ตอนที่ 7 ไม่มีสิ่งใดจีรัง

“ตี้ติของเทียนจวิน” ฝูหลินเอ่ยบอกน้ำเสียงแผ่วเบา ลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ถวายบังคมพระองค์

“ไม่ต้องมากพิธี ทำตัวตามสบายเถิด” หวางเย่ตรัสเช่นนี้ แล้วทรงประคองนางขึ้น

“อายง ไม่ใช่สิต้องเรียกพระองค์ว่าไท่จื่อ ตอนนี้พระองค์สบายดีหรือไม่” ฝูหลินทูลถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“อิ๋งหงเขาสบายดี”

“ดี ดี เช่นนั้นก็ดี” ฝูหลินเอ่ยแผ่วเบา และยิ้มเล็กน้อย

“เจ้าอยากเจอเขาใช่หรือไม่” ฉีเหวินตรัสถาม

“ถึงอยากเจอ ก็ใช่ว่าจะเจอได้ แล้วจะมีประโยชน์อันใดที่ข้าจะเจอเขา เขาเป็นถึงไท่จื่อแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ข้าเป็นเพียงปุถุชนคนเดินดิน ไม่ใช่เทพเซียนเช่นพวกท่าน ข้าของเพียงเขามีความสุข และตัวข้านี้”

ฝูหลินสยายผมลงมา แล้วจึงจับผมเพียงน้อยนิดเอาปิ่นเฟิ่งเยว่ปักลงบนรัดเกล้า แล้วจึงกล่าว

“ขอไว้อาลัยให้กับต้าหวาง ฟูจวินผู้ล่วงลับที่ไม่มีวันกลับ เป็นสิ่งเดียวที่ยึดใจและเตือนสติข้าว่า เขาไปไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว” ฝูหลินกล่าวหนักแน่น แล้วเอามือป้ายน้ำตาบนใบหน้า ทำให้หนี่อู่หดหู่ใจยิ่งนัก

“ฝูหลิน” หนี่อู่เอ่ยแผ่วเบา

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้วหนี่อู่ เจ้าอย่าเป็นกังวล” ฝูหลินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสดใสยิ่งขึ้น หนี่อู่หันไปหาฉีเหวินหวางเย่ที่พระองค์ทอดพระเนตรมองมายังนางด้วยเช่นกัน หนี่อู่จับพระหัตถ์ของพระองค์ และเดินออกไปนอกถ้ำ

“ฉีเหวิน ข้าควรทำเช่นไรดี ท่านช่วยข้าคิดหน่อยเถิด อีกคนลืมเลือนทุกสิ่งอย่าง แต่อีกคนนั้นจำได้อย่างแจ่มชัด ข้าอดสงสารนางไม่ได้ ถึงอย่างไรพลังสายเวทกับโลหิตของอิ๋งหงยังไหลเวียนที่นาง ไม่ว่าเหตุการณ์ดีหรือร้ายของอิ๋งหง นางจะรับรู้โดยตลอด ถ้าเป็นเช่นนั้นต่อไปนางก็เหมือนตายทั้งเป็น ข้าไม่อาจเห็นนางในสภาพนี้ไม่ได้” หนี่อู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้ายิ่งนัก ฉีเหวินเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่งจึงเอ่ยบอกนาง

“ข้ารับนางเป็นเม่ยเมย เจ้าเห็นว่าเช่นไร” หวางเย่ตรัสถามขอความคิดเห็นจากหนี่อู่ (เม่ยเมย แปลว่า น้องสาว)

หนี่อู่มองพระพักตร์ด้วยความตกใจ หวางเย่รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่ พระองค์จึงรีบชี้แจงโดยพลัน

“เจ้าอย่าคิดเชิงชู้สาว ข้าชอบเจ้าผู้ใดก็รู้ แต่ข้าจะรับนางเป็นเม่ยเมย เพื่อได้เจออิ๋งหงบ่อยขึ้น ถ้าเป็นเช่นนี้นางคงต้องตรอมใจเป็นแน่ อีกอย่างในร่างของนางมีสายเวทและโลหิตของอิ๋งหงมากพอที่นางจะเป็นเซียนระดับ ส่างเซียน หลังจากนั้นข้าจะให้นางไปกราบซ่างจวิน ประการหนึ่งซ่างจวิน เขาเป็นซือฝุของข้ากับเทียนจวิน” (ส่างเซียน ในลัทธิเต๋า หมายถึงเซียนที่ยังไม่มียศตำแหน่ง)

หนี่อู่ลองคิดตามเรื่องที่นางเป็นเซียนบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า อีกทั้งนางจะได้ไปเรียนกับซ่างจวิน ถือว่าเป็นการดีไม่น้อย หนึ่งคือได้บำเพ็ญเพียรเป็นเซียน สองจะได้ไม่คิดเรื่องของอิ๋งหงให้ปวดใจอีก

“เจ้าคิดเห็นเป็นเช่นไร” หวางเย่ตรัสถามนางอีกครั้ง

“ขอข้าขอคุยกับนางก่อน แล้วข้าจะให้คำตอบท่าน” หนี่อู่ทูลบอกแล้วจึงเดินกลับเข้าถ้ำ หวางเย่จึงเสด็จตาม

“ท่านจะให้ข้าเป็น น้องสาวบุญธรรมของท่าน” ฝูหลินเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อได้ยินว่าให้นางกราบเทพซ่างจวินเป็นอาจารย์ ยังเป็นซือฝุขององค์ชายรองฉีเหวิน

"ใช่ ตอนนี้กายเจ้าครึ่งหนึ่งเป็นเซียน ถ้าเจ้าให้ข้าเป็นเกอเกอ ข้าจะพาเจ้าไปเป็นศิษย์เทพซ่างจวิน เจ้าจะรับข้อเสนอจากข้าหรือไม่ เม่ยเมย" ฉีเหวินตรัสเช่นนี้ เพื่อไม่ให้นางปฏิเสธ ฝูหลินเอ่ยกล่าวออกไป

“ขอบพระทัยเพคะ ฉีเหวินหวางเย่ ให้หม่อมฉันอยู่แบบมนุษย์หมดสิ้นอายุขัยไปตามวัฏสงสารเถิดเพคะ”

“ฝูหลิน” หนี่อู่เอ่ยเช่นนี้ และนั่งลงจับมือนาง จึงเอ่ยต่อ

“ฝูหลิน สหายของข้า สิ่งที่หวางเย่คิดนั้น เป็นสิ่งที่ข้าใคร่ครวญดีแล้ว เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเจ้า พลังเวทที่อิ๋งหงถ่ายทอดให้เจ้านั้น เท่ากับว่าเจ้าเป็นเซียนแล้ว ตอนนี้มีทางเดียวที่ให้เจ้าอยู่เป็นสุขได้คือ ให้เจ้าเป็นเม่ยเมยฉีเหวินหวางเย่ และให้เจ้าเล่าเรียนการเป็นเทพเซียนจากซ่างจวิน เชื่อข้าสักครั้งเถิดนะ ฝูหลิน” หนี่อู่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียอ้อนวอน ฝูหลินยิ้มเล็กน้อย แล้ววางมือที่หนี่อู่ แล้วจึงเอ่ยกล่าว

“ขอบคุณท่านทั้งสองที่ห่วงใยข้า ข้าซาบซึ้งยิ่งนัก ข้าเกิดมาไร้เตี่ย ไร้เหนียงชิน ไร้เกอเกอ ไร้เม่ยเมย ไร้บ้าน มีเพียงหยางฟู่ และอายงที่คอยดูแลข้า ตอนนี้มีหนี่อู่คอยดูแลข้า และหวางเย่ ฝูหลินขอบคุณพวกท่านทั้งสองอีกครั้ง” ฝูหลินเอ่ยบอกลงคำนับฉีเหวินหวางเย่ หวางเย่จึงประคองนางลุกขึ้น

“ต่อไปนี้ ข้าคือเกอเกอของข้าแล้วไม่ต้องมาก็พิธี คิดว่าเราคือญาติกัน” ฉีเหวินหวางเย่ตรัสเช่นนี้ จึงแย้มพระสรวล

“หวางเย่ ข้าขอสิ่งหนึ่งได้หรือไม่” ฝูหลินเอ่ยถามกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ลองว่ามาเถิด” ฉีเหวินหวางเย่เอ่ยกล่าว

“สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตและปัจจุบัน อย่ากล่าวถึงเรื่องของฝูหลินให้อิ๋งหงไท่จื่อได้รับรู้ ถือเสียว่ามันคือ ความฝันไม่ใช่ความจริง หวางเย่จะทำสิ่งที่ข้าขอได้หรือไม่”

ฉีเหวินหวางเย่ถอดพระปัสสาสะเฮือกใหญ่แล้วผ่อนลมหายใจ (พระปัสสาสะ แปลว่า ถอนหายใจออก)

“ได้ ข้าจะทำตามประสงค์ของเจ้า” หวางเย่ตรัสเช่นนี้

“ขอบพระทัยเพคะ” ฝูหลินเอ่ยจบ

นางจึงยืนคำนับ ฉีเหวินหวางเย่และหนี่อู่ต่างถอนหายใจ

หนี่อู่หดหู่ใจด้วยเวทนาในความรักของนางยิ่งนัก เหตุใดหนอความรักของนางจึงเป็นเช่นนี้ รักที่ไม่ได้ตามปรารถนา มันเจ็บปวดแค่ไหนใครเล่าจะรู้ ขอให้กาลเวลาเยียวยารักษาใจของนางให้หายดีด้วยเถิด

มาวันหนึ่งฝูหลินเร้นกายมาบนยอดเขาแห่งหนึ่ง นางทอดสายตามองมายังแคว้นหยางที่เคยรุ่งเรือง แต่บัดนี้ ได้ล่มสลายไปหลายพันปี เพราะเวลาโลกสวรรค์กับโลกมนุษย์เวลาไม่เท่ากัน บัดนี้แคว้นหยางแปรเปลี่ยนเป็นเทือกเขาลำเนาไพร ไม่เหมือนแคว้นหยางที่นางเคยอยู่ ในฐานะกุ้ยเฟย แห่งแคว้นหยาง เพราะทุกอย่างตั้งอยู่และดับไป มันเป็นสัจธรรมของโลกมนุษย์ ไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืนคงทนถาวรได้หรอก