ตอนที่ 2

“อย่าบอกนะว่าเสียดาย...ผัวรวย” ศรุชาหน้าตึง ในใจแอบเสียดาย ไม่ใช่เสียดายอะไรในตัวสามีรวยอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นว่า เพราะความเสียใจต่อสามีที่ว่ามันเจ็บเสียจนตอนนี้ด้านชาแทบไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเท่าปีแรกๆ อีกแล้ว แต่เธอกลับเสียดายใบหน้าสวยๆ ของอีกฝ่ายต่างหาก

ทว่าผู้หญิงสวยๆ คนนี้ สวยแต่รูป จูบไม่หอมเลย แต่ก็นั่นแหละลางเนื้อชอบลางยา ใครว่าจูบของเจ้าหล่อนไม่หอม แต่กระนั้นกฤตภาคย์ก็ยังติดใจจูบไม่หอมนี้เรื่อยมา จนละเลยภรรยาแต่งที่ผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามอย่างศรุชาไปอย่างน่าปวดใจ และตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ทำท่าจะแซงหน้าภรรยาแท้ๆ อย่างเธอตั้งครรภ์ลูกของสามีที่ยังมีทะเบียนคาราคาซังของเธอเสียด้วย

ดวงตาคู่งามเหลือบมองเรือนร่างที่อยู่ในชุดคลุมท้องที่ดูจะใหญ่โคร่งเกินตัวอีกฝ่ายไปมาก ท้องกี่เดือนเธอก็สุดจะเดาได้ แต่หากประเมินกันจากหน้าท้องของอีกฝ่ายที่เรียกได้ว่าเรียบแบนยิ่งกว่านางแบบนั่น คงจะท้องอ่อนเดือนเต็มที

หรือไม่ก็...ไม่ท้อง!

“ใจเย็นๆ สิครับที่รัก” ศรุชาอยากจะยิ้มเยาะ แต่ก็ทำได้เพียงขยับมุมปากนิดๆ กับคำหวานหูของสามีตัวเอง เขาไม่เคยสักครั้งที่จะเรียกเธอให้ชื่นใจว่า ‘ที่รัก’ คงเป็นเพราะสำหรับเขา ศรุชาคือ ‘ที่ชัง’ มากกว่ามั้ง

แม้ไม่อยากจะรู้สึกรู้สากับสิ่งใด แต่ก็อดไม่ได้ที่หัวใจจะเจ็บแปลบขึ้นมาหน่อยๆ

“เซ็นต์ชื่อตรงนี้ใช่ไหมคะ”

หญิงสาวผู้อาภัพในชีวิตรักหันไปถามเพื่อความแน่ใจกับเจ้าพนักงานที่นั่งตรงหน้า ที่มีทีท่ากระอักกระอ่วนแปลกๆ เขาพยักหน้ารับพร้อมส่งสายตาเห็นใจมาให้เมียหลวงที่ผัวควงมาหย่าต่อหน้าชู้รัก หากทว่ายังไม่ทันได้จรดปากกาลงไป จู่ๆ ก็มีเสียงขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

“เดี๋ยว!”