๑ โจรร้าย (๕)

“ฮือ” เธอปล่อยโฮทันทีเมื่อคิดว่าตัวเองคงไม่รอด อาจโดนมันจับไปข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งทันทีเมื่อสำเร็จความใคร่ อยากร้องให้ใครช่วยก็ไม่อาจทำได้ วรรณวิสาไร้ซึ่งหนทางจะช่วยเหลือตัวเอง เหมือนทุกอย่างมันมืดไปหมด จึงระบายอารมณ์ด้วยการร้องไห้แทน

“ร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” พอเห็นน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลเป็นทางก็ตกใจ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ เธอขึงตาแล้วจ้องเขาอย่างไม่เกรงกลัว ด่าอีกฝ่ายในใจด้วยคำหยาบคายไปหลายประโยค โดยที่ไม่ได้พยายามร้องขอความช่วยเหลืออีกแล้ว

ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็ตาวาว แม้หล่อนจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ ก็พอมองออกว่าอีกฝ่ายกำลังด่าตน จึงไม่ยอมอยู่เฉยแล้วถามไปตามตรง

“ด่าฉันทางสายตาเหรอยัยเปี๊ยก! ไม่ได้เจอกันนานลืมฉันหมดแล้วสินะ เธอไม่ส่งจดหมายมาสามเดือน ลืมหรือไงว่าฉันเคยบอกอะไร...” เขายอมปล่อยมือที่ปิดปากอวบอิ่มเอาไว้ ร่ายยาวถึงประโยคที่ทำให้วรรณวิสารู้ได้ในทันทีว่าโจรร้ายผู้นี้เป็นใคร

‘ผู้ชายคนนี้...คุณตะวันฉาย!’

แม้ไม่ได้เจอกันสิบห้าปี แต่ก็มีเพียงหล่อนและเขาที่ทราบว่าต้องส่งจดหมายหากันตลอด ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่ได้ตอบกลับสักฉบับเลยก็ตาม

และที่สำคัญคนที่เรียกตนว่ายัยเปี๊ยกก็มีเพียงผู้เดียว...คือตะวันฉายอย่างไรล่ะ!

“เลิกร้องไห้แล้วก็เลิกมองฉันเหมือนเห็นโจรผู้ร้ายสักทีเถอะน่า! น่ารำคาญจริงเลย” ยอมปล่อยร่างบางเป็นอิสระเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ขัดขืน เขาไม่เสียเวลาแนะนำตัวแต่เลือกจะเดินไปยังกระเป๋าเป้ใบโตที่วางไว้บนพื้นหญ้า รูปซิปเพื่อหยิบของบางอย่างออกมา

หล่อนเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วเพื่อให้มองภาพตรงหน้าชัดขึ้น สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนเดินมาหาเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ตะวันฉายในอดีตถึงจะปากร้ายและชอบแกล้ง แต่ก็ไม่มีลักษณะเหมือนคนเร่ร่อนอย่างชายตรงหน้าหล่อน

ใช่เขาแน่หรือ...

ปังๆๆๆๆ

แต่ยังไม่ทันได้ถามไถ่ให้ทราบความ ประทัดก็ถูกนำออกมาจากกระเป๋าแล้วจุดอย่างรวดเร็วก่อนโยนไปยังพื้นที่โล่งในสนามหญ้า เล่นเอาหล่อนตกใจรีบวิ่งมาหลบหลังเขาอย่างลืมตัว

“คุณฉาย คุณทำอะไรน่ะ”

“จุดประทัดไง แค่นี้เธอก็ดูไม่ออกเหรอ” หันมาถามร่างบางที่อยู่ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมจากเธอ หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวจึงรีบขยับออกห่าง ยกมือขึ้นปิดหูเพราะเสียงตรงหน้าดังมาก

คนในบ้านต่างแตกตื่นแล้วพากันวิ่งออกมาหาต้นตอของเสียง กระทั่งเจ้าของบ้านที่กำลังตกอยู่ในห้วงนิทราก็สะดุ้งตื่น รีบวิ่งลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนพบประทัดที่อยู่กลางสนามหญ้า จึงหันมองซ้ายขวาเพื่อหาคนทำ

“ใครมาทำอะไรเสียงดังที่บ้านฉัน!”

“เซอร์ไพรส์ครับคุณพ่อ ลูกชายเหลือขอของคุณพ่อได้กลับมาแล้ว...สวัสดีคุณแม่เลี้ยงและน้องชายคนละสายเลือดด้วยนะ” ก่อนที่ร่างหนาในชุดเสื้อผ้ามอมแมมและใบหน้าที่มีแต่หนวดเครารกรุงรัง ไหนจะผมยาวประบ่าชี้ฟูไม่เป็นทรงอีก

มองผ่านอาจไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่แค่คุณอาทิตย์ได้สบตากับอีกฝ่ายก็ทราบได้ในทันที

“ตะวันฉาย...”

ว่านี่คือลูกชายคนเดียวของตัวเอง!