ถึงที...ที่จะรัก

“รีบเซ็นต์ลงไปซะสิ เรื่องบ้าๆ นี่จะได้จบๆ เสียที”

เสียงห้วนจัดปนเบื่อหน่ายรำคาญนั่นทำให้หญิงสาววัยยี่สิบสามปีสะดุ้งนิดๆ ใบหน้าหวานสดใสที่ตอนนี้ค่อนข้างเผือดซีด ดวงตาแม้แดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้จากการสูญเสียคนสำคัญในชีวิตมาอย่างหนักเหลือบไปมองคนพูดอย่างอ้างว้าง...

สามีตามนิตินัย!

ริมฝีปากสวยเหยียดยิ้มราวกับเยาะหยันชะตาชีวิตตัวเองที่ช่างผกผันสิ้นดี จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้พบเขา ตอนนั้นเธอยังเป็นเพียง นางสาวศรุชา นันทกรณ์ เด็กสาววัยสิบแปดปีที่เพิ่งเรียนจบจากรั้วมัธยมปลายหมาดๆ ด้วยเกรดเฉลี่ยสะสมที่ใครเห็นก็ต้องร้องว้าวและคาดคะเนว่าอนาคตของเด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูคนนี้ต้องไปไกลแน่นอน แต่ก็นั่นแหละความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอนฉันใดก็ฉันนั้น เพราะยังไม่ทันได้ก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยตามที่ใฝ่ฝันถึงแม้ว่าจะสอบติดแล้วก็ตาม อนาคตของเธอก็มีอันต้องหักมุมพลิกคว่ำหกคะเมนตีลังกาแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคาดฝันมาก่อน จากว่าที่นิสิตสาวอนาคตไกลต้องกลายมาเป็น นางศรุชา ธำรงสถิตย์ ภรรยาของผู้ชายแปลกหน้าที่เธอเพิ่งรู้จักเขาก็ในวันหมั้นที่จัดวันเดียวกับวันแต่งงานนั่นเอง

จำได้ว่าเจ้าสาววัยสิบแปดในวันนั้นตั้งคำถามมากมายกับพ่อแม่ของตนที่จู่ๆ ก็จับเธอคลุมถุงชนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

‘ขอโทษนะลูกที่พ่อกับแม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่พ่อกับแม่ทำให้ลูกได้ ลูกจะปลอดภัยและมีอนาคตที่ดีถ้าอยู่ที่นี่ คุณป้าวไลพรกับคุณลุงเกียรติเป็นเพื่อนที่พ่อกับแม่ไว้ใจมาก อยู่ที่นี่ลูกต้องเชื่อฟังพวกท่านให้มาก คิดซะว่าทั้งสองเป็นพ่อแม่ของหนูอีกคน เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย อย่างอมืองอเท้า ดูแลกตัญญูต่อท่านให้เหมือนกับที่หนูทำกับพ่อแม่มาตลอดนะลูกนะ ส่วนพี่กฤต พ่อเชื่อว่าเขาต้องเอ็นดูลูกสาวของพ่อได้แน่เพราะหนูเป็นเด็กน่ารักว่านอนสอนง่าย อย่าดื้อกับพี่เขานะลูกนะ’