ตอนที่ 11 บ่อน้ำพุร้อน

พอฝูหลินกลับมายังตำหนักไป๋หลาน หนี่อู่ซักไซ้ไล่ความโดยทันที จนฝูหลินตอบไม่ทันกันเลยทีเดียว

“หนี่อู่ เอาทีละข้อสิ ข้าตอบไม่ทันนะ”

“ได้ๆ” หนี่อู่นั่งรอฟังอย่างร้อนใจ

“คำถามแรก ทำไมเจ้าไม่ใส่รองเท้าไป? คือว่า พอข้าจัดผมเสร็จ ข้ารีบวิ่งไปโดยทันที จึงลืมใส่รองเท้า เท้าจึงเปลือยวิ่งไปลู่เหวินกง คำถามที่สองรองเท้าคู่นี้เป็นของใคร? สืบเนื่องจากข้อแรก ข้าลืมรองเท้าไป ไท่จื่อจึงให้รองเท้าคู่นี้มาและบังคับให้ใส่” ฝูหลินมองรองเท้าที่สวมอยู่ หนี่อู่จึงอุทานด้วยความตกใจ

“หา!!!”

หนี่อู่คิดต่อทันทีว่า เมื่อชายหนุ่มหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน ให้รองเท้ากันนั้น โดยมีความหมายแฝงว่า เคียงคู่กันตลอดไป เช่นรองเท้าจะขาดข้างใดข้างหนึ่งไปไม่ได้

“ตามนี้ละ” ฝูหลินถอนหายใจ แล้วจึงกล่าวต่อ

“ช่างมันเถอะ อีกสามวันข้าต้องไปแดนบุพชาติ ของหมิ่นหลันกงจู่ แต่ว่าหมิ่นหลันกงจู่คือใครหรือ ทำไมข้าไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย หรือว่าข้าหลับเวลาเรียนตอนซ่างจวินเอ่ยชื่อของกงจู่พระองค์นี้”

“หมิ่นหลันเป็นสหายของข้า และยังเป็นเม่ยเมยแท้ๆ ของอิ๋งหง”

“หา!!!” ฝูหลินอุทานด้วยความตกใจ

“ใช่ หมิ่นหลัน เป็นกงจู่พระองค์เดียวของเทียนโฮ่วกับเทียนจวิน เกิดหลังอิ๋งหงประมาณสองหมื่นปีเห็นจะได้ หมิ่นหลันกงจู่ผู้นี้ นางอ่อนโยนและน่ารักเข้าได้กับทุกคน” หนี่อู่อธิบายให้ฝูหลินฟัง

“สงสัยข้าคงหลับเวลาที่พูดถึงไท่จื่อจริงๆ นั่นล่ะ”

“เจ้าได้อยู่กับนางแล้ว เจ้าจะชอบนาง”

ไท่จื่ออิ๋งหงประทับนั่งบนฟูกยกพื้นสูงในพระหัตถ์ถือพระคัมภีร์พระสุตตันตปิฎก (พระสุตตันตปิฎก แบ่งออกเป็นหมวดย่อยที่เรียกว่าคัมภีร์ 5 คัมภีร์ คือ ทีฆนิกาย มัชฌิมนิกาย สังยุตตนิกาย อังคุตรนิกาย และขุททกนิกาย ใช้อักษรย่อว่า ที ม สัง อัง ขุ อักษรย่อทั้ง 5 คำนี้เรียกกันว่า หัวใจพระสูตร)

หลังจากตรวจฎีกาแล้วเสร็จ ก็จะนำพระสูตรมาอ่านแทบทุกวันจนแตกฉานและลึกซึ้งกว่าผู้ใด บางครั้งยังไปถกปัญหาธรรมกับพระพุทธองค์เป็นบางครั้งบางคราว

ไม่ช้าหญิงสาวอาภรณ์เขียวอ่อน ใบหน้างดงามบนเกศานิลกาฬเงาประดับปิ่นเงิน ก้าวย่างดำเนินมายังอุทยานจันทราประกาศิต แล้วดำเนินมาตรงหน้าไท่จื่อ

“อิ๋งหงเกอเกอ” พระสุรเสียงสดใสตรัสเรียกไท่จื่อให้สนใจพระนาง ไท่จื่อทรงวางพระสูตรลง ทอดพระเนตรมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังย่อพระองค์บังคม พระองค์ไม่ใช่ใครอื่น พระองค์คือหมิ่นหลันกงจู่ (เกอเกอ แปลว่า พี่ชาย)

“หม่อมฉันพึ่งกลับมาจากเยว่หัวกง เทียนโฮ่วให้มาดูเกอเกอบ้างว่าเป็นเช่นไรบ้าง หลังกลับมาจากโลกมนุษย์เกอเกอก็อยู่เพียงตำหนักและท้องพระโรง จึงลำบากเม่ยเมยคนนี้ ต้องแวะเวียนมาดูว่าเป็นเช่นไร วันนี้มาเห็นเกอเกอ ก็เบาใจดุจขนนก” (เม่ยเมย แปลว่า น้องสาว)

“หมิ่นหลัน ข้าสบายดี” ไท่จื่อตรัสเรียบเฉย และทรงเอาพระสูตรมาอ่านต่อ หมิ่นหลันกงจู่จึงตรัสแผ่วเบาเชิงบ่นว่า

“อิ๋งหงเกอเกอ ท่านก็เป็นเช่นนี้ตลอด ไม่เข้าท้องพระโรง ไม่ก็ตรวจฎีกา ถ้าวางจริงๆ ก็ทรงอ่านพระสูตร แล้วไปถูกปัญหาธรรมกับพระพุทธองค์ ท่านทราบหรือไม่ว่าเทพเซียนสตรีต่างหมายปองท่าน ท่านก็ไม่สนใจนางเหล่านั้น อีกทั้งยังห้ามมิให้มีเซียนสตรีมารับใช้อีก ความจริงแล้ว กงจู่ของเทพแดนบูรพา น่าหลันงดงามหาสตรีใดเปรียบ หม่อมฉันเห็นว่ากงจู่เทิดทูน และถวิลหาท่านตั้งแต่นางยังเยาว์วัย ข้าถามท่านจริงๆ นะ เกอเกอท่านจะไม่แต่งไท่จื่อเฟยมาเป็นฟูเหรินของท่านเลยหรือ”

“อืม” ไท่จื่อตอบเบาๆ หมิ่นหลันกงจู่กล่าวต่อ

“อีกทั้งหม่อมฉันได้ข่าวว่า ซูสุรับเซียนสตรีเป็นบุตรบุญธรรม เป็นที่โจษจันกันว่านางมีสิริโฉมงดงามยิ่งนัก เกศานิลกาฬดุจธารน้ำตกสู่ธรณีแดนดิน ปรางค์นั้นดั่งลูกท้อ ริมโอษฐ์ดั่งแต่งแต้มด้วยสีชาด นางเป็นเซียนขั้นเสินหฺนฺวี่ นางมีนามว่าฝูหลิน ที่เกอเกอให้นางไปเป็นเซียนสังกัดของหม่อมฉัน” (ซูสุ แปลว่า อาชาย)

“ใช่ข้าเลือกให้นางไปอยู่กับเจ้า เพราะซูสุบอกข้าว่า นางเรียนกับซ่างจวิน ซือฝุของเทียนจวินและซูสุ นางก็พอมีความรู้อยู่ไม่มากก็ไม่น้อย นางคงจะแบ่งเบาให้เจ้าได้บ้าง”

“เช่นนั้นก็ดี”

“ข่าวลือผู้อื่นเจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจนัก” ไท่จื่อตรัสเรียบเฉย แล้วยกพระสุธารสชาขึ้นเสวย

หมิ่นหลันกงจู่สังเกตได้ว่า ไท่จื่อตรัสแปลกไป เกอเกอของนางไม่เคยตรัสถึงผู้หญิงถึงสองครั้ง แล้วที่โจษจันกันว่า เรือนปักษาวารี มีเซียนสตรีลืมใส่รองเท้าในวันขึ้นรับตำแหน่งเซียน คงเป็นเซียนสตรีผู้นี้ ทว่านางต้องมีอะไรที่พิเศษเป็นแน่ ไท่จื่อถึงตรัสถึงนางตั้งสองครั้ง

งานเลี้ยงจัดขึ้นในเฉินเฉียงกง ฝูหลินสวมใส่ชุดขาวสะอาดตา ถักเปียปักปิ่นหางหงส์เพียงชิ้นเดียวบนรัดเกล้ามัดรวมหนึ่งกระจุก ที่เหลือปล่อยสยายดุจธารน้ำตก ก้าวเดินเข้ามาในงาน เหล่าเทพเซียนต่างมองนาง ตั้งแต่นางย่างก้าวเข้ามา ฝูหลินไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น เพราะไม่ได้สังเกต นางจึงรีบหาที่นั่ง จนกระทั้งหาที่เหมาะเจาะนั่งลงโดยทันที เซียนหนุ่มน้อย เซียนหนุ่มใหญ่ต่างเชิญนางดื่มเหล่า นางก็ไม่ได้ปฎิเสธแต่อย่างใด เหมือนนางจะดื่มพอถึงปาก นางจึงรีบเททิ้งไม่ให้ใครจับสังเกตได้ อีกทั้งรู้สึกว่ามีคนแอบมองนางจากที่ใดที่หนึ่ง นางจึงหันไปมองนั้น คือเซียนบุรุษหน้าตาดูดีระดับหนึ่ง แต่ไม่ใช่ชายในอุดมคติของนาง คนที่นางรักเขาตายจากไปเสียแล้ว และยังคงไว้อาลัยให้เขามาสามพันกว่าปี นางจึงยิ้มให้เขาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ เขายกแก้วให้นาง นางจึงยกตอบเช่นกัน

หลังจากนั้นไม่นานเหล่าเซียนต่างทยอยออกจากตำหนัก ฝูหลินนางเองก็เดินออกจนพ้นประตู เดินมาไกลพอสมควร แต่ฝูหลินรู้สึกได้มีคนเดินตาม นางเดินเร็วขึ้นก็รู้สึกว่าคนนั้นเดินเร็ว ฝูหลินจึงตัดสินใจวิ่งหนีโดยทันทีโดยไม่คิดชีวิต นางหันหลังกลับไปดูว่าไม่มีใครวิ่งตามมา จึงรู้สึกเบาใจ ถอยหลังอีกสองก้าวไปด้านหลัง

ทันใดนั้น นางร้องด้วยความตกใจ เมื่อตนเองตกลงไปในบ่อน้ำพุร้อน ฝูหลินกลืนน้ำไปหลายอึกเห็นจะได้ แล้วรับส่งตัวขึ้นมาจากใต้น้ำ ฝูหลินมองเห็นชายตรงหน้ารางๆ จนแจ่มชัด เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่ หรือหนีความผิดมาจึงวิ่งไม่ดูว่าที่นี่ที่ไหน” ไท่จื่อตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบเฉย

ฝูหลินตั้งสติกล่าวขึ้นโดยไม่เกรงกลัว

“ไท่จื่อ กล่าวหนักเกินไปแล้ว หม่อมฉันไม่ได้หนีความผิดมาเสียหน่อย” ฝูหลินทูลชัดเจน ไม่กล้ามองต่ำกว่านี้ ที่สำคัญน้ำพุร้อนที่นี่ใส่เห็นอะไรต่อมิอะไรได้อย่างแจ่มชัด จึงไม่รู้ว่าพระองค์สวมฉลองพระองค์หรือไม่

“เจ้าไม่ได้หนีความผิดมา แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่” ไท่จื่อตรัสถามทำให้นางหลุดจากภวังค์

“หม่อมฉันเดินเล่นมาเรื่อย และไม่รู้ว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามีบ่อน้ำพุร้อนงดงามเช่นนี้ และอีกทั้งหม่อมฉันไม่รู้ว่าตรงนั้นมีก้อนหินจึงสะดุดลงมาในบ่อน้ำพุร้อน” ฝูหลินทูลจบหันหน้าปีนขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อน แต่ขึ้นยากยิ่งนัก

“ขึ้นตรงนี้ ขึ้นตรงนั้นประเดี๋ยวเจ้าก็ร่วงหล่นลงมาอีก” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ อีกทั้งพระดัชนีชี้ไปที่บันไดหินทราย ฝูหลินอยากแทรกแผ่นดินหนีกับการซื่อบื้อของตนเองจริงๆ ฝูหลินเดินขึ้นมาสู่ด้านบนได้สำเร็จแต่ก็ทุลักทุเลอยู่ไม่น้อย เนื่องด้วยอาภรณ์ขาวสะอาดเปียกน้ำหมดสิ้นลู่ไปตามตัว ฝูหลินรู้สึกอับอายอย่างที่สุด แต่หันกลับมามองพระองค์อีกครั้ง ที่ประทับนั่งแช่น้ำพุร้อนอย่างสบายพระอารมณ์ จริงดั่งคลาดพระวรกายดุจหิมะนั้นไร้ซึ่งฉลองพระองค์จริง ใช่ว่านางไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัสพระวรกายของพระองค์ ไท่จื่อจ้องใบหน้านางอย่างไม่ลดละสายพระเนตร ฝูหลินรู้สึกว่าอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียจริงถ้าทำได้