Chapter.4 งานเลี้ยง

โรงแรม FVD

ฉันยืนหมุนซ้ายหมุนขวาหน้ากระจกจะครบสิบรอบอยู่แล้วตอนนี้ ฝีมือการแต่งหน้าของพี่คณินสวยมาก ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยว่าคนในกระจกคือตัวเอง ชุดที่ใส่วันนี้คือชุดที่คุณนิกกี้พาไปซื้อเมื่อช่วงบ่ายแล้วเขายังซื้อรองเท้าคู่สวยของกินมาใส่ตู้เย็นให้อีกตั้งเยอะ ยอมรับเลยว่าดีมาก ดีมากจริงๆ

"แหมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ " พี่คณินที่กำลังถ่างตาปัดมาสคาร่าอยู่แซวขึ้น ตอนนี้เราสองคนและพนักงานคนอื่นๆอยู่ที่โรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานรวมถึงที่พักของพวกเราคืนนี้ด้วย เป็นนโยบายของบริษัทที่เปิดห้องพักให้กับพนักงานเพราะกลัวว่าจะกลับบ้านไม่ไหว เชื่อแล้วล่ะว่าบริษัทนี้ทุ่มทุนและทุ่มเทกับพนักงานดีมากแค่ไหน

"เกิดมาก็เพิ่งเคยแต่งแบบนี้แหละค่ะ "

"พี่ว่าไม่ใช่หรอกม้าง คงจะปลื้มชุดที่ใส่กับรองเท้าคู่นั้นมากกว่า"

"พี่คณินน่ะ อย่าแซวสิ คุณนิกกี้คงไม่อยากขายหน้าที่หนูแต่งตัวเชยๆ มาร่วมงานคืนนี้ก็เท่านั้นเอง "กะว่าจะงัดชุดที่สวยที่สุดมาใส่ ซื้อเก็บไว้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว พอคุณนิกกี้ได้ยินถึงกับส่ายหน้าลากฉันออกไปซื้อชุดใหม่ทันที เขาให้เหตุผลว่าเป็นถึงผู้ชนะการออกแบบเสื้อผ้าแต่ดูแต่งตัวอย่างกับคุณป้ายุค 90 เอิ่ม ช็อตฟีลก็ตรงนี้นี่แหละ แล้วทำไมฉันชอบแบบนี้จะเป็นดีไซเนอร์ทั้งทีก็ต้องมีสไตล์เป็นของตัวเองสิ

"อะๆ ไม่แซวแล้วก็ได้ แต่รู้อะไรมั้ย คุณนิกกี้ไม่เคยซื้อของให้ใครแบบนี้เลยนะ ขนาดพนักงานดึกดำบรรพ์ยังได้แค่คุกกี้ มงลงแล้วค่ะลูกสาว "

"ขนาดนั้นเลยหรือคะพี่คณิน "

"ก็ใช่น่ะสิ เขาอาจจะชอบเราก็ได้นะ"

"ไม่มีทาง ระดับคุณนิกกี้ไม่ชายตาแลคนแบบหนูหรอกค่ะ" พี่คณินพูดแปลกๆ

"ก็ดีแล้วพี่ไม่อยากให้หนูต้องมานั่งเสียใจ คุณนิกกี้น่ะเขามีแฟนอยู่แล้ว อย่าไปเผลอชอบเขาก็เป็นพอพี่ไม่อยากให้หนูมานั่งเสียใจทีหลัง" มีแฟนแล้วเหรอ  ก็ดี มีแฟนก็ดีแล้ว

"ออหรือคะ "

"เป็นไงปากสีนี้สวยมั้ย " พี่คณินหันหน้ามาพร้อมกับโพสต์จิกเบาๆ

"สวยมากค่ะ จะถูกจะแพงเอาแดงไว้ก่อน"

"น่ารักที่สุด พร้อมรึยัง"

"พร้อมค่ะ" ได้เวลาลงไปห้องจัดเลี้ยงแล้ว ท่านประธานบอกพวกเราให้เต็มที่ที่สุด อาหารเครื่องดื่มไม่อั้น รู้สึกเป็นเกียรติจังที่งานนี้จัดขึ้นเพราะฉันด้วยส่วนหนึ่ง

...........................................

"อีหนูเบาๆ ค่ะ ให้เกียรติชุดที่ใส่ด้วย ตายแล้ว" ขณะที่ฉันกำลังยัดขนมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ก็โดนพี่คณินดึงมือห้ามไว้

"ก็มันอร่อยนี่คะ " นานๆ จะได้กินของอร่อยในงานหรูๆ แบบนี้ ยังมีน้ำสีสวยอีกด้วยเยอะแยะทำให้เลือกไม่ถูกเลยว่าจะหยิบแก้วไหนดี

"รักษาภาพพจน์หน่อยสิคะ อย่าลืมว่าต้องขึ้นเวทีไปรับรางวัล เดี๋ยวชุดเปื้อนหมด อ๊ะๆ วางเลยค่ะแก้วนั้น อย่างแรงเลยไม่เคยแบบหนู ล้มตึงแน่ๆ เอาไว้หลังจากรับรางวัลนะคะค่อยดื่ม"

"ออ โอเคค่ะ ได้ค่ะ " ฉันคืนแก้วน้ำสีสวยให้พนักงานไว้ที่เดิมก่อนที่จะจัดระเบียบชุดให้เข้าที่เตรียมตัวขึ้นเวทีรับรางวัล

"หันหน้ามานี่พี่เติมปากให้ จริงๆ เลยนะเรา "

"ขอโทษค่า ขอบคุณนะคะ" ผู้ช่วยที่น่ารัก ฉันยื่นปากจู๋ให้พี่คณินเติมแต่ก็ต้องโดนดุอีกครั้งที่ยังทำเป็นเล่น ก็อยากแกล้งนี่

"เรียบร้อย สวยมาก"

...................................

ผมเพิ่งมาถึงงานมัวเตรียมตัวและมีงานด่วน  เมื่อเข้ามาในงานก็ถึงพิธีมอบรางวัลพอดี ดีที่มาทัน

"ขอเชิญคุณฝนพาขึ้นรับรางวัลด้วยค่ะ" เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วห้องจัดเลี้ยง ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่านั่นคือยายเด็กฝึกงาน ชุดที่ผมเลือกให้เข้ากับเธอมาก ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสวยราวกับรูปปั้น  เป็นวันที่เธอสวยมากจริงๆ ฝนพา

"คุณนิกกี้คะเชิญขึ้นเวทีมอบรางวัลด้วย"

"เอ่อ  อืม" เสียงเรียกของเลขาส่วนตัวทำให้ผมหลุดจากภวังค์

"ขอเสียงปรบมือให้ด้วยค่ะ" ฝนพาวันนี้เธอสวยมากจริงๆ รอยยิ้มของเธอช่างสดใสคงดีใจมากสินะที่ก้าวสู่ความสำเร็จได้อีกขั้น

เมื่อพิธีการต่างๆ เสร็จสิ้นลงทุกคนก็สนุกกับปาร์ตี้กันต่องานนี้ทุกอย่างไม่อั้น นานๆ บริษัทของเราจะมีงานเลี้ยงแบบนี้สักครั้ง

"ยินดีด้วยนะ" ผมตั้งใจมาแสดงความยินดีอย่างเป็นทางการกับเธอ เธอเป็นแค่เด็กฝึกงานแต่ฝีมือที่มีกับพรสวรรค์ไม่ธรรมดาเลย การตัดสินครั้งนี้ผมมีโอกาสเข้าร่วมฟังความเห็นจากคณะกรรมการด้วย กรรมการทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่าผลงานของเธอควรได้รางวัล

"ขอบคุณค่ะ"

"ชุดเป็นไงชอบรึเปล่า ฉันคิดว่ามันดีกว่าชุดคุณป้าที่เธอเตรียมไว้อีกนะ"

"ก็สวยดีค่ะขอบคุณนะคะที่เลือกให้"

"เพื่อบริษัท ก็ต้องเลือกให้ดีอยู่แล้ว แต่ก็สวยดีนะ " สุดท้ายก็อดชมไม่ได้ ก็สวยจริงๆ สวยจนผู้หญิงในงานทุกคนดร็อปไปเลย

"......"

"ขอตัวก่อนนะแล้วเจอกันวันทำงาน" หลังเลิกงานคืนนี้ ผมจะไปต่อกับเพื่อนๆ สักหน่อย นัดไอ้เอเดนกับไอ้เจฟไว้ ส่วนไอ้คิมกับไอ้มิกิรายนั้นติดลูกติดเมียมาไม่ได้ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเต็มที่สักหน่อย หาสาวๆ มาผ่อนคลายสักคนสองคนน่าจะดี

"ค่ะ"

"ฝน อะดื่มให้กับความสำเร็จของเรา" พี่คณินเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำสีสวยที่ฉันจะดื่มมันก่อนหน้าขึ้นเวที

"ไหนพี่คณินบอกว่ามันแรงไงคะ"

"เอาน่า แค่จิบๆ นิดๆ มาดื่ม"

"โอ๊ยพี่คณินหายไปไหนเนี่ย" เวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบจะเที่ยงคืน คนภายในงานเหลืออยู่ไม่มาก ฉันสอดส่ายสายตาหาพี่คณินสุดท้ายก็เจอยืนกอดคอผู้ชายเต้นรำอยู่กลางฟลอว์

" พี่คณินหนูกลับก่อนนะคะ ไม่ไหวแล้ว" ฉันรู้สึกมึนหัวขึ้นมาเพราะฤทธิ์ของน้ำสีสวยที่กินเข้าไป จิบเล่นไปหลายแก้ว

"โอเคๆ ได้ๆ ไม่ต้องล็อกห้องนะเดี๋ยวพี่ตามไป ขอหาความสุขแป๊บนึง" เป็นแบบนี้ตลอดเลย

"ได้ค่ะ หนูไปก่อนนะ" ฉันเดินขึ้นห้องทันที ไม่ไหวแล้วขอล้างหน้าเปลี่ยนชุดก็พอ เพราะอยากนอนใจจะขาด ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอน พยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ไม่เป็นผล โลกหมุนติ้วๆ ทรมานทำให้ข่มตาหลับไม่ลง

เสียงเปิดประตูห้องสงสัยพี่คณินจะกลับมาแล้ว ถามพี่คณินดีกว่าเผื่อมียาพารา ถ้าไม่กินนอนไม่ได้แน่ๆ

"พี่คณินคะ มียา .... เอ่อ คุณนิกกี้"

"ฝนพา ช่วยฉันด้วย"

.................................