บทที่ 5 วันที่แตกต่าง

เช้าวันต่อมาหญิงสาวถูกปลุกจากการหลับใหลด้วยกลิ่นหอมๆของอาหารเช้า วันนี้ชายหนุ่มเข้าครัวด้วยตนเองเพราะเขากะจะทำเมนูง่ายๆอย่างไส้กรอกกับไข่ดาวให้หญิงสาวทานแทนการรอข้าวเช้ามาเสริฟ์

"ทำอะไรน่ะ"

"อาหารเช้าไง"

"ภามทำเป็นด้วยหรอ" เธอถามออกไปตาโตเพราะคิดว่าชายหนุ่มไม่น่าจะลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง

"อย่าดูถูกกันสิเมนูง่ายๆก็พอทำได้"

"ดีเลยภามสอนกระท้อนว่ายน้ำ กระท้อนจะสอนภามทำกับข้าว"

"จริงนะ"

"จริงสิ กระท้อนนี่เซียนการทำกับข้าวเลยนะจะบอกให้"

"งั้นก็ดีเลยปกติทานแต่อะไรง่ายๆเพราะกลัวไปทำงานสาย"

"ก้ยังดีกว่าไม่มีอะไรรองท้องนะ กระท้อนน่ะบางวันก็ไม่ได้ทาน"

"ไม่ทานอาหารเช้าไม่ดีต่อสุขภาพนะ"

"กระท้อนรู้แต่สถานการณ์มันเร่งรีบไง ถ้ามัวมานั่งทานมีหวังไปทำงานสายโดนถูกหักเงินเดือนแน่ๆ"

"ต่อไปนี้ต้องทานทุกเช้าเลยนะ"

"ค่ะคุณพ่อ บ่นเป็นพ่อเลยนะ"

"ก็อีกเดี๋ยวก็จะกลายเป็นพ่อแล้วป่ะ"

"ก็จริงอีกนั่นแหละ กระท้อนขอไปอาบน้ำก่อนนะ"

“ไปสิอีกเดี๋ยวก็คงเสร็จแล้ว” หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเธอก็มานั่งประจำที่รอชายหนุ่มยกอาหารเช้าแสนอร่อยออกมารับประทานพร้อมกัน

“หน้าตาน่าทานมากเลย”

“แต่ไม่รู้รสชาติจะเป็นยังไงนะ”

“ต้องลอง มาๆหิวแล้ว”

“เดี๋ยวกระท้อน”

“ว่าไง”

"ถามจริงๆกระท้อนโอเคใช่ไหมที่มารับหน้าที่นี้ ภามไม่อยากกดดันกระท้อนเพราะเรื่องบุญคุณนะ"

"ทำไมจะไม่โอเคล่ะในเมื่อหน้าที่นี้คงเป็นของกระท้อนตั้งแต่แรกแล้วล่ะมั้ง ภามถึงยังได้ไม่หาใครมาทำแทน" เธอตอบกลับท่าทีสบายๆ เห็นแบบนั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจ

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะเพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนเหมาะสมเท่ากระท้อนแล้วในสายตาของภาม"

"จะสำเร็จหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่กระท้อนก็เอาใจช่วยนะ"

"กระท้อน"

"ว่าไง"

"วันนี้ไปลาออกจากงานเลยนะต่อจากนี้ภามให้กระท้อนใช้ชีวิตอย่างคุณนายได้เลย"

"จริงหรอ"

"จริงสิ"

"เห้อ ชีวิตบทจะสุขสบายก็สุขสบายง่ายๆอย่างนี้เลยเนาะ ภามรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่คุณยายกระจ่างเสียชีวิตไป กระท้อนก็ลุกขึ้นมาทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวแทนแม่ แม่ก็แก่ลงทุกวันกระท้อนส่งเงินให้แกใช้ทุกเดือนถ้าลาออกแล้วกระท้อนจะเอาเงินที่ไหนส่งกลับล่ะ" เธอถามกลับอย่างปลงๆ เงินมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเธอและครอบครัว ยังดีที่บ้านที่ต่างจังหวัดเป็นของมารดาไม่งั้นคงต้องมีค่าเช่าตามมาด้วย

"ภามให้เดือนละสองหมื่นห้าพอไหม ไม่รวมค่ากินค่าน้ำค่าไฟเพราะพวกนั้นภามออกเองอยู่แล้ว"

"เห้ย นั่นเยอะกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของกระท้อนซะอีก"

"จริงหรอทำไมน้อยจัง" เขาถามกลับด้วยความสงสัย

"ตำแหน่งเล็กๆก็แบบนี้ล่ะจะร้องเรียกอะไรไม่ได้มากหรอกนะ"

"เอาเป็นว่าภามให้สองหมื่นห้าแล้วกระท้อนบริหารเองแล้วกันนะ เงินส่วนนี้ภามจะไม่ยุ่งภามบอกว่าภามเลี้ยงกระท้อนได้ก็คือเลี้ยงได้สบายมาก"

"ได้เลย ขอบคุณภามมากเลยนะ กระท้อนไม่รู้จะต้องขอบคุณยังไงแล้ว" เธอรู้สึกซาบซึ้งใจที่เขาดีกับเธอยิ่งกว่าญาติเสียอีก

"ภามอยากให้กระท้อนสบายใจที่สุด การอุ้มบุญจะได้ผ่านไปด้วยดีไง"

"จริงด้วยงั้นภามต้องตามใจกระท้อนนะ" เธอบอกออกไปขำๆไม่คิดจริงจังแบบที่พูดหรอก

"ได้เลยจะเอาอะไรว่ามา" สายเปย์เขาถนัดอยู่แล้ว

"ฮ่าๆ กระท้อนล้อเล่น กระท้อนไม่กล้าขออะไรแล้วล่ะแค่นี้ก็มากพอแล้ว"

"ขอได้ขอได้เท่าที่กระท้อนต้องการเลยนะ"

"ไม่เอาหรอกกระท้อนเกรงใจ"

"เกรงใจอีกแล้วเราเป็นเพื่อนกันอย่าเกรงใจนักเลย"

"มันอดไม่ได้นี่ อิ่มจัง"

"อร่อยไหม"

"พอไปได้"

"ฮ่าๆ ไม่อร่อยก็บอกมาเถอะ" เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

"อร่อยๆ มันอร่อยแล้ว"

"เอาไว้วันหลังก็ทำให้ภามทานบ้างสิจะได้รู้ว่าที่อร่อยมันเป็นยังไง"

"งั้นเอาเป็นต้มยำกุ้งสูตรยายกระจ่างก่อนไหม"

"เอาสิ แถวนี้มีห้างสามารถเดินไปได้นะเพราะไม่มีวัตถุดิบอะไรให้กระท้อนเลย"

"ได้เลยเดี๋ยวกระท้อนไปเอง มื้อนี้กระท้อนเลี้ยง"

"รอทานนะ"

"อืม เอาไว้เลิกงานก่อนนะ"

"โอเค"