ตอนที่ 6 เรื่องของอิ๋งหง

หนี่อู่หยุดความคิดนั้นเมื่อได้ยินเสียงของฝูหลินเอ่ยเบาๆ ว่าอายง อยู่หลายครั้งจนกระทั่งนางลืมตาขึ้น

ฝูหลินเห็นหนี่อู่ที่อยู่ข้างนาง และสิ่งแรกที่ฝูหลินถามทำให้นางแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้

“หนี่อู่ อายงเล่า เขาไม่ตายใช่หรือไม่” ฝูหลินเอ่ยถามเช่นนี้ หนี่อู่ยกน้ำเปล่าให้ฝูหลิน (ขออนุญาตใช้ชื่อเดิมของฝูหลินเป็นตัวเรียกชื่อตัวละคร เพราะตอนนี้ฝูหลินไม่มีตำแหน่งในแคว้นหยาง หรือ แคว้นหยวน)

“ดื่มน้ำก่อน” หนี่อู่เอ่ยบอก ฝูหลินรับแก้วน้ำขึ้นดื่มเหมือนกระหายจนหมดแก้ว หนี่อู่รับแก้วนางไว้

“อายงเขาอยู่ที่ใดเล่า เขายังไม่ตายใช่หรือไม่” ฝูหลินเอ่ยถามเบาๆ หนี่อู่อยากจะแบบรับความจริงที่โหดร้าย แต่ความจริงก็คือความจริง ถ้าไม่บอกนางตอนนี้ สักวันหนึ่งนางก็ต้องรู้

“เขา ตายแล้ว” หนี่อู่เอ่ยแผ่วเบา มองดูสีหน้าฝูหลินที่หลั่งน้ำตาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง

“เขาตายไปได้อย่างใด เขาเป็นศิษย์ปรมาจารย์หวนลี่ยง เขาไม่น่าจะตายได้ หนี่อู่ ท่านโกหกข้าใช่หรือไม่” ฝูหลินเอ่ยถามทั้งน้ำตา

“สิ่งที่เจ้าเห็นนั้น สิ่งที่อยู่กับท่านมาตลอดแปดปี คือดวงจิตในกายหยาบเกิดจากครรภ์มนุษย์ ร่างจริงของเขาเป็นเทพเซียนที่มีตำแหน่งรองจากเทียนจวิน บัดนี้กลับสู่ร่างเดิม คือ อิ๋งหงไท่จื่อ” หนี่อู่เอ่ยตอบตามความจริง

“ไม่จริง เขาคือคน คนเป็นๆ ไม่มีทางเป็นเทพเซียนได้ ข้าไม่เชื่อ หนี่อู่ ท่านตอบเช่นนี้เพื่อให้ข้าปล่อยวางใช่หรือไม่ หนี่อู่ท่านอย่าโกหกข้า เขาคือฟูจวินของข้า เขาจะทอดทิ้งให้ข้าเดียวดายได้อย่างไร” ฝูหลินเอ่ยถามด้วยความเจ็บปวดแล่นเข้าอกด้านซ้าย หนี่อู่ได้ฟังแล้วปวดหัวใจยิ่งนัก จึงจับจุดชีพจรที่ข้อมือนาง เป็นชีพจรสับสนยิ่งนัก นางต้องพักผ่อนก่อนที่ธาตุไฟจะแตกสลาย จึงกดที่มือนาง ส่งพลังเวทนิทราทันที ฝูหลินจึงหลับตาลงในบัดดลหนี่อู่จึงเข้ามาประคองศีรษะนางไว้ จัดท่าให้นอนลงบนเตียงไม้

“ฝูหลินข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าดี”

ฉีเหวินหวางเย่กำลังเสด็จเข้าไปในจื่อหลั่นกง ที่ประทับของพระองค์เอง แต่หญิงสาวอาภรณ์ขาวสะอาดตา เดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ ทำให้หวางเย่หันมาทอดพระเนตรนางแย้มพระโอษฐ์

“หนี่อู่” ฉีเหวินหวางเย่ตรัสเรียกหนี่อู่ที่เดินไปเดินมา เอาพัดสุริยันจันทราตีที่ไหล่ของนางแผ่วเบา ทำให้นางสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

“ท่าน” หนี่อู่ร้องอุทานออกมา มองพระพักตร์หวางเย่ด้วยความตกใจ

“อีกหนึ่งเดือน เจ้าจะได้เลื่อนขึ้นเป็นซ่างเสินจากเทียนจวิน”

“ไม่ใช่เรื่องเลื่อนขึ้นเป็นซ่างเสินของข้า”

“แล้วเรื่องอะไร เรื่องเจ้าคิดถึงข้า กระทั่งกินไม่ได้ นอนไม่หลับหรือไร” หวางเย่ตรัสถาม และแย้มพระสรวล

“ข้าคิดแล้วไม่มีผิดว่า ท่านจะแทะโลมข้า ข้าจะไม่พูดกับท่านแล้ว” หนี่อู่ทูลบอกเช่นนี้ แล้วหันหลังหมายจะเดินหนี แต่หวางเย่ทรงจับแขนนางไว้ แต่นางแข็งขืนให้พระองค์ปล่อย

“ฉีเหวิน ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะปล่อยพิษใส่ท่าน” หนี่อู่ทูลบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน ส่งสายตาข่มขู่ หวางเย่จึงปล่อยมือของนางทันที พระองค์เองเคยโดนนางพ่นพิษหนี่โจวเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่นางเวทนารีบถอนพิษให้ในทันทีด้วยความสงสาร ไม่เช่นนั้นคงไม่มาประทับยืนเย้าอารมณ์นางหรอกหรือ

“ก็ได้ๆ ไม่แตะต้องเจ้า ทั้งที่รู้ว่าเจ้าต้องถอนพิษให้ข้าอยู่วันยังค่ำ แต่ว่าเจ้ามีเรื่องใดให้ข้าช่วย” หวางเย่ตรัสถามนางที่ถอนหายใจ เหมือนกันแบกภูผาไว้แต่เพียงผู้เดียว

“ท่านเคยรักใครมากๆ รักแบบตายแทนกันได้ เพื่อให้หญิงผู้นั้นได้อยู่ต่อหรือไม่” หนี่อู่ทูลตรัสถามด้วยความสงสัยและจริงจัง

“ถามว่าเคยหรือไม่ ข้ายังตอบไม่ได้ เพราะเจ้ายังไม่เรื่องเดือดร้อนถึงกับตายแทนกันได้” หวางเย่ตรัสถามและแย้มพระสรวล

“ข้าไม่ถามท่านต่อแล้ว” หนี่อู่ทูลเช่นนี้หมายจะหันหนี แต่พระองค์รีบตรัสน้ำเสียงจริงจัง เป็นการเป็นงาน ก่อนที่นางจะเดินหนีไป

“เรื่องของอิ๋งหงใช่หรือไม่”

หนี่อู่หยุดชะงักหันกลับมา แล้วหวางเย่ตรัสต่ออีกว่า

“ตอนที่อิ๋งหงลงไปเกิดในครรภ์มนุษย์ มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ข้าฟังเถิด”

หนี่อู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทูลต่อพระองค์

“คือว่า อิ๋งหงรักกับสตรีนางหนึ่ง นางมีนามว่าฝูหลิน เขาทั้งสองรักกันมาก จนกระทั่งอิ๋งหงผนึกฮวาเฟย แล้วกลับสวรรค์ นางเองก็บาดเจ็บสาหัส เพราะเข้าไปช่วยอิ๋งหงเช่นกัน ก่อนเขาจะกลับมา เขายังให้ข้าดูแลนางอีกด้วย” หนี่อู่ทูลบอกน้ำเสียงหนักใจ

“เดิมทีอิ๋งหงก็ไม่ได้สร้างบุพเพร่วมกับผู้ใด นางผู้นี้เป็นมนุษย์ นางต้องตายตามวัฏสงสาร ตามนุษย์ทั่วไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้” (วัฏสงสาร คือ การเวียนว่ายตายเกิด)

“แต่ข้าสงสารนางยิ่งนัก เขาสองฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการมาด้วยกัน อีกทั้งนางยังมีโลหิตของอิ๋งหงหล่อเลี้ยงร่างกายนางอยู่ ทำให้นางฟื้นขึ้นมา ถ้าไม่มีโลหิตของอิ๋งหง นางคงตายไปตั้งแต่วันที่ผนึกดวงจิตไว้แล้ว” หนี่อู่ทูลด้วยน้ำเสียงสะเทือนใจ หวางเย่ทรงหุบพัดในพระหัตถ์ทันที

“เช่นนั้น เจ้าพาข้าไปเจอนางได้หรือไม่”

“ได้”

ฉีเหวินหวางเย่ทรงเร้นพระวรกายเลือนหายไปพร้อมกันกับหนี่อู่

หนี่อู่และฉีเหวินหวางเย่ปรากฏกายอีกครั้งที่ถ้ำงู ภายในห้องพักของหนี่อู่ หญิงสาวใบหน้างดงาม แก้มนั้นดั่งลูกท้อ ริมฝีปากนั้นเหมือนกับชาดมาแต่งแต้ม ผมสยายดกดำดั่งธารน้ำตกไหลสู่ธรณีดิน นางผู้นี้มีใบหน้าเหมือนกับฮวาเฟยอยู่แปดส่วน หวางเย่เปล่งกระแสสีขาวตรวจสอบดวงจิตของนาง พอตรวจดูแล้วได้รู้ถึงพระโลหิตน้ำนมไหลอยู่ในร่างของนาง ตัดกระแสจิตมองดูนางอีกครั้ง ทอดพระเนตรมองใบหน้าของนางอาบไปด้วยน้ำตา แต่คงความงดงาม งามยิ่งว่าเทพเซียนสตรีบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้ายิ่งนัก แต่ทว่าพระองค์มีนางในพระหทัยอยู่แล้ว จึงไม่มีพระดำริเกินเลย แต่อดสงสารชีวิตของนางไม่ได้ อิ๋งหงไท่จื่อบัดนี้ไม่มีความทรงจำในโลกมนุษย์หลงเหลือเสียเลย ไม่ช้าเสียงแผ่วเบาของนางดังขึ้นมา

“อายง อายง….” ฝูหลินเอ่ยแผ่วเบาสองคำ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ มองมายังหนี่อู่ และหวางเย่ด้วยความสงสัย

“หนี่อู่ เขาเป็นใครหรือ” ฝูหลินเอ่ยถามมองชายตรงหน้า

“ข้าฉีเหวิน หวางเย่แห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า เป็นตี้ติของเทียนจวิน” ฉีหวางเย่ตรัสด้วยพระสุรเสียงหนักแน่นสูงส่งสมกับเป็นหวางเย่แห่งสวรรค์ (ตี้ติ แปลว่า น้องชาย)