บทที่ 28 ความจริง

“ตายห่า!! เอาไงดีว่ะ!!”

เทพอัศนีถึงกับไปไม่เป็นจนได้แต่ยืนนิ่งตาค้างให้กับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น ฟูเหลาที่ยังพอตั้งสติได้ รีบปล่อยหมัดออกไปเพื่อโจมตีผู้เล่นสองคนที่วิ่งเข้ามา ปัก!! ปัก!!

“ทำให้ข้าขายหน้า..เพราะต้องมาหลบระเบิดด้านแบบนี้ เห้ยพวกแกทุกคน!! ลุมกระทืบมันจนกว่าพวกมันจะตาย!!!”

เหล่าลูกน้องโจรสลัดวิ่งกรูเข้ามาอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของผู้เป็นกัปตัน โอเกอร์พยายามใช้ทวนในมือกวัดแกว่งเพื่อป้องกันการโจมตีรอบด้าน แต่ด้วยจำนวนที่น้อยกว่าและระดับของฟูเหลา เทพอัศนีและเทพคันศรที่ยังต่ำอยู่มาก ทำให้ไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็จมอยู่ใต้กองบาทาที่กรูกันกระหน่ำเข้ามาภายในเวลาไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ปัก ปัก ปัก!!

“อั๊ก!!”

ฟูเหลากระอักเลือดกองโต ร่างกายเริ่มเรือนแสงสีแดงบ่งบอกถึงสถานะพลังชีวิตที่ใกล้หมด กัปตันหนวนแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นพวกฟูเหลาเริ่มบาดเจ็บสาหัสก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆและยกมือขึ้นมา

“พอ!!!” กัปตันหนวดพูดสั่งการ เขาก้มลงไปใกล้ๆร่างของฟูเหลาที่กำลังกระพริบเป็นสีแดงด้วยแววตาชั่วร้าย

“พวกแกนี่ไม่เจียมกะลาหัวเลยเนอะ..เป็นไอ้กระจอกระดับต่ำแถมยังเป็นแค่เผ่ามนุษย์..ยังสะเออะมาหาเรื่องโจรสลัดเผ่าเงือกแบบพวกข้า..”

เปี๊ยะ!! กัปตันหนวดใช้มือขวาตบไปที่ใบหน้าของฟูเหลาหนึ่งที

“ถุย!!”

ชายหนุ่มที่ใกล้ตายบ้วนเลือดออกมาอีกครั้ง เขาพยายามครองสติเอาไว้และมองไปที่ศัตรูตรงหน้าอย่างเครียดแค้น เพื่อนทั้งสามเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน แม้กระทั่งโอเกอร์ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะจำนวนคนและระดับของฝั่งพวกเขาน้อยกว่ามาก ประตูทางเข้าใต้ท้องเรือเปิดขึ้น พร้อมกับเหล่านักโทษที่ถูกกลุ่มลูกน้องโจรสลัดจับกุมเอาไว้ได้ทั้งหมด ยาจกซูหลินที่มีสภาพใกล้ตายถูกหิ้วแขนทั้งสองข้างออกมาก่อนจะโยนลงไปที่พื้นใกล้ๆกับพวกโอเกอร์ เหล่าภูติโดนมัดกับเชือก พร้อมๆกับนักโทษคนอื่นๆ กัปตันหนวดแสยะยิ้มพร้อมกับเดินควงตรีศูรย์ในมือไปมาเพื่อแสดงถึงชัยชนะ

“พวกแกคิดว่า..พวกเราโจรสลัดกระจอกขนาดที่รับมือกับแผนการเด็กๆแบบนั้นไม่ได้เลยหรอ? พวกเราเล่นเกมนี้กันมาตั้งแต่เปิดนะเว้ย!!..ประสบการณ์ของพวกเราในการปล้นมีเยอะแยะ แผนการเหมือนเด็กอนุบาลคิดแบบนี้เจอมาบ่อยแล้ว!!”

กัปตันหนวดหยุดเดินแล้วหันไปที่โอเกอร์

“แต่อย่างน้อยก็เกือบตบตาข้าได้เรื่องที่พวกเจ้าเป็นผู้เล่นชั้นต่ำไร้ซึ่งไอเทมระดับสูง..” กัปตันหนวดก้มลงไปใกล้ๆโอเกอร์ แล้วใช้หนวดปลาหมึกของเขาลูบไปที่หอกโลหะอันเงางามของโอเกอร์ก่อนจะสูดดมกลิ่นของหอกเข้าไปเต็มปอด

“ฮ๊า...ไอเทมระดับสูง...”

เขาแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ และหันไปหาลูกน้องเพื่อให้เตรียมการอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆเทพอัศนีก็กัดฟะนและตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บใจ

“สักวันฉันจะฆ่าพวกแก...”

เทพอัศนีกัดฟันด้วยความแค้น กัปตันหนวดหันไปพยักหน้าให้กับลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆเทพอัศนี ผู้เล่นโจรสลัดคนนั้นพยักหน้ารับคำก่อนจะหันไปเตะเข้าที่ชายโครงของเทพอัศนี ปัก!!

“อ๊ากก!!!”

เทพอัศนีงอตัวกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

“หุบปากไปซ่ะ..ข้ายังไม่ได้ให้พวกเจ้าพูด..”

กัปตันหนวดทำหน้าเข้มอีกครั้ง เขาหันไปมองเหล่านักโทษที่พยายามจะแหกคุกทั้งหลายก่อนจะยิ้มขึ้น โอเกอร์ได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่มันดูไม่สมเหตุสมผล มีชายคนหนึ่งที่เขาคุ้นหน้าไม่ได้ถูกจับกุมเหมือนคนอื่นๆอยู่ในกลุ่มนักโทษ

“เขา..ไม่โดนจับ?”

โอเกอร์พูดขึ้นเบาๆ เทพอัศนีและเทพคันศรหันไปมองในทิศที่โอเกอร์ชี้ทันที พวกเขาทั้งสามทำหน้าอึ้งๆพร้อมกับเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทันที แผนการทั้งหมดมันล้มไม่เป็นท่า เพราะพวกเขาได้มีไส้ศึกอยู่ด้วยนั่นเอง

‘ใช่แล้วสัตว์อสูรวาฬหมึกก็หายไป..ทำไมเราถึงไม่เอ๊ะใจ!! มันเป็นแผนของพวกนั้น!!’

โอเกอร์คิดในใจพร้อมกับโทษตัวเองในความสะเพร่า

“คุณลูก้า?”

ฟูเหลาที่พยายามกัดฟันพูดมองไปยังชายวัยกลางคนที่เดินออกมาจากกลุ่มนักโทษในสภาพไร้ร่องรอยการต่อสู้

“หึหึ..ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านถึงชอบป้วนเปี้ยนมาขึ้นเรือของเหล่าโจรสลัด..ทั้งๆที่งานพวกนี้ ข้าก็ได้รับมอบหมายมาจากท่าน..จอมทัพลูก้าแห่งเผ่าเงือก..”

สิ้นคำพูดของกัปตันหนวด ร่างกายของลูก้าก็ค่อยๆแปลเปลี่ยนไป ผิวสีแทนค่อยๆเปลี่ยนเป็นผิวมันวาวสีเทาอ่อน ฟันอันแหลมคมนับไม่ท้วนงอกออกมาจากปากของเขา ดวงตาค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นดวงตาของสัตว์ร้าย ครีบฉลามของเขางอกออกมาจากกลางหลัง มัดกล้ามอันใหญ่โตค่อยๆขยายขึ้นเผยให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม

“จอมทัพฉลามลูก้าแห่งเผ่าเงือก ระดับ 65 ปรากฏตัว...”

ฟูเหลา เทพอัศนี เทพคันศรโอเกอร์และยาจกซูทำหน้าตาอึ้งๆในทันที ชายวัยกลางคนที่นั่งในห้องขังและฟังแผนการทั้งหมด แถมยังเป็นคนช่วยออกอุบายแผนการต่างๆในครั้งนี้กลับกลายเป็นศัตรูซะเอง..

“หึหึ..ถ้าข้าไม่ปลอมตัวเข้ามาแบบนี้สินค้าของข้าและเผ่าเงือกก็ต้องเสียหายกันหมดพอดี..”

ลูก้าในร่างครึ่งคนครึ่งฉลามพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่ากลัว

“ใครจะไปคิดล่ะท่าน..ว่าพวกมันจะหัวไวรีบซ่อนอาวุธมีค่าไว้ในกระเป๋าได้ทัน..”

ไอ้โล้นลูกน้องคนสนิทของกัปตันหนวดพูดแทรกขึ้น ทันทีๆพูดจบมัดกล้ามที่แขนขวาของลูก้าก็สะบัดเข้าที่คอของผู้เล่นหัวโล้นคนนั้นอย่างรุนแรงจนหัวหลุดกระเด็นและสลายกลายเป็นแสงไปในพริบตา ทุกคนบนเรือถึงกับนิ่งด้วยความหวาดกลัวไม้เว้นแม้แต่กัปตันหนวดที่นั่งคุกเข่าลงเพื่อร้องขอความเมตตา

“ขออภัยท่านลูก้าอย่าได้ทำลายเรือรำนี้ของข้าเลย..”

กัปตันหนวดทำท่าขอคมาพร้อมกับนั่งคุกเข่าแล้วโค้งตัวลงไปที่ฝ่าเท้าของลูก้า

“ความจริงเจ้าก็เป็นคนโปรดของข้านะกัปตันคราเคน..ข้ามอบร่างกายนั้นให้เจ้ามากับมือ รวมถึงเนรมิตเรือลำนี้ให้กับเจ้า..แถมลูกน้องของเจ้าทุกคนก็ผ่านการคัดเลือกให้มาเป็นเผ่าเราโดยไม่ต้องทำภารกิจอะไรสักอย่างเลยตั้งหลายคน..”

ลูก้าพูดร่ายยาว

“ใช่ครับท่าน..นับเป็นความเมตตาอย่างสุดซึ้ง..”

กัปตันคิดพูดยกยอ

“แต่พวกเจ้าก็พลาดอยู่ดี...”

ลูก้าพูดเสียงเรียบ

“ก็ถ้าท่าน..พูดกับเจ้าวาฬหมึกนั่นให้ข้าสักนิดว่าพวกเราอยู่ในอาณัติของท่านพวกเราก็คงไม่ทำพลาดหรอกครับ...”

“เจ้าจะหาว่าข้าเป็นฝ่ายผิดอย่างนั้นหรอคราเคน!!”

ลูก้าพูดเสียงดังจนท้องทะเลสั่นไหว เขาจับศีรษะของกัปตันหนวดก่อนจะยกทั้งร่างขึ้นมา แล้วใช้แขนซ้ายของเขากระชากแขนขวาของกัปตันหนวดขาดกระเด็น ฉึบ!!

“อ๊ากก!!”

กัปตันหนวดร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับดิ้นทุรนทุราย

“ข้าหลงคิด..ว่าเผ่าเงือกจะมีอารยะธรรมมากกว่านี้..ข้าคงเข้าใจผิด..”

ฟูเหลาที่ไม่มีใครสนใจมานานนับนาทีค่อยๆพยุงตัวขึ้น พลังชีวิตของเขาค่อยๆฟื้นเนื่องจากผลของยาเพิ่มพลังชีวิตที่เขาแอบกินเข้าไปในระหว่างการสนทนา

“โอ้..ข้าลืมไปเลยว่าพวกเจ้าก็อยู่ด้วย..”

ลูก้าแสยะยิ้ม

“ลูก้าแห่งเผ่าเงือก..เรื่องที่เจ้าทำในครั้งนี้จะก่อให้เกิดสงครามระหว่างเผ่าเงือกกับเผ่าภูติแน่!!”

หนึ่งในภูติที่โดนจับตัวมาตะโกนขึ้นเสียงดัง

“ฮ่าๆๆ.. พวกแกนยังคิดว่าจะได้ออกไปจากเรือนี้อยู่อีกหรอ..พวกแกจะถูกส่งต่อไปยังอาณาจักรออร์ค และข้าเชื่อว่าพวกเจ้าจะไม่มีทางได้กลับไปยังถิ่นที่อยู่ของพวกเจ้าอีกแน่นอน!! พวกแกมันจบตั้งแต่ถูกข้าจับมาที่นี่แล้ว..ไม่มีใครรอดไปจากกองเรือโจรสลัดที่ข้าตั้งขึ้นมา นับหลายสิบปีที่เหล่าโจรสลัดใต้คำบัญชาการของข้าถูกสร้างขึ้น แน่นอน..ไม่มีสินค้าตัวไหนหลุดรอดออกไปได้..”

ลูก้าพูดด้วยสีหน้าเย็นชา ดวงตาของเขาช่างเป็นดวงตาแห่งสัตว์ร้ายอย่างแท้จริง

“พวกเงือกเนี่ยเป็นสวะแบบท่านทุกคนรึเปล่า ท่านจอมทัพฉลามลูก้า..ถ้าเป็น ข้าขอพูดได้เลยว่าพวกท่านช่างต่ำต้อยยิ่งนัก..”

ฟูเหลาที่พลังชีวิตค่อยๆฟื้นมา 40% พูดถามขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว กลุ่มลูกน้องโจรสลัดเตรียมจะเข้าโจมตีฟูเหลาแต่ก็ถูกลูก้ายกมือขึ้นมาห้ามเอาไว้

“มนุษย์..เผ่าพันธุ์ที่หลบหนีไปจากโลก...ข้าว่าพวกเจ้าไม่มีสิทธิที่จะมาพูดกับพวกข้าด้วยซ้ำ..รู้ไหมว่าถ้าเผ่าเงือกอย่างเราเจอมนุษย์เมื่อไหร่..เราจะจับมันไปเป็นทาสแรงงานที่นครของเรา..”

ลูก้าแสยะยิ้ม..

“ดูท่าเวลากว่าหลายร้อยปีทำให้เผ่าเงือกจมปลักสู่ความอัปยศจริงๆ..คุณลูคัสคงเสียใจแย่ที่เผ่าพันธุ์ตนเองได้แปลเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้..”

สิ้นคำพูดฟูเหลาหันไปพยักหน้าให้กับยาจกซูหลิน..เพื่อส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง

“แก!!! รู้จักชื่อนั้นได้ยังไง!!!”

ลูก้าคำรามเสียงดัง ยาจกซูหลินรีบกลายร่างเป็นงูเพื่อหลุดจากการจับกุมก่อนจะพุ่งตัวมาหาเพื่อนๆ เทพคันศรที่รอเวลาอยู่แล้วรีบจับตัวเทพอัศนีและโอเกอร์ก่อนจะใช้ทักษะของเผ่าปักษาทำให้ตัวเองบินขึ้นไปกลางอากาศ

“ลอยตัว!!”

“บัดซบ!! ฆ่ามัน!!”

ลูก้าคำรามเสียงดังด้วยความโกรธแค้น ฟูเหลาที่รอจังหวะที่เหล่าโจรสลัดจะพุ่งตัวเข้ามา รีบสะบัดผ้าคลุมก่อนจะขานทักษะบางอย่างออกไป

“ม่านสีขาว!!”

แสงสีขาวสว่างว่าบออกมาจากผ้าคลุมจนทำให้ผู้ที่อยู่บริเวณโดยรอบติดสถานะตาบอดช่วงระยะเวลาหนึ่งทันที ฟูเหลารีบพายาจกซูหลินในร่างงูกระโดดออกจากเรือแล้วใช้ทักษะลอยตัวเช่นเดียวกับเทพคันศร ชายหนุ่มทั้งสองลอยขึ้นไปกลางอากาศฟูเหลาไม่รอช้ารีบพุ่งทะยานไปที่เรือเล็กๆสองลำที่ถูกลากมากับเรือหลักทันที

“ยาจกซูหลินตัดเชือเรือสองลำ!!”

ฟูเหลารีบพูดออกคำสั่ง ยาจกซูหลินรีบกลายร่างกลับเป็นมนุษย์แล้วหย่อนร่างของตนลงเรือไป ก่อนจะใช้มีดตัดเชือกเรือสองลำออกจากเรือหลัก

“รีบลงไปตรงเรือที่ฟูเหลาเตรียมเร็ว!! เรือของพวกมันถ้าจะตามมาต้องใช้เวลากลับลำนานมาก!! เพราะฉะนั้นเรายังพอมีเวลาหนีอยู่!!”

โอเกอร์รีบตะโกนบอก เทพคันศรรีบล่อนพาเพื่อนทั้งสองลงเรือทันที เทพอัศนีไม่รอช้าใช้ทักษะเพลิงมังกรหยกเผาเรือเล็กที่เหลือทิ้งเพื่อไม่ให้เหล่าลูกน้องของกัปตันหนวดตามมาได้ พรึ่บ!!

“บัดซบ!!!”

ลูก้าพยายามลืมตาขึ้นพร้อมกับกัดฟันด้วยความโกรธแค้น เขากางมือทั้งสองข้างออกก่อนจะอ้าปากแล้วตะโกนเสียงดัง

“จงฆ่ามันทั้งหมดเหล่าอสูรร้ายของข้า!!”

สิ้นคำพูดคลื่นน้ำใต้ทะเลทะลักขึ้นมาอย่างรุนแรง

“สัตว์อสูรวาฬหมึก ระดับ 35 เตรียมโจมตี..”

สัตวอสูรวาฬหมึกตัวใหม่โผล่ขึ้นมาก่อนจะอ้าปากกว้างๆของมันแล้วว่ายเข้ามาทางเรือของพวกโอเกอร์ ฟูเหลาที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศเห็นท่าไม่ดี เขาจึงรีบเร่งสปีดตัวเองเพื่อไปให้ถึงเรือของเพื่อน ก่อนจะใช้มือทั้งสองผลักเรือสองลำไปพร้อมๆกันด้วยความเร่งรีบ..

“ไปเจอกันที่ฟรานด์...ไปช่วยพวกภูติ!! ฉันไม่รู้ว่าถ้าตายฉันจะถูกส่งไปตรงไหนแต่จำไว้ ในเวลาไม่เกิน 3 เดือนในเกม ฉันจะไปยังฟรานด์!! พวกนายช่วยตามหาเพื่อนของฉันที่ชื่อ ถุงเงินกับถุงทอง.. ทั้งสองเป็นเผ่าคนแคระ...พวกนั้นจะช่..วย”

ฟรึ่บ!!

ยังไำม่ทันทีฟูเหลาจะพูดจบ ร่างของชายหนุ่มก็ถูกอสูรร้ายกลืนไปทั้งร่าง โอเกอร์ที่พยายามยื่นมือไปจับฟูเหลาได้แต่ความความว่างเปล่าเอาไว้

“ไม่!!!”

โอเกอร์ใช้หอกของเขาฟาดสัตว์อสูรวาฬหมึกด้วยความโกรธแค้นเต็มแรงจนมันกระเด็นไปด้านหลัง บึ่ม!!!

“โถ่เว้ย!!”

ชายหนุ่มสบถออกมาก่อนจะรีบป้อนคำสั่งเรือให้กลับไปที่เกาะเริ่มต้นพร้อมกับเก็บความโกรธแค้นเอาไว้ภายในใจของเขา และเขาสัญญา ว่าสักวันหนึ่ง เขาจะขยี้จอมทัพนามว่าลูก้า ให้ไม่เหลือแม้แต่ซาก แม้จะไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม..

เม้นกันโหน่ยยยย เม้นนะเม้น เม้น เม้น