บทที่ 17 ชุลมุน

“เนื่องจากผู้เล่น ฟูเหลา เทพอัศนี และเทพคันศร ทำตามเงื่อนไขเปิดพื้นที่ลับได้สำเร็จในระดับสูงสุด คือสามารถเปิดพื้นที่ลับได้ในขณะที่ยังมีระดับไม่เกิน 20 ทุกท่านจะได้รับเงินจำนวน 20 ล้านยูนิต โอนเข้าสู่บัญชีของท่าน ท่านสามารถเบิกเงินได้ที่สำนักงานกลางเมืองของทุกพื้นที่ นอกจากนี้พวกท่านยังได้รับไอเทมพิเศษจากระบบซึ่งสามารถรับได้จากถุงใส่ของจากชาวบ้านค่ะ…”

สิ้นเสียงประกาศอันยืดยาวจากระบบ ทั้งสามอึ้งเล็กน้อยกับรางวัลที่ได้รับ เพราะมันเยอะมากเหนือความคาดหมายของพวกเขาไปไกลเลยทีเดียว บัดนี้ทั้งสามได้กลับมายืนยังต่ำแหน่งเดิมที่ทั้งสามร่วงลงไปในรอยแยก ฟูเหลามองลงไปที่พื้น รอยแยกที่พวกเขาตกลงไปมันค่อยคืนสภาพกลับเป็นพื้นดินปกติตามเดิม

“เงิน 20 ล้านยูนิต!!”

เทพคันศรตาค้าง

“เงินขนาดนี้ไม่เยอะไปหรอว่ะ!!”

เทพอัศนีพูดด้วยความอึ้งๆเช่นกัน

ฟูเหลาไม่ได้แปลกใจกับรางวัลที่ได้มากนัก เพราะตัวเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าพื้นที่ลับที่พวกเขาหลุดเข้าไปจริงๆแล้วน่าจะเป็นพื้นที่ลับที่มีภารกิจยากๆอยู่ด้วย ซึ่งเหมาะกับพวกระดับสูงๆมากกว่า แต่พวกเขาดันเฮงก็เท่านั้นถึงได้เข้าไปยังดินแดนลับแลแห่งนั้นได้

“ไม่ดีรึไง..อย่างน้อยๆก็มีทุนพอจะทำอะไรต่อไปอีกนานพอตัวนะ..”

ฟูเหลาพูดก่อนจะยื่นถุงไอเทมให้เทพอัศนีเก็บ

“แล้วจากนี้ เอาไงต่อดีพวกเรา?”

เทพคันศรถามขึ้นบ้าง

“เรื่องตามหาวิธีช่วยดินแดนลับแลพวกเราคงต้องพับเก็บเอาไว้ก่อน..พวกเราตอนนี้ไม่มีกำลังมากพอจะทำอะไรทั้งนั้น..ระดับก็แค่นี้โดนขี้มูกของท่านมังกรเข้าไปก็ตายแล้ว..”

เทพอัศนีออกความคิดเห็น

“ก็คงตามที่เทพอัศนีพูด..เมื่อเราระดับเท่าๆกับโอเกอร์เราค่อยคิดหาวิธีทีหลังก็ยังไม่สาย..ภารกิจไม่ได้มีการจำกัดเวลา ยังไงสักวันเราก็ต้องหาทางทำมันจนสำเร็จอยู่แล้ว”

ฟูเหลาสวมแหวนสีทองที่ได้รับจากสุภาพสตรีสีขาวลงบนนิ้วกลางข้างซ้าย

“ติดต่อโอเกอร์ไปรึยัง.. เราไม่รู้ว่าลิงนั่นยังอยู่ในป่าหินหยกรึเปล่าโอเกอร์น่าจะรุบุตำแหน่งและช่วยพวกเราได้..”

ฟูเหลาพูดก่อนจะหันไปมองรอบๆ

“ป่านี้ดูวุ่นวายนะพวกนายว่าไหม?”

เทพคันศรพูดต่อ ก่อนจะชี้ไปยังทิศตรงหน้าที่มีล่องลอยเผาไหม้อยู่เต็มไปหมดรวมถึงมีกองไฟเป็นหย่อมๆ

“นั่นหน่ะสิเหมือนพึ่งมีใครสู้กันแถวๆนี้เลย..แถมยังได้ยินเสียงระเบิดดังเป็นช่วงๆด้วย..”

ฟูเหลาพยายามมองหาต้นตอที่ทำให้เกิดการต่อสู้แต่ก็ยังไม่พบอะไร

บึ่ม บึ่ม!! เสียงระเบิดดังขึ้นทางทิศเหนือของป่าหินหยกห่างไปไกลหลายกิโลเมตร ฟูเหลา เทพอัศนีและเทพคันศรรีบหันไปยังทิศที่เกิดเสียงระเบิด..

“ป่าหินหยกมันไม่น่าอึกทึกขนาดนี้?”

เทพคันศรพูดลอยๆ

ปิ๊บๆ ปิ๊ปๆ ปิ๊ปๆ เสียงติดต่อจากใครบางคนดังขึ้น.. เทพอัศนีรีบกดดู

“พวกนายไปอยู่ไหนมา!!!”

โอเกอร์ตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความร้อนใจหลังจากขากการติดต่อกับเพื่อนๆไปหลายวัน

“เบาๆสิว่ะ..แสบแก้วหูเฟ้ย!!”

เทพอัศนีรีบเอามืออุดหูทันที ก่อนจะค่อยๆหลี่เสียงบนหน้าต่างสนทนาลง

“เดี๋ยวฉันค่อยเล่าเรื่องของพวกฉันให้ฟัง..ก่อนอื่น..บอกมานายอยู่ไหนโอเกอร์!..”

เทพอัศนีรีบถาม

“พวกนายนั่นแหละอยู่ไหน..ยังอยู่ในป่าหินหยกรึเปล่า ถ้ายังอยู่พวกนายหาที่ซ่อนด้วยห้ามไปไหนเด็ดขาด ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน..!!”

โอเกอร์พูดอย่างจริงจัง

“มีอะไรรึเปล่า?”

ฟูเหลาถาม

“พวกนายหายไป 6 วันเต็มๆ แต่พวกนายไม่รู้สถานการณ์เนี่ยนะ ตอนแรกฉันคิดว่าพวกนายหนีกลับเมืองไปแล้วด้วย ไม่ได้อ่านข่าวกันบ้างรึไง?”

โอเกอร์พูด

“ข่าวบ้าอะไร! พวกฉันยังไม่ได้กลับไปเมืองเลย..!!”

เทพอัศนีรีบพูด

“ตอนนี้พวกเราโดนหมายหัว!!”

โอเกอร์ตอบ

“ห้ะ!!”

ทั้งสามทำหน้างงๆ

“จำเจ้ากอริล่าได้ไหม..ที่พวกเราไปทำให้มันยั๊วะเมื่อ 6 วันก่อนหน่ะ..”

ชายหนุ่มถาม

“จำได้ดิ..พวกเราก็หนีกันแล้วนายก็ถ่วงเวลาให้ไม่ใช่หรอ แล้วไงต่อ..?”

โอเกอร์กลืนน้ำลายเอือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ

“หลังจากนั้นก็มีกลุ่มผู้เล่นที่ไหนไม่รู้มาสู้กับมันแล้วฉันก็หนีออกมา..แต่แว๊บเดียวผู้เล่นพวกนั้นก็ตายกันหมด หลังจากนั้นไม่กี่นาที พอเรื่องที่ว่ามีสัตว์อสูรประหลาดปรากฏตัวขึ้นที่เกาะเริ่มต้น กิลด์ใหญ่ๆทั่วทุกทวีปก็ส่งผู้เล่นมาเต็มไปหมด..เป็นพันๆคนเห็นจะได้ นายคิดว่าเป็นไงล่ะ..”

โอเกอร์มองหน้าทั้งสามผ่านช่องสนทนา

“ตะรุมบอลสินะแล้วเจ้าสัตว์อสูรสุดโหดนั้นก็ตาย..คนก็แย่งกันเอาของ..”

ฟูเหลาเดา

“ผิด!!”

โอเกอร์พูด

“เจ้ากอริล่าขนทองนั่นมันเรียกพวกมาจากไหนไม่รู้อีกเป็นสิบยี่สิบตัว ระดับพอๆกันทั้งหมด ผู้เล่นที่มาส่วนมากจะอยู่ที่ระดับ 35-45 เท่านั้น มาเป็นพันคนก็ตายเรียบเลยล่ะครับท่านผู้ชม!!”

“บ้าไปแล้ว!!มันจะออกมาจากไหนได้มากขนาดนั้นสัตว์อสูรระดับ 50 บนเกาะเริ่มต้นเนี่ยนะ?”

เทพคันศรพูดท้วง

“อย่าบอกนะเสียงระเบิดตูมๆนี่คือไอ้กอริล่านั่นมันไล่ฆ่าผู้เล่นอยู่หน่ะ โอเกอร์?”

ฟูเหลาถาม

“เปล่าเลย..ตอนนี้เจ้ากอริล่าพวกนั้นหายไปในถ้าใกล้ๆตรงที่ฉันอยู่มาได้ 2 วันแล้ว แต่ที่ระเบิดอ่ะ คือกลุ่มผู้เล่นที่ถางป่าไร่ฆ่าพวกเรา 4 คน ต่างหาก!”

โอเกอร์พูดด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า

“จะมาฆ่าพวกเราทำไม่ว่ะงง..”

เทพอัศนียืนเกาหัว

“เพราะอุปกรณ์ประดิษฐ์นั่นไง พวกนั้นเอาคนที่มีทักษะตรวจสอบมาตรวจสอบแล้วเจอที่ซ่อนฉัน..พอมีคนจำหน้าฉันได้ก็จำได้หมดว่ามากับพวกนายอีก 3 คน มันแค้นที่พวกเราไปปลุกไอ้ตัวบ้าพลังนั้นทำให้พวกมันเสียกำลังคนไปเยอะเลยหันมาไล่ฆ่าระบายความแค้นพวกเราแทน!!”

โอเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงตะคอกพร้อมกับทำหน้าบูดบึ้ง

“ยังไงพวกนายก็หาที่หลบดีๆละกัน เดี๋ยวฉันจะรีบตามไปสมทบกับพวกนายเอง..”

“ฉันว่าแกรีบมาหน่อยก็ดีนะ..เกรงว่าตอนนี้จะซ่อนกันไม่ทันแล้วว่ะ..”

เทพอัศนีพูดด้วยใบหน้านิ่งๆก่อนจะยิ้มแห้งๆไปด้านหน้าของเขาซึ่งมีกลุ่มผู้เล่นราว 10 คนยืนมองอยู่

“แหะๆ”

“เห้ยพวกเรา!! เจอพวกมันแล้ว!!!”

“ทำไมเหมือนหนังม้วนเดิมเลยฟ่ะ!!”

ฟูเหลาพูดพร้อมกับยกมือตั้งท่าเตรียมต่อสู้