ตรวนร้ายพันธะรัก

บนชั้นบนสุดของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง Best Hospitals ในเครือตระกูลลี 

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องหินอ่อนหนัก ๆ บนทางลาดยาวไปทางห้องประธานเรียกความสนใจจากพนักงานทั้งชั้นได้เป็นอย่างดี

“หมอซีนี่...”

“ไหนบอกหย่ากันแล้ว”

เจ้าของเรือนร่างบางระหงในชุดเสื้อเชิ้ตคอวีสีเขียวอ่อนเข้ากันกับกระโปรงผ้าชีฟองสีครีมลายดอกไม้

ใบหน้ากลมเกลี้ยงได้รูปวันนี้ตกแต่งอย่างสวยจัด ผมยาวสลวยปล่อยสยายพร้อมทั้งม้วนลอนเป็นเคิร์บช่วงปลาย

ทุกสายตาของพนักงานบนชั้นสูงสุดของโรงพยาบาลแห่งนี้ต่างมองมาที่เธอด้วยความสนอกสนใจ เพราะหมอซีย้ายไปทำงานโรงพยาบาลในเครือได้เป็นอาทิตย์แล้ว

และข่าวคราวที่ว่าหย่ากันครั้งก่อนก็ไม่มีใครออกมาแก้ต่างสักคน ตอนนี้คนจึงลือกันไปว่าคนทั้งคู่หย่ากันเรียบร้อย

แต่มันก็น่าแปลกที่หลายวันมานี้บิดาของหมอซีมาหาท่านประธานบ่อย ๆ และวันนี้หมอซีก็มาอีก เห็นทีว่าที่บอกว่าหย่ากันน่าจะเป็นข่าวโคมลอย

เซเวียร์รู้ว่าการที่เธอมาปรากฏตัวที่นี่ก็ไม่พ้นข้อครหา แต่เธอก็ชินชาไปหมดแล้ว ใบหน้าของเธอจึงยังราบเรียบผิดกับฝีเท้าที่ย่ำเร็วแสดงชัดว่าเร่งร้อนมีเรื่อง

เซเวียร์ไม่สนใจใคร เธอเป็นหมอทำงานในโรงพยาบาล เป็นพนักงานรับเงินเดือนเช่นเดียวกับทุก ๆ คน การไม่ปะทะหรือสร้างศัตรูเพิ่มเท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เธอมีหน้าที่การงานที่สงบสุขได้

ริมฝีปากบางกระจับยกยิ้มเล็กน้อยให้กับเลขาผู้หญิงหน้าห้อง ก่อนจะเงยหน้ามองป้ายกรอบสีทองดำที่ติดไว้หน้าประตู ครูซ ลี แต่มือยังไม่ทันจะยกเคาะเสียงเรียกชื่อก็ดังมาจากทางด้านหลัง

“เชิญครับคุณซี คุณรามเพิ่งกลับได้สักพักเองครับ” คำพูดของเลขาคนสนิทครูซทำเอาเซเวียร์เผลอกำมือแน่น

คุณรามที่คุณคิมเลขาส่วนตัวของครูซเอ่ยถึงคือบิดาของเธอ หญิงสาวเผลอกลั้นลมหายใจในตอนที่เลขาของครูซเอื้อมมาเปิดประตูห้องทำงานให้กับเธอ

ทันทีที่เข้าไปในห้องทำงานของประธานใหญ่ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศแทรกซึมไปทุกอณูผิวจนทั้งที่เดินขึ้นมาก็รู้สึกอบอ้าว แต่พอก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้ร่างกายเธอกลับเย็นเยียบ

“คุณพ่อซีมาหาคุณเหรอคะ…”

เมื่อประตูห้องทำงานปิดลงเหลือเพียงเราสองคนคือเซเวียร์และครูซ หญิงสาวจึงเอ่ยปากถาม น้ำเสียงของเธอไม่กักเก็บความหวาดวิตกภายในใจเลยสักนิด

ร่างสูงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้องก็เงยหน้าขึ้น ในมือยังคงถือปากกาหมึกซึมค้างไว้แบบนั้น

สายตาของเขาจ้องมองร่างบางในแววตายังคงมีความกรุ่นโกรธไม่จางหาย

“มันเป็นเรื่องแปลกเหรอ?” เขาถามกลับมาพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายกับเรื่องนี้เต็มทน

“คุณน่าจะบอกซี…” เธอเอ่ยออกไปเสียงแผ่วเบาและยังไม่ทันที่จะพูดประโยคในใจจบ ครูซก็แทรกขึ้น

“บอกแล้วคนอย่างเธอจะมีปัญญาทำอะไรได้?”

ครูซพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน ราวสิ่งที่หลุดออกมาจากปากเขามันน่าขบขันนักหนา

ใบหน้าคมสันยังคงราบเรียบ ยามเขาพูดออกมาก็เหมือนว่าปากหยักขยับเพียงเล็กน้อย แต่เสียงทุ้มกังวานแฝงความแดกดันไว้แบบเต็มเปี่ยม

“ในเมื่อลูกสาวท่านไม่รับสาย ทั้งทิ้งปัญหามากมายเอาไว้ให้ฉันแก้ พ่อที่แสนดีของเธอก็โทร. มาหาฉันแทน…มันแปลกอะไร?”

ท้ายประโยคเขาเน้นหนักก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเซเวียร์เหงื่อผุดพราย ใบหน้าของเธอซีดเซียวไร้สีเลือด

การที่เซเวียร์มาปรากฏตัวที่นี่ตอนนี้ก็แสดงว่าเธอคงรู้เรื่องที่เขาอยากให้รู้แล้ว

“คุณทำแบบนี้ทำไม?” หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้และถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

“ฉันเป็นลูกเขยท่านนะลืมไปแล้วเหรอว่าเธออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น แล้วคนดี ๆ อย่างฉันจะไม่ช่วยพ่อตายังไง คนรู้เขาจะได้ครหาว่าฉันแล้งน้ำใจ อีกอย่างท่านก็ไม่ได้มาเอาเงินจากฉันเสียหน่อย แค่มาเอาของที่เธอฝากไว้ต่างหาก”

ดวงตาสีน้ำข้าวสบตามองเธอ มุมปากหยักของเขายกขึ้นก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าคนฟัง

“คุณ…ให้ท่านไปจริง ๆ เหรอคะ”

“ถ้าฉันจะให้พ่อเธอไป…มันแปลกอะไร?”

ในตอนที่รู้เรื่องนี้จากเจค ตลอดการเดินทางที่ขับรถมาที่นี่เธอหวังว่าเรื่องทั้งหมดมันจะแค่ครูซอยากแกล้งเธอ อยากจะเอาคืนเธอไม่ได้ตั้งใจทำมันจริง ๆ

“คุณก็รู้ว่ามันมีความหมายกับฉันมาก…” หัวใจของเซเวียร์เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบเค้น

“มันมีค่ากับเธอ แต่มันไม่ได้มีค่ากับพ่อเธอหรือกับฉัน!”

ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ หัวใจของเซเวียร์บีบตัวแน่น แววตาของครูซในตอนนี้ ไม่เหลือความเมตตาใด ๆ ในฐานะเพื่อนมนุษย์อีกแล้ว

เซเวียร์พยายามกอบกู้หัวใจตัวเองเอาไว้และกดความผิดหวังเอาไว้สุดกำลัง เธอมองเขาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน

ครูซหยุดงานในมือพับปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้า ก่อนจะเงยสบตามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

ชั่ววินาทีหนึ่งที่ครูซเงยหน้าขึ้นมาสบตาเซเวียร์ แน่นอนว่าแววตาของเธอทำให้เขารู้สึกบางอย่าง แต่มันก็ไม่มากไปกว่าความรู้สึกสะใจ…สะใจที่คนอวดดีอย่างเซเวียร์ได้รับการสั่งสอน!

ในเมื่อเซเวียร์อวดดีก็ต้องเจอดี!

“พ่อเธอเป็นคนเก่งวาทศิลป์ เขาพูดนิดหน่อยฉันก็ใจอ่อนยอมให้ ตอนแรกเขาว่าจะมายืมเงิน แต่ฉันเห็นว่าที่เก็บไว้ก็รกลิ้นชักเปล่า ๆ ก็เลยคืนให้เจ้าของ” ครูซมองเธอแล้วยิ้มกว้าง มันเป็นยิ้มที่ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้เซเวียร์

เซเวียร์สัมผัสได้ถึงความเกลียดชัง แววตาของเขา น้ำเสียงของเขามันชัดเจนว่าไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนี้ผิดพลาด ครูซตั้งใจทำมันเป็นอย่างดี

“ไม่น่าเชื่อว่าก่อนหน้านี้ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิท...แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเธออยากได้มันคืน ขอแค่เธอทำตัวดี ๆ กลับบ้านไปกับฉัน มันก็ไม่ได้ยากที่ฉันจะเอาคืนมาให้เธอ”

ครูซหุบยิ้มก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าภรรยา เขาถอนหายใจพร้อมกับยกสองมือขึ้นลูบบ่าเล็กที่สั่นเทาเพราะพยายามกลั้นร้องไห้อย่างสุดกำลัง

“แต่ก็นับถือพ่อเธอนะ ทำทุกทางเพื่อแลกเงิน แม้ว่าลูกสาวสุดที่รักจะถูกเหยียบย่ำแค่ไหนก็ไม่สน คนแบบนั้นไม่สมควรจะเป็นพ่อใครจริง ๆ ใจร้ายใจดำมากเลยนะ” เขาพูดไปก็เอียงลำคอมองเธอไป เสียงหัวเราะของเขายิ่งบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ

เซเวียร์มองหน้าครูซ ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าเสียใจเหลือเกิน แค่อยากเอาคืนเธอ…ครูซถึงกับเหยียบย่ำกันถึงขนาดนี้

หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส สุดท้ายเซเวียร์ก็ร้องไห้ออกมาเพราะน้ำตาเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอจะทำได้ในเวลาแบบนี้

“เพื่อใบหย่า…คุณต้องทำกับฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ!!”