ตอนที่12 ดินแดนลับแล(4)

ชายหนุ่มตื่นนอนในช่วงบ่ายของวันนั้น เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วมองไปรอบๆห้อง บัดนี้เทพอัสนีและเทพคันศรกำลังนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น เนื้อตัวและร่างกายของทั้งสองเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยแผลจากการฝึกฝน ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องเงียบๆก่อนจะเดินไปกินอาหารที่ลุงอาร์เทอร์หรืออดีตผู้นำเผ่าพันธุ์มนุษย์บุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในอดีตกาลทำวางไว้ให้ พร้อมกับแปะโน๊ตข้อความที่บอกให้ฟูเหลาไปหาเขาหลังจากตื่นนอน

ช่วงบ่ายของวันนี้ฟูเหลาได้ทำความรู้จักกับชาวเมืองไปเยอะมากโดยเฉพาะร้านค้าต่างๆ ความรู้ด้านการค้าขายในโซลเวิลด์ของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว รวมถึงยังได้ตำราวัตถุดิบต่างๆติดไม้ติดมือมาอีกด้วย เช่น ตำราทำยาสมุนไพรระดับสูง ตำราแร่ในโซลเวิลด์ สารานุกลมสัตว์อสูรใต้ทะเล

ซึ่งในแต่ละตำราที่ได้ ล้วนเป็นไอเทมที่เป็นของหายากทั้งสิ้น ถ้าประมูลในตลาดการประมูล ฟูเหลาคิดว่าคงได้ราคาหลายล้านยูนิตเลยก็ว่าได้ เนื่องจากในโซลเวิลด์ไอเทมและวัตถุดิบต่างๆสำคัญมากต่อการนำไปใช้ทำอาวุธ หรือใช้เพื่อผลิตไอเทมชิ้นอื่นๆ การที่มีข้อมูลพวกนี้อยู่ในกำมือย่อมเป็นสิ่งได้เปรียบ

“ถ้าเราอ่านพวกนี้จนเข้าใจแล้ว เราคัดลอกมันแล้วค่อยเอาไปประมูลท่าจะดีแฮะแต่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้รึเปล่าเนี่ยซิ....”

ฟูเหลายืนมองดูตำราในมือก่อนจะทำหน้าเคลิบเคลิ้มฝันหวานถึงความร่ำรวยของตัวเองในโลกแห่งความจริง

“การประมูลในเกมคงได้เงินในเกมมาทำทุน สร้างเนื้อสร้างตัวได้พอสมควร แต่ถ้าเราทำ 2 เล่มแล้วเอาอีกเล่มไปประมูลเป็นเงินจริงในโลกภายนอกละก็ หึหึหึ...”

ฟูเหลาหัวเราะพร้อมปั้นใบหน้าชั่วร้ายครั้งใน อดีต การขายของในเกมสู่โลกแห่งความจริงหรือการที่เล่นเกมเพื่อหาเงินใช้ในโลกจริง ผู้เล่นบางคนจะค่อนข้างไม่เห็นด้วย เพราะคิดว่าคนที่หาเงินแบบนี้เห็นแก่ตัว และมักจะเจอพวกเกมเมอร์ที่คอยเอาดีเข้าตัว คอยแต่จะหาโอกาสฮุบไอเทมสำคัญๆไป แต่ในปัจจุบันนี้ การค้าขายไอเทมในเกมหรือการหาเงินในเกม เพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงินจริงเป็นสิ่งที่ทำกันจนเป็นเรื่องปกติ ยุคสมัยการค้าที่เปลี่ยนไปทำให้แนวคิดของคนเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน แต่การตลาดในรูปแบบเกมออนไลน์นี้เป็นอะไรที่คาดเดาได้ยากและต้องใช้ดวงด้วยถึงจะอยู่รอด หรือมีอีกวิธีที่จะทำให้ชีวิตการเป็นเกมเมอร์สบายและมั่นคงก็คือต้องเป็น Top 10 หรือ Top 20 ในเกมนั้นๆ แต่สำหรับเกมที่เปิดให้เล่นทั่วโลกอย่างโซลเวิลด์แค่เหยียบเข้า Top 1,000 ก็ยังเป็นเรื่องที่ยากมากเพราะมีผู้เล่นเป็นล้านคน

ฟูเหลาเดินไปยังพื้นที่ทุ่งหญ้าโล่งกว้างที่อยู่ห่างออกมาจากหมู่บ้านเพื่อไปหาอาร์เทอร์ ตามโน็ตที่แปะไว้บนโต๊ะกินข้าว อาร์เทอร์และมังกรฮาคุที่จำแลงร่างเป็นมนุษย์กำลังประลองฝีมือกันอย่างดุเดือด มังกรฮาคุในร่างมนุษย์ มีรูปร่างที่ผอมเพรียวหุ่นของเขามีมัดกล้ามเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวและผมสีขาวยาวประบ่า ฝ่ามือของเขามีเกล็ดมังกรที่เกิดจากทักษะเพื่อใช้โจมตีใส่อาร์เทอร์ที่กำลังสะบัดดาบเข้ามา ตูม ตูม ตูม!!

‘สุดยอดสมกับเป็นบอสระดับ 120..’

ฟูเหลาคิดในใจ

อาร์เทอร์ตีลังกากลับหลังสองทีเพื่อหลบกรงเล็บที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วของมังกรฮาคุ ก่อนที่ตัวเองจะใช้ทักษะบางอย่าง..ใบดาบเปล่งแสงสีฟ้า ดาบถูกเหวี่ยงออกไปปะทะกับกรงเล็บของมังกรฮาคุที่สะบัดเข้ามา บึ่ม บึ่ม บึ่ม!! เสียงประทะดังขึ้น แรงกระแทกของฝ่ามือมังกรฮาคุและดาบของอาร์เทอร์ ทำให้เกิดระเบิดลมขึ้นเล็กๆ ฟูเหลายืนมองทั้งคู่ด้วยความตื่นเต้นก่อนที่การต่อสู้จะหยุดลงเมื่ออาร์เทอร์สังเกตเห็นว่าฟูเหลามาถึงแล้ว

“ว่ายังไงไอ้หนูมาได้สักทีนะ..”

มังกรฮาคุเดินเข้ามาหาฟูเหลาช้าๆ

“มีอะไรกันรึเปล่าครับ ถึงเรียกผมมาที่นี่..”

ฟูเหลาพูดถาม

“พอดีเจ้าสองคนนั้นมันโม้เรื่องของเจ้าไว้ซะเยอะ..พวกข้าสองคนก็เลยอยากเห็นฝีมือของเจ้าสักหน่อย”

ลุงอาร์เทอร์พูดขึ้นบ้าง ชายชราเก็บดาบลงฝักก่อนจะเดินเข้ามาหาฟูเหลาเช่นเดียวกัน

“ห้ะ!!”

“ก็ตามที่ไอ้แก่นี่พูดนั่นแหละ พวกข้าอยากเห็นฝีมือของเจ้า ข้าก็เลยให้อาร์เทอร์เรียกเจ้ามาที่นี่”

“แล้วจะให้แสดงฝีมือยังไงละครับ..”

ชายหนุ่มถามด้วยใบหน้าตื่นๆ

“ก็ประลองกับข้านี่ไง ไม่เห็นต้องถามเลย..”

มังกรฮาคุพูด พร้อมกับแสยะยิ้ม

“จะบ้าหรอท่านลุงมังกรฮาคุผู้ยิ่งใหญ่ท่านระดับ 120 นะท่าน กระผมระดับ 14 นะท่าน!!”

ฟูเหลาพูดประชดเล็กน้อยพร้อมกับทำท่าทีอึ้งๆ เพราะถ้าปะทะกันจริงๆเขาก็ไม่ต่างจากมดที่ถูกฝ่าเท้าบี้แน่นอน

“เอาอย่างงี้ไอ้หนู..ถ้าเจ้าประลองกับข้าแล้วทำให้ข้าอึ้งทึ่งในความสามารถของเจ้าได้ตามที่ไอ้สองคนนั่นพูดละก็ ข้าจะมอบทักษะพิเศษให้เจ้าฟรีๆเลยเป็นไง..ทักษะที่ข้าจะให้เป็นทักษะที่เหมาะแก่การเป็นพ่อค้าที่เจ้าใฝ่ฝันด้วยนะ..”

มังกรฮาคุยื่นข้อเสนอให้ด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ฟูเหลานิ่งคิดสักพัก

“ไม่เอาอ่ะครับ..พูดตรงๆผมกลัวตาย..”

ฟูเหลาเกาศีรษะ แกร่กๆ!!

“โว้ย!!”

สิ้นคำพูดมังกรฮาคุใช้มือคว้าคอเสื้อของฟูเหลาแล้วเหวี่ยงโยนชายหนุ่มไปด้านข้างเต็มแรง ฟูเหลาตกใจมากแต่ก็ยังพอมีสติ ในจังหวะที่แขนของมังกรฮาคุกำลังเหวี่ยงออกไปฟูเหลาใช้แรงทั้งหมดของเขายกตัวเองขึ้นและบิดตัวโดยใช้ขาทั้งสองข้างล็อคแขนของมังกรฮาคุไว้แน่นจนเขาไม่ถูกเหวี่ยงออกไป

“ไหวพริบดีนี่หว่า..”

มังกรฮาคุยิ้ม เขาเกร็งกำลังแขนที่ถูกฟูเหลาล็อคไว้สุดแรงแล้วสะบัดออกไปด้านหน้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฟูเหลาไม่สามารถต้านทานแรงอันมหาสารของมังกรฮาคุได้ ร่างกายของเขาจึงปลิวไปไกลกว่า 20 เมตรแต่เขาก็ใช้ทักษะคลื่นกระแทกใส่พื้นเพื่อทรงตัวไม่ให้ตัวเองล้มลง

“ไม่สู้ไม่ได้หรอลุงมังกร..”

ฟูเหลาทำอ้อนวอน

“ไม่ได้เว้ย!!”

มังกรฮาคุตะคอกเสียงดังแล้วทะยานร่างที่ง้างหมดเข้ามาสุดแขน ฟูเหลาหลบหมัดที่ถูกชกเข้ามาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้มือขวาปัดหมัดตรงหน้าออกด้านข้างและใช้เท้าซ้ายเตะไปที่ข้อเท้าซ้ายของมังกรฮาคุจนทำให้เสียหลักเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว หมัดซ้ายถูกปล่อยออกมาสุดแรงเข้าที่กลางท้องของมังกรฮาคุพร้อมกับขานทักษะ

“คลื่นกระแทก!!”

บึ่ม!! ร่างมนุษย์ของมังกรฮาคุกระเด็นไป 5เมตร มังกรฮาคุในร่างมนุษย์ชรายิ้มเหี้ยมด้วยสีหน้ายินดี เนื่องจากระดับที่ห่างชั้นกันมากเกินไป การโจมตีของฟูเหลาจึงไม่เป็นผลต่อมังกรฮาคุอยู่แล้วฟูเหลาจึงไม่ต้องพะวงเรื่องจะทำให้มังกรฮาคุบาดเจ็บ

“ฮ่าๆ อย่างนี้สิไอ้หนู!!”