ตอนที่ 3 สามี[2]

"เอ่อ นายท่านเจ้าคะ เสียนเอ๋อพึ่งเสียมารดาไป ท่านพี่อภัยให้นางเถิดนะเจ้าคะ" อนุสิบสามรีบเอ่ยปากห้ามปราม ตามด้วยเสียงของโจจื่ออาน 

"จริงด้วยสิน้องรอง ถึงอย่างไรเสียนเอ๋อก็ยังเด็กนัก" 

วาจาของทั้งสองทำเอาคนทั้งตระกูลโจรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย เพราะโดยปกติสองคนนี้เกลียดโจจื่อเสียนอย่างกับอะไรดี

"ข้าไม่ใช่คนของตระกูลโจอีกแล้ว ข้าพึ่งผ่านพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับพี่ชายท่านนี้ เพราะฉะนั้นหากท่านอยากจะลงโทษข้า เกรงว่าต้องถามสามีข้าดูก่อนว่าเขาอนุญาตหรือไม่"

เด็กหญิงร่างผอมบางพูดด้วยท่าทางแก่แดดแก่ลม ซ้ำยังเรียกหนานเฟิ่งหวงว่าสามีอย่างเต็มปากเต็มคำ ทำเอามุมปากของเด็กหนุ่มกระตุกเล็กน้อย

"นี่เจ้า!!" โจจื่อโหลชี้หน้าบุตรีด้วยความโมโห ทำให้โจจื่อเสียนกอดข้อมือของหนานเฟิ่งหวงเอาไว้แน่น

"ท่านผู้นำตระกูลโจ ตอนนี้คุณหนูโจถือเป็นคนของวังอ๋องแล้ว พวกเราจะพานางไปด้วย คงต้องขอตัวก่อน" ซือซานที่ยืนด้านหลังรู้ว่าเจ้านายอยากรีบไปจากที่นี่จำต้องเอ่ยปากอีกครั้ง

แต่คราวนี้น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยแรงกดดัน เพื่อไม่ให้ผู้ใดคัดค้าน ผู้อื่นอาจไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของหนานเฟิ่งหวง แต่ไม่ใช่กับซือซาน และนั่นมักเป็นสัญญาณไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ชายหนุ่มอดที่จะมองเด็กหญิงที่กอดแขนเจ้านายไม่ได้ เพราะเจ้านายของเขาไม่ชอบให้ผู้ใดแตะเนื้อต้องตัว

โจจื่อเสียน กอดแขนหนานเฟิ่งหวงไม่ยอมปล่อย พออีกฝ่ายก้มหน้าลงมามอง ก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้ด้วยท่าทางยียวน 

"ทำไม มีปัญหาหรือไง ก็ข้าเป็นภรรยาเจ้าแล้ว ฟ้าดินรับรู้ วิญญาณท่านแม่ของข้าก็รับรู้ หรือเจ้าจะไม่ยอมรับ เป็นสามีก็ต้องเชื่อฟังภรรยารู้ไหม หืม?"

วาจาของเด็กน้อย ทำให้ทุกคนต้องอ้าปากค้าง ผู้ใดเป็นคนสั่งสอนนางกัน ว่าสามีต้องเชื่อฟังภรรยา แล้วนางพึ่งจะอายุเท่าใด

"จะ..จะ..เจ้า แค่ก ๆ" โจจื่อโหลรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอก คล้ายจะกระอักเลือดออกมาเสียให้ได้

ส่วนหนานเฟิ่งหวง คิ้วเริ่มขยับเล็กน้อย แทบมองไม่เห็น "ปล่อย"

"ไม่ปล่อย!" โจจื่อเสียนลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่เกรงกลัว

อยู่ ๆ ร่างกายของหนานเฟิ่งหวงก็เลือนหายไป ซือซานก็ด้วย