บทที่ 18 เริ่มต้นลงทุน

เหล่าผู้เล่นที่ได้ยินเสียงตะโกนต่างวิ่งกรูเข้ามาทางฟูเหลาและเพื่อนๆ และเมื่อเห็นว่าตรงหน้าของพวกเขาคือตัวทำบรรลัยที่พวกเขากำลังตามหากันอยู่ จึงเริ่มฮึกเหิมขึ้นมาทันที

“ล้อมพวกมันไว้!!”

เสียงผู้เล่นเผ่ามนุษย์หมาป่าชายคนหนึ่ง ตะโกนเรียกกองกำลังเฉพาะกิจที่ตั้งใจมาล้างแค้นโดยเฉพาะ ให้เข้ามาล้อมรอบฟูเหลาและเพื่อนทั้งสองไว้

“ชิพผายแล้ว!!”

เทพอัศนีตกใจกับจำนวนผู้เล่นที่วิ่งกรูเข้ามาล้อมตัวเอง

“เอาไงดีว่ะเนี่ย!!”

เทพคันศรผยองเล็กน้อย มือของเขายกคันธนูขึ้นมากระชับไว้แต่ฟูเหลาได้ยกมือขึ้นห้าม ชายหนุ่มมองไปรอบด้านที่กำลังมีผู้เล่นกว่าร้อยคนล้อมรอบไว้ ฟูเหลายิ้มขึ้นก่อนจะเดินออกไปด้านหน้าเพื่อนๆทั้งสอง

“พวกคุณทุกคนทำไมถึงต้องมาไล่ฆ่าเราด้วย?”

ฟูเหลาถามเสียงดัง

“เพราะพวกแกกิลด์ของเราถึงต้องสูญเสียผู้เล่นไปมาก!!ยังไงวันนี้ขอตัดหัวแกไว้เสียบประจานเล่นสักหน่อยเหอะว่ะ!”

ผู้เล่นเผ่าออร์คคำรามเสียงดัง และเสียงอีกมากมายที่ตะโกนตามมาอย่างบ้าคลั่ง ฟูเหลาถอยหายใจด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะมองไปยังผู้เล่นรอบๆอีกครั้ง

“จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความผิดของพวกเราเลยด้วยซ้ำ..พวกคุณส่งคนเข้ามาเพื่อโจมตีสัตว์อสูรตัวนั้นด้วยตัวเอง แล้วทำไมพอความชิพหายมาเยือนพวกคุณถึงโยนความผิดมาให้พวกเรา..แล้วเอาผู้เล่นจำนวนมากขนาดนี้มารุมเราอีก!!”

ฟูเหลาตะโกนเสียงดังด้วยโทสะ

“ใจเย็นๆดิพวก..”

เทพอัศนีพูดเสียงเบาๆ เพราะกลัวจะโดนกระทืบ

“ทำไมต้องแคร์ด้วย!!เป็นถึงกิลด์ใหญ่ๆกันทั้งนั้นไม่ละอายใจกันบ้างหรอที่ส่งคนมารุมพวกเรา!!”

ฟูเหลายังคงพูดต่อ

“อย่ามาปากดีนะเว้ยไอ้พวกเด็กเหลือขอ!!”

ผู้เล่นชายเผ่ากอลิล่าคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาก่อนจะใช้ค้อนในมือทุบพื้นตรงหน้าเสียงดัง ตึ่ม!!!

“อย่าไปสนปากเน่าๆของพวกมันเลย เอาหัวพวกมันมาประจานเล่นดีกว่า โทษฐานทำให้พวกเราเสียกำลังคนไปเยอะ!!”

เสียงผู้เล่นคนหนึ่งตะโกนแทรกขึ้นมา หลังจากนั้นกลุ่มผู้เล่นกว่าร้อยคนก็ชูมือตะโกนร้องเฮกันเสียงดังด้วยความสะใจ

“เฮ้!!!!”

ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เขาหักคอของตัวเองไปมา กร๊อบ!! กร๊อบ!! ก่อนจะหันไปกระซิบอะไรบางอย่างให้เพื่อนทั้งสองฟัง

“นาย..”

เทพอัศนีละเทพคันศรทำหน้าอึ้งๆ

“หัวโครตแหลม!!เอ้ย!! โครตหัวแหลม!!”

เทพอัศนีพูดยกยอขึ้น ฟูเหลายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้งก่อนจะทำสีหน้าเยือกเย็นแล้วมองไปที่กลุ่มผู้เล่นตรงหน้า

“หยุดกระซิบกันได้แล้วเตรียมตัวตาย!!”

“พวกนายทุกคนไม่คิดบ้างหรอ..ถ้าผู้เล่นทั่วโซลเวิลด์รู้ว่ากิลด์พวกนายส่งคนมารุมฆ่าผู้เล่นที่ไม่มีทางสู้จะเป็นยังไง..”

ฟูเหลาพูดเกริ่นขึ้นมา

“ฮ่า ฮ่าๆ คิดว่าคำขู่จะช่วยให้พวกแกรอดหรอ!!”

ผู้เล่นเผ่ากอลิล่าคนเดิมหัวเราะเสียงดัง

“พวกเราในนี้เป็นกิลด์ระดับกลาง แล้วก็รู้จักกันเองเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว..ไม่มีใครเอาเรื่องที่เราจะทำไปประกาศให้โลกรู้หรอกไอ้พวกกระจอก!!”

“ใช่ๆ!! แล้วถึงพวกแกจะไปเที่ยวประกาศพูดว่าพวกข้าส่งคนไปรุม ยังไงก็ไม่มีใครเชื่อหรอกเว้ย!!”

เสียงของผู้เล่นตะโกนขึ้น เมื่อชายหนุ่มได้ฟังเช่นนั้นเขาก็กลั้นรอยยิ้มต่ไปอีกไม่ไหวจนสุดท้ายต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนทำให้ผู้เล่นนับร้อยถึงกับนิ่งไปพักหนึ่ง

“ฮ่าๆๆ ว๊า ฮ่าๆๆ!!! โอ้ย!! ขำๆๆ”

ฟูเหลาตีท้องตัวเองพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง เพื่อนทั้งสองเองก็อดขำไม่ได้ถึงแผนการของเพื่อนตัวแสบที่ทำเอาไว้

“แล้ว..ถ้ามีไอ้นี่ล่ะ!!”

ฟูเหลาเปิดหน้าต่างจากระบบขึ้นมาโชว์ให้ทุกคนได้เห็น ภาพฉากการปะทะคารมณ์กันเมื่อสักครู่ถูกอัดไว้ได้ครบทุกคำพูดและการกระทำ ผู้เล่นที่ยืนล้อมตัวฟูเหลาอยู่ถึงกับอึ้งตาค้างทำอะไรไม่ถูก

“ไอ้บัดซบแก!!”

ความอดทนได้หมดสิ้นไป ผู้เล่นเผ่ากอลิล่ากระโดดขึ้นไปในอากาศพร้อมค้อนยักษ์ที่ยกขึ้นเหนือศีรษะ

ฟูเหลาปั้นหน้านิ่ง

“พวกเราลุยเข้าไปเลยแล้วจับตัวมันเอาไว้!!”

ผู้เล่นคนหนึ่งตะโกนขึ้นเพื่อเรียกสติทุกคน พอได้สติผู้เล่นเผ่าหมีและเผ่าออร์คอีกสามคนก็วิ่งเข้าไปหาฟูเหลาและพรรคพวกทั้งสองของฟูเหลา

ชายหนุ่มหลับตาลง ก่อนจะยืนในท่าตัวตรงมือทั้งสองวาดลงจากระดับไหล่ลงมาระดับเอวช้าๆ เขากำมือแบบหลวมๆแล้วพ่นลมหายใจออกมาทางปาก ฟู่!!!

“ปราณมังกรหยก..”

ฟูเหลาเรียกใช้ทักษะเสียงเรียบ ลูกไฟสีเขียวก่อตัวเป็นรูปหัวมังกรห่อหุ้มมือทั้งสองของฟูเหลาช้าๆ เทพอัศนีและเทพคันศรหันมามองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากทั้งคู่ยังไม่รู้เรื่องที่ฟูเหลาเองก็มีสัญลักษณ์ของเผ่าพันธุ์อื่นแล้วเช่นเดียวกัน ก่อนจะไปสังเกตสัญลักษณ์ทั้ง 5 ของฟูเหลาที่อยู่บนหัวไหล่ข้างซ้าย

“ไม่จริงหน่า!”

เทพอัศนีอึ้งเล็กน้อย

“กระสุนคลื่นกระแทก!!”

สิ้นคำพูด ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะเคลื่อนฝ่ามือไปรอบทิศอย่างรวดเร็วปราณมังกรหยกถูกปล่อยออกจากฝ่ามือไปยังทิศทางที่ผู้เล่นทั้งสีพุ่งเข้ามา บึม บึม บึม บึม!! ผู้เล่นทักสี่กระเด็นถอยหลังไปหลายเมตร

“ระดับแค่ประมาณ 35 สินะ!!”

ฟูเหลาพูดลอยๆขึ้นมา ก่อนจะทะยานร่างออกไป ในตอนที่เขาอยู่ในดินแดนลับแลช่วงเวลาในตอนกลางคืนที่เขาทุ่มเทไปกับการฝึกและการจัดการกับสัตว์อสูรในดินแดนลับแลทำให้ตอนนี้ระดับของเขาขึ้นมาจนระดับ 26 ด้วยความช่วยเหลือของทอร์นนั่นเอง พลังโจมตีของเขาบวกกับอาวุธระดับ 6 จึงถือว่าสูงในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ผู้เล่นในระดับที่ไม่ห่างกันเกิน 10 ระดับจึงไม่คณามือเขาสักเท่าไหร่แน่นอน

“ฮึบ!!”

ชายหนุ่มปล่อยหมัดใส่ผู้เล่นเผ่ากอลิล่าจนร่างลงไปกระแทกกับพื้นเสียงดัง ตึ่ม!!! ก่อนที่จะกระโดดถอยหลังกลับไปยืนจุดเดิม

“เห็นกันแล้วใช่รึเปล่า..พวกเราไม่ได้หมูขนาดให้พวกนายทั้งร้อยกว่าคนรุมพวกเราได้หรอกนะ พวกนายบางคนทักษะพิเศษยังไม่มีกันเลยด้วยซ้ำ!! ถ้าพวกเราคิดจะหนีละก็ไม่ยากเกินไปสำหรับเราหรอก!!”

ฟูเหลาตะโกนเสียงดัง เทพอัศนีและเทพคันศรเข้าใจทันทีว่าสิ่งที่ฟูเหลาทำไปเมื่อสักครู่คือการแสดงให้เห็นว่าพวกเขาจะสามารถหนีไปได้อย่างแน่นอนถ้าต้องการจะทำ ผู้เล่นหลายคนเมื่อเห็นทักษะพิเศษของฟูเหลาก็เริ่มเปลี่ยนความคิดกันเล็กน้อย

“เอาไงดีว่ะพวก..จากที่ดูแล้วทักษะของมันก็ใช่ย่อย แถมมีตั้งสองทักษะแล้วถ้าอีกสองคนมีทักษะอีกละก็พวกเราจะสูญเสียทรัพยากรกันอีกนะ..พวกเราส่วนใหญ่ที่มาที่นี่ก็ไม่ได้มีทักษะพิเศษโหดๆอะไรด้วย..”

ผู้เล่นเผ่าภูติคนหนึ่งเริ่มออกความคิดเห็น

“นั่นดิ..เอาไงดีว่ะพวกเราจำนวนคนเยอะก็จริงแต่ทักษะพิเศษก็ไม่ได้มากมายอะไร..”

ฟูเหลาเริ่มเห็นหลายคนวิตกกังวล จึงรีบใช้โอกาสนั้นแสดงพลังของตัวออกมาขู่ผู้เล่นตรงหน้าอีกครั้ง เขาเค้าปราณมังกรหยกสุดแรงจนลูกไฟสีเขียวลุกโชคช่วงน่าเกรงขาม ผู้เล่นหลายคนเริ่มตื่นกลัวเล็กน้อย

“อย่าไปกลัว!!อีกสองคนมันไม่มีทักษะหรอกเรารุมมันเราก็ชนะแล้ว!”

ผู้เล่นเผ่าหมีที่โดนฟูเหลาซัดกระเด็นพูดออกมา เทพอัศนีเห็นท่าไม่ดีจึงใช้ทักษะของเขาทันที

“ปลุกกำลังใจ ย๊ากกก!!!”

เทพอัศนีคำรามเสียงดัง..ผลของทักษะทำให้เสียงตำโกนของเทพอัศนีก้องกังวานเสมือนเสียงของมังกรที่กู่ร้อง ผู้เล่นกว่าร้อยคนถูกผลของทักษะจนทำให้พลังโจมตีและพลังป้องกันลดลงกว่า 40% ส่วนฟูเหลา เทพอัศนีและเทพคันศรได้รับพลังโจมตีเพิ่มขึ้นกว่า +1,000

“อะไรว่ะเนี่ย!!ทักษะสายส่งเสริมนี่หว่า!!”

“เอาไงดีว่ะพวกเรา!!”

ผู้เล่นทุกคนเริ่มกังวลไม่ใช่น้อย ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าจำนวนของพวกเขาที่มีร้อยกว่าคนจะสามารถรุมชายทั้งสามคนตรงหน้าได้อย่างง่ายๆแน่นอน แต่บัดนี้เมื่อเห็นทักษะของฟูเหลาก็รับรู้ได้ทันทีว่าชายทั้งสามไม่ได้หมูอย่างที่พวกเขาคิดและถ้าเผลือพลาดท่าเข้า ได้เกิดการสูญเสียเพิ่มมากขึ้นแน่นอน

“บัดซบทำไมผู้เล่นคนอื่นมันหายไปไหนกันหมดว่ะ!! มากันตั้งเกือบพันคน เหลือกันแค่ร้อยกว่าคนเนี่ยนั!!”

ผู้เล่นเผ่ากอลิล่าสบถคำพูดออกมาด้วยความโกรธ

“เอาล่ะทุกท่าน..ตอนนี้เรามาทำข้อแลกเปลี่ยนกันดีกว่าว่าไหม?”

ฟูเหลายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“พวกแกต้องการอะไรว่ามา!! ถ้าพวกเรายอมรับได้พวกเราจะปล่อยพวกแกไป!!”

ผู้เล่นคนหนึ่งเดินก้าวขึ้นมาด้านหน้าเพื่อฟังข้อเสนอของฟูเหลา ตอนนี้ทางเลือกของเขามีไม่มากนักยังไงการฟังข้อเสนอของคนตรงหน้าก็คงไม่เสียหายอะไร

“คิคิ ดีมากนึกว่าในสมองจะมีแต่กล้ามเนื้อซะแล้ว”

ฟูเหลาแกล้งพูดเหน็บ

“แก!!”

“ฉันต้องการให้พวกแกลงทุนลงแรงอะไรเล็กๆน้อยๆแลกกับฉันจะไม่ปากโป้งไปบอกใครเรื่องที่พวกแกทำไว้ที่นี่..”

เด็กหนุ่มหยุดพูดแค่นั้นก่อนจะล้วงมือไปหยิบของอย่างหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เทพอัศนีและเทพคันศรมองไอเทมในมือตาเป็นมัน

“เอาจริงดิ!!”

ทั้งสองพูดพร้อมกัน ฟูเหลาหันมายิ้มก่อนจะพูดต่อ

“แครอทสวรรค์ 1 หัว จะถูกจัดการประมูลขึ้นกลางเมืองเริ่มต้นอีก 4 วันต่อจากนี้พวกแกทุกคนมีหน้าที่หาคนเข้างานประมูลของฉันให้ได้ 10,000 คน ถ้าพวกแกหามาให้ฉันไม่ได้ละก็..”

ฟูเหลายิ้มเหี้ยม

“หึหึ..ไม่ต้องบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!”