Chapter.5 หนีสู้ฟัด

"ฝนพา ชะ ช่วยฉันด้วย" ร่างสูงเดินตรงเข้ามาหาแทบจะทรงตัวเองไม่อยู่ เราทั้งคู่พากันล้มลงบนพื้นห้อง ตัวหนักชะมัดฉันอุทานในใจ กลิ่นเหล้าบนตัวคุณนิกกี้เหม็นหึ่ง ทำไมเมาหนักขนาดนี้

"คุณนิกกี้คะ เป็นอะไรคะ คุณนิกกี้" ฉันใช้มือตบหน้าเขาเบาๆ เพื่อเรียกสติ

"ฉะ ฉัน ต้องการ ฉันไม่ไหวแล้ว " ต้องการ ต้องการอะไร อยู่ๆ มือของเขาก็ลูบไล้ลงบนเรียวขาของฉัน

"ทะ ทำ อะไรคะ คุณนิกกี้เมามากแล้วกลับไปนอนดีกว่านะคะเดี๋ยวหนูไปส่ง"

"นี่มันห้องฉัน เธอนั่นแหละมาอยู่ห้องฉันได้ยังไง" เฮ้ยบ้าไปแล้ว เมาจนจำห้องตัวเองไม่ได้เลยหรือไง ฉันรีบผลักเขาออกทันทีเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยแล้วตอนนี้ คุณนิกกี้ที่ฉันรู้จักไม่ใช่แบบนี้ โทษของแอลกอฮอล์เปลี่ยนนิสัยคนได้จริงๆ

"คุณนิกกี้คะ กรุณาออกจากห้องของฉันด้วยค่ะ" คราวนี้ฉันทำเสียงแข็ง ที่นี่คือห้องของฉัน ข้าวของทั้งหมดของฉันกับพี่คณินเป็นพยานได้เขานั่นแหละที่มั่ว

"ไม่ นี่มันห้องฉัน  ฉันจำโคมไฟได้" รู้สึกว่าทุกห้องก็มีโคมไฟเหมือนกันหมด จะเอายังไงดีเนี่ย เมื่อไหร่พี่คณินจะกลับมาสักที

"อา ทำไมมันร้อนแบบนี้วะ"

"จะทำอะไร ว๊าย อย่านะ" ไอ้คนบ้า ฮึ่ยโรคจิตปะเนี่ย อยู่ๆก็ถอดเสื้อออก ร่างกำยำมีซิกแพคเป็นลอน โอ๊ยจะเป็นลม

"ก็ร้อนอะ อยากถอดอยากสอดด้วย"

"อะ อะไรนะ สอดอะไรคะ " สายตาน่ากลัวเหมือนเหยี่ยวกำลังมองเหยื่อ

"ช่วยฉันหน่อยสิฝนพา รับรองเธอจะต้องมีความสุข" เขาไม่พูดเปล่าสองเท้าเก้ามาหาฉัน

"ว๊าย กรี๊ด หยุดนะไอ้ประธานบ้ากาม " ใครจะยืนอยู่ให้จับฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีและปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา

ปัง ปัง ปัง

"ฝนพาเธอต้องช่วยฉัน ฉันทรมาน ได้โปรด อ๊า อืม " ทำไมต้องครางเสียงกระเส่าแบบนั้นด้วย ได้ยินแล้วขนลุกไปหมด ขณะที่ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงครวญครางของคนข้างนอกมาเป็นระยะ โทรศัพท์ก็ไม่ได้หยิบเข้ามาด้วย ทำไมต้องเกิดเรื่องบ้าบอแบบนี้ขึ้นด้วย

"โอ้  ไม่ไหวแล้ว ออกมาเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่ค่ะ หนูไม่ออกคุณนิกกี้กลับไปเถอะค่ะ นี่ไม่ใช่ห้องของคุณอีกสักพักพี่คณินก็จะกลับมาแล้ว"

"โธ่เว้ย นี่มันห้องฉันยายบ้า ออกมาเดี๋ยวนี้เลยฉันสั่งให้ออกมา" เสียงเริ่มแข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฉันกลัวจนน้ำตาไหล ดึกแล้วคงไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของฉันหรอก อีกอย่างห้องของโรงแรมก็เก็บเสียงแล้วจะทำยังไงต่อไปดี

"อึก ฮือ อย่าทำหนูเลยหนูกลัว " ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมของห้องน้ำแล้วร้องไห้เสียงดังแบบไม่อาย หวังว่าเสียงร้องไห้ของฉันคงทำให้เขาคิดได้บ้างว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

"ฝนพา ออกมาเถอะ " ผ่านไปสักพักเสียงของเขาเหมือนคนกำลังหมดแรง คงใกล้หมดฤทธิ์แล้ว ถึงยังไงก็ยังไม่น่าไว้ใจอยู่ดีจนป่านนี้แล้วพี่คณินก็ยังไม่กลับสักที ได้แต่นั่งภาวนาในใจว่าให้พี่คณินกลับมาเร็วๆ  ถ้าพี่คณินไม่กลับมาคืนนี้คงต้องนอนในห้องน้ำนี่แหละ

..................................................

เหตุการณ์ก่อนหน้า

"คุณนิกกี้คะเปิ้ลขอตัวกลับก่อนนะคะ ดึกมากแล้วกลัวที่บ้านจะเป็นห่วง"

"เอาสิ ไม่ค้างที่โรงแรมแน่นะ"

"ค่ะ พอดีคุณพ่อมารอรับแล้ว"

"งั้นก็ตามสบาย เจอกันวันจันทร์" เท่าที่ผมทราบคร่าวๆ เลขาส่วนตัวคนนี้ที่บ้านเป็นห่วงมาก เธอทำงานกับผมมาได้ปีกว่าแล้ว ฝีมือการทำงานถือว่าโอเค รอบคอบดี

"ค่ะ อย่าดื่มหนักมากนะคะเจ้านาย" เหล้าแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้อยู่แล้ว ผมให้เด็กเสิร์ฟคอยบริการอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง  เห็นทุกคนในงานมีความสุข บางแผนกไม่เคยเจอกันมาก่อนวันนี้ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน

"นี่ครับ"

"พอก่อน" ผมรู้สึกว่ามันแปลก อยู่ๆ ก็รู้สึกมึนหัว ใบหน้าร้อนผ่าวไล่ลงมาทุกส่วนของร่างกาย มันร้อนไปหมด ผมยกมือห้ามเป็นเชิงพอก่อน

"ไปได้แล้ว" ผมไล่ให้เด็กเสิร์ฟคนนั้นไปทำหน้าที่ต่อ ส่วนผมก็ต่อสายหาไอ้เอเดนทันที

"ว่าไงวะ จะมาเมื่อไหร่ สาวๆ มารอมึงแล้วเนี่ย" ไอ้เอเดนรับสายก่อนโฆษณาเชิญชวนเรื่องสาวๆ ให้ผมฟัง

"กูคงไม่ไปแล้วติดธุระนิดหน่อย โทษทีว่ะ" ผมเลี่ยงที่จะบอกความจริง รู้ว่าตอนนี้ตัวเองถูกวางยา ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นฝีมือของใคร

"ได้ของแล้วสิมึง เออๆ ว่างๆเจอกัน"

"เค" ผมกดวางสาย ตอนนี้ต้องรีบกลับห้องพักให้เร็วที่สุดเพราะคนที่เล่นงานผมอาจอยู่แถวนี้ ค่อยๆ ฝืนสังขารลากร่างตัวเองขึ้นลิฟต์ พยายามมองหมายเลขห้องบนคีย์การ์ดในมืออย่างยากลำบาก

"ห้าสามหกรึว่าห้าสามเก้าวะ" ผมหยุดพิจารณาคีย์การ์ดแล้วทะเลาะกับตัวเองเรื่องเลขบนคีย์การ์ด พอมองประตูห้องที่อยู่ตรงหน้าก็ตัดสินใจเปิดเข้าไปแบบไม่มีจุดหมาย ตอนนี้สมองมันพร่ามัวไปหมด ร่างกายร้อนรุ่ม นี่มันยาปลุกเซ็กส์ชัดๆ ไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องมาโดนอะไรแบบนี้ เกิดมาไม่เคยลิ้มลองรสชาติมันสักที

..............................

ปัจจุบัน

"คุณนิกกี้คะ คุณนิกกี้" เสียงเงียบไปแล้ว ไม่มีเสียงครวญครางอะไรออกมาให้ได้ยินอีกเลย รึว่าเขาจะช็อกตุยไปแล้ว

"เอาวะ เป็นไงเป็นกันคงไม่มีอะไรแล้ว" คงนอนหลับหมดฤทธิ์ไปแล้ว

ค่อยๆ แง้มประตูห้องน้ำออกไปช้าๆ ภายในห้องว่างเปล่ามีแสงไฟที่เปิดจากโคมไฟหัวเตียง ก้าวแรกย่างออกไปช้าๆ สายตาก็คอยระมัดระวังภัยไปด้วย

"นี่มันกางเกงในผู้ชายนี่"

"ทำไมเข้าไปนานจัง รู้มั้ยว่าแก้ผ้านอนรอนานแล้วนะ" เสียวสันหลังวาบ คือกางเกงในอยู่ตรงนี้ แล้วตอนนี้เขาคง ไม่อยากจะนึกสภาพ

"กรี๊ด " ฉันรีบวิ่งหนีไปยืนอยู่ที่หัวเตียงแล้วหยิบโคมไฟขึ้นมาทั้งที่ปลั๊กยังไม่ถอดมาปิดตาไว้ทันที

"ฝนพา  ช่วยฉันเถอะนะ " ไอ้เสียงแบบนี้ยังไม่เลิกทำอีก

"อย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามาหนูฟาดจริงๆ ด้วย"

"เธอไม่กล้าหรอก อย่าลืมฉันเป็นคนรับเธอเข้าฝึกงาน "

ปึก

"โอ๊ย" โคมไฟในมือของฉันฟาดลงไปที่หัวของคุณนิกกี้เต็มแรง  เขายังไม่มีทีท่าจะหยุด

"ฤทธิ์เยอะนักนะ " นี่มันแรงคนรึว่าแรงควาย ฉันถูกเขาโยนลงบนเตียงอย่างแรง จนรู้สึกจุกไปหมด สภาพภายในห้องไม่ต้องพูดถึง เละยิ่งกว่าอะไร ตอนนี้มีเพียงแค่แสงสว่างจากดวงจันทร์ข้างนอกสาดส่องเข้ามาเพียงเท่านั้น

"อึก ยะ อย่าทำหนูเลยนะคะ หนูกลัวแล้ว "

"ไม่ต้องร้อง ถ้าเธอช่วยฉัน ฉันก็จะช่วยเธอ"

"ยังไงคะ"

"ทำให้เธอมีความสุขทั้งคืนยังไงล่ะ"

"ไม่นะ กรี๊ด"

.......................................