Chapter 3 …

“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ น่าสนุกจัง” วิทยาผู้เลือกที่จะนั่งลงเคียงข้างบุษบา หญิงสาวที่ตัวเองตั้งใจจะจีบ ส่งแววตาหวานเชื่อมให้ จนคนที่อึดอัดอยู่เดิม...รู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก

ความคิดที่จะใช้ผู้ชายคนอื่นประชดประชันเขา ไม่เคยมีในหัว เพราะทั้งหมดที่ทำไป...เธอต้องการออกมาจากความสัมพันธ์ ไม่ใช่เรียกร้องความสนใจ

“ฝึกพูดภาษาอังกฤษกันค่ะพี่วิทย์ สนใจมาฝึกด้วยกันไหมคะ?” แซมมี่รีบดักเพราะรู้ดีว่า วิทยาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย

“โหย พูดมาขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ให้พี่นั่งด้วยก็ว่ามาเถอะจ้ะน้องแซม”

“จริงเหรอครับ น่าสนุกจัง พี่ขอฝึกด้วยสิครับ” ปราบผู้ตามมาติดๆ และเลือกที่จะนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ ข้างๆ บุษบาและติดกับแซมมี่ ด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงปร๋อ ตามประสาคนไปเรียนเมืองนอกกลับมา

“ใช่ค่ะพี่ปราบ ยินดีมากเลยค่ะ...” แซมมี่ตอบรับเป็นภาษาอังกฤษที่เร็วขึ้นกว่าเดิม พร้อมพูดอีกหลายประโยครัวเร็วเชิงแกล้ง

เพราะรู้ดีว่าหนุ่มผู้นี้ ก็สนใจในตัวเพื่อนตัวเองไม่น้อย สนใจแบบอยากเอาชนะน่ะ ไม่ใช่ว่าสนด้วยหัวใจจริงๆ

คนเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นคนนี้ เธอไม่อยากจะให้มายุ่งกับเพื่อนตัวเองนักหรอก!

“แหมแกล้งพี่ขนาดนี้ ไม่น่ารักเลยนะคะ” เขาตอบกลับแบบไม่ถือสา ก่อนหันมามองคนที่ไม่ยอมพูดจา นอกจากนั่งหลังตรงเชิงอึดอัด

“ไม่สนุกเหรอคะน้องเบลล์ นั่งนิ่งเชียว...ไม่ไปเต้นด้วยกันด้วย”

“อ๋อเปล่าค่ะ เบลล์แค่รู้สึกมึนกับสำเนียงของแซมมี่เขาเฉยๆ น่ะค่ะ” เธอยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ ติดหัวเราะหน่อยๆ แต่ก็ดูสดใสเป็นธรรมชาติ จนคนที่เคยอยู่กับผู้หญิงที่มีจริตมารยามาตลอดชีวิตอย่างปราบ สะดุดที่ใจเล็กน้อย

“เหมือนพี่เลยครับมึนเหมือนกัน แต่พี่ได้ข่าวว่าน้องเบลล์เก่งภาษาอังกฤษมากนี่ครับ รับงานแปลและเป็นล่ามเยอะแยะเลย”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เบลล์ยังต้องพัฒนาและฝึกฟังอีกเยอะมาก เยอะแบบเยอะๆ” คนที่โฟกัสกับภาษาอังกฤษมาตลอดระยะเวลา 6 เดือน พูดออกมาจากใจในแบบฉบับที่ผ่อนคลายมากขึ้น

ลืมเลือนไปเลยว่าตอนนี้มีใครนั่งอยู่บ้าง...จนต้องหันไปมองที่เขาแวบหนึ่ง

“พี่ชอบแววตาตอนนี้น้องเบลล์พูดอะไรแบบนี้มากเลยครับ ดูมีแพชชั่น มีพลังบอกไม่ถูกเลย” คนเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม พูดราวกับว่าไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลยสักคน จนแซมมี่ต้องกระแอมเสียงดัง

“เฮ้ยๆ ให้มันน้อยๆ หน่อย กูบอกแล้วไง ว่าคนนี้กูจอง” และวิทยาก็โวยวายขึ้นมา

“ไม่ต้องกันทั้งคู่นั่นแหละค่ะ อย่ามาทำให้เพื่อนแซมมี่ลำบากใจได้มั้ยคะ อย่างพวกพี่ๆ ไม่ใช่ไทป์ยัยเบลล์หรอก!” แล้วสาวลูกครึ่งก็รีบดึงปราบให้ลุกขึ้นเชิงหยอก แล้วมานั่งใกล้เพื่อนแทน พร้อมปัดวิทยาให้ออกห่างไปด้วย

“จริงเหรอครับ แล้วไทป์ของน้องเบลล์เป็นแบบไหนกันเหรอครับ?” ปราบทอดเสียงถามอ่อนโยน ไม่ได้เดือดร้อนในทีท่าผลักไสของน้องสาวเพื่อน

จนคนที่หยิกเข้าที่แขนสาวลูกครึ่งเหลือบสายตาขึ้น

สบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ที่เหมือนจะรอฟังแบบนิ่งๆ แต่ก็เหมือนซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้สุดลึกดวงตา

“ก็ต้องแบบ...”

“พอแล้วแซมมี่!” ทีท่าปรามแบบจริงจังของเพื่อนสาว ทำเอาแซมมี่ต้องรีบหุบปากลงในทันที

“ทำไมละครับน้องเบลล์ น้องเบลล์ชอบคนแบบไหนบอกพี่ได้เลยนะครับ พี่พร้อมที่จะเป็นในแบบที่น้องเบลล์ชอบทุกอย่างเลยครับ” วิทยารีบเสนอตัวอย่างกระตือรือร้น จนเธอเหลือบไปมองสายตานิ่งของคนตัวใหญ่ ที่มองมาที่เธอแบบไม่ยอมวางสายตาเลยสักวินาที

“ทำไมพี่วิทย์ถึงมีชุดความคิดแบบนั้นล่ะคะ ความสัมพันธ์ที่ดี มันไม่ควรที่จะมีใครต้องเป็นฝ่ายพยายาม ให้อีกฝ่ายมาชอบเราขนาดนั้นซะหน่อย” ทีท่าจริงจังแบบไม่มีเล่นของเธอ ทำเอาโต๊ะทั้งโต๊ะเงียบกริบ

เธอไม่ได้คิดจะว่ากระทบใคร แต่ในฐานะคนที่เคยเหนื่อยมาก่อน อยากจะเสนอมุมมองในเชิงฉุกคิด ให้กับคนที่คิดว่าความพยายามอยู่ที่ไหน...ความสำเร็จก็มักจะอยู่ที่นั่น

เรื่องอื่นน่ะมันได้

แต่ในเรื่องของความรัก นั้นไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง!

“โห เล่นมาจริงจังขนาดนี้ พี่ก็พูดไม่ออกเลยสิครับ”

“ใช่ค่ะ...ถ้าพี่ไม่ได้คิดจริงจัง พูดไปเพื่อให้ตัวเองบรรลุเป้าหมาย ก็ไม่ควรที่จะพูดมันออกมา เพราะสำหรับเบลล์แล้ว เหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่ไม่ได้คิดที่จริงจังค่ะ” อารมณ์ที่สอดคล้องกับคำพูดของหญิงสาว ยิ่งทำเอาหนุ่มๆ แทบจะอ้าปากหวอไปตามๆ กัน

ยกเว้นแววตาสงบนิ่งของใครบางคน ที่ฉายรอยยิ้มเยือนออกมา

เธอมองเห็น...แต่ก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาจะต้องยิ้มด้วย!

เมื่อเห็นบรรยากาศไม่ค่อยจะสู้ดี แซมมี่ก็รีบชวนคุยเรื่องอื่นกันต่อ สักพักใหญ่ๆ ที่ทุกคนเริ่มอยากจะแยกย้าย

“ยูแน่ใจนะเบลล์ ว่าจะไม่ให้พี่ซันไปส่งน่ะ” แซมมี่ว่าอย่างเป็นห่วง เพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว

“ไม่เป็นไร พี่ซันเมาขนาดนั้น ให้แกพักผ่อนเถอะ” ว่าพร้อมมองไปยังคนที่นั่งคอพับอยู่บนเก้าอี้ เพราะถูกกลุ่มเพื่อนพากันมอมหนัก ทั้งๆ ที่ปกติก็มักจะคอแข็งกว่านี้

สูตรเหล้าแปลกๆ ทำให้คนที่ไม่ค่อยได้ไปเตร็ดเตร่นอกบ้านสักเท่าไหร่ ไปไม่เป็นท่า

“ให้พี่ไปส่งมั้ยครับน้องเบลล์ พี่ว่าจะกลับตอนนี้พอดีเหมือนกัน” ปราบได้โอกาสก็รีบมาเสนอตัวแบบสบายๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เบลล์เรียก Grab แล้ว”

“อ้าว พอล! จะกลับแล้วเหมือนกันเหรอคะ?” แซมมี่รีบส่งเสียงทักทาย คนที่หายไปจากโต๊ะพักใหญ่ได้เดินกลับออกมา

“ใช่ครับ” เขาตอบกลับสบายๆ หลุบสายตามองคนผมสีดำสนิท ยาวสลวยเล็กน้อย ก่อนเลือกที่จะมองผ่าน

“ปกติพอลไม่เคยอยู่นานขนาดนี้มาก่อน ขอบคุณนะคะที่อยู่สนุกด้วยกัน” บุษบาสะดุดกับประโยคนั้นของเพื่อนสาว

คงไม่ใช่เพราะเราหรอกมั้ง

คนยิ้มตอบกลับเล็กน้อย ไม่พูดอะไร แต่ก็ยังไม่ยอมขยับเท้าก้าวต่อ

“เรียก Grab ทำไมครับ อันตรายไปกับคนแปลกหน้า พี่ไปส่งได้จริงๆ นะ ปลอดภัยกว่าด้วย”

“หือ ไม่น่าใช่มั้งคะ...ไปกับพี่ปราบเนี่ยนะที่จะปลอดภัย” แซมมี่รีบดึงเพื่อนรักออกห่างจากหนุ่มเจ้าสำราญ

“แซมมี่ก็ชอบใส่ร้ายพี่ตลอดเลย พี่ไว้ใจได้นะเอาจริงๆ” บุษบาหลุบสายตามองที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะพี่ปราบ แต่รถของเบลล์มาแล้ว เดี๋ยวเบลล์ขอตัวเลยนะคะ ไปก่อนนะแซมมี่...” เธอโบกมือให้เพื่อนรักและชายหนุ่ม จนมองเห็นคนตัวสูงที่มองมายังตัวเองอยู่

จะไม่เอ่ยลาเลยก็คงจะดูผิดปกติไปมั้ง

“บ๊ายบายค่ะคุณพอล”

“ครับผม กู้ดไนท์” เขาตอบกลับแบบสบายๆ พร้อมขอตัวกลับเช่นกัน

วินาทีที่บุษบาเดินเลี่ยงออกมา เธอรับรู้ได้ว่าเขากำลังเดินตามหลังมาติดๆ ลมหายใจหญิงสาวแทบจะขาดห้วงลงแต่ก็เลือกที่จะไม่ยอมหันกลับไป

มาถึงหน้ารั้วบ้านแล้ว แต่ Grab ก็ยังไม่ได้มาจอดเทียบ

เสียงฝีเท้าหนักๆ เงียบลง แต่กลิ่นอายและอุ่นไออันเคยคุ้น กลับไม่ได้จางไปไหน เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไป

ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยตีตื้นขึ้นมาดื้อๆ...

บ้าไปแล้ว อยากจะหันกลับไปถามเขาจริงๆ ว่าเขามายืนหยุดอยู่ข้างหลังเธอทำไม แต่ความข่มใจคือสิ่งที่เธอจะต้องยึดถือ

‘ยูไม่มีความอดทนเลยเบ๊บ...’ คำบริภาษนี้เคยทำให้เธอได้สติ

ได้สติว่าตัวเองจะต้องคิดให้เยอะ ก่อนจะพูดหรือทำอะไร มันเป็นข้อดี...และเป็นข้อที่สร้างบาดแผลให้กับเธอเอาไว้ได้ด้วยเหมือนกัน

ทุกครั้งที่เขาตักเตือน มันทำให้เธอรู้สึกมาตลอดว่าตัวเองนั้นเด็กเกินไป...

เด็กเกินไปสำหรับหนุ่มใหญ่วัย 45 ปีอย่างเขา!

“เดินทางดีๆ” เขาเอ่ยเป็นภาษาไทยขึ้นเบาๆ หญิงสาวกำมือแน่นเข้า หักห้ามไม่ให้ตัวเองได้หันกลับไป

เหมือนโชคเข้าข้างเธอบ้าง... Grab ขับรถมาจอดเทียบพอดี คนที่สูงถึงแค่หน้าอกเขารีบวิ่งไปเปิดประตูรถขึ้นนั่ง

ถอนหายใจอย่างโล่งอกและไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไป