่อ โอเกอร์ เทพอัศนี เทพคันศรแล้วก็ยาจกซูหลิน..ไงถ้าเจอพวกเขา พี่ฝากให้พวกแกซัพพอร์ทหน่อยละกัน"

“ได้เลยพี่..แต่เพื่อนพี่เขาจะรู้หรอว่าผมอยู่ทวีปฮอร์ป?”

เด็กหนุ่มพูดถามขึ้นบ้าง

“อันนี้ไม่รู้ว่ะ..ถ้าโชคชะตาจะพาพวกเขาไปเจอแกไวๆนี้มันก็คงจะดี เพราะพี่บอกพวกนั้นไปแค่ว่าพวกแกเล่นเป็นเผ่าคนแคระ ฮ่าๆ”

ภาร์หัวเราะพร้อมกับยกมือเกาหัวแก้เขิน จอห์นที่ได้ฟังคำพูดของพี่ตัวเองก็ทำหน้านิ่งไปในทันทีก่อนจะถอนหายใจและพูดต่อ

“เฮอะ..พวกเขาคงเดาได้แหละมั้ง แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย..เมืองของคนแคระมีหลายเมืองในทวีปฮอร์ป ถ้าพวกเขามีคนที่เคยเล่นเกมนี้อยู่ในกลุ่มด้วยก็คงไม่มีปัญหา..เออ!! ส่วนเรื่องไอเทมของพี่ที่สูญเสียไปเพราะพี่ตาย..พี่ไม่ต้องกังวลไป ตราบใดที่ยังไม่มีใครหยิบฉกไปจากในท้องของไอ้วาฬหมึกนั่น ไอเทมทั้งหมดของพี่ก็ยังอยู่ในวาฬหมึกนั่นแหละถ้าพี่อยากได้ก็แค่ไปคว้านท้องไอ้วาฬหมักนั่นเท่านั้น...”

จอห์นพูดบอก ฟูเหลาถึงกับส่ายหน้าในทันที เพราะโอกาสที่จะเจอสัตว์อสูรตัวเดียวกับที่คร่าชีวิตของเขาอีกรอบมันแทบจะเป็น 0% เนื่องจกทั่วโซลเวิลด์ วาฬหมึกก็ไม่ได้มีแค่ 10-20ตัวที่จะเจอตัวเดิมได้ง่ายๆ แต่ทั่วโซลเวิลด์มีเป็นร้อยเป็นพัน หากเขาพบวาฬหมึกตัวเดิมนั้นได้ก็เรียกว่าเฮงแล้ว..

“ เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที ยังไงตอนนี้พี่คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเดินทางไปถึงฟรานด์ ฝากพวกโอเกอร์ด้วยละกัน..”

ฟูเหลาพูดย้ำกับน้องชายตัวแสบของเขา

“หลังจากนี้พี่จะทำยังไงต่อ? พี่ไม่มีอาวุธระดับสูงแล้วนะ เดินทางไปฟรานด์ตามลำพังคงเป็นไปได้ยาก..”

จอห์นถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“หึหึ..ไม่ต้องเป็นห่วงน้องรัก..เรามาเล่นเป็นพ่อค้าไม่ใช่นักสู้..”

ภาร์แสยะยิ้ม

“ต่อจากนี้พี่ว่าจะปลอมตัวแล้วหาทางเข้าไปยังนครของพวกเผ่าเงือก..แกพอมีข้อมูลสำคัญอะไรบ้างไหมเพื่อที่พี่จะไ้เก็บไว้ใช้ประโยชน์ได้..”

“พอมีครับ..”

จอห์นเดินไปหยิบหนังสือรวมข้อมูลเกมก่อนจะเริ่มอธิบาย

“นครของเผ่าเงือกมีชื่อว่า ‘นครวาเรียส’ ปัจจุบันอยู่ในสถานะปิดนคร หรือไม่มีการต้อนรับบุคคลภายนอก มีวิธีเข้าไปยังนครวาเรียสเพียงไม่กี่วิธี วิธีแรกคือถูกเชิญจากบุคคลระดับสูงของเผ่าเงือก วิธีที่สองคือการเป็นเผ่าเงือก วิธีที่สามคือเป็นพ่อค้า..แต่ต้องทำการจดทะเบียนการเป็นพ่อค้าและต้องทำการขออนุญาตจากบุคคลระดับสูงของเผ่าเงือก..แต่ในกรณีที่พ่อค้าหรือบุคคลใดที่อยู่ในเผ่าพันธุ์มนุษย์ จะไม่มีการรับรองความปลอดภัยแต่อย่างใด..และวิธีสุดท้ายคือลักลอบเข้านครวาเรียส..ซึ่งวิธีสุดท้ายนี้เป็นวิธีที่อันตรายมากที่สุด เพราะเมื่อผู้เล่นคนไหนถูกจับได้ว่าลักลอบเข้ามายังนครวาเรียส จะถูกจองจำและเป็นทาสแรงงานให้กับนครวาเรียสเป็นเวลา 2 เดือนในโซลเวิลด์ และยังเสียทรัพย์สินที่ครอบครองทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่ไอเทมในกระเป๋าเก็บของระดับพิเศษ..ปัจจุบันนครวาเรียส มีอนาเขตกว้างถึง 2 ใน 4 ส่วนของมหาสมุทรและยังเป็นนครที่ขึ้นชื่อเรื่องความสายงามมากที่สุดเป็นอันดับต้นๆในโซลเวิลด์..”

จอห์นหยุดอ่านข้อมูลก่อนจะหันมาพูดต่อ

“ระดับพี่อยู่ที่ 24 ถ้าพี่จะอยู่รอดในนั้นได้โดยไม่มีปัญหาอะไรมากควรระดับอยู่ที่ 40..จากที่พี่เล่าให้ผมฟังเรื่องกลุ่มโจรสลัดนั่นแสดงว่าผู้เล่นที่อยู่ในนครวาเรียสส่วนใหญ่จะมีระดับ 40 กันเยอะ อย่างน้อยพี่ต้องมีระดับมากพอที่จะสู้กับผู้เล่นที่นั่นได้บ้าง..ผู้เล่นเผ่าเงือกมันเป็นพวกรักเผ่าพันธุ์แบบอินตามบทบาทเอามากๆ เพราะงั้นหากผู้เล่นคนไหนเป็นภัยหรือไปดูถูกเผ่าเงือก รับลองได้โดนยำตีนแน่..”

“พอมีวิธีอะไรทำให้ระดับเพิ่มขึ้นไวๆบ้างรึเปล่า?”

ภาร์ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะจากที่จอห์นพูดมา มันเป็นความจริงทั้งสิ้น.ถ้าจะอยู่ในที่ที่มันแอนตี้เผ่าพันธุ์มนุษย์ขนาดนี้ ควรจะมีระดับมากพอป้องกันตัวเองบ้าง และแถมตอนนี้เขาเองไม่มีไอเทมระดับสูงไว้ป้องกันพลังชีวิตอันน้อยนิดของเขาเหมือนก่อนหน้านี้แล้วด้วย การอาศัยอยู่ในนครวาเรียสอย่างปลอดภัยจึงแทบจะเป็นเรื่องเพ้อฝันสำหรับผู้เล่นระดับ 24 อย่างเขา

“จุดเกิดของผู้เล่นที่ตายส่วนใหญ่จะสุ่มเกิดบริเวณใกล้ๆกับที่ตาย..แต่ในกรณีที่ตายในทะเลผู้เล่นจะถูกสุ่มไปเกิดตามพื้นที่ใกล้ๆยกเว้นร่างกายพี่จะสามารถอยู่ในน้ำได้ ระบบถึงจะสุ่มพี่ไปก้นทะเล ซึ่งเป็นแหล่งทรัพยากรในการเก็บระดับชั้นยอดเพราะไม่ค่อยมีคนมาแย่งสัตว์อสูร..”

จอห์นพูดอธิบาย

‘สัญลักษณ์เผ่าเงือกของคุณลูคัสมีทักษะติดตัวทำให้เราอยู่ในน้ำได้เพราะงั้นเราคงกลับไปเกิดใหม่ใต้ทะเลแน่นอน..’

ภาร์คิดในใจ

“อีกอย่างนะพี่..ตอนนี้พี่ระดับแค่ 24 พยายามหาสัตว์อสูรที่ระดับไม่ต่างจากพี่มาก จะได้ไม่ต้องใช้เวลานานในการเก็บระดับ..”

“ขอบใจมากจอห์นถ้าได้เรื่องเข้าไปนครวาเรียสแล้วจะรีบติดต่อกลับไป ระหว่างนี้อย่าลืมเรื่องที่พี่ฝากด้วยล่ะ”

ภาร์พูดตัดบท จอห์นพยักหน้ารับคำก่อนจะทำท่าวันทยหัตถ์แล้วปิดการสนทนาไป

“มืดจังแหะ..”

ชายหนุ่มพูดกับตัวเมื่อพบว่าลืมตาขึ้นมาแล้วเจอแต่ความมืดมิด ตอนนี้ฟูเหลาได้กลับเข้าสู่โลกแห่งโซลเวิลด์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาพยายามขยับตัวไปมาแต่ร่างกายของเขารู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างทับเอาไว้อยู่ ชายหนุ่มพยายามใช้มือทั้งสองข้างผลักสิ่งนั้นสุดแรง

แอด...

“เห้อ.. อะไรเนี่ย..”

ฟูเหลามองไปรอบๆพบว่าร่างของตนอยู่ก้นมหาสมุทรที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ชายหนุ่มมองไปยังสิ่งที่เขาเผลักออกเมื่อสักครู่ ซึ่งมันคือเปลือกหอยขนาดใหญ่ที่ปิดร่างกายของเขาเอาไว้นั่นเอง ทะเลอันกว้างใหญ่สัตว์น้ำน้อยใหญ่แปลกตาว่ายไปมาท่ามกลางกระแสน้ำที่พัดผ่านหน้าชายหนุ่ม ปะการังหลากสีที่สวยงามขึ้นตามซอกหิน น้ำทะเลสีฟ้าสดใสช่างเป็นภาพที่งดงาม

“นี่ขนาดยังไม่เข้านครวาเรียสโลกใต้มหาสมุทรนี่สวยมากจริงๆเลยแฮะ..”

ฟูเหลาเอ่ยชมให้กับนักพัฒนาเกมอย่างใจจริง เพราเมื่อนับเกมผ่านๆมาที่ฟูเหลาได้ลองเข้าไปสัมผัส ไม่เคยมีเกมไหนที่ทำให้เขารู้สึกประทับใจได้เท่านี้มาก่อน..

“เอาไงต่อดีเรา..มีมีดระดับ 2 เหลืออยู่สองเล่ม เครื่องป้องกันก็ระดับเริ่มต้น ยาเพิ่มพลังชีวิตก็เหลือ 2 ขวดเพราะใช้ไปตอนฝึกที่ดินแดนลับแล..”

ฟูเหลาสำรวจตัวเอง เขาพึ่งเห็นว่าบริเวรนิ้วของเขามีพังผืดยื่นออกมาเหมือนมือกบ เช่นเดียวกับเท้าของเขา

“คงเป็นผลจากทักษะติดตัวสินะ..”

พูดจบฟูเหลาก็ว่ายน้ำเต็มสปีดพุ่งตัวออกจากจุดที่เขาเคยยืนเพื่อทำให้ร่างกายชินกับการอยู่ในน้ำ ฟึ่ม!!! ชายหนุ่มว่ายเร็วราวกับติดใบพัดที่ขา ข้อเท้าของเขาตีไปมาอย่างรวดเร็วจนน้ำด้านหลังถูกตีเป็นคลื่นเหมือนติดไอพ่น

“ย๊าฮู้!!”

ฟูเหลาทดสอบร่างกายอย่างสนุกสนาน แต่ก็ต้องรีบเบรกร่างของตัวเองเมื่อเขาได้เห็นสัตว์อสูรบางอย่างที่อยู่ด้านหน้า ทิศ 12 นาฬิกาตรงหน้าฟูเหลา สัตว์อสูรรูปร่างคล้ายฉลามที่มีขนาดยักษ์ จ้องมาทางเขาอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มค่อยๆเคลื่อนไหวช้าๆด้วยความกลัวเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนตัวไปหลบหลังก้อนหินใกล้ๆ

“ตัวบ๊ะเล่อ!!!”

ฟูเหลาพูดกับตัวเอง

ฉลามตัวใหญ่ว่ายผ่านศีรษะของฟูเหลาไปในระยะเผาขน ชายหนุ่มที่อยู่ในสภาพช็อคถึงกับเอามือปิดปากตัวเองจนกระทั้งสัตว์อสูรตัวนั้นว่ายผ่านไป กี่ๆๆ กี่ๆๆ กี่ๆๆ.. เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง

ชายหนุ่มก้มหน้าลงดูต้นเสียงเล็กแหลมอันแสนประหลาดที่อยู่ด้านล่าง มันคือลูกปลาตาบ้องแบ๊วจำนวนกว่า 10 ตัวที่ว่ายรายล้อมบริเวณขาของเขา ฟูเหลาอดใจไม่ได้ต้องเอามือลงไปเล่นกับมัน

“น่ารักจังเลย..”

ชายหนุ่มหัวใจฟรุ้งฟริ้งถึงกับยิ้มแก้มปริให้กับปลาน้อยตัวกลมตากลมโตที่มีขนาดตัวเท่าฝ่ามือ

“โอ้ย!!”

จู่ๆฟูเหลารู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างทิ่มที่ก้นของเขา และทันทีที่ชายหนุ่มหัวใจฟรุ้งฟริ้งหันหน้าไปดู เขาก็ต้องตกใจและเหงื่อตกทันทีเมื่อเห็นปลาตากลมที่เขากำลังเล่นกัดก้นของเขาด้วยฟันอันแหลมคมที่ยาวกว่า 1 นิ้ว

“อีกแล้วหรอว่ะ...”

ชายหนุ่มพูดปลงๆให้กับความซวยของตัวเอง

“สัตว์อสูรเหาฉลาม ระดับ 20 จำนวน 14 ตัว เตรียมโจมตี!!”

สิ้นเสียงประกาศฟูเหลาหันหน้าไปมองยังปลาตัวน้อยที่ว่ายอยู่บริเวณต้นขา มันกระพริบตาสองทีก่อนจะแยกเขี้ยวทั้งหมดของมันออกมาโชว์ฟันอันแหลมคม วิ้งๆๆๆ