บทที่ 8 คนอื่นสำหรับพ่อ

“ธุระที่ว่าเข้าเรื่องกันเลยดีไหมคะตามมีนัด” แววตาแม่เลี้ยงมองมาทางเธอด้วยความยิ้มเยาะประหนึ่งว่าก็ไม่ได้อยากจะคุยกับเธอ ก่อนจะบอกให้ ‘ติน่า’ ขึ้นไปด้านบนก่อนเพราะผู้ใหญ่จะคุยธุระกัน

ทุกครั้งน้องสาวของเธอจะอยู่ด้วยไม่ว่าพ่อและแม่เลี้ยงจะพูดอะไรกับตามตะวันก็ตาม แต่ครั้งนี้แม่เลี้ยงกลับบอกให้ติน่าขึ้นไปก่อน หากคนภายนอกมองมามันอาจจะดูเป็นการให้เกียรติกัน

แต่คนที่เป็นส่วนเกินอย่างตามตะวันรู้ดีว่าธุระที่ว่ามันได้ถูกตัดสินทุกอย่างเรียบร้อยโดยไม่ได้ถามความเห็นจากเธอสักนิดเดียว เหมือนวันนี้จะเรียกให้เธอมารับทราบเพียงเท่านั้น

“บริษัทเราปีนี้ยอดขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจอภาวะเศรษฐกิจด้วยบอกตรง ๆ ว่าตอนนี้ฉันลำบากมาก” ตามตะวันเม้มริมฝีปากเมื่อได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากผู้เป็นพ่อมันชี้ชัดในการเรียกเธอมาพูดธุระในวันนี้

“ใช่ ค่าใช้จ่ายมันก็เยอะแยะไปหมด ธุรกิจร้านคาเฟ่ของน้องสาวแกก็ไม่ค่อยดี ไหนติน่าจะต้องเรียนต่อปริญญาโทอีก รถยนต์ที่พึ่งออกมาก็ไม่รู้จะมีค่างวดจ่ายหรือเปล่า” แม่เลี้ยงเอ่ยสมทบ คำพูดทุกประโยคออกมาล้วนมีแต่เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ทั้งนั้น

ตามตะวันรับฟังปัญหาของพ่อและแม่เลี้ยงด้วยใบหน้าเรียบนิ่งหลังยืดตรง ดวงตาเรียวรีจดจ้องคนที่ตีแผ่ปัญหาชีวิตเหมือนกับที่เธอรับฟังปัญหาของผู้คนมากมายที่มาขอกู้เงินธนาคาร ปัญหาของคนอื่นที่เธอต้องเจอทุกวันหนีจากที่ทำงานมาแล้วยังคงต้องมาเจอที่บ้านอีก...ไม่สิ นี่ไม่ใช่บ้านเธอ

“เข้าเรื่องเถอะค่ะ”

“พ่อต้องการใช้แกแต่งงาน” สิ้นคำพูดของคนที่เป็นบิดา ตามตะวันยกยิ้มและหัวเราะออกมา เธอรู้สึกแสบร้อนดวงตาจนต้องหลับตาลงและลืมตามองคนตรงหน้าให้ชัดอีกครั้ง

“พ่อต้องการใช้เงินเท่าไหร่...มันต้องมากเท่าไหร่ถึงจะพอ”

“สิบล้านหรืออาจจะมากกว่านั้น” ตามตะวันหันไปมองหน้าคนพูด แม่เลี้ยงของเธอเชิดหน้าขึ้นไม่อย่างถือดีไม่เหมือนคนที่ต้องมาขอความช่วยเหลือกันด้วยซ้ำ

“ตามพึ่งจะกู้เงินให้พ่อเมื่อปีที่แล้วเป็นสิบล้าน ตามไม่สามารถกู้ได้แล้ว” แน่นอนว่าเธอเหนื่อยและอยากจะร้องไห้

“ก็ถึงบอกให้แต่งงานนี่ไง เจ้าสัวท่านรวยมากและท่านก็ชอบแก” ผู้เป็นพ่อย้ำ

“จะชอบได้ยังไงในเมื่อตามไม่ได้รู้จักเขา! และการที่เขาจะรู้จักตามก็เพราะมีคนปากสว่างไปแนะนำ!” ตามตะวันหันไปพูดกับแม่เลี้ยงเธอ

“แกหมายถึงฉันรึไงที่ไปพูดกับท่านเจ้าสัว!” หญิงสาวคิดว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะพูดกับผู้หญิงคนนั้น เธอจึงหันทั้งตัวไปหาผู้เป็นพ่อ พ่อของเธอ…

“แต่งไปเถอะ แกจะสุขสบายไปทั้งชาติ” ผู้เป็นพ่อย้ำโดยไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกเช่นไร

“คนเราแต่งงานก็ต้องรักกัน...ไม่รักกันจะแต่งงานกันยังไง” ตามตะวันพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเมื่อเห็นท่าทีเฉยเมยของผู้เป็นพ่อ

“ทำไมจะแต่งไม่ได้ในเมื่อพ่อกับแม่แกไม่ได้รักกันแต่ต้องแต่งงานกัน ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาตรงไหน สุดท้ายก็มีแก...”

“คุณเป็นแค่คนอื่น! ไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงแม่ตามแบบนี้!”

“จิตราเป็นเมียฉัน! เขาไม่ใช่คนอื่น!”

“พ่อกำลังจะบอกว่าลูกอย่างหนูมันคนอื่นสำหรับครอบครัวพ่อหรือไง!!”

“ตามตะวัน! เพี๊ยะ!”