ตอนที่ 2 ศัตรูเก่าบนทางแคบ[2]

จูจูคลายเวทลง ทำให้สองร่างปากฎขึ้นด้านหลังหญิงชายที่กำลังเอากันอย่างเมามัน 

"ท่านลุงกับอนุสิบสามกำลังทำอะไรกันอยู่หรือ?"

เสียงกังวานใสของเด็กสาวทำเอาอวัยวะเบื้องล่างที่กำลังเชื่อมกันอยู่ของคนทั้งคู่หลุดออกจากกันทันที

"บัดซบเอ๊ย!!!!" โจจื่ออานสบถด่าเสียงดัง กัดฟันกรอด รีบดึงกางเกงขึ้นมาปิดท่อนล่างแล้วหันมามองตามเสียงด้วยความโกรธ "นังเด็กสารเลว!! นี่เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ!!?"

"ท่านลุงเหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายใจดำยิ่งนัก ถึงกับสาปแช่งให้ข้าตายเลยหรือนี่" โจจื่อเสียนยืนเอามือลูบคางมองชายวัยกลางที่มีใบหน้าถมึงทึงด้วยท่าทางยียวน 

"ฆ่ามันเลยเจ้าค่ะ! หากมีใครรู้เรื่องของเราคงได้ซวยแน่ ๆ"

หญิงสาวที่พึ่งจะจัดเสื้อผ้าเข้าที่เข้าทาง เกาะแขนโจจื่ออาน พร้อมกับมองมาทางเด็กน้อยด้วยแววตาสังหาร

"อนุสิบสาม! นอกจากท่านจะคบชู้แล้ว ยังคิดสังหารเด็กน้อยไร้ทางสู้อีกหรือ ข้าล่ะเสียดายใบหน้างดงามของท่านเสียจริง"

 "นี่เจ้า!!! ปากดีนักอย่าอยู่เลย!!" 

ฟวับ.......

อนุสิบสามเรียกแส้กระดูกงูออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะฟาดมาที่ร่างของโจจื่อเสียน แต่ยังไม่ทันถึงตัว แส้เส้นนั้นกลับสลายกลายเป็นฝุ่นผง คนทั้งสองถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เห็น

"จุ๊ ๆ หน้าตาก็ดี ไม่น่าใจคอโหดเหี้ยมเลย" 

"นะ..นี่.. นี่เจ้า.. จะ..เจ้า"

โจจื่ออานและอนุสิบสามเริ่มก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว เพราะไม่เพียงแค่แส้ที่ถูกทำลายลง แต่ยังมีแรงกดดันของผู้มีพลังสูงส่งถูกปล่อยออกมา ทำให้บรรยากาศเริ่มหนาวเย็น จนแทบจะหายใจไม่ออก

"ก็ข้าน่ะสิ ทำไมหรือ? เอาเช่นนี้ดีกว่า เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาตกลงกัน"

"อะ..อะไร ตะ..ตกลงอะไรของเจ้า"

"ข้าจะไม่บอกใครเรื่องของพวกท่าน ก็แค่พวกท่านพาข้ากลับตระกูล และต้องดูแลข้าอย่างดี ดีไหม?"

ทั้งสองมองสบตากัน ก่อนจะมองไปยังเด็กสาวที่ยืนอยู่เบื้องหลังโจจื่อเสียน

"ตะ..ตกลง ตะ..แต่เจ้าต้องรักษาคำพูดนะ" โจจื่ออานรีบรับปาก เพราะอากาศหายใจเริ่มเหลือน้อยลงทุกที

"ดี! งั้นก็แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วก็ไปกันได้แล้ว เพราะตอนนี้ข้าหิวเอามาก ๆ" 

แรงกดทับหายไป บรรยากาศเริ่มกลับมาเป็นปกติ คนทั้งสองรีบเร่งจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง สายตาคอยเหลือบมองเด็กสาวร่างอวบด้วยความหวาดระแวง

จากนั้นก็พาโจจื่อเสียนกลับเข้าตระกูลด้วยช่องทางลับที่พวกเขาใช้แอบออกมาเล่นชู้นอกกำแพง