บทที่ 19 มหกรรมแย่งชิง

หลังจากเจรจาต่อรองกับผู้เล่นนับร้อยจบแล้วและถึงแม้ว่ากลุ่มผู้เล่นหลายคนจะไม่เห็นด้วย แล้วก็ไม่ได้ยินดีอะไรเลยกับการที่ต้องปล่อยไอ้ตัวหายนะ 4 คน ที่ทำให้ชาวบ้านเขาบรรลัยไปทั่วให้รอดออกมาจากป่าได้อย่างง่ายๆแบบนี้ แต่มันก็เป็นความจริงที่พวกเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนพากองกำลังของกิลด์มาที่นี่ ถ้าไม่โลภอยากได้ไอเทมจากสัตว์อสูรในตอนนั้นล่ะก็ พวกเขาคงไม่ต้องสูญเสียทรัพยากรไปมากมายขนาดนี้แน่นอน

“จริงดิ!!แล้วพวกนายก็ขู่ไอ้พวกบ้านั่นซะเองเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ จี้ว่ะพวก!!”

โอเกอร์หัวเราะเสียงดังหลังจากได้ฟังเรื่องเล่าของเพื่อนทั้งสาม

“โชคดีนะที่นายคิดแผนไปตีรังกอลิล่าจนเจ้าพวกกอริล่ามันเข้าใจผิดไปถล่มผู้เล่นที่เหลือ ถ้าผู้เล่นเกือบพันคนตรงมาที่พวกเราตอนนั้นคงไม่รอดแน่นอน..”

ฟูเหลาพูด

“นั่นหน่ะสิ..อีกอย่างเรื่องกอลิล่าตอนแรกคิดว่ามีแค่ตัวเดียวไว้เฝ้าทางลับที่ไหนได้มีเป็นฝูง..”

เทพคันศรพูดขึ้นบ้าง

“ก็ดีแล้ว.ที่พวกเราไม่เจอแบบพวกนั้น ฮ่าๆ”

โอเกอร์หัวเราะ

ตอนนี้ทั้ง 4 คนอยู่ที่โรงเตี๊ยมกลางเมืองเริ่มต้นมาได้ 2 ชั่วโมงกว่าแล้ว การพูดคุยครั้งนี้ค่อนข้างจะยาวนานเป็นพิเศษ โอเกอร์ตื่นเต้นไม่ใช่น้อยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกฟูเหลาใน 5 วันที่ผ่านมา

“ไอเทมทุกอย่างที่ได้จากดินแดนลับแลเราคงต้องไปเปิดดูกันที่โรงแรม..”

โอเกอร์กล่าวก่อนจะคีบขนมจีบกิน

“จะว่าไปอาหารที่นี่อร่อยไม่ใช่เล่นเลย...”

ฟูเหลาคีบหมูกรอบขึ้นมากินหนึ่งชิ้น

“นี่ยังพื้นๆพวก..มีเด็ดกว่านี้เยอะแยะ..”

โอเกอร์เคี้ยวขนมจีบเต็มปาก จนเพื่อนทั้งสามหัวเราะออกมา

“แล้วนายเหอะเอาไงต่อ..การประมูลมันค่อนข้างอันตรายมากนะ นายเล่นประกาศไปแบบนั้น ฉันเดาว่าไม่ได้มีแค่ 10,000คนแน่นอนที่สนใจงานของนาย ผู้เล่นทั่วโซลเวิลด์จะบินตรงมาหานายแน่ ดีไม่ดีนายได้โดนลอบฆ่าก่อนจะเอาไปขายด้วยซ้ำ รู้ไหมว่าแครอทสวรรค์ของนายอะ มันมีค่ามากขนาดที่ทุกคนยอมหมดตัวเพื่อได้มันมาเลยด้วยซ้ำ เพราะปัจจุบันยังไม่เคยมีใครค้นพบมันมาก่อน แครอทสวรรค์จึงถือเป็นไอเทมในตำนานที่ยังไม่มีใครเจอ..”

โอเกอร์อธิบายยืดยาวพร้อมกับทีสีหน้าจริงจัง

“ไม่ต้องห่วง..ฉันมีคนรู้จักที่จะช่วยจัดการเรื่องการประมูลได้..อีกอย่างฉันไม่คิดว่าตัวเองจะสนใจเงินในเกมสักเท่าไหร่ด้วย เพราะฉันมีอยู่ตั้ง 20 ล้านยูนิตซึ่งมากพอที่จะทำอะไรหลายๆอย่างในช่วงที่มีระดับแค่นี้”

ฟูเหลาพูดตอบ

เวลาล่วงไปกว่า 2 ทุ่มฟูเหลาขอตัวออกจากเกมเพื่อไปคุยธุระกับรุ่นน้อง โอเกอร์จึงทิ้งชื่อโรงแรม เลขห้องไว้ให้และกำชับฟูเหลาว่าเวลาในเกมกับโลกภายนอกแตกต่างกันคือ 3 ชั่วโมง ในโลกภายนอกคือ 4 วันในโซลเวิร์ด เพราะฉะนั้นฟูเหลาต้องรีบกลับมาภายในไม่เกินชั่วโมงครึ่งในโลกภายนอกเท่านั้น

“ฉันรีบไปก่อนละกันพวกนายก็ช่วยดูไอเทมที่ได้ไปพลางๆล่ะ”

ฟูเหลาพูดก่อนจะโบกมือลาเพื่อนๆแล้วเป็นแสงสลายไป..

ติ๊ดๆ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นก่อนจะค่อยๆหยิบเครื่อง HG-03รุ่นใหม่ล่าสุดออกจากศีรษะ เครื่องนี้เป็นเครื่องที่ใช้อ่านค่าคลื่นสมองและเชื่อมต่อระบบสมองของผู้ใช้เข้าสู่ตัวเครื่องเกม เพื่ออ่านค่าก่อนจะส่งผู้เล่นไปสู่โลกแห่งเกม การทำงานอย่างเป็นระบบทำให้ความปลอดภัยในการเล่นเกมที่มีรูปแบบเชื่อมต่อคลื่นสองแบบนี้ปลอดภัยมากยิ่งขึ้น ทำให้เครื่อง HG-03 ที่ถูกผลิดโดยบริษัทเกมโซลเวิลด์ขายดีถล่มทลายแซงบริษัทอื่นๆ

“เล่นได้แปปเดียวก็ต้องออกมาหาข้อมูลแบบนี้ไม่ชินเลยแฮะ..ปกติเราเล่นที่เป็นสิบชั่วโมง”

ภาร์ลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อย ก่อนจะไปเปิดตู้เย็นเพื่อดื่มน้ำดับกระหาย ตอนนี้เขาไม่จำเป็นจะต้องห่วงเรื่องร้านของเขาแล้วเพราะให้ลูกน้องดูแลแทน และจะเข้าไปร้านบ้างในบางวัน ดังนั้นภาร์จึงสามารถโฟกัสกับการเป็นเกมเมอร์เพื่อขายของหาเงินในเกมได้โดยไม่ต้องห่วงเรื่องโลกภายนอกสักเท่าไหร่

ชายหนุ่มเดินไปยังคอมพิวเตอร์ของเขาที่กำลังเปิดใช้งานควบคู่ไปกับเครื่องเกม เพื่อติดต่อไปหาจอห์นน้องรักของเขา ภาพของจอห์นที่กำลังดูวุ่นวายปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“ว่าไงพี่..มีอะไรรึเปล่าตอนนี้กำลังยุ่งๆเลยต้องรีบเข้าเกมแล้วเนี่ย..”

จอห์นพูดดวยท่าทางเร่งรีบ

“จะรีบไปไหนว่ะ..ใจเย็นๆมีไรให้ช่วยหน่อย..”

ภาร์รีบพูดเพราะกลัวน้องชายสุดที่รักจะหนีเข้าเกมไปก่อน

“ว่ามาพี่..”

“ตอนนี้ฉันกำลังจะจัดงานประมูลที่เกาะเริ่มต้น..ปัญหาก็คือฉันไม่ต้องการเปิดเผยชื่อผู้ที่ประมูล..ถึงแม้จะมีหลายคนที่พอรู้ว่าเป็นฉันก็ตามนายมีวิธีอะไรบ้างไหม?”

ชายหนุ่มถาม

“พี่ก็หาใครก็ได้มาปลอมเป็นพี่ดิ..หรือไม่ก็ให้ระบบเป็นคนจัดการๆประมูล..อาจเสียค่าใช้จ่ายนิดหน่อย แล้วถ้าจะให้ปิดเรื่องชื่อแล้วก็เปลี่ยนข่าวเรื่องที่ใครก็ตามที่รู้ว่าพี่เป็นคนนำของมาประมูลละก็พี่ก็ลองจ่ายส่วยให้ GM เขาจะหาทางแก้ข่าวให้พี่แล้วจัดการทุกอย่างเอง..แต่ย้ำนะพี่ มันไม่ได้สำเร็จไปทุกครั้งที่ GM จะแก้ข่าวให้..”

จอห์นอธิบาย

“โอเคๆ..เข้าใจๆๆ..”

.ภาร์พูด

“เออพี่..แล้วพี่จะประมูลอะไร..ตอนนี้ที่เกาะเริ่มต้นก็มีผู้เล่นคนหนึ่งเหมือนจะชื่ออะไรฟูๆเนี่ยแหละ ประมูลของหายากอยู่ ถ้าพี่ประมูลช่วงนั้นพี่อาจขายของไม่ได้นะ”

จอห์นรีบบอกข้อมูล

“ประมูลแครอทสวรรค์..”

ภาร์ตอบ

“ห้ะ!!!”

จอร์นถึงกับตกเก้าอี้เพราะความตกใจ

“ว่าไงนะพี่!!พี่อย่ามาตลกหน่า..”

จอห์นพูดด้วยสีหน้าไม่เชื่อ

“ผู้เล่นฟูๆอะไรของแกอ่ะ ชื่อฟูเหลา! ฉันเองเว้ย!!”

ภาร์กระแทกเสียงก่อนจะหัวเราะออกมา

“บ้าไปแล้วพี่ทำได้ไงว่ะเนี่ย!!”

ภาร์จึงเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่เข้าเกมให้จอห์นฟัง ซึ่งพอจอร์นได้ยินเรื่องต่างๆก็ถึงบางอ้อทันทีและอึ่ง ทึ่ง ในความโชคดีของพี่ชายตัวเอง

“ไม่อยากจะเชื่อ!! ได้เป็นผู้เล่นใหม่ที่ดังในช่วงไม่ถึงชั่วโมง ได้เจอผู้เล่นเผ่ามนุษย์สุดแกร่งที่เป็นนักประดิษฐ์ ได้เจอพื้นที่ลับแถมได้ไอเทมมาอีกเป็นกอง พี่แม่งโครตโชคดีเลยว่ะ!!”

น้อยชายพูดด้วยความอิจฉา เพราะตัวของเขาต้องเล่นเกมนี้เป็นแรมปีกว่าจะได้ไอเทมระดับสูงมาครอบครอง

“พวกฉันโดนผู้เล่นกว่าพันคนหมายหัวอยู่น ะจะบอกว่าฉันโชคดีได้ยังไง..”

ภาร์พูดอย่างปลงๆ

“จะมีแย่ก็ตรงนั้นแหละพี่..คงไม่ใช่แค่พันคนหรือหมื่นคนแล้วด้วย..”

จอร์นพูดขึ้น

“หมายความว่าไงว่ะ..”

ภาร์ถามอย่างงงๆ

“ตอนนี้ผู้เล่นทั่วโซลเวิลด์ส่งตัวแทนแต่ละกิลด์เพื่อไปยังเกาะเริ่มต้น..ฉันมีเส้นสายนิดหน่อยเลยตรวจสอบจำนวนผู้ลงเรือไปเกาะเริ่มต้นตอนนี้มีราวๆ 7 หมื่นกว่าคนแล้วพี่..”

จอห์นยิ้มแห้งๆ ภาร์ที่กำลังยกแก้วน้ำเพื่อดื่มถึงกับพ่นน้ำออกมา

“พรวด!!! ห้ะ!!”

ชายหนุ่มทำหน้าหว๋อๆ

“ทะ ทะ..ทำไมมันเยอะขนาดนั้นว่ะ!!”

“ไอเทมระดับนี้ไม่มีกิลด์ไหนไม่อยากได้หรอก..ยิ่งหัวหน้ากิลด์ที่เก่งๆระดับของพวกเขาหยุดอยู่ที่ 60 มานานแล้ว และไม่สามารถแก้ไขภารกิจที่จะทำให้ตัวเองทะลุไประดับ 61 ได้สักที แครอทสวรรค์ของพี่เปรียบเสมือนสวรรค์บันดาลพรให้คนพวกนั้นเลยแหละพี่..”

ภาร์นิ่งไปสักพัก..ในหัวของเขาตอนนี้มีข้อมูลที่กำลังประมวลอยู่มากมาย เขาคิดถึงผลลัพธ์ต่างๆที่จะออกมาหลังจากที่ขายแครอทสวรรค์ไปแล้ว ในหลายๆรูปแบบก่อนจะไปสะดุดกับความคิดๆหนึ่งเข้า

“หึหึ!! งั้นก็ดี..ฉันมีแผนการแล้วน้องรัก..”

ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์

“ว่ามาเลยพี่!!”

จอห์นทำสีหน้าจริงจัง

“ในเมื่อนายบอกว่ามันเป็นไอเทมที่ผู้เล่นโหยหาขนาดนั้น..กฎของการประมูลที่ฉันจะตั้งก็จะโหดขึ้นตามความต้องการของผู้ซื้อที่อยากจะซื้อมากนัก ฮ่าๆๆ”

ภาร์หัวเราะ

“โอ้!! ตามหลักดีDemand&Supply ใช่ไหมพี่..?”

จอร์นตอบ

“ใช่เลยน้องรัก..ในเมื่อเขาอยากได้เราก็จะให้..แต่ก็ต้องต่อเมื่อเขาจะให้อะไรที่สมน้ำสมเนื้อนะ ฮ่าๆๆ!!”

ชายหนุ่มพูด