ตอนที่ 2 แรกพบ

เมื่อลงมาถึงหน้าบริษัทพรนับดาวก็หันไปถามปุณณิศาว่าเธอต้องการจะทานอะไร

"นิสาอยากกินส้มตำค่ะ พี่นับดาวมีร้านไหนแนะนำไหมคะ เอาแบบแซ่บๆเลยนะคะ"

"ส้มตำหรอคะ แถวนี้มีร้านป้าต้อยอยู่ค่ะ ส้มตำแกจะรสแซ่บมากแต่ไม่รู้ว่าคุณนิสาจะทานได้ไหม"

"ทำไมจะทานไม่ได้ล่ะคะ"

"เออมันเป็นร้านข้างทางค่ะ ร้านเป็นเพิงหมาแหงน"

"เพิงหมาแหงน มันเป็นยังไงหรอคะ"

ก็เป็นเหมือนร้านข้างทางนี่ล่ะค่ะ มีเสาแล้วก็หลังคา ไม่ได้มีที่กันฝุ่น กันลม หรือมีแอร์เย็นๆ แล้วก็ไม่ได้ดูสะอาดเท่าที่ควร"

"ทำไมจะทานไม่ได้ล่ะคะพี่นับดาวเดินนำไปเลยค่ะ"

"เอาอย่างนี้ดีกว่านะคะคุณนิสาเดี๋ยวนับดาวจะพาคุณนิสาไปก่อนถ้าคุณนิสาไม่ถูกใจเรายังเปลี่ยนร้านทันนะคะ"

"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปเลยนะคะ"

พรนับดาวเดินนำเจ้านายสาวของตนไปยังร้านส้มตำที่ขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยประจำบริษัท

"โห คนเยอะเหมือนกันนะคะเนี่ย แสดงว่าต้องอร่อยจริงๆ"

"อร่อยมากค่ะ แต่คุณนิสาแน่ใจนะคะ"

"แน่ใจสิคะ"

ปุณณิศารับคำก่อนจะเดินเข้าไปหาที่นั่งภายในร้าน หญิงสาวหยิบกระดาษมาจดเมนูที่ตัวเองต้องการทาน 

"พี่นับดาวอยากทานอะไรคะ"

"คุณนิสาสั่งอะไรไปแล้วบ้างคะ"

"ก็มีน้ำตกคอหมูย่าง 1ข้าวเหนียว 2 ส้มตำปูปลาร้า 1 แล้วก็ต้มแซ่บกระดูกอ่อนหมู 1 ค่ะ"

"แค่นี้ก็พอแล้วมั้งคะ"

"เอาลาบเพิ่มอีกสักอย่างนึงแล้วกันนะคะ"

"จะทานหมดหรอคะ"

"หมดสิคะเรามากินกันตั้ง 2 คน เดี๋ยวนิสาเอาเมนูไปส่งให้ป้าก่อนนะคะ"

"คุณนิสาคะ เดี๋ยวนับดาวไปส่งให้เองค่ะ คุณนิสานั่งรอที่โต๊ะนี้แหละค่ะ"

ระหว่างที่พรนับดาวรับเอารายการอาหารจากมือเจ้านายสาวของตอนเองไปส่งป้าเจ้าของร้านส้มตำ ส่วนปุณณิศาก็ลุกไปตักน้ำมาเตรียมไว้

"คุณนิสาไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวนับดาวจัดการให้ค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะช่วยกัน"

"แต่คุณนิสาเป็นเจ้านายนะคะ"

"ไว้เป็นเจ้านายแค่ตอนอยู่ในบริษัทก็ได้ค่ะอยู่ข้างนอกเราเป็นพี่น้องกันก็ได้"

"ขี้กากจะกินหัวนับดาวนะคะคุณนิสา"

"ใช้ภาษาโบราณจังเลยค่ะพี่นับดาว ขี้กากไม่กินหัวหรอกค่ะยังไงพี่นับดาวก็มีอายุมากกว่านิสาอยู่แล้ว"

"นั่นแหละค่ะ แต่มันก็ไม่ควร"

"งั้นเอาอย่างนี้ถ้าอยู่ในบริษัทนิสาจะเป็นเจ้านายของพี่นับดาว แต่ถ้าอยู่ข้างนอกพี่นับดาวต้องเป็นพี่สาวของนิสาตกลงไหมคะ"

"เอ่อ"

พรนับดาวอึกอักที่จะตอบคำถามของปุณณิศา

"งั้นเป็นคำสั่งก็ได้ค่ะ ถือว่าเป็นคำสั่งของนิสานะคะ"

ระหว่างที่สองสาวกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่นั้นมีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวหน้าตาตี่ เหมือนคนจีนเดินเข้ามาทักนับดาว

"อ้าวนับดาวทำไมวันนี้มากินส้มตำได้ล่ะ"

"พอดีคุณนิสาเขาอยากกินส้มตำน่ะ"

"คุณนิสานี่ใครอ่ะ"

"ลูกสาวของท่านปวีณ์ไงประธานบริษัทคนเรานี่แหละ"

"แล้วนับดาวมาซื้อร้านข้างทางไปให้ลูกสาวท่านกินอย่างนี้ เขาจะทานได้หรอ" 

"ทานได้สิคะก็นั่งทานอยู่นี่ไงคะ"

ปุณณิศาอดไม่ได้เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดเหมือนดูหมิ่นตนเอง

นับดาวพยักหน้าพร้อมคำแนะนำว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าของตนนั้นคือคุณนิสาลูกสาวของท่านปวีณ์

"ขอโทษครับผมไม่รู้ว่าคุณคือคุณปุณณิศา"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เป็นเพื่อนพี่นับดาวหรอคะ ถ้าอย่างนั้นนั่งทานด้วยกันเลยไหมคะ"

"ไม่เป็นไรดีกว่าครับเดี๋ยวผมไปหาที่นั่งที่อื่น"

"และถ้าพฤกษ์ล่ะ ศีล"

ชายหนุ่มที่ยืนพูดอยู่ตรงหน้าชื่อศีลเสมอเขาตามจีบนับดาวมานับปีแล้ว เขาเป็นรุ่นพี่ในแผนกของพฤกษ์ น้องชายของนับดาว และถ้าหากนับดาวมาทานอาหารกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นเขาคงไม่ปฏิเสธที่จะนั่งร่วมโต๊ะแต่นี่กลับเป็นปุณณิศาประธานบริษัทคนปัจจุบันเขาจึงไม่บังอาจนั่งร่วมโต๊ะด้วย

"พฤกษ์ยังไม่เสร็จงานบอกเสร็จงานแล้วจะตามมาทีหลัง"

"แล้วศีลจะไม่นั่งทานกับพวกเราจริงๆหรอตอนนี้ดูเหมือนโต๊ะจะเต็มหมดแล้วนะ"

นับดาวหันมองซ้ายมองขวาพบว่าแทบจะไม่มีที่ว่างสำหรับชายหนุ่มเลย

"ศีลเกรงใจคุณปุณณิศาน่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะส้มตำเนี่ยทานหลายๆคนอร่อยดี"

"งั้นรบกวนด้วยนะครับ คุณนิสานี่เป็นกันเองมากกว่าที่คิดนะครับ"

"มันก็แล้วแต่สถานที่และสถานการณ์ค่ะ อย่างตอนนี้เป็นเวลาพักแล้วนิสาก็อยากจะผ่อนคลาย วางหัวโขนท่านประธานบ้างค่ะ คุณศีลจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ สั่งได้เลยนะคะเดี๋ยวมื้อนี้นิสาจะเป็นเจ้ามือเอง"

"โอ้โห ลาภปากเลยนะครับถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ"

"ได้เลยค่ะตามสบายเลยค่ะ"

ปุณณิศายิ้มรับคำตอบของชายหนุ่ม ก่อนจะยื่นกระดาษให้ศีลเสมอจดรายการอาหารเพิ่ม

ทั้งสามนั่งทานอาหารจนหมด ก็ยังไม่เห็นวี่แววของพฤกษ์ที่พรนับดาวถามหา

"กลับกันเลยไหมคะพี่นับดาว"

"ค่ะ กลับกันเลยดีกว่าค่ะ" เลขาสาวตอบรับคำชวนของเจ้านายสาวของตนเอง

"อ้าว แล้วนับดาวไม่รอพฤกษ์ก่อนหรอ?" ศีลเสมอถาม

"พฤกษ์นี่ใครหรอคะ?"

"น้องชายนับดาวเขานะครับ" ศีลเสมอตอบแทน

"อ๋อ งั้นพี่นับดาวรอน้องชายก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนิสาเดินกลับก่อน"

"แต่.."

"นิสาโตแล้วนะคะ กลับคนเดียวได้" พูดจบหญิงสาวก็เดินลิ่ว ทิ้งให้พรนับดาวกับศีลเสมออยู่ด้วยกันสองต่อสอง ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าศีลเสมอชอบพรนับดาวและกำลังทำคะแนนจีบเลขาสาวของเธออยู่  ระหว่างที่เธอเดินคิดอะไรเพลินๆนั้น เธอก็เดินชนเข้าอย่างจังกับชายหนุ่มหน้าคม สูงสัก190 เซ็นติเมตรได้มั้ง หน้าตามอมแมมเหมือนมุดใต้ท้องรถมา รูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อน่าจะแน่นน่าดู ระหว่างสำรวจสิ่งต่างอยู่นั้นก็สะดุ้งกับเสียงตวาดของชายหนุ่ม

"ยัยโรคจิต!! มองอะไร ? เดินชนคนอื่นรู้จักขอโทษบ้างไหม?" ชายแปลกหน้ายังคงต่อว่าหญิงสาว

"ฉันชนหรอ?" หญิงสาวหันนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง ก่อนถามอย่างสงสัย

"ใช่!! เธอเป็นคนชน ขอโทษได้หรือยัง!?"

" อ่าาา ขอโทษๆ" ปุณณิศาขอโทษชายหนุ่มอย่างงงวย ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้าและเดินหนีไป

"อะไรของเขา หน้าตาก็ดีไม่น่านิสัยเสียเลย" ปุณณิศาบอกกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินมุ่งหน้ากลับเข้าบริษัท