บทที่ 7 การช่วยเหลือที่ไม่ได้ร้องขอ NC+

เซเวียร์ไม่ได้ต้องการเงินจากครูซ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าบิดาเธอต้องการเงินจากเขา หลายครั้งที่ท่านมาขอความช่วยเหลือเรื่องเงินและครูซก็ช่วย

เมื่อคืนเขาพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ภายในใจ บอกเธอทุกอย่างว่าบิดาของเธอมาขอเงินเขาด้วยวิธีการใดบ้าง

ทั้งที่เธอรู้ก็ดีไม่รู้ก็ดี แต่ถ้ารู้เมื่อไหร่มันก็อดไม่ได้ที่จะถามเขา ถามทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าคำตอบมันจะมาในรูปแบบไหน

แค่เรื่องนั้นเซเวียร์รู้ก็นอนไม่หลับทั้งคืนเพราะคิดหาวิธีที่จะพูดกับครูซเรื่องนี้อยู่ แต่ยังไม่ทันจะได้วิธีการดี ๆ ก็ได้รับสายจากบิดาว่าให้บอกครูซรับสายท่านหน่อย

เท่านั้นเซเวียร์ก็ไม่มีอารมณ์จะแต่งตัวออกไปทำงานแล้ว

“คุณไปตกลงอะไรกับคุณพ่อฉัน เรื่องเงินเหรอคะ ท่านมาเอาเงินกับคุณอีกแล้วใช่ไหม?”

“แล้วเธอคิดว่าพ่อเธอมีเรื่องอะไรจะต้องโทร. หาฉันนอกจากเรื่องเงิน?”

“ฉันขอร้องคุณอย่าให้เงินท่านอีก ฉันมีเงินเดือนให้ท่านทุกเดือนอยู่แล้ว”

ครูซละสายตาจากการเลือกแก้วกาแฟในตู้เก็บแก้วก่อนจะหยิบแคปซูลกาแฟดำใส่ลงไปในเครื่องชงกาแฟอัตโนมัติที่ตั้งอยู่ในห้องครัว

“เธอไปบอกพ่อเธอว่าอย่ามาขอเงินฉันไม่ง่ายกว่าเหรอ?”

คำพูดของครูซทำเอาใบหน้าของเซเวียร์เหมือนกับจะแตกเป็นเสี่ยง หญิงสาวเม้มริมฝีปากและค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เขา 

“ฉันเกรงใจคุณ เกรงใจคุณแม่…”

เสียงสั่นเครือกับกลิ่นหอมอ่อนของน้ำหอมที่เซเวียร์ใช้ ครูซเบี่ยงหน้าไปมองเธอที่อยู่ในชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว ใบหน้ากลมเกลี้ยงซีดเซียวไร้ชีวิตชีวา

เมื่อวานบิดาเซเวียร์มาเอาเงินกับเขาไปอีกหนึ่งล้านเพื่อลงทุน ส่วนลงทุนอะไรครูซไม่ได้ถาม กล้าขอเขาก็กล้าให้ 

มุมปากหยักโค้งขึ้นก่อนจะทิ้งสะโพกลงกับเคาน์เตอร์บาร์และมองเธอด้วยแววตาเป็นประกาย

“เกรงใจ…ก็ส่งดอกสิ ต้นไม่ลดดอกไม่ใช้เลย ฉันขาดทุนยับ”

มือหนาวาดมาจับสะโพกเธอและออกแรงบีบ ไม่ต้องพูดอะไรกันมากเซเวียร์ก็รู้เลยว่าดอกเบี้ยที่ว่าของครูซคืออะไร

“ฉันต้องรีบไปทำงาน…” คิ้วเข้มของเขาขมวดเป็นปม ก่อนจะหรี่สายตามองเธอ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีเล่นด้วย ครูซดันร่างเล็กให้ออกห่าง ที่จริงจะเรียกว่าผลักก็ได้ และเขาก็หันกลับไปสนใจเครื่องชงกาแฟที่กำลังทำงานต่อ

“งั้นก็หย่าสิ…พอเราไม่ได้เป็นอะไรกันพ่อเธอก็มาเอาเงินกับฉันไม่ได้ รวมถึงเอาเงินจากแม่ของฉันอีกไม่ได้ด้วย ถ้าแม่ฉันท่านไม่สงสารเธอก็คงไม่เอาเงินให้พ่อเธอหรอก ก็รู้อยู่แล้วอย่าทำมาเป็นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกรักของแม่ฉันแค่ไหน”

น้ำเสียงของเขาถากถางเธอเหลือเกิน ครูซคงคิดว่าเธอเอาความรักของคุณป้าบัวมาเป็นเครื่องมือกอบโกยเงินทองจากตระกูลลี

ทุกครั้งที่บิดาขอเงินแล้วไม่ได้ ท่านก็จะหาวิธีการอื่นเช่นการไปหยิบยืมครูซ หรือหาเหตุผลต่าง ๆ นานา หรือร้ายไปกว่านั้นก็ไปรบกวนคุณป้าบัว

เซเวียร์รู้ว่าครูซจำต้องให้บิดาเธอไปเพื่อตัดปัญหา แต่ช่วงนี้ท่านหนักไปมาก ไอ้ที่รู้ก็แทบจะอกแตกตายแล้ว และอีกเท่าไหร่ที่เธอไม่รู้

“ถ้าฉันหย่าให้คุณทุกอย่างจะจบใช่ไหม?” มือหนาที่กำลังจับหูแก้วกาแฟชะงักไปเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้หลุดออกมาจากปากเซเวียร์

“ฉันขอแค่อย่าให้เงินพ่อฉันอีก มันไม่มีเหตุผลที่จะให้”

“ทำไมจะไม่มีเหตุผลที่จะให้ ก็พ่อเธอขอ...ขอยืม”

“คุณก็รู้ว่าท่านเอาเงินไปทำอะไรที่ไม่มีประโยชน์ ใช่…ฉันทำร้ายคุณ ฉันมันเลว แต่คุณทำแบบนี้ ตามใจท่านแบบนี้ คุณอยากให้ฉันอกแตกตายใช่ไหม”

ครูซต้องการทรมานเธอ ทรมานให้ตายทั้งเป็นยิ่งกว่าเขา

“ฉันไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้คุณหรอกนะครูซ” เซเวียร์ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง จิตใจเธออ่อนแอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่มีปัญญา พ่อเธอก็ไม่มี…แต่จะให้ฉันทำยังไงพ่อเธอหน้าด้านขอฉันก็ต้องให้ จะให้ไปอาละวาดที่โรงบาล ก็อย่าลืมว่าเธอคือเซเวียร์ ลีนะ สุดท้ายคนที่อับอายคือฉัน! คือครอบครัวของฉัน! ถ้าเธอไม่หย่า ฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากให้เงินพ่อเธอไปแบบนี้แหละ!”

คำพูดของครูซเหมือนปลงตกกับเรื่องนี้แล้ว ไม่รู้ว่าเขารู้ไหมว่าจริง ๆ แล้วเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง แต่เซเวียร์ไม่เคยสบายใจสักครั้งที่บิดามาขูดเลือดขูดเนื้อเอาเงินกับครูซและครอบครัวเขา

เงินมากกว่าสิบล้านที่บิดาเธอหยิบยืมครูซไป ของคุณป้าบัวอีกไม่รู้เท่าไหร่ มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเธอไม่มีจิตสำนึก

แต่นี่เซเวียร์มีไง...เธอละอายแก่ใจ เพราะเซเวียร์รักครูซ รักคุณป้าบัว รักคุณย่าและพวกท่านดีกับเธอมาก

แต่เธอกลับนำพาความเดือดร้อนเข้าตระกูลลีไม่หยุดหย่อน

เซเวียร์รู้สึกผิด เสียใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เธอเปลี่ยนบิดาไม่ได้ ก็ได้แต่ก้มหน้ารับทุกสภาพอย่างสุดความสามารถ แต่จนถึงขนาดนี้มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย

“ฉันอยากรู้จำนวนหนี้เท่าไหร่แล้ว?”

ครูซยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะหันกลับมามองหน้าเซเวียร์ เมื่อเห็นขอบตาเธอแดงก่ำ ดวงตาคมเหลือบมองไปด้านข้างแทนที่จะสบตาเธอตรง ๆ

“เธอไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนฉันหรอกซี…”

“...”

“ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่เลือกฉันทำผัว”

กลางอกของเซเวียร์ปวดร้าว เธอเม้มปากก้มหน้ากระบอกตาร้อนผ่าว เหนื่อยมากกับการที่ต้องอยู่ตรงนี้ อยากจะหนีไปให้พ้น ๆ

แต่สุดท้ายก็ต้องทน สองมือเธอกำแน่นก่อนที่น้ำตาของความอ่อนแอจะไหลลงมาต่อหน้าเขา

ครูซหัวเราะออกมาเหมือนว่าเขาชินกับภาพพวกนี้เสียแล้ว

“คะ คุณหักเงินเดือนฉันไปได้…”

“เงินเดือนเธอ เฮอะ! แค่ลำพังที่เธอโดนธนาคารหักอยู่เหลือติดบัญชีเท่าไหร่ มันจะไม่อัฐยายซื้อขนมยายเหรอ หรือว่าจะเอาเงินเดือนที่ฉันให้เธอ เอามาให้ผ่อนฉันอีกที”

เนื้อหน้าของเซเวียร์ไม่มีเหลือแล้ว เธออับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ตรงไหน เพราะสิ่งที่ครูซพูดเป็นเรื่องจริงก็ต้องก้มหน้ายอมรับ

ครูซให้เงินเดือนเธอทุกเดือน ถึงปากเขาจะบอกว่าไม่ได้ต้องการได้เธอเป็นเมีย แต่เรื่องรับผิดชอบก็ไม่เคยขาดตกบกพร่อง

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง” เซเวียร์เงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปใกล้เขา

ครูซหันมาเผชิญหน้า คิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่ง เหมือนว่าตอนนี้โดนเธอกักกันเอาไว้

“หย่าไง…แค่ยอมหย่า ฉันจะยกหนี้ให้แถมเงินก้อนใหญ่ให้อีกก้อนด้วย” ครูซไม่ได้แยแสว่าหัวใจของคนฟังจะร้าวระบมแค่ไหน

เซเวียร์ยกสองแขนขึ้นกอดเอวและซุกใบหน้าลงกับอกแกร่ง

“ฮึกกก คุณอยากให้ฉันอกแตกตายจริง ๆ สินะ นี่คือวิธีการฆ่าฉันทางอ้อมใช่ไหม ให้ฉันอยู่กับความเกลียดชังของคุณไม่พอ ต้องให้คุณแม่กับคุณย่าคุณเกลียดฉันด้วยใช่ไหม…ครูซพวกท่านไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย คุณจะเหลือที่สักนิดไว้ให้ฉันหายใจบ้างได้ไหม”

เธอช้อนสายตาเว้าวอนมองเขา แค่เพียงเขาไม่ช่วยเหลือบิดาเธอในทางที่ผิด ๆ อีก ท่านเอาเงินไปลงทุนอะไรทำอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีงอกเงยขึ้นมาเลยมีแต่หนี้สินที่เพิ่มมากขึ้น

เรื่องจริงคือครูซสามารถจัดการได้ทุกอย่างรวมถึงบิดาเซเวียร์ด้วย แต่ที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะต้องการให้มันเป็นแบบนี้…บีบเธอให้ตายคามือ

“คนอย่างเธอไม่สมควรได้รับความรักจากใครหรอก ฉันจะให้เธอกับพ่อตายเพราะความโลภมากนั่นแหละ อยากได้เงินนักก็เอาเงินไปสิจะมาสำเหนียกสำนึกอะไรตอนนี้กัน จนกว่าแม่ฉันจะเห็นธาตุแท้ของเธอ เมื่อนั้นท่านคงสั่งให้ฉันหย่ากับเธอเองนั่นแหละ!”

ครูซก้มลงไปก่อนจะไล่ปลายจมูกกับผิวแก้มที่ชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสาสมใจ!

เขาพึงพอใจกับแผนการทำลายเซเวียร์ ที่มีตัวดำเนินการคือพ่อแท้ ๆ ของหญิงสาว

ทางเดียวที่มารดาและคุณย่าของเขาจะไม่ชอบเธอก็ต้องเป็นเรื่องนี้แหละ ขูดเลือดขูดเนื้อเอาเงินไปเยอะ ๆ เดี๋ยวท่านก็เข้าใจเองว่าเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง!

ท่าทีไม่แยแสต่ออะไรใด ๆ ของครูซทำเอาหัวใจเธอแตกออกเป็นเสี่ยงเมื่อนึกถึงว่าวันหนึ่งคุณป้าบัวและคุณย่าจะเกลียดชังเธอเหมือนที่ครูซเกลียด

หญิงสาวมองหน้าเขาราวกับจะซึมซับความใจร้ายเหล่านี้ เมื่อกลั้นสะอื้นไว้อีกไม่ไหวจึงหมุนตัวจะเดินหนีเข้าห้องแต่ท่อนแขนแข็งแรงก็รวบเอวบางเอาไว้ได้ทัน

ใบหน้าคมคายซุกเข้ามาใกล้ ก่อนปลายจมูกโด่งสันจะสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากลำคอเธอ

“ร้องไห้จนตายฉันก็ไม่เห็นใจเธอหรอก”

“ฮึกก ปล่อย!”

“จะส่งดอกเบี้ยหรือยัง! ส่งได้หรือยังอย่าลีลา!”

“ไม่ส่ง! ต่อไปนี้ไม่ส่งแล้ว!”

“เหรออออ ไม่ส่งใช่ไหม!”

เซเวียร์ดิ้นสุดแรงแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้ เรายื้อยุดฉุดกระชากกันสุดท้ายเธอก็โดนอุ้มยกมาทิ้งไว้ที่โซฟา

ร่างสูงใหญ่ของครูซโถมลงมาทาบทับทำให้เธอขยับตัวหนีไปไหนไม่ได้

“ครูซปล่อยนะ!”

“ก็จะปล่อยอยู่นี่ไง”

ข้อแขนทั้งสองข้างของเธอถูกตรึงขึ้นไปเหนือศีรษะ ริมฝีปากร้อนจัดก็ประจบปากจูบเข้ามา

ตอนแรกเซเวียร์ก็ขัดขืนไม่ยินยอมง่าย ๆ แต่พอเรียวลิ้นอุ่นชื้นแทรกซอนเข้ามาในโพรงปากนุ่ม ร่างกายก็โอนอ่อนตามเขาไปตามสัญชาตญาณ

ครูซสามารถกระตุ้นแรงปรารถนาที่มอดดับให้ติดรับสัมผัสร้อนเร่าที่เขาปรนเปรอได้ในไม่กี่นาที

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเมื่อเขามุดใบหน้าลงไปซุกไซ้หน้าท้องแบนราบของเธอ กระโปรงทำงานถลกขึ้นมาจนถึงเอวคอดกิ่ว

“คะ ครูซ ซีบอกแล้วว่าไม่ส่งดอกวันนี้! ซีจะไปทำงาน!”

เซเวียร์บอกเขาเสียงสั่นจ้องมองปากร้อนของเขาที่กดเม้มตรงไหนก็ทิ้งรอยไว้ทั้งนั้น และเขากำลังทำรอยตรงหน้าท้องเธอ

“ก็เข้าสายหน่อยไม่เป็นไรหรอก เจ้าของโรงบาลจะเอาเธออยู่นี่!”

เขานัวเนียและมากระซิบพูดข้างหู โดยที่พูดไปก็แกะกระดุมเสื้อของเธอไปด้วย

เซเวียร์กดพิมพ์ข้อความผิด ๆ ถูก ๆ เนื่องจากเธอโดนจับถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดพร้อมกับพลิกตัวชันเข่ากับโซฟาตัวเดิมในท่าหันหลังโก้งโค้ง

“พิมพ์แล้วส่งไปสักที พิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่นั่นแหละ”

น้ำเสียงของครูซเจือความหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะโน้มตัวเขามาใกล้ ผิวกายร้อนจัดสัมผัสกันทุกอณู

แท่งเอ็นอุ่นร้อนสอดใส่เข้ามาในโพรงรักอ่อนนุ่มจากทางด้านหลัง ความอึดอัดตรงส่วนนั้นทำให้เซเวียร์ที่พยายามพิมพ์ข้อความไปแจ้งเพื่อนหมอที่โรงพยาบาลว่าวันนี้จะเข้าสายหน่อย ข้อความมันผิดหมดเลย

“อ๊าาาา” เขาปล่อยเสียงครางออกมาจากลำคอ

ความเสียดเสียวที่แล่นพล่านไปทั่วร่างมันเหมือนมีกระแสไฟเล็ก ๆ จี้จุดไปตามร่างกายเขา ทุกครั้งที่ร่วมรักกันไม่มีสักครั้งที่ครูซจะรู้สึกเบื่อเลย

“ซีเจ็บ! อื้อ!” เสียงสั่นน้อย ๆ เจือความกระวนกระวาย 

ทุกแรงส่งใส่เธอตอดรัดเขาอย่างรุนแรง ความหยุ่นนุ่มด้านในที่ขมิบระรัวเป็นจังหวะ เธอเอี้ยวหน้ากัดปากบอกให้เขาเบาแรงหน่อย

ทันทีที่สบตากันพายุแห่งความปรารถนาก็ถาโถมเข้าใส่เราสองคน เอวสอบกระแทกเข้าใส่ร่างเล็กที่คุกเข่าแอ่นบั้นท้ายตอบรับเขาอย่างแนบแน่น

ตึก! ตึก! ตึก!

ใบหน้ากลมเกลี้ยงโดนจับกดให้จมลงไปกับโซฟา เส้นผมยาวสลวยปิดหน้าปิดตาจนมองไม่เห็น นิ้วมือหนาของครูซเกลี่ยเส้นผมเธอออกเพื่อให้เห็นหน้ากันชัด ๆ 

หยดเหงื่อจากร่างหนาที่ทาบทับเธอไว้ไหลหยดจนเปียกชื้นไปหมด เซเวียร์หายใจไม่ออกเมื่อโดนกอดแน่นขึ้น ครูซจับเธอพลิกหงาย ก่อนจะยกท่อนขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า

“เธอสัญญากับฉันว่าจะเป็นคนที่พูดง่าย ๆ แต่เธอไม่เคยทำมันได้เลย!” เพราะเห็นแพขนตางอนยาวยังคงมีน้ำตาอยู่

ครูซก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมาที่เซเวียร์ช่างเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายเหลือเกิน เขาทิ้งตัวลงไปกอดรัดเธอก่อนจะประกบปากจูบดูดดื่ม

เรียวลิ้นสากตวัดเข้ามาในโพรงปากจูบเธอซ้ำ ๆ เป็นจังหวะช้าและหนักหน่วง

ความหนักอึ้งในอารมณ์อย่างว่าถูกเขาคลี่คลายไปเสียหมด จากตอนแรกที่ทำไปอย่างนั้นเซเวียร์เริ่มมีอารมณ์ร่วม

แขนเรียวยกขึ้นโอบกอดลำคอหน้า ลิ้นเล็กตวัดเลียปากล่างของเขาเบา ๆ ฟันของเธองับปากบนนั้นก่อนจะจูบตอบอย่างดูดดื่ม

เขาอัดกระแทกความใหญ่โตเข้าใส่เธอเป็นจังหวะแน่น ๆ มือหนาฟอนเฟ้นความอวบอัดของบั้นท้ายงอนงาม 

เซเวียร์ยกสองขาตวัดขึ้นรัดเอวหนาและหยัดสะโพกรับความใหญ่โตที่กระแทกเข้ามา

ร่างกายเธอสะบัดร้อนสะบัดหนาว แรงอารมณ์ความใคร่โหมกระพือจนลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้มีอารมณ์โกรธเคืองกันมาก่อน

“ครูซ อึกกก” เธอครางชื่อเขาเบา ๆ มวลความร้อนไหลบ่าไปรวมกันที่ส่วนจะปริ่มน้ำ จนทีสุดท้ายที่เอวสอบกระแทกเข้าใส่อย่างลึกล้ำ เธอก็ตอบรับเขาด้วยอาการกระตุกเกร็ง

ไม่ช้าไม่นานครูซขยับร่างตามเธอมาติด ๆ น้ำรักอุ่นร้อนสาดเข้าใส่ร่างกายเธอทุกหยาดหยด ไม่เหลือให้รีดเร้นใด ๆ อีก เขาทิ้งตัวกอดเธอไว้ ใบหน้าคมคายยังคงฝังอยู่กับอกอิ่ม

หลังจากสุขสมเซเวียร์ก็รีบพาตัวเองเข้าหลบเข้ามาในห้องน้ำ หยาดน้ำตายังคงไหลออกมาเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ 

ร่างสูงเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง เธอจึงรีบล้างสบู่ออกจากเรือนกาย

“อะไรนักหนาซี อย่ามาประท้วงด้วยการร้องไห้” ปากเขาพูดแต่มือก็ช่วยเธอล้างสบู่

“ถ้าเงียบแบบนี้ฉันจะลากเธอไปกระแทกอีกดีไหม!”

คราวนี้หญิงสาวหันมาเผชิญหน้ากับเขาก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้มนั่นผ่านสายน้ำจากเรนชาวเวอร์

“ฉันขอเวลา…แล้วจะหย่าให้ จะรีบหย่าให้เร็วที่สุด”

ทั้ง ๆ ที่ครูซรอคำนี้มาตลอด แต่พอได้ยินแล้วรู้สึกคันรูหูชะมัด เขาก้มหน้าลงไปและแค่นยิ้มใส่เธอ

“ขาดฉันได้หรือไง”

เขาวาดมือมาโอบเธอก่อนจะประกบปากหยักจูบลงมา มือหนาดันแผ่นหลังเล็กพาทั้งร่างของเธอเข้ามาแนบชิด ก่อนจะใช้เรียวลิ้นอุ่นชื้นแทรกซอนเข้ามาในโพรงปากนุ่ม

เราจูบกับผ่านสายน้ำที่เย็นเยียบ ความแข็งที่เสียดสีอยู่กับท้องน้อย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันถูกยัดเข้ามาในร่างกายเธออีกครั้ง

“ขาดฉันไม่ได้หรอกเธอน่ะ...อย่ามาปากดี”

ความใหญ่โตที่กำลังสอดใส่เข้าออกกระแทกกระทั้นตามอารมณ์ของครูซ

ชายหนุ่มยกเธอพามาทุ่มทิ้งที่เตียงนอนก่อนจะสาดเอวสอบสั่งสอนเธอด้วยแรงอารมณ์ใคร่อีกร่วมชั่วโมง

เซเวียร์ไม่รู้ว่าเขาขุ่นเคืองเรื่องใด แต่กว่าจะปลดปล่อยเธอเป็นอิสระก็ปาไปบ่ายกว่า

จากเข้าสายกลายเป็นลางาน ช่วงล่างของเธอเรียกว่าร้าวระบมไปหมด และทันทีที่เธอพลิกตัวก็รู้สึกได้ถึงการคืบคลานบางอย่าง

“ครูซ!”

“ก็ลากสังขารไปหย่าให้ไหวแล้วกัน เร็วหน่อยก็ดีนะฉันไม่อยากรอนาน!”