บทที่ 3 ผู้ชายปากหมา

ปุณณิศาเดินเข้าบริษัทระหว่างทางเธอหันไปเจอร้านกาแฟที่อยู่ด้านล่างบริษัท

"อยากกินโกโก้จังเลย แวะซื้อโกโก้สักแก้วดีกว่า"

เธอพิมพ์ทำกับตนเองก่อนจะพาร่างสมส่วนนั้นเดินเข้าไปในร้านกาแฟ

ระหว่างรอกาแฟนั้นจะหันซ้ายหันขวาแลไปเห็นเลขาของตนเองก่อนจะโบกมือเรียก

"พี่นับดาวทางนี้ค่ะ"

พรนับดาวหันตามเสียงเรียกก็พบกับเจ้านายสาวของตนเองก่อนจะสาวฝีเท้าเดินเข้าไปหาเจ้านายสาว

"นับดาวนึกว่าคุณนิสาเดินถึงห้องเสร็จแล้วนะคะเนี่ย"

"นิสาอยากทานโกโก้ค่ะเลยแวะซื้อก่อน พี่นับดาวเอาไปทานสักแก้วไหมคะ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ"

ระหว่างที่สองสาวกำลังคุยกันนั้นเสียงพนักงานก็เรียกแจ้งว่าโกโก้ที่ปุณณิศาสั่งไว้นั้นเสร็จแล้ว หญิงสาวหันไปรับแล้วจ่ายเงินก่อนจะเดินนำเลขาสาวของตนออกนอกร้าน

"พี่นับดาวเจอน้องชายไหมคะ"

"เจอค่ะ"

"ไม่ได้พักอยู่ด้วยกันหรอคะ ขอโทษนะคะที่ถามเพราะว่าจากประวัติของพี่นับดาวแล้วพี่นับดาวยังไม่แต่งงานเลยคิดว่าน้องชายน่าจะอาศัยอยู่ด้วยหรือว่าน้องพี่นับดาวแต่งงานแล้วคะ"

"อยู่ด้วยกันนี่แหละค่ะคุณนิสาแต่ช่วงนี้เจ้าพฤกษ์มันอกหัก ไม่ค่อยกลับบ้าน หรือกลับมาแต่ละทีก็เมาหัวราน้ำ ดีหน่อยไม่เสียงานเสียการยังแบกสังขารมาทำงานทำการได้ทุกวัน"

"น้องพี่นับดาวทำงานที่บริษัทนี้หรอคะ"

"ใช่ค่ะเป็นช่างตรวจเช็คสภาพอยู่ที่แผนกซ่อมบำรุงค่ะ"

"อ๋อ แล้วตอนนี้เขาอาการดีขึ้นหรือยังคะ"

"ก็ดีแล้วนะคะ เห็นว่าวันนี้จะกลับบ้านเร็ว พอดีวันนี้วันเกิดแม่พี่ด้วยล่ะค่ะ"

"หรอคะ ถ้าอย่างนั้นรบกวนฝากบอกคุณแม่พี่ว่าสุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะ เดี๋ยวของขวัญนิสาส่งตามไปให้ทีหลังนะคะ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะยังไงก็ขอบคุณนะคะ"

...........

17.00น.

"เฮ้อหมดเวลาสักทีเลิกงานได้แล้วนะ เธอเก่งมากนะนิสาที่ใช้ชีวิตรอดมาจนถึง 5 โมงเย็นของวันนี้ นี่ขนาดวันแรกนะถ้าวันต่อๆไปฉันไม่ตายก่อนได้กลับบ้านหรอ "

หญิงสาวเพิ่งทำกับตนเองก่อนเก็บของใส่กระเป๋า และพาตัวเองออกจากห้องทำงาน

"อ้าวพี่นับดาวยังไม่กลับบ้านหรอคะ"

"พี่รอคุณนิสากลับก่อนนะคะ"

"นิสากำลังกลับแล้วค่ะ จริงๆไม่ต้องรอนิสาก็ได้นะคะหมดเวลาทำงานแล้วพี่นับดาวกลับบ้านได้เลยหรือถ้าวันไหนมีโอทีเดี๋ยวนิสาจะแจ้งล่วงหน้าอีกทีนะคะ"

"ลูกน้องกลับก่อนเจ้านายมันไม่ดีนะคะ นับดาวรอได้ค่ะ"

พรนับดาวหยอกเจ้านายสาวด้วยสีหน้ายิ้มๆ

"โอเคค่ะงั้นนิสาจะกลับบ้าน 5 โมงเป๊ะทุกวันเลยพี่นับดาวจะได้ไม่ต้องรอนิสาเลิกงาน แล้วพี่นัดเรากลับบ้านยังไงคะ"

หญิงสาวอดที่จะถามเลขาของตนไม่ได้

"พี่ก็คงนั่งรถเมล์กลับอ่ะค่ะตอนแรกว่าจะรอกลับพร้อมน้องชายแต่ดูท่าแล้วกว่าเจ้าพฤกษ์จะเคลียร์งานเสร็จก็คงเลทอีกเป็นชั่วโมง สู้กลับไปเตรียมอาหารรอที่บ้านดีกว่าค่ะ"

"ให้นิสาไปส่งไหมคะบ้านพี่นับดาวอยู่แถวไหนคะ"

"คนละทางเลยค่ะ ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวนับดาวไปเองดีกว่าค่ะเพราะว่าเดี๋ยวจะแวะซื้อของไปเตรียมอาหารด้วยค่ะ"

"แบบนั้นก็ได้ค่ะงั้นเจอกันพรุ่งนี้นะคะ"

หญิงสาวบอกลาเลขาสาวของตนก่อนจะเดินนำลิ่วออกไปที่ลิฟท์ ส่วนนับดาวก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของของตนเองใส่กระเป๋าก่อนจะเดินตามเจ้านายสาวของตนออกไป

"กุญแจรถอยู่ไหนนะไม่ใช่ลืมไว้ในห้องทำงานอีกละ ยัยบ๊องนิสาเอ้ย"

หญิงสาวบ่นขนาดมือกำลังคุ้ยหากุญแจรถในกระเป๋าถือของตนเอง

ติ้ง!!!! 

"อ้าวถึงแล้ว"

หญิงสาวเงยหน้ามองประตูลิฟท์ก่อนจะก้มหน้าหากุญแจรถและก้าวขาเดินออกจากลิฟท์

ตุ๊บ!!!

"โอ๊ยอะไรจะชนทั้งวี่ทั้งวันเนี่ย!!!"

ปุณณิศาโวยวายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคู่กรณี

"นายอีกแล้วหรอเนี่ย"

"ฉันต้องเป็นคนพูดประโยคนี้เธออีกแล้วหรอเนี่ยวันๆคิดจะเดินดูถนนบ้างไหมก้มหน้าก้มตาเดินไม่ดูคิดดูทางอะไรเลยชนคนอื่นไปทั่ว"

"ฉันเป็นคนชนนายหรอ"

"ฉันเป็นคนชวนเธอมั้ง แหมมม ก็เห็นอยู่ว่าเธอก้มหน้าเดินออกมาชนชั้นแท้ๆ"

"แล้วถ้านายมองเห็นฉัน ทำไมนายไม่หลบมายืนให้ฉันชนทำไมล่ะ!!"

ปุณณิศายืนขึ้นเพื่อที่จะเถียงชายหนุ่ม

"แล้วทำไมฉันต้องหลบ ในเมื่อเธอเป็นคนเดินเธอไม่เห็นหรอว่าฉันยืนอยู่ แล้วถ้าเธอเห็นว่าฉันยืนอยู่เธอคงไม่เดินมาชนไงแต่นี่เธอไม่สนใจที่จะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำมัวแต่ก้มหน้าคุ้ยหาอะไรในกระเป๋าก็ไม่รู้ ผิดแล้วยังไม่ยอมรับ หน้าตาก็ดีทำไมนิสัยแย่แบบนี้นะ"

"นี่นาย!!! มันจะเกินไปแล้วนะ เรื่องนี้ฉันอาจจะผิดที่เดินชนนายที่ฉันไม่ได้ดูทางแต่ถ้านายเห็นฉันนายก็คงหลบสิไม่ใช่ยืนให้ฉันชนแล้วมายืนด่าฉันแบบนี้ แล้วอีกอย่างนะฉันหน้าตาดีนิสัยดีไม่ได้หน้าตาแย่แล้วปากหมาเหมือนนายด้วย"

"เธอว่าใครปากหมายัยซุ่มซ่าม!!"

"ก็ว่านายน่ะสิดูพูดออกมาแต่ละคำเหมือนพ่นหมามันออกมาจากปากทั้งนั้น"

"ปากแจ๋วไม่ไหวเลยนะผู้หญิงสมัยนี้ เดี๋ยวก็อยู่ไม่ทันได้มีผัวหรอก"

"ว๊ายยย !!ทำไมเป็นคนหยาบคายแบบนี้เนี่ย หลบไปฉันจะกลับแล้ว เสียเวลากับคนอย่างนายมาก แล้วก็เรื่องที่ชนเมื่อกี้ฉันไม่ขอโทษหรอกนะถือว่าผิดด้วยกันทั้งคู่ แต่ถ้านายอยากให้ฉันขอโทษนายแล้วก็นายต้องขอโทษฉันก่อน"

"เรื่องอะไรทำไมฉันต้องขอโทษคนอย่างเธอ"

"งั้นฉันก็ไม่ขอโทษนายเหมือนกัน"

ปุณณิศาเดินกระแทกไหล่ชายหนุ่มออกไป

พฤกษ์มองตามหญิงสาวไปเหนื่อยใจ

ผู้หญิงสมัยนี้ไงน้าสวยซะเปล่าปากจัดยิ่งกว่าพริก100 เม็ดเสียอีก

"อ้าว  มาทำอะไรตรงนี้เนี่ยพฤกษ์"

เสียงพรนับดาวทักชายหนุ่ม ไม่เห็นชายหนุ่มมายืนหัวเสียอยู่หน้าลิฟต์

"ก็มารอพี่นับดาวล่ะสิแล้วทำไมพึ่งมาเนี่ยเลิกงานตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ"

"พอดีพี่เก็บของอยู่แล้วก็เลยแวะเข้าห้องน้ำกว่าจะถึงบ้านมันนานก็เลยเข้าให้เสร็จเสียก่อน"

​​​​​​"นานมาก"

"ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าเราจะเสร็จงานไวปกติมีแต่พี่ที่ต้องไปรอเรา ป่ะไหนๆก็มาแล้วกลับกันเถอะ"

​​​​พรนับดาวชวนน้องชายของตนกลับบ้าน