ตำนานรักธิดาสายฟ้า

อนาเขตป่าเดือนดับ

วูมมมมมมมมมม 

เขตอาคมเทพเจ้าที่ถูกกลบฝังมาหลายหมื่นปี อยู่ ๆ ก็เกิดช่องโหว่

"บัดซบเอ๊ย! ! ! !"

เสียงสบถด่าของวิญญาณที่ถูกดูดออกจากร่าง 

พรึบ! 

ร่างเล็กจ้อยลุกนั่งอย่างมึนงง แต่ก็เพียงครู่เดียว

"สวรรค์สารเลว!! ไอ้มหาเทพชั่วช้า!! กักขังข้ายังไม่พอ ยังส่งวิบากกรรมมาให้อีกหรือ?!!! คอยดูเถิดว่าข้าจะจัดการพวกเจ้าเช่นไรบ้าง!!!"

"แค่ก ๆ อ๊อก!"

"นี่มันตัวอันใดกัน เหตุไฉนจึงได้อ่อนแอถึงเพียงนี้"

เทียนจวิน ก้มมองแขนเล็กที่บวมช้ำ เขียวคล้ำเป็นจ้ำ ๆ จนไม่มีที่ว่าง ความทรงจำของร่างเดิมเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเป็นฉาก ๆ 

เด็กหญิงวัยเก้าปีผู้นี้ เป็นคุณหนูตระกูลโจ ตระกูลนักฝึกตนที่มีชื่อระดับต้น ๆ ของแคว้นเซียนกง นามโจจื่อเสียน เด็กน้อยถือว่าเป็นเศษสวะของตระกูล เพราะร่างกายไม่อาจบ่มเพาะพลังได้ ซ้ำยังทั้งอัปลักษณ์และปัญญาอ่อน

โจจื่อเสียนถูกหลอกมาปล่อยทิ้งไว้กลางป่า ไม่รู้ว่าเป็นโชคชะตาหรือถูกกลั่นแกล้ง เจ้าตัวเล็กดันมานอนตายทับเขตอาคมเทพเจ้า ซึ่งเป็นที่คุมขังอสูรร้าย ที่มีมานานนับหมื่นๆ ปี 

มิหนำซ้ำเลือดของนางยังทำให้ค่ายกลแปรปรวน เกิดรูรั่ว กลไกหมุนวนกลับ หากเป็นอสูรธรรมดา เกรงว่าจะตกตายไปแล้ว 

แต่ถึงแม้จะเป็นเทียนจวิน วิญญาณก็ยังถูกดูดออกจากร่าง มาเข้าร่างเด็กน้อยอยู่ดี

"สารเลวเอ๊ย! ถูกขังมาตั้งหลายหมื่นปี จะออกมาได้ทั้งที ต้องออกมาสภาพนี้เนี่ยนะ! มันเรื่องบัดซบอันใดกันโว้ย!!"

"ข้าเป็นถึงเทพอสูรบรรพกาลเชียวนะ!!!"

"แค่ก ๆ อ๋อย!"

เทียนจวิน อสูรครึ่งเทพผู้เป็นอมตะ ความโหดเหี้ยมของเทียนจวินต่างเป็นที่เลื่องลือ ด้วยความหล่อเหลาร้ายกาจ ทำให้มีสตรีมากมายต่างพร้อมพลีกายให้เทียนจวินได้เชยชมไม่เคยขาดมือ

แต่เจ้าตัวเกิดไปหลงรักสตรีที่งดงามที่สุดในสามโลก ซึ่งเป็นคนรักของมหาเทพเทียนหลง เทพอสูรที่ไม่มีวันตายต้องถูกมหาเทพสูงสุดจองจำ เพราะคิดทำมิดีมิร้ายกับเทพธิดาเซิ่งหนี่ว์ ถูกคุมขังไว้หลายหมื่นปีจนถูกลืมเลือน

ยิ่งคิดเทพอสูรเทียนจวินก็ยิ่งแค้น

คนอย่างเขาไหนเลยจะต้องสนใจสตรีที่ไม่เต็มใจ เทพธิดาเซิ่งหนี่ว์แค่อยากเรียกร้องความสนใจจากมหาเทพเทียนหลง ถึงได้สร้างเรื่องใส่ร้ายป้ายสี ทำให้เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ และเป็นเขาที่สู้ไม่ได้ ก็เลยถูกจองจำมาจนถึงทุกวันนี้

"แค่ก ๆ" 

เทียนจวินมองสำรวจร่างกายของโจจื่อเสียนด้วยความท้อแท้ ร่างนี้บาดเจ็บสาหัสมาก ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงกว่าจะขยับตัวเคลื่อนไหวได้ กระดูกหักไปทั้งตัว เลือดออกมากจนตัวซีดเซียว ผิวหนังเหี่ยวย่น ตาและปากดำคล้ำ

เฮ้อ....มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงต้องเอาตัวรอด ออกจากป่าเดือนดับให้ได้ก่อนแล้วกัน

เทียนจวินคิดหาทางเอาตัวรอดในร่างใหม่ด้วยความกลัดกลุ้ม สายตากลอกไปกลอกมา จนกระทั่งมองไปยังใบไม้สีเขียว รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็ก ก่อนจะค่อย ๆ คืบคลานลากสังขารไปทางต้นไม้ 

"แฮ่ก ๆ" กว่าจะมาถึงก็เล่นเอาเหงื่อตก "หึหึ ข้าลืมเจ้าไปได้อย่างไร แค่ก ๆ"

ฟู่........     ใบไม้ถูกเป่าอย่างไร้เสียงอยู่พักใหญ่ จนเจ้าของร่างหมดแรงฟุบหน้าลงกับพื้นดิน

"แฮ่ก ๆ บัดซบเอ๊ย แค่เป่าใบไม้ยังทำไม่ได้เลย" 

ด้วยความที่ออกแรงมากไป ทำให้เทียนจวินในร่างเด็กน้อยนอนสลบไสลไม่ได้สติไปนานพอดู

"อือออ เหล่าเกิง ข้าจะนอน"

เสียงทั้งเล็กทั้งแหบแห้งเอ่ยออกมาแผ่วเบาคล้ายคนละเมอ

"หาาาาาา เจ้านาย เป็นท่านจริง ๆ ด้วย เจ้านาย! ในที่สุดท่านก็... แต่เอ? แล้วเหตุใดท่านถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ล่ะ"

"ข้าจะนอนได้ยินไหมหะ เจ้าหมูน่าตาย" 

ในความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นของเทียนจวิน คือมีคนเอาจมูกมาดมยังไม่พอ ยังใช้นิ้วจิ้มไปตามร่างกายที่เจ็บปวด และยังพูดจารบกวน

พูดจารบกวน?