ตอนที่13 ดินแดนลับแล(5)

“ผมประลองด้วยก็ได้แต่อย่าเอาผมถึงตายนะลุงมังกร!!”

ฟูเหลาพูดขึ้นพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาป้องกันหมัดของมังกรฮาคุที่ชกสวนเข้ามา ปัก!! ปัก!!

“ข้าปรับพลังให้พอๆกับเจ้าแล้วไม่ต้องกลัว!! ข้าจะเล่นงานเจ้าแค่ให้เจ้านอนเดี้ยงสักสองสามวันก็พอ ฮ่าๆ!!”

มังกรเฒ่ายิ้มเหี้ยมก่อนจะถอยหลังไปสองก้าวแล้วเตะกวาดใส่ฟูเหลาเต็มแรง

ฟูเหลาโยกตัวเล็กน้อยแล้วเตะสวนกลับไปสุดแรงเช่นกัน ปัก ปัก ปัก!! การปะทะกันระหว่างเพลงเตะกับเพลงเตะรวดเร็วและดูเป็นการประลองยุทธ์ที่น่าตื่นตาไม่ใช่น้อย อาร์เทอร์มองการต่อสู้ของทั้งสอง โดยที่มือทั้งสองของเขากำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น

“ข้าก็อยากสู้แบบนี้บ้าง..”

ลุงอาร์เทอร์พูดกับตัวเองเบาๆ

“ฝีมือไม่ใช่ย่อยเลยนี่หว่าไอ้หนู!!”

“ลุงมังกรก็เหมือนกัน!! เป็นมังกรแท้ๆไม่น่าเชื่อว่าจะต่อสู้แบบมนุษย์ได้เก่งขนาดนี้!!”

ฝ่ามือของฟูเหลาเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามดึงประสบการณ์การต่อสู้ทั้งหมดของเขาออกมา แต่ถึงแม้จะเร็วขึ้นขนาดไหนก็ตามด้วยระดับที่แตกต่างกันมากจึงไม่สามารถสร้างข้อได้เปรียบอะไรได้มากนัก ฟูเหลากระแทกฝ่ามือออกไปซ้ายขวา ศีรษะหลบการโจมตีจากลูกเตะของมังกรฮาคุก่อนที่จะใช้มือซ้ายคว้าขาของมังกรฮาคุไว้แล้วใช้มือขวาปล่อยหมัดโจมตี พริบตาเดียวกันมังกรเฒ่าใช้ขาอีกข้างที่ยืนอยู่กระโดดแล้วถีบเข้าที่ร่างของฟูเหลาจนกลิ้งไปหลายตลบ

“ไหวพริบเยี่ยม!!”

ฟูเหลาเอ่ยปากชม พร้อมกับรีบดีดร่างตัวเองขึ้นมาจากพื้น

“เจ้าก็เช่นกัน!!”

สิ้นคำพูดทั้งคู่ก็ทะยานร่างเข้าหากันอีกครั้ง ฟูเหลาหุบยิ้มบนใบหน้า ตอนนี้สีหน้าของเขาปรับเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่จริงจังมากกว่าเดิมทำให้อาร์เทอร์รู้ได้ทันที ว่าไอ้เด็กคนนี้กำลังเข้าสู่โหมดฆ่าฟันแล้วและกำลังต้องการชนะในการประลองนี้มากขึ้น หมัดขวาถูกชกใส่มังกรฮาคุอย่างรวดเร็วจนมังกรฮาคุต้องยกแขนขึ้นมาป้องกัน แต่แล้วฟูเหลาก็ทำสิ่งที่ทำให้มังกรฮาคุตกใจ หมัดขวาที่ฟูเหลาปล่อยออกไปเป็นแค่การเคลื่อนไหวหลอกเท่านั้น เขาชะงักหมัดกะทันหันก่อนจะเปลี่ยนเป็นใช้แขนซ้ายปล่อยหมัดเข้าชายโครงข้างขวาของมังกรฮาคุแทน ปัก!!

“คลื่นกระแทก!!”

บึ้ม!! แรงกระแทกทำให้มังกรเฒ่าเสียการทรงตัว ฟูเหลาไม่รอช้าใช้ขาขวายกเตะขึ้นต้นคอสุดแรง ปัก!!! มังกรฮาคุใช้แขนซ้ายยกขึ้นป้องกันการโจมตีนี้ทัน แต่แล้วฟูเหลาก็ยังไม่หยุดแค่นั้นเขาเกร็งกำลังขาที่ยกเตะอยู่นั้นส่งตัวเองดีดขึ้นไปกลางอากาศ แล้วตีลังกาฟาดขาอีกข้างลงมาใส่มังกรฮาคุแต่มังกรฮาคุก็ยังสามารถยกมือทั้งสองข้างป้องกันได้ทันแต่เพราะเป็นการโจมตีแบบเหนือความคาดมายจึงทำให้มังกรฮาคุเสียหลักและล้มลงกับพื้น ฟุบ!!

ชายหนุ่มดีดตัวถอยหลังไปหลายก้าวพร้อมตั้งท่าต่อสู้ มังกรเฒ่าที่นั่งอยู่กับพื้นเพราะเสียหลัก มองไปยังฟูเหลาก่อนจะหัวเราะเสียงดังขึ้น

“ฮ่า ฮ่าๆ เอ็งนี่มันเก่งจริงๆไอ้หนู พอแล้วๆ..”

มังกรฮาคุใช้มือยันร่างตัวเองลุกเพื่อขึ้น ก่อนจะปัดฝุ่นตามตัว

“พอแล้วหรอครับ?”

“พอแล้ว...ข้าสนุกมากแล้ว..”

มังกรฮาคุพูดอย่างอารมณ์ดี

“อาร์เทอร์เจ้าไม่ลองสู้กับเจ้าหนูนี่หน่อยรึ?”

มังกรเฒ่าเอ่ยถาม

“แค่ดูพวกเจ้าสู้กัน ข้าก็หมดแรงแล้วล่ะ ฮ่าๆ”

ลุงอาร์เทอร์หัวเราะเล็กน้อย

“เอาจริงๆนะไอ้หนู..เอ็งมีฝีมือมากจริงๆว่ะ แม้ระดับของเอ็งจะน้อยนิดเท่าแมลงวัน แต่ถ้าเอ็งระดับสูงกว่านี้เอ็งต้องเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งมากแน่ๆ ทำไมเอ็งถึงอยากเป็นพ่อค้ากัน..”

มังกรฮาคุถามขึ้น

“เป็นพ่อค้าก็ต่อสู้ได้เหมือนกันแหละครับลุงมังกร..ที่อยากเป็นพ่อค้าเอาตรงๆก็เพราะอยากมีตังเนี่ยแหละแต่อีกนัยหนึ่งก็เพราะอยากเรียนรู้ด้วย..”

“ถ้าเจ้าอยากได้เงินทองละก็พวกเราที่นี่ก็ให้เจ้าได้สบายๆอยู่แล้วเพียงแค่เจ้าขอ..ส่วนถ้าเจ้าอยากเรียนรู้วัตถุดิบละก็เจ้าก็ได้ตำราไปตั้งหลายเล่มแล้วนี่หว่า เจ้าก็แค่ไปอ่านแล้วจดจำให้ดีก็เท่านั้น”

มังกรฮาคุพูดต่อ

“ผมไม่ขอเงินทองของใครหรอกครับลุง..อีกอย่างการศึกษาวัตถุดิบมันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น จริงๆแล้วตอนนี้ผมสนใจเรื่องการติดต่อระหว่างเผ่าพันธุ์ด้วย..”

ฟูเหลาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาอาร์เทอร์และมังกรฮาคุก่อนจะพูดอธิบายต่อ

“ตั้งแต่ผมก้าวเข้ามาในดินแดนลับแลแห่งนี้ ผมก็เริ่มสนใจเรื่องของเผ่าพันธุ์มากขึ้น ผมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมตอนนี้ทุกเผ่าพันธุ์จึงไม่เป็นแบบในดินแดนแห่งนี้ แล้วมันเกิดปัญหาอะไรขึ้นกันแน่ในโลกภายนอกดินแดนแห่งนี้ ถึงทำให้เกิดสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ได้ทุกวี่ทุกวัน”

“เอาจริงๆพวกข้าก็ตอบเจ้าไม่ได้หรอกเพราะพวกเราที่อยู่ที่นี่ ได้ออกมาจากโลกภายนอกก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น..”

อาร์เทอร์พูด

“แล้วการเป็นพ่อค้ามันจะทำให้เจ้ารู้ในสิ่งที่เจ้าอยากรู้ได้ยังไง?”

มังกรฮาคุถามต่อ

“การเป็นพ่อค้าจะถือว่าเป็นอาชีพที่คล้ายการทูตของทุกเผ่าพันธุ์และจะสามารถเดินทางข้ามทวีปได้โดยไม่เสี่ยงมากนัก นอกซะจากพวกพ่อค้าต่างเผ่า ที่จ้องเล่นงานคู่แข่ง อีกอย่างการเดินทางในแบบพ่อค้าผมคิดว่ามันน่าจะสนุกกว่าการเป็นนักสู้แล้วมีคนไล่ฆ่าตลอดเวลา ฮ่าๆ ”

ฟูเหลาหัวเลาะเล็กน้อย

“งั้นข้าว่าข้าพอจะมีทักษะดีๆที่จะมอบให้เจ้าตามที่สัญญาแล้ว..”

มังกรฮาคุพูดขึ้นก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้ฟูเหลาแล้วยื่นมือขวาออกมาแตะไหล่ซ้ายของฟูเหลา แสงสีขาวสว่างขึ้นพริบตาหนึ่งแล้วหายไป ฟูเหลาถลกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูหัวไหล่ของเขา

“มันคืออะไรหรอลุงมังกร?”

ฟูเหลาเอ่ยถามขณะที่สายตาขอเขามองสัญลักษณ์รูปมังกรบนหัวไหล่

“มันคือสัญลักษณ์มังกร..”

มังกรฮาคุตอบ

“ทุกเผ่าพันธุ์ จะมีสัญลักษณ์เป็นของตัวเอง พวกเราสร้างสัญลักษณ์ขึ้นมาเพื่อไว้ใช้ติดต่อการทูตในสมัยก่อน แล้วก็เอาไว้เป็นสัญลักษณ์เขตแดนด้วย ”

มังกรฮาคุอธิบาย

“แต่สัญลักษณ์ที่ถูกสร้างขึ้นจากเวทมนตร์ของหัวหน้าเผ่าจะพิเศษกว่าใคร โดยเฉพาะเมื่อเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างเราได้รับมาประทับบนร่างกาย..ซึ่งเผ้าพันธุ์อื่นไม่สามารถทำได้หากต้องการจะทำคงต้องพึ่งมนตร์ดำเท่านั้น..”

อาร์เทอร์อธิบายเสริมพร้อมกับถลกเสื้อขึ้นเพื่อโชว์ลอยสัญลักษณ์มากมายบนร่างกายของเขา

“ถูกต้องตามที่ตาแก่พูด..สัญลักษณ์ที่หัวหน้าเผ่าสร้างขึ้นมาเพื่อประทับร่างกายมนุษย์..จะทำให้มนุษย์สามารถใช้ทักษะของเผ่าพันธุ์ที่ถูกประทับได้ 2 ทักษะตามที่หัวหน้าเผ่าจะเลือกให้ และแน่นอนมันมีประสิทธิภาพเหมือนเจ้าได้เป็นเผ่าพันธุ์นั้นๆ โดยที่เจ้ายังคงสภาพเผ่าพันธุ์เดิมไว้..”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของมังกรฮาคุจบ ฟูเหลาก็ยิ้มขึ้นมาในใจทันที

‘เจอแล้ว!!! หนึ่งในความลับที่ยังไม่ถูกเปิดเผย!! มันเป็นความสามารถพิเศษของเผ่ามนุษย์ที่ยังไม่มีใครเจอ!!’