ตอนที่ 3 สามี[2]

หลังจากผ่านพิธีผูกวิญญาณของบุตรสาวเพียงคนเดียว โจฮูหยินถึงได้หมดห่วง ดึงผลึกเซียนออกมาจากจิตวิญญาณ พร้อมกับสิ้นลมหายใจ

ความจริงที่นางยังมีลมหายใจอยู่ได้ก็เพราะได้พลังของผลึกเซียน เมื่อไม่มีมันนางถึงได้สิ้นลม

หนานเฟิ่งหวงหยิบผลึกชิ้นเท่าฝ่ามือในมือของสตรีบนเตียงมาเก็บไว้ ก่อนจะก้าวออกจากห้อง โดยไม่แม้แต่จะมองภรรยาในนามของตนเอง โดยมีซือซานก้าวตามหลัง

"เดี๋ยว! นั่นเจ้าจะไปไหน?" โจจื่อเสียนรีบก้าวตามไปติด ๆ ตามด้วยจูจู "นี่เจ้าคิดจะผิดคำสาบานหรือ?" ผู้ที่เดินนำหน้าก็ยังนิ่งไม่ตอบ จนกระทั่งทั้งสองมองเห็นผู้คนกลุ่มใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

"ท่านอ๋องน้อย เอ่อ คือ"

"ท่านผู้นำโจฮูหยินสิ้นลมแล้ว ตอนนี้ศพอยู่ในเรือน" ซือซานรีบชิงเอ่ยขึ้นก่อน เพราะไม่อยากให้คนพวกนี้ถามถึงผลึกเซียน

ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นโจจื่อเสียนที่หยุดยืนข้างกายหนานเฟิ่งหวง ราวกับเด็กน้อยไร้ตัวตน แต่นั่นกลับเป็นผลดีที่เทียนจวินจะได้มองสำรวจทุกคน และทบทวนความทรงจำ 

"นะ..นางเสียแล้วหรือ? ละ..แล้วเรื่อง"

"ท่านควรรีบจัดการเรื่องพิธีศพให้นาง เพราะในเรือนตอนนี้เหลือเพียงสาวใช้" ซือซานไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ถามมากความ "ท่านอ๋องน้อยจะกลับแล้ว พวกเราก็ถือโอกาสลากันตรงนี้เลยก็แล้วกัน"

หนานเฟิ่งหวงกำลังจะสาวเท้า แต่ชายแขนเสื้อกลับถูกจับเอาไว้เสียแน่น

"เจ้าจะไปไหน? ไม่ใช่ว่าเจ้าสมควรอยู่เคารพศพแม่ยายหรอกหรือ! เหตุใดเป็นคนไร้น้ำใจถึงเพียงนี้!!" เสียงกังวานใสเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ

เพราะถึงแม้เทียนจวินจะไม่มีความผูกพันกับมารดาของโจจื่อเสียน แต่ถึงอย่างไรเขาก็เข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้ว และไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงได้ ก็ควรแสดงน้ำใจให้นางเป็นครั้งสุดท้าย

แล้วอีกอย่างเจ้ามหาเทพน่าตายผู้นี้ ช่างใจร้ายใจดำ พอได้ของที่ต้องการก็คิดจากไปอย่างไม่ใยดี เจ้าเทพนิสัยเสียเอ๊ย เทียนจวินสบถด่าอีกฝ่ายในใจเป็นชุด

ท่าทางและวาจาของเด็กน้อยสร้างความตกตะลึงให้กับผู้คนตระกูลโจเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะผู้นำตระกูลอย่างโจจื่อโหลบิดาของนาง

"นังเด็กไร้การอบรม! เจ้าอย่าได้เสียมารยาทกับอ๋องน้อย!!" 

โจจื่อโหลหน้านิ่วคิ้วขมวดจับจ้องบุตรีในภรรยาเอกอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าใดนัก ภายในก็แอบตกใจเล็กน้อย เพราะเด็กหญิงตรงหน้าเหตุใดถึงไม่ได้ดูอัปลักษณ์และปัญญาอ่อนเหมือนที่คนอื่นพูดถึง

 "พวกเจ้าจับนางไปขังไว้! เดี๋ยวค่อยลงโทษ!"