บทที่ 5 เงาแห่งอดีต

เซียวหานก้าวเท้าเข้าไปในทางเดินที่มืดมิด ราวกับกำลังเดินเข้าสู่ห้วงลึกของอดีตที่ถูกปิดตายไว้ ท่ามกลางความเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนอย่างแผ่วเบา ผนังหินที่ปกคลุมด้วยตะไคร่น้ำให้ความรู้สึกเย็นเฉียบและชื้นแฉะ

“นี่คือสุสานที่พวกเขาพยายามซ่อน...” เซียวหานพึมพำเบา ๆ ขณะที่เขาจ้องมองไปยังภาพแกะสลักที่ประดับอยู่บนผนัง มันเป็นภาพของมังกรโบราณที่กำลังโบยบินเหนือท้องฟ้า ดวงตาของมันส่องประกายราวกับอัญมณี

เขาเดินต่อไปตามทางเดินที่ทอดยาว เสียงของหลี่เหยียนที่กำลังต่อสู้กับมังกรดำดังแผ่วเบาจากด้านหลัง ความคิดของเขายังคงวนเวียนอยู่กับนาง

“หลี่เหยียน...เจ้าอย่าพ่ายแพ้” เขากล่าวเบา ๆ ราวกับเป็นคำอธิษฐาน

ทันใดนั้น เขาก็พบกับห้องโถงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยซากศพของผู้ที่พยายามจะเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ ร่างที่แห้งกรังนอนอยู่บนพื้นราวกับเป็นเครื่องบูชายัญที่ไม่มีวันถูกลืม

“ที่นี่คือที่ฝังศพของผู้ที่ล้มเหลว...” เซียวหานกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “แต่ข้าจะไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นหนึ่งในนั้น”

เขาเดินต่อไปอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วบริเวณเพื่อค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับดาบสลักมังกรที่เขาตามหา

“ดาบนั้นต้องอยู่ที่นี่...” เขาพูดกับตัวเอง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวังที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในจิตใจ

แต่ขณะเดียวกัน ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ก็กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเงามืด มันราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังเฝ้ามองเขาอยู่

“ข้าไม่ใช่ผู้บุกรุก...” เซียวหานกล่าวเสียงเบา “ข้ามาที่นี่เพื่อทวงคืนสิ่งที่สูญเสียไป”

แสงจันทร์ที่เล็ดลอดผ่านรอยแยกบนเพดานส่องลงมาบนแท่นหินเก่าแก่ที่ตั้งอยู่ใจกลางห้องโถง ดวงตาของเซียวหานเบิกกว้างเมื่อเขาเห็นสิ่งที่อยู่บนแท่นนั้น

“ดาบสลักมังกร...” เขากระซิบเบา ๆ ด้วยความตกตะลึง

ดาบเล่มนั้นถูกวางไว้อย่างสง่างาม ใบดาบที่ส่องประกายราวกับกระจกสะท้อนแสงจันทร์ ลวดลายที่ถูกสลักอย่างประณีตบนใบดาบบ่งบอกถึงความเป็นเลิศของผู้สร้าง

“ข้าเจอมันแล้ว...” เซียวหานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี

แต่ก่อนที่เขาจะสามารถเข้าไปคว้ามันได้ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง

“เจ้าคิดหรือว่าดาบนั้นจะยอมรับเจ้าได้ง่าย ๆ?” เสียงทุ้มต่ำดังก้องไปทั่วห้องโถง เสียงนั้นราวกับเป็นเสียงที่มาจากอดีตอันไกลโพ้น

เซียวหานหันกลับไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างเงามืดที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา มันคือเงาของบุคคลที่เคยครอบครองดาบสลักมังกรมาก่อน

“เจ้าเป็นใคร?” เซียวหานถาม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“ข้าคือผู้ที่เคยปกป้องดาบนี้...” เงานั้นตอบ “และข้าจะไม่ยอมให้ผู้ที่ไม่คู่ควรได้ครอบครองมัน”

เซียวหานจ้องมองเงานั้นด้วยความเคร่งเครียด เขารู้ดีว่าการที่ดาบสลักมังกรอยู่ในสถานที่นี้ไม่ได้เป็นเพียงเพราะการซ่อนเร้น แต่มันถูกปกป้องด้วยพลังที่เกินกว่ามนุษย์จะคาดเดาได้

“ข้าไม่ได้มาเพื่อช่วงชิง... ข้ามาที่นี่เพื่อทำในสิ่งที่ถูกต้อง” เซียวหานกล่าวอย่างแน่วแน่ “ดาบนี้ไม่ควรจะถูกเก็บซ่อนอยู่ที่นี่อย่างไร้ค่า”

“เจ้าคิดว่าตนเองคู่ควรหรือ?” เงานั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ดาบนี้ไม่ใช่อาวุธสำหรับผู้ที่มีแต่ความปรารถนาอำนาจ”

“ข้าไม่ได้ต้องการอำนาจ... ข้าต้องการคืนความยุติธรรมให้กับคนที่ข้ารัก” เซียวหานตอบอย่างหนักแน่น ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความจริงใจ

เงานั้นนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น เจ้าจงพิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าเจ้าคู่ควรที่จะครอบครองดาบนี้”

สิ่งที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเซียวหานคือภาพลวงตาที่แฝงไปด้วยการทดสอบที่แท้จริง... การเดินทางของเขายังไม่สิ้นสุด และการเผชิญหน้ากับอดีตที่แสนเจ็บปวดยังคงรอคอยอยู่เบื้องหน้า