บทที่ 3 ฉันเลือกแกอยู่แล้ว

“รองเท้ากับกระเป๋าพี่เขาค่ะ”

“เอาไปวางไว้เบาะหลัง” ติณณภัทร์ที่กำลังจับร่างรวยรินของเพื่อนสนิทให้นอนลงบนเบาะด้านข้างคนขับ และหันไปบอกกับเด็กผู้หญิงที่จ้างให้มาเอนเตอร์เทนวันนี้

“หนูกลับด้วยได้ไหมคะ?” มือบางแตะลงบนเอวหนา ก่อนที่ติณณภัทร์จะโดนสวมกอดจากทางด้านหลัง

“..........” มือที่กำลังเอาคาดเบลท์ให้กับตามตะวันถึงกับชะงักไป

“ฉันไม่ว่าง เดี๋ยวจะให้พิเศษไปแล้วกัน” เขาแกะมือที่เกาะเอวอยู่อย่างไม่ไยดี

“หนูรอพี่ไปส่งเพื่อนพี่ก่อนก็ได้ค่ะ...” ดวงตาคมตวัดไปมองคนพูดด้วยสายตาที่คนโดนมองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร มันไม่พอใจก็ไม่ใช่ พอใจก็ไม่เชิง

“คืนนี้อยากนอนกับฉัน?” ริมฝีปากหนายกยิ้มเพียงนิด ก่อนจะปิดประตูรถข้างที่ตามตะวันนั่งอยู่

“ค่ะ”

“วันนี้ไม่ว่างจริง ๆ ไว้ฉันจะโทรหาแล้วกัน ลาก่อน” ร่างสูงเดินอ้อมไปด้านคนขับ ก่อนจะขับรถสปอร์ตคันหรูออกไปโดยไม่หันไปสนใจหญิงสาวในชุดเดรสรัดติ้วนั้นเลย

ระหว่างทางกลับบ้านคนที่เมาไม่ได้สติอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาหันซ้ายแลขวา ก่อนจะจ้องมองหน้าเขาตาไม่กะพริบ

“ฮึกก ฮื่ออออ” ติณณภัทร์อุตส่าห์ภาวนาว่าให้ถึงห้องพักก่อนที่มันจะตื่น เพราะถ้ามันตื่นกลางทางหูเขาอาจจะดับได้!

“ไอ้เต็นท์!! ฮึกกก แกรู้หม้ายยยว่ามัน ฮึกก มันทิ้งฉันแล้วววว” คนฟังสุดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

คนที่บอกว่า ‘กูอยู่ไหว’ ‘กูอยู่ได้’ ‘ไม่มีมัน กูไม่ตาย’ ‘กูไม่แคร์’ แต่ทุกครั้งที่ตามตะวันอกหัก ไม่มีสักครั้งที่มัน ‘อยู่ไหว’ ตามที่ปากมันพูดเลย

“ฮื่อ ไอ้เต็นท์รู้ไหมว่ามันได้จับน้องสาวฉันด้วยนะ มัน ฮึกก มันล้วงแล้ว...” คนเล่ายังพูดไม่ทันจบประโยคคนฟังก็ตวาดออกมาเสียงดังลั่น!

“แล้วให้มันล้วงทำไม!” 

“ฮื่อออ ก็มันอยากล้วง ฉัน ฮึกก ฉันเมา”

“กูเบื่อมึงจริง ๆ บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามไปดื่มกับคนอื่นนอกจากฉัน! ที่พูดไปเนี่ยมันเข้าสมองแกบ้างไหม! ต่อไปไม่ต้องมีมันแล้วแฟนเนี่ย!” และติณณภัทร์ขึ้นเสียง คนโดนดุก็แทบจะปีนมาคร่อมร่างคนที่กำลังขับรถอยู่!

“หยุด! ถ้าปีนมาจะทิ้งไว้กลางทางนี่แหละ! โตแล้วทำไมไม่ดูแลตัวเองวะ! ถ้าไม่มีฉันแกจะทำยังไงไอ้ตาม!” ติณณภัทร์ระเบิดอารมณ์ออกไปด้วยความฉุนเฉียว

“เต็นท์ยะ...อย่าโกรธ ฮึกก มันแค่โดนนิดเดียว ตาม ฮึกก ตามปัดออกมันไม่ได้ทำเหมือนเต็นท์สักหน่อย” เสียงหวานสะอึกสะอื้นบอกเล่าแทบจะไม่เป็นคำ

“ไม่เคยให้ใครทำแบบเต็นท์เลยนะ...ฮึกก” ติณณภัทร์หันไปมองร่างบอบบางที่ซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับโลกถล่มทลายอยู่บนต้นแขนข้างซ้ายของเขา

ผู้หญิงที่ภายนอกดูแข็งกระด้างจนถึงหยาบคาย แต่เนื้อแท้แล้วเป็นคนที่อ่อนไหวกับอะไรในโลกนี้ได้ง่ายมาก คนที่ไม่ยอมให้ใครเข้าถึงตัวง่าย ๆ แต่ถ้าเปิดใจแล้วก็มักจะปักใจรักอย่างหูหนวกตาบอด

ทุกครั้งที่ตามตะวันมีความรัก ไม่ว่าผิดหวังกี่ครั้ง ความเจ็บปวดไม่เคยทำให้มันเข้มแข็งขึ้นได้เลย และเวลาที่มันเจ็บช้ำมันจะตามติดเขาแจไม่ยอมไม่ไหน

ไม่ไปไหนจนกว่ามันจะไปรักผู้ชายคนอื่นอีกครั้ง และเรื่องของเราก็มักจะวนลูปอยู่แบบนี้...

“ฉันจะเลิกรักมันแล้ว ฮึกก ฉันจะไม่รักมันแล้วเต็นท์ ฉันเลือกแก ฉันเลือกแกอยู่แล้ว”

สุดท้ายมันก็เป็นเขาที่ต้องยอมตามตะวันทุกครั้ง!