บทที่ 6 ยื่นเรื่องลาออก

กระท้อนออกไปทำงานหลังจากรับประทานมื้อเช้าที่ชายหนุ่มตั้งใจทำให้ หน้าคอนโดของเขาติดกับสถานีรถไฟฟ้าทำให้เดินทางไปทำงานสะดวกมากขึ้น เธอไม่ต้องนั่งวินหรือรถเมล์โดยสารที่แออัดไม่มีที่นั่งว่างเผื่อเธอสักครั้ง เมื่อมาถึงเธอก็เจอกับพี่ปุ๊กพี่ที่ทำงานมาด้วยกันตั้งแต่แรกเริ่ม

"อ้าวยัยกระท้อนวันนี้ทำไมมาเร็ว" ปุ๊กอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นรุ่นน้องสาวมาทำงานเช้ากว่าทุกวันแถมวันนี้ยังดูไม่วุ่นวายเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

"วันนี้รถไม่ติดค่ะเพราะมาบนฟ้า" เธอตอบกลับรุ่นพี่สาวกวนๆ

"ห่ะ"

"คิกๆ กระท้อนนั่งรถไฟฟ้ามาค่า"

"มาแปลกนะวันนี้ปกติผมยุ่งมาเลย"

“นั่งวินก็จะเป็นแบบนั้นค่ะ” คำว่าวินคือซิ่งสุดใจ ผมที่เธอตั้งใจจัดมาอย่างดีก็พังไม่เป็นท่าเสมอ

“ที่พักกระท้อนไม่ได้ติดกับรถไฟฟ้านี่แล้วทำไมขึ้นรถไฟฟ้าได้ล่ะ”

“พอดีเมื่อคืนเกิดเรื่องกระท้อนเลยย้ายที่พักชั่วคราวก่อนค่ะ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“คนเมาจะข่มขืนกระท้อนค่ะแต่เพื่อนของกระท้อนช่วยเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี”

“ตายจริง คุณพระคุณเจ้ากระท้อนแจ้งตำรวจหรือยัง”

“คนร้ายมันหนีไปแล้วค่ะ ตอนนั้นมันมืดด้วยจำหน้าคนร้ายไม่ได้”

“บ้าจริงๆเกิดเรื่องแบบนี้กับกระท้อนได้ยังไงนะ บุญแค่ไหนแล้วที่รอดมาได้ โชคดีจริงๆที่เพื่อนช่วยเอาไว้ได้ทันถ้าไม่อย่างนั้นพี่ไม่อยากจะคิดเลย” ปุ๊กรู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก กระท้อนเป็นคนดีไม่น่าต้องมาเจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้

“นั่นสิคะ ว่าแต่พี่ปุ๊กคะ"

"ว่าไง"

"กระท้อนจะมาขอลาออกค่ะ"

"ลาออก! อะไรกันลาออกแล้วแกจะเอาอะไรกิน หรือว่ามีที่ทำงานใหม่แล้ว" ปุ๊กถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ สมัยนี้งานมันหายากจะตายไป

"ไม่ใช่หรอกค่ะ"

"พี่ขอให้หัวหน้าเพิ่มเงินเดือนให้ดีไหม กระท้อนไม่พอใช้ใช่หรือเปล่าพี่ได้ข่าวว่าส่งให้ทางบ้านด้วย"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ กระท้อนจำเป็นต้องลาออกจริงๆแต่ยังบอกเหตุผลกับใครไม่ได้เท่านั้นเองค่ะ"

"เฮ้อ เรานี่น้าทำให้พี่ใจหาย พี่จะไปหาใครมาแทนกระท้อนได้ล่ะเนี่ย"

"เอาไว้วันไหนว่างๆก็นัดกันออกมาทานข้าวได้ค่ะ กระท้อนยังอยู่ในกรุงเทพนี่แหละค่ะยังไม่ได้กลับต่างจังหวัด"

"อืมๆเอาอย่างนั้นก็ได้ แต่พี่ก็ขอให้กระท้อนโชคดีนะ ยังไงก็ช่วยทำต่อถึงสิ้นเดือนได้ไหมอีกอาทิตย์เดียวเอง ขอเวลาให้พี่หาคนใหม่มาช่วยงานก่อนไม่งั้นพี่ทำงานคนเดียวหัวหมุนแน่ กระท้อนก็รู้ขนาดมีกระท้อนพี่ยังจะแย่ให้พี่ทำคนเดียวพี่ตายดีกว่า" นางอดจะบ่นไม่ได้ที่นางต้องทำงานถวายชีวิตเพื่อเงินเดือนอันน้อยนิด แม้หล่อนจะไม่มีภาระแต่ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตสะดวกสบายเท่าที่ควร

"ได้เลยค่ะ"

"ขอบใจนะ" เธอทำงานเป็นคนออกแบบการ์ตูนให้หนังสือการ์ตูนฉบับหนึ่ง ความจริงเงินเดือนเธอจะเยอะกว่านี้ถ้าย้ายไปทำงานกับบริษัทใหญ่ๆ แต่เธอก็มักจะนึกถึงวันแรกที่เข้ามาทำงานเสมอเลยตัดสินใจเปลี่ยนที่ทำงานไม่ได้สักที

"วันนี้เป็นไงบ้างล่ะกระท้อน ไปลาออกแล้วหรือยัง" ชายหนุ่มถามออกไปน้ำเสียงราบเรียบ

"อืม กระท้อนไปลาออกมาแล้วแต่พี่เขาให้ช่วยงานต่อถึงสิ้นเดือนภามโอเคไหม"

"โอเคๆ กระท้อนออกปุ๊บบั๊บเขาคงยังคงหาคนมาแทนไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ภามเข้าใจพวกเขานะเพราะถ้าบริษัทของภามจู่ๆพนักงานมาขอลาออกก็ต้องเตรียมหาคนใหม่มาทำงานแทนจะได้ไม่ขาดตอน"

"ใช่เลย วันนี้เราแวะซื้อของสดมาด้วยนะจะทำอะไรให้ทาน"

"จริงหรอ ทำเลยได้ไหมหิวแล้ว" ชายหนุ่มทำงานจนลืมเวลาเขาจึงไม่ได้ทานมื้อกลางวัน

"ได้เลย วันนี้ขอเป็นแกงส้มชะอมแล้วกันสูตรยายกระจ่างรับรองอร่อยที่สุด"

"แค่ชื่อเมนูก็กินขาดแล้ว ฮ่าๆ ให้ภามช่วยอะไรไหม"

"ไปนั่งหล่อๆตรงนู้นก็พอ" เธอพยักพเยิดให้เขาไปนั่ง ภรัณยูยิ้มออกมาเต็มใบหน้าอยากช่วยคนตัวเล็กแต่เธอก็ไม่ยอม รอไม่นานอาหารทุกอย่างที่เธอทำก็พร้อมทาน

"หอมจัง"

"ไม่ใช่แค่หอมนะแต่อร่อยมากจะบอกให้"

"ตักข้าวมาเร็วจะชิมหน่อยว่าขี้โม้หรือเปล่า"

"ฮ่าๆ ท้าให้พิสูจน์เลย" หญิงสาวลุกขึ้นจัดแจงตักข้าวสวยร้อนให้ชายหนุ่ม เขาตักน้ำซุบคำแรกเข้าปากแล้วก็อุทานกับตัวเองในใจว่ามันอร่อยมาก

"ใส่ผงชูรสแน่ๆ"

"ไม่จำเป็นต้องใส่ค่าเพราะวัตถุดิบต่างๆมันเริศอยู่แล้ว"

"โอเคๆยอมรับก็ได้ กระท้อนก็ทานบ้างเถอะ"

“โอเค” ชายหนุ่มขอเติมข้าวจานที่สองเพราะมันติดใจในรสชาติสุดๆ

“อิ่มมาก”

“วันหลังอยากทานอะไรบอกนะ”

“โอเค ใครโทรมานะ” เขายกโทรศัพท์ชึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสายของมารดา

“ขอตัวไปธุระข้างนอกนะคุณหญิงแม่โทรตาม”

“อาการแบบนี้ไม่ค่อยกลับบ้านน่ะสิ”

“อย่ารู้ทันกันสิ ไปก่อนนะ”

“อืม ขับรถดีๆ” หลังจากทานอาหารจนอิ่มชายหนุ่มก็ขอตัวออกไปทำธุระข้างนอก ส่วนหญิงสาวก็คว้ากระดาษออกมานั่งขีดเขียนการ์ตูน หญิงสาวหันมองไปทางสระว่ายน้ำก็รู้สึกอยากว่ายน้ำมากแต่ชายหนุ่มเองก็ยังไม่ค่อยมีเวลาอันดับแรกที่เธอทำได้คือเตรียมมองหาชุดว่ายน้ำดีๆสักชุดแล้วล่ะ