ตอนที่ 2 ศัตรูเก่าบนทางแคบ[3]

ตระกูลโจ

ภายในตระกูลกำลังเกิดความวุ่นวายเล็กน้อย เพราะการมาเยือนของศิษย์เอกสำนักไท่กง ผู้สืบทอดตำแหน่งอ๋องลำดับที่เจ็ด และยังเป็นผู้มีเส้นวิญญาณสี่สาย หนานเฟิ่งหวง

ภายในห้องโถง แม้กระทั่งผู้นำตระกูลโจยังต้องนั่งตัวลีบ ไม่ว่าจะชาติกำเนิด หรือขั้นพลังของหนานเฟิ่งหวง ถือว่าสูงกว่าตระกูลโจอยู่มากโข

"ไม่ทราบว่าอ๋องน้อยมาเยือนตระกูลโจด้วยเรื่องอันใดหรือ?"

"ผลึกเซียน"

น้ำเสียงเย็นชาไม่บ่งบอกอารมณ์ดังขึ้น ทำให้เกิดความเงียบไปทั่วห้อง ผู้อาวุโสต่างมองหน้ากันไปมาด้วยความสงสัย

"ผลึกเซียน?"  ผู้นำตระกูลโจ โจจื่อโหล เลิกคิ้วสองข้างขึ้นด้วยความแปลกใจ "ท่านหมายความเช่นไร"

"มีข่าวลือว่าตระกูลโจ มีผลึกเซียนของเซียนบรรพกาลเก็บเอาไว้" ชายหนุ่มที่ยืนเบื้องหลังหนานเฟิ่งหวงเป็นผู้ตอบคำถามนี้แทนเจ้านาย

เสียงฮือฮาและเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังอื้ออึงไปชั่วขณะหลังจากที่ชายหนุ่มผู้นั้นพูดจบ 

"เอ่อ.. คือ.. ท่านอ๋องน้อย เกรงว่าจะเกิดการเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงเสียแล้ว ตระกูลโจจะไปมีผลึกเซียนของเซียนบรรพกาลได้อย่างไร"

"พวกเราต้องการพบโจฮูหยิน" ยังเป็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังเก้าอี้เป็นผู้เจรจาเช่นเดิม

"หา? ภะ..ภรรยาข้างั้นหรือ? แต่นางนอนป่วยติดเตียง แล้ว.."

"ท่านผู้นำขอรับ" 

เสียงบ่าวนอกห้องโถงรายงานเข้ามาขัดจังหวะ ทำให้โจจื่อโหลนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ "มีอะไร!"

"สาวใช้ของฮูหยินใหญ่ ได้รับคำสั่งให้มาเชิญแขกที่มาเรื่องผลึกเซียน ไปพบที่เรือนขอรับ"

หนานเฟิ่งหวงลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเท้าออกไป โดยไม่สนใจผู้คนในห้องโถงอีก

"ผู้นำตระกูล ผู้อาวุโสทุกท่าน พวกเราคงต้องขอตัวก่อน" ยังเป็นชายหนุ่มคนเดิมค้อมหลังเล็กน้อย เอ่ยตามมารยาท จากนั้นก็ก้าวเท้าตามเจ้านายออกไป

ภายในเรือนเก่าซ่อมซ่อ จะพังแหล่มิพังแหล่ โจฮูหยินนั่งพิงหัวเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว ที่นางยังทนมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อบุตรสาวเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้เวลาของนางหมดแล้ว นางจำต้องหาคนดูแลบุตรี

"ฮูหยินเจ้าคะ แขกมาแล้วเจ้าค่ะ"

"ให้เข้ามาเถิด แค่ก ๆ" 

ดวงตาที่ไร้เรี่ยวแรงจะลืม พยายามเพ่งมองชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาภายในห้องอย่างช้า ๆ เพียงแค่เห็นใบหน้าหล่อเหลา และท่วงท่าสง่างาม ถึงแม้จะดูเย็นชาไปสักหน่อย แต่ก็ทำให้โจฮูหยินวางแผนให้ชีวิตบุตรสาวใหม่อย่างรวดเร็ว

จากเดิมแค่ต้องการทำพันธสัญญาเลือด เพื่อผูกมัดผู้ที่ต้องการผลึกเซียนให้ดูแลบุตรสาวจนกว่าจะโต ให้นางได้ใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาทั่วไป

แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้านางก็เปลี่ยนใจ

"เชิญนั่ง แค่ก ๆ"