บทที่ 6 ต้องการอีกเท่าไหร่!

“เฮ้! ซีไม่เจอกันนานสวยชะมัดเลยมา ๆ กอดหน่อย”

ร่างสูงของเจ้าภาพทันทีที่หันมาเห็นเพื่อนสาวก็ทิ้งกลุ่มคนที่ยืนสนทนาและโผเข้ามาทำท่าจะโอบกอดเธอ

“ตัวมึงมีแต่กลิ่นบุหรี่ มึงอยากให้ยัยนี่รีบกลับบ้านหรือไง?”

เจคมองหน้าครูซสลับกับมองหน้าเซเวียร์ ปกติเวลาเจอกันเราก็โอบกันเป็นเรื่องปกติของเพื่อน

แต่อยู่ ๆ วันนี้เจคกอดเซเวียร์ไม่ได้ ประเด็นคือคนเป็นสามีไม่อยากให้ภรรยาถูกเพื่อนกอด แต่ก็ดึงหน้าเจคมองออก

“กอดได้ไหมซี” เซเวียร์พยักหน้าและเจคก็เอามือดันอกแกร่งของครูซที่ยืนขวางทางให้หลบไป ก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งกอดร่างเล็กของเพื่อนสนิทเอาไว้

“สุขสันต์วันเกิดนะ ของขวัญครูซเป็นคนเตรียม” เจคยิ้มกว้างและจะเหลือบสายตามองไปเจ้าของชื่อที่ปากบอกไม่สนใจคนที่เป็นภรรยา แต่สายตากลับจดจ้องไม่เลิก

“คิดถึง ๆ ขอบใจที่มานะ ว่าแต่ยังตัวหอมเหมือนเดิม”

เจคพูดจบก็หัวเราะแต่ปลายจมูกก็เฉียด ๆ ไปโดนปลายผมของเซเวียร์จึงได้กลิ่นหอมและเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีมองมาทางเรา เจคจึงเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีปัญหาอะไรนี่ก็เพื่อนเขา

“ไปโต๊ะได้แล้ว” เจคจำต้องปล่อยกอด ก่อนจะพาเซเวียร์เดินลัดเลาะมานั่งยังโต๊ะที่จัดเตรียมไว้

“ดื่มอะไรดี” มาถึงโต๊ะที่เตรียมเอาไว้สำหรับเพื่อนสนิทเท่านั้น เจ้าของงานก็เอ่ยถามอย่างใส่ใจทันที

“น้ำเปล่าดีกว่า...” เซเวียร์ไม่อยากดื่มน้ำอัดลมเพราะกลัวท้องอืด ส่วนแอลกอฮอล์วันนี้ขอบาย

“ไม่ได้! นาน ๆ เจอกันทีก็รื้อฟื้นความหลังกันหน่อยสิ”

ความหลังที่ว่าก็ไม่พ้นทุกคนเมาหมดและเหลือเซเวียร์คนเดียวที่ไม่เมา 

ผ่านไปสักพักพอถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนานเพื่อนสนิทก็เริ่มเข้าเรื่อง เพราะในโต๊ะตอนนี้ไม่มีครูซอยู่แล้ว เขาเดินหายไปกับกลุ่มคน

“ชีวิตคู่โอเคดีใช่ไหม แป๊บ ๆ ก็สองปีแล้วเนอะ” เซเวียร์ยิ้มให้เจ้าของวันเกิดก่อนจะรับแก้วไวน์แดงที่เพื่อนพยายามยัดใส่ในมือ สีหน้าของเธอบอกเจคว่าไม่มีอะไรแย่

“ก็ปกติดี” เจคมองหน้าเธอแล้วพยักหน้าไม่ได้ถามอะไรอีก ส่วนเซเวียร์ก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่าอยากจะพูดเรื่องนี้ต่อ

เธอกลัวว่าหากครูซมาได้ยินจะเป็นเรื่องขึ้นมาอีก เขาจะหาว่าเธอมาเรียกร้องความสงสารจากเพื่อน

“ก็ออกมาเที่ยวบ้าง ทำแต่งานเครียดพอดี ถ้าครูซมันไม่ว่างพาไปไหนฉันว่างเสมอนะ” เจคก็เป็นหนึ่งคนที่ชอบเอาใจเธอ อาจจะเพราะเซเวียร์เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม

“ไอ้เจคคนเดียวที่ไหนก็ยังมีฉันอีกคน” คนที่มาทีหลังมาหยุดยืนอยู่ข้างเก้าอี้เธอ เซเวียร์เงยหน้ามองเขาและยิ้ม

โคลตามมาทีหลังแต่ก็มาทันได้ยินประโยคที่เจคพูดพอดี

“โอเค ถ้าจะชอปปิงรอบหน้าจะโทร. เรียกทั้งสองคนไปรูดบัตรให้ถลอกเลย” ผู้ชายสองคนหัวเราะชอบใจ แต่ก็แอบลอบสบตากัน มีหลายเรื่องที่อยากถามแต่ก็ตัดสินใจไม่ถาม

เซเวียร์รู้จักเจคและโคลทีหลังเพราะสองคนนี้เป็นเพื่อนของครูซและวาดิม แต่ก็มาสนิทกันได้ไม่ยากเพราะฉะนั้นสองคนนี้รู้เหตุผลที่เธอและครูซต้องแต่งงานกัน

“ชนแก้วกันหน่อย อย่าหายไปจากเพื่อนนานนักนะซี”

“เปล่าหาย เราก็คุยไลน์กันอยู่ แต่ซีไม่ว่างน่ะมีเคสช่วยเยอะ”

เคสช่วยที่ว่าก็คือเคสทำคลอด ยิ่งท้องยาก หรือมีภาวะเสี่ยง เซเวียร์ก็ชำนาญในเรื่องนี้จึงถูกจองตัวไว้ให้ไปช่วยดูเคสของเพื่อนหมอด้วยกันบ่อย ๆ 

ระหว่างที่พูดคุยกันไปหนุ่ม ๆ ก็มีคนแวะมาทักทาย แต่คนที่หายไปเลยก็มีแต่สามีเธอนั่นแหละ

“เดี๋ยวฉันมา โคลอยู่กับซีก่อนนะ”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวนั่งรอตรงนี้แหละ ไปรับแขกเถอะ”

งานวันเกิดเจ้าของร้านจะให้เจคมานั่งอยู่กับเธอตลอดคงไม่ดี เซเวียร์จึงบอกให้เพื่อนทั้งสองไปดูแลแขกคนอื่น ส่วนเธอขอนั่งดื่มอยู่ตรงนี้ ไว้ถึงเวลาเป่าเค้กค่อยเดินไปรวมกลุ่มกัน

ใคร ๆ ก็จำได้ว่าเซเวียร์เป็นใครและเป็นอะไรกับเพื่อนเจ้าของร้านจึงไม่แปลกที่จะโดนจับจ้องเป็นธรรมดา

คุณหมอสาวยกแก้วไวน์ขึ้นจิบก่อนจะมองไปรอบร้าน และสายตาก็เห็นว่าสามีตัวเองยืนอยู่กับกลุ่มผู้หญิงตรงหน้าเวที

ภาพที่เขาหัวเราะจนเห็นฟันซี่ขาว ท่าทางโอนอ่อนเป็นมิตรและผายมือเชื้อเชิญให้ผู้หญิงกลุ่มนั้นเลือกได้เลยว่าจะดื่มอะไร ก่อนจะยกนิ้วชูขึ้นเรียกพนักงานในร้านและชี้มาที่อกตัวเอง…

ครูซเป็นคนเปย์อยู่แล้วนั่นคือธรรมชาติของเขา

เซเวียร์หลุบสายตาลงต่ำก่อนจะยกแก้วไวน์ในมือดื่ม ทั้งที่เพลงในร้านออกจะเสียงดัง แต่เธอกลับรู้สึกโดดเดี่ยว คงจะมีเพียงแก้วไวน์ในมือที่คลายเหงาให้เธอได้

ผ่านไปหลายนาทีจึงมองไปที่หน้าเวทีอีกครั้ง ครูซยังคงอยู่ที่เดิมตรงนั้นราวกับว่าเขาจะปักหลักไม่ไปไหน และก็ไม่สนใจด้วยไม่ว่าใครจะเดินไปตามให้เขากลับโต๊ะ

ในเมื่อครูซไม่กลับใครจะทำอะไรได้ สายตาของเพื่อนสองคนห่วงใยความรู้สึกเธอมาก แต่เซเวียร์ก็ยิ้มยืนยันกลับไปว่าไม่มีอะไรต้องห่วง เธอโอเค

“ซีไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

โคลอาสาไปส่งแต่เซเวียร์บอกว่าไปเองได้ก็แค่เข้าห้องน้ำ จึงบอกให้โคลรีบไปตามเจคกลับมาที่โต๊ะ

หลังจากที่เซเวียร์เดินมาถึงหน้าห้องน้ำสองขาของเธอก็หยุดชะงัก สายตาเห็นแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

แม้ไฟจากทางเข้าห้องน้ำจะสาดส่องไม่ถึงใบหน้าของเขา แต่เซเวียร์ก็จำได้ว่านั่นคือสามีเธอ

“พี่ครูซหนูเสร็จแล้วค่ะ รอนานไหมคะ”

ผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงและเอ่ยพูดกับครูซ แค่ปราดเดียวที่เซเวียร์มองหน้าผู้หญิงคนนั้นเธอจำได้ว่าเป็นคนที่โต๊ะหน้าเวที

ไม่ต้องมีคำถามเพื่อถามครูซว่าเหตุใดถึงมายืนอยู่หน้าห้องน้ำหญิง…เขาก็มารอผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้เข้าห้องน้ำไง

“ไม่นานหรอก พี่รอเก่ง” เสียงของครูซดังพอประมาณ

เซเวียร์ได้ยินเปลือกตาก็กะพริบเชื่องช้า และมองพวกเขาทั้งสองคนที่กำลังเดินผ่านหน้าเธอไป

ครูซมองเธอด้วยสายตาราบเรียบ เมื่อเดินใกล้เข้ามาเซเวียร์ขยับเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้คนสองคนเดินผ่านหน้าเธอไป

“อะ เอ่อ ภรรยาพี่นี่คะ”

ที่เซเวียร์ยืนคือทางเข้าห้องน้ำหญิง แน่นอนว่าสองคนนั้นจะต้องออกมาทางนี้และพบเธอ

หญิงสาวไม่ได้คิดจะเดินหนีเพื่อหลีกหนีความจริงข้อที่ว่าครูซไม่แยแสต่อการมีอยู่ของเธอ และเขาก็ทำร้ายจิตใจเธอทั้งต่อหน้าและลับหลังเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

“ไปเถอะ” ครูซจับแขนผู้หญิงคนนั้นเดินผ่านเซเวียร์ไป กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยของเขาลอยมาเตะจมูกเธอ

เซเวียร์ไม่ได้หันกลับไปมอ งแต่พยายามทรงตัวอยู่บนรองเท้าส้นสูงและพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำ

นานหลายนาทีที่เธอนั่งจมจ่อมอยู่บนฝาชักโครก ภายในอกมันว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไรอยู่แม้กระทั่งหัวใจของเธอ

เซเวียร์เดินออกมาพบว่าเจ้าของวันเกิดกำลังหาตัวเธออยู่ พอพนักงานหันมาเห็นก็กระซิบบอกเจค เพื่อนเดินฝ่าผู้คนเดินมาจับจูงเธอไปหยุดอยู่หน้าเค้กวันเกิดด้วยกัน

“เพื่อนที่ฉันรักที่สุดมาแล้ว มาร้องเพลงกันก่อนที่ภาพจะตัด!”

ทุกคนที่มาร่วมงานวันเกิดเจ้าของร้านก็ร้องเพลงกันไปประมาณสามรอบ

เซเวียร์ไม่ได้มองหน้าใครเธอร้องเพลงวันเกิดเบา ๆ ในลำคอและก็ไม่รู้ว่าตอนนี้สามีของเธอยืนอยู่ตรงไหน

“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ทูยูววววววว”

จนเมื่อเจคเป่าเค้กเสร็จทุกคนมาร่วมอวยพร แต่เขาดันหันมามองหน้าเธอและยิ้มกว้างให้ ส่วนโคลก็เอามือมาวางบนศีรษะเธอ

“ซีจำได้ไหมว่าทุกปีเธอจะยืนข้างฉันเป่าเค้กด้วยกันแบบนี้ ฉันหวังว่าเราจะเป็นแบบนั้นตลอดไป อย่าหายไปไหนอีกนะ มีความสุขมากหน่อย ต้องมีความสุขนะ”

เซเวียร์เหมือนได้ยินเสียงอะไรสักอย่างในอกกระเทาะออก หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาจนสุดความสามารถ ก่อนจะขอตัวพาตัวเองกลับไปยังโต๊ะเดิมที่นั่งอยู่ก่อนหน้านั้น

หากคำอวยพรมีจริงเธออยากจะขอให้ตัวเองมีความสุขเหมือนกัน

ไม่ต้องมีมากหรอก...แต่ขอให้มีความสุขสักหน่อย

ตั้งแต่กลับมาที่โต๊ะเธอไม่ได้ดื่มอีก นอกนั้นเท่าที่มองด้วยสายตาก็ไม่มีใครปกติกันสักคน เจคกับโคลสนุกสุดเหวี่ยง เพื่อนเธอทิ้งบอดี้การ์ดของร้านไว้ดูแลเธอสองคน ส่วนครูซก็เดินไปโต๊ะนู้นโผล่มาโต๊ะนี้ เขาทำตัวสบาย ๆ เหมือนว่าไม่มีเธอที่เป็นภรรยานั่งมองเขาอยู่ตรงนี้

จนเมื่อเซเวียร์เห็นว่าครูซเหมือนจะทรงตัวไม่ไหว เธอจึงเอ่ยปากบอกให้การ์ดของร้านไปพาเขากลับมา

“ฝากไปพาคุณครูซมาที ฉันจะออกไปรอที่รถ”

เธอคาดการณ์ว่าอีกไม่กี่นาทีโต๊ะหน้าเวทีจะกลับกันแล้ว และเหมือนว่าหนึ่งในน้องผู้หญิงพวกนั้นกำลังตามหาครูซ

เซเวียร์เดินออกไปถึงหน้าร้านโดยมีผู้จัดการร้านวิ่งตามมาส่ง ตรงนั้นวุ่นวายประมาณหนึ่ง เมื่อรู้ว่าเธอจะกลับบ้าน

“เด็กกำลังไปเอารถมาครับ คุณซีรอสักครู่นะครับ”

“ไม่ต้องไปบอกคุณเจคกับคุณโคลนะคะ เดี๋ยวเอิกเกริก ซีพาคุณครูซกลับบ้านก่อน”

เธอบอกกับผู้จัดการร้าน สายตาก็สอดส่องเข้าไปในร้าน จนเมื่อเห็นร่างสูงของสามีเดินออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำพร้อมกับโผเข้ามากอดเธอ หญิงสาวก็ตัวแข็งใส่ จับท่อนแขนเขาให้พยุงตัวดี ๆ

“จะทิ้งผัวกลับบ้านจริงดิ” ครูซไม่ได้พูดเปล่าแต่ซุกใบหน้าคมคายลงมากับซอกคอเธอ เซเวียร์ดันร่างใหญ่ก่อนจะมองไปที่การ์ดของร้านให้มาช่วยประคอง

“ไม่ต้องมายุ่ง!” ครูซไม่ยอมให้ใครจับตัวสักคน เธอจึงปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้น จนรถของเรามาถึงแล้วครูซก็ยังคงเกาะติดตัวเธอ ไม่เหมือนคนที่ไม่สนใจกันอย่างตอนที่อยู่ในร้านเลย

ซูเปอร์คาร์ตัวใหม่ล่าสุดมาจอดหน้าร้าน เซเวียร์ประคองครูซจะให้เขาไปนั่งในรถ แต่แล้วก็มีเสียงผู้หญิงเรียกชื่อเขา

เซเวียร์ปรายสายตาไปมองหน้าเจ้าของเสียงก็เป็นคนเดียวกับโต๊ะหน้าเวที

“พี่ครูซคะจะกลับแล้วเหรอคะ?”

“เออ! เมาจะกลับแล้ว ไม่เห็นไงเมียมา”

ครูซตอบเสียงดังกลับไปทั้งยังหลับตา เขาเอนตัวไปข้างหน้าคว้าที่จับประตูรถและเปิดออก ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถและปิดประตูทันที

เซเวียร์ละสายตาจากผู้หญิงที่มายืนอยู่ข้างรถเพื่อพูดคุยกับครูซทั้งที่กระจกปิดไว้ ส่วนเขาเอนเบาะนอนพลิกตัวไปอีกด้านเพื่อหลีกหนี เธอเห็นเช่นนั้นก็เดินมาประจำที่คนขับและพาเขากลับบ้าน

“ถ้ายัยนั่นจะลากฉันกลับไปด้วยเธอก็จะยอมใช่ไหม!”

ออกรถได้เขาก็ตวาดออกมาเสียงดัง แต่น้ำเสียงคืออ้อแอ้จับใจความไม่ได้

“ใครจะยอมให้คุณกลับกับคนอื่นคะ” เซเวียร์ตอบเสียงเบาและเหลือบมองกระจกมองข้างไปด้วย รถของครูซราคาแพงเธอต้องขับอย่างระมัดระวังที่สุด

“ไม่จริง! เธอไม่ได้แคร์ด้วยซ้ำว่าฉันจะไปอะไรกับใคร ไม่ต้องมาโกหก! ที่เธอยอมแต่งงานกับฉันก็เพราะเงินของฉันเท่านั้นแหละ ไอ้ความรักบ้าบออะไรนั่นมันไม่มีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”

พอได้ยินคำพูดของเขาเซเวียร์ก็ไม่คิดจะอธิบายอะไรต่อ เพราะถึงพูดไปก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่า ๆ

“เธอไม่ปฏิเสธเพราะมันก็ถูกแล้ว! เธอมันก็แค่ผู้หญิงหน้าเงิน!” คำพูดของครูซกระทบถูกบาดแผลในหัวใจเธออย่างจัง

ระหว่างทางครูซลืมตามองเธอตลอด เขาพะอืดพะอมอยากอาเจียนเพราะเครื่องดื่มที่กวาดดื่มเข้าไป อยากจะทิ้งตัวจะแย่แต่ก็กลัวว่าจะสร้างปัญหาให้ตัวเองเพิ่มอีก

“สรุปแล้วเธอรักฉันจริงไหม?”

คำถามของเขาทำเอาปลายเท้าที่เหยียบคันเร่งอยู่ผ่อนลง ก่อนจะผินหน้าไปมองเขา ดวงตากลมโตมองเขาแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะตบไฟเลี้ยวเปิดไฟผ่าหมากอยู่ข้างทาง

“หิวไหมคะ ซีแวะหาอะไรร้อน ๆ ให้กินไหม” ข้างหน้าที่เราจอดรถเป็นข้างทางที่เป็นเวิ้งขายอาหารสตรีตฟู้ดยามค่ำคืน

“เธอสนใจฉันด้วยหรือไง” เขาพูดออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

ครูซเป็นคนดื่มแอลกอฮอล์แล้วตัวแดง และหากดื่มมากก็จะคัน พอเขาเริ่มเกาเธอก็ต้องจับมือหนาเอาไว้

“อย่าเกาเดี๋ยวเป็นรอย” ดีว่าเซเวียร์ขอผ้าเย็นเด็กเสิร์ฟจากที่ร้านติดกระเป๋าไว้ ในเวลานี้จึงช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาได้

“อดทนอีกนิดหนึ่งจะถึงห้องแล้ว” เธอคงต้องเช็ดตัวให้เขาแล้วทายาแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ครูซคงนอนเกาทั้งคืน เขาเป็นภูมิแพ้ผิวหนังอยู่แล้ว แต่เรื่องชอบดื่มก็ห้ามไม่ได้

ครูซปัดป้องก่อนจะส่ายหน้าไปมา เขาเมามากไม่มีสติเลยและพยายามถอดเสื้อตัวเอง เซเวียร์จึงจับมือเขาไว้และลูบหลังมือหนา สักพักครูซก็ลืมตามองเธอ

“ใคร ๆ ก็บอกให้ฉันอดทน เธอรู้ไหมวันนี้ไอ้เจคมันขอของขวัญวันเกิดกับฉันว่าอะไร”

“...”

“มันขอให้ฉันดีกับเธอหน่อย ฮึ! ฉันถามเธอจริงเถอะตอนที่เราเป็นเพื่อนกันฉันไม่ดีกับเธอหรือไง ฉันแม่งโคตรดีกับเธอเลย แต่ดูสิ่งที่เธอตอบแทนฉันสิ เพราะต้องการได้ฉันเป็นผัวเธอทำกับฉันถึงขนาดนี้ เธอแม่งไม่เคยรักใครหรอก คนเห็นแก่ตัว!”

ครูซพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ก่อนจะผลักเซเวียร์ให้ออกห่าง แรงผลักของเขาทำเอาศีรษะเธอกระแทกกระจกรถ

กระบอกตาเธอร้อนผ่าวได้แต่กล้ำกลืนทุกความเสียใจเอาไว้ ทุกสิ่งที่ครูซพูดก็คือความจริง เธอเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ

“ถ้าเธอรักฉันจริง เธอไม่มีทางทนได้หรอกที่ฉันไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงคนอื่น แต่นี่เธอกักกันฉันไว้ให้ฉันเป็นผัวเธอด้วยทะเบียนสมรส ในเมื่อเธอไม่เคยรักฉันทำไมถึงไม่ปล่อยฉันไป เซเวียร์! เธอต้องการเงินอีกเท่าไหร่ถึงจะยอมออกไปจากชีวิตฉันซะที!”