บทที่ 7 บ้านที่ไม่ใช่บ้าน

เมื่อเลิกงานตามตะวันกลับบ้านไปเพราะบิดาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย หลังจากที่หลบเลี่ยงมาร่วมอาทิตย์เห็นทีวันนี้คงจะต้องเผชิญหน้ากันได้แล้ว รถแท็กซี่สีชมพูเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านในหมู่บ้านเก่าแก่แถวเอกมัย หญิงสาวกดกริ่งเรียกเด็กให้มาเปิดประตู

มันน่าแปลกไหมล่ะที่นี่บ้านเธอ แต่เธอไม่มีแม้แต่กุญแจจะไขเข้าบ้าน...

“คุณตาม! เชิญก่อนค่ะ เชิญค่ะ”

‘ป้าฉวี’ แม่บ้านเก่าแก่ที่อยู่มาตั้งแต่รุ่นมารดาของเธอและทุกวันนี้ท่านก็ยังคงอยู่ และไม่ว่าเธอจะชวนท่านออกไปอยู่ด้วยกี่ครั้ง ท่านก็ไม่ยอมไปบอกกับเธอว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะตาย

“คิดถึงจังค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้มาหาเลยนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้และโอบกอดคนสูงอายุ ก่อนจะยื่นถุงของฝากให้กับแม่บ้านเก่าแก่

“ดิฉันจะเอาเข้าไปจัดจานนะคะ เชิญคุณตามที่ห้องอาหารเถอะค่ะ พวกคุณ ๆ คงรออยู่แล้ว” ตามตะวันเดินลัดเลาะเข้าไปด้านหน้าประตูบ้าน ก่อนหางตาจะเหลือบเห็นรถยุโรปป้ายแดงสองประตูสีชมพูสดใส…

ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้ม และก้าวเดินเข้าไปในบ้านตรงดิ่งไปที่ห้องอาหาร และเมื่อทุกคนในห้องอาหารเห็นเธอก็จะมีแค่คนที่นั่งหัวโต๊ะคือบิดาที่มองเธอและรับไหว้แค่คนเดียว

“กว่าจะโผล่หน้ามาได้นะ ฉันนึกว่าต้องไปดักรอแกหน้าบริษัทแล้ว” ผู้เป็นพ่อเอ่ยทักลูกสาว

หญิงสาวยิ้มแทนคำตอบและหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนที่เด็กรับใช้ที่เธอไม่เคยเห็นหน้าจะเอาน้ำเปล่ามาเสิร์ฟเพียงเท่านั้น

“แกกิน...”

“เย็นป่านนี้ลูกสาวคุณพี่คงกินข้าวมาแล้วแหละค่ะ ไม่ต้องจัดโต๊ะ และเก็บจานเอาขนมหวานเสิร์ฟได้เลย”

“อืม งั้นก็เอามาให้คุณตามที่หนึ่ง” บิดาเอ่ยบอกแม่เลี้ยง ก่อนจะยกผ้าขึ้นมาเช็ดปากตั้งแต่เธอมาพ่อไม่มองหน้าเธอเลย

“ไม่เป็นไรค่ะ ตามเรียบร้อยมาแล้ว คุณพ่อมีธุระอะไรจะคุยกับตามไหมคะ?”

“รอให้คุณพ่อเขาอิ่มก่อนไม่ได้หรือไง? หรือว่าพี่จะรีบออกไปดื่มเหล้าตามผับตามบาร์กับเพื่อนพี่อีก”

ตามตะวันหันหน้าไปมองคนที่พูดประโยคนั้นด้วยแววตายิ้มเยาะ ก่อนที่หญิงสาวจะยกกระเป๋าแบรนด์หรูขึ้นมาตั้งบนโต๊ะอาหารแทนที่จะวางบนตัก และยิ่งเห็นดวงตากลมของน้องสาวในไส้วาววับเธอก็ได้แต่ส่งยิ้มกว้างไปให้

“เที่ยวให้มันน้อย ๆ หน่อยนะตาม และอย่าไปโกรธติน่าเพราะน้องก็ห่วงใยเลยพูด” ตามตะวันมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะยกยิ้มมุมปากเพียงนิด และยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแทน

ภายในหัวใจมันวูบไหวบอกไม่ถูก ได้แต่บอกกับตัวเองว่าคงไม่มีอะไรให้เธอต้องเสียใจกับคนบ้านนี้อีกแล้ว