บทที่ 3

เธอไม่ได้รอฟังคำทัดทานใดๆ จากเขานอกจากรีบกลับรถ และปั่นมันออกไปจากที่นั่น สิ่งที่เธอรับรู้ได้ก็คงเป็นสายตาที่เฝ้ามองตามนั่นล่ะ เธออยากให้เขารู้เหลือเกินว่า เท่าที่เธอพูดมาทั้งหมดนั่น แท้จริงแล้วก็คือ เธอไม่อยากรู้สึกผิดหวังในตัวเขาเท่านั้นเอง

ปวริศ หรือปาว คือภาพที่งดงามอยู่กลางใจของเธอเสมอ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันเดียววันนี้ คงไม่สามารถลบภาพดีๆ เหล่านั้นออกไปจากใจเธอได้หรอกนะ

...

ประกาศเลิกกันอย่างเป็นทางการ จบความสัมพันธ์ ระหว่างนางแบบสาวเมทิตา กับหนุ่มนักธุรกิจอารมณ์ร้ายปวริศ ไม่เหลือแม้แต่ความเพื่อนที่ดีต่อกัน

แค่ข่าวกับภาพในแวดวงโฮโซในหนังสือหลายเล่มที่เจนิกาได้อ่าน ก็แทบจะทำให้เธอได้แต่ทอดถอนใจออกมา ใช่ว่าจะโล่งอกโล่งใจอะไรนักหนาหรอกนะ หากเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดหวังในตัวชายหนุ่มที่แอบชื่นชมต่างหาก และถึงตอนนี้เธอก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลยว่าทำไมจึงไม่ได้เห็นรถคันนั้นของเขาแล่นผ่านมาอีกเลย นับจากวันนั้น

ก็แน่ล่ะ เขากับนางแบบสาวชื่อดังคนนั้นก็ประกาศเลิกกันอย่างเป็นทางการแล้วนี่นา ก็แล้วเขาจะผ่านมาทำอะไรแถวนี้อีกล่ะ เผลอๆ บางทีเขาคงไปหลบเลียแผลใจ เหมือนที่ข่าวประโคมออกมาจริงๆ ก็ได้

เฮ้อ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็น่าสงสารนะ ยิ่งไปกว่านั้น คือเสียความรู้สึกความรู้สึกดีๆ ที่หลงมีให้เขามาตั้งนานแสนนานนั่น

เอี๊ยด..ด..

เสียงรถท้ามล้อกะทันหันจนล้อฟรี ทำเอาเจนิกาใจหายวาบ นึกว่าคราวนี้ได้มีการซ่อมแซมแต้มแต่งรั้วบ้ามใหม่กันเสียแล้ว แต่จะว่าไป เธอไม่ได้ยินเสียงรถซิ่งแบบนี้มาเนิ่นนานแล้วนะ

"ดู๊ดู รถใครล่ะนั่น นึกจะเบรกก็เบรกเสียลั่นถนน นึกบ้างรึเปล่าว่าชาวบ้านชาวเมือง เขาหลับเขานอนกันอยู่นะ"

"โถ..แม่ ใครเขาจะไปคิดล่ะ นี่เพิ่งจะหกโมงเย็นเองนะ แต่เสียงมันใกล้บ้านเราจังไม่ดับเครื่องเสียด้วยแน่ะ มีแสงไฟอยู่หน้าบ้านเราจริงๆ ด้วยแม่ เดี๋ยวเจไปดูเองดีกว่า"

อีกครั้งที่แม่ไม่ทันร้องเรียกหรือทัดทานใดๆ เพราะฝ่ายนั้นรวดเร็วกว่าที่จะเผ่นแผล็วออกไปเรียกว่าพริบตาเดียวก็ไปยืนชะเง้อมองข้ามรั้วนั่น และภาพรถคันที่จอดนิ่งสนิทอยู่แนบกับรั้วบ้านเธอนั่นก็ทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้างราวกับถูกผีหลอกตอนใกล้ค่ำทีเดียว

"คุณปวริศ..."

ไม่ผิดหรอก ไม่ผิดแน่ แม้แต่ทะเบียนรถนั่น ก็เป็นสิ่งที่เธอจดจำได้แม่นยำมาตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นผ่านเข้ามาในซอยบ้านเธอแล้ว มันเป็นเรื่องแปลกอย่างหนึ่ง ที่คนเรามักพูดถึงกันเสมอว่า ถ้าคนเรามันดวงสมพงศ์กันเสียอย่าง ก็จะได้พบเจอกันอยู่บ่อยๆ โดยไม่ได้นัดหมายเสมอ แต่ครั้งนี้ มันออกจะจงใจเกินไปหน่อยรึเปล่านะ

ตอน 2

"นี่ คุณจอดรถผิดบ้านรึเปล่า สุดซอยห้านั่นต่างหากล่ะ ที่หมายของคุณน่ะ"

นั่นเป็นประโยคแรกจริงๆ ที่เธอเอ่ยปากทักทายเขา ทันทีที่เคาะกระจกรถเรียก แล้วได้เห็นฝ่ายนั้นกดเลื่อนกระจกเพื่อยื่นหน้าออกมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอ

"นั่นมันที่หมายเก่า แต่ที่นี่ เป็นที่หมายใหม่"

เจนิกาอึ้งไปกับถ้อยคำนั้นของเขา อดไม่ได้ที่จะเสียมารยาทสูดลมหายใจแรงๆ เหมือนแกล้งเขาในเวลาค่า

"ฉันกำลังสงสัยอยู่ว่า คุณอาจจะเมาเหล้าหรือไม่ก็เมาความรักที่เป็นพิษในหัวใจคุณเอง"

"เปล่าทั้งสองอย่าง ถ้าจะเมา ผมก็คงเมาความคิดของคุณ"

เขาว่าอย่างนั้นก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างยอมรับก็คือ มันฟังดูสดใสกว่าวันเก่าตั้งเยอะนะ

"ความคิดอันชาญฉลาดของคุณในอันที่จะด่าผมทางอ้อมให้สำนึกได้ ผมอยากมาขอบคุณที่คุณทำให้ทำให้ผมหูตาสว่าง ผมอาจจะพลาดไปกับความรักครั้งก่อน แต่ถ้าเพียงที่ว่างในหัวใจคุณยังว่างอยู่บ้าง ขอให้ผมเป็นคนใหม่ในใจคุณได้มั้ยเจนิส"