ใครเป็นคนเริ่ม

เวลา 20.00 นาที

ห้องพัก 

กว่าที่ทั้งคู่จะกลับมายังห้องพักเวลาก็ล่วงเลยไปถึงเกือบ 2 ทุ่ม ด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องค่อยตบตีกับศรัณยูมาทั้งวัน ทำให้น่านฟ้ารู้สึกเพลียเธอจึงเข้าเลือกที่จะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทิ้งไว้เพียงศรัณยูที่เลือกจะออกมาสูดอากาศอยู่หน้าระเบียง พร้อมกับจุดบุหรี่สุมควันไฟเข้าสู่ปอดซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรู้สึกสับสนอยู่ภายในใจ

เมื่อดวงตาคู่คมหันไปเจอร่างอรชรของพยาบาลสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ กลับทำให้หัวใจทั้งดวงของศรัณยูเต้นสั่น เมื่อไม่เคยเห็นเธอในชุดนอนที่แสนธรรมดาแบบนี้มาก่อน ถึงแม้จะเกลียดคนน้องแต่เขากลับปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็น สายตาคู่คมยังไล่เรียงคอยสอดส่อง แอบมองคนน้องที่เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องเงียบๆเพียงลำพัง อยู่หน้าระเบียงโดยที่น่านฟ้าเองก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิด 

"หึ!! สวยตายแหละ!!"

ในใจของศรัณยูรู้สึกแปลกและรู้สึกประหลาดขึ้นมากะทันหัน เมื่อต้องมานอนห้องเดียวกับหญิงสาวที่คุ้นเคย แต่ทว่ากลับเกลียดชังกันยิ่งกว่าอะไรดี เขาที่ไม่เคยต้องมานอนกับผู้หญิงคนไหนเฉยๆในรูปแบบนี้มาก่อน แถมยังเป็นคนที่เขาไม่ควรจะคิดอะไรเลยเถิดกับเธอเลยด้วยซ้ำในตอนนี้ยิ่งทำให้ศรัณยูหงุดหงิดใจ

2 ชั่วโมงผ่านไป

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานศรัณยูยังคงนั่งอยู่นอกระเบียง แต่ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้น่านฟ้าเผลอหลับไปก่อนเขาโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งศรัณยูเดินกลับเข้ามาภายในห้องกลับเห็นว่าพยาบาลสาวคู่เวรคู่กรรมหลับสนิทอยู่บนเตียงเสียก่อนแล้ว

"หึ!!"

หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้คนน้องมากยิ่งขึ้น ดวงตาคมไล่จ้องมองใบหน้าหวานของเธอในขณะหลับตาฝัน จนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว กระทั่งต้องสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เมื่อขายาวทั้งสองข้างของเขาเริ่มขยับเข้าไปใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆโดยอัตโนมัติ

"ยัยหน้าโง่ หลับแล้วจริงๆเหรอ?"

ศรัณยูกระซิบกระซาบเสียงเบาข้างๆใบหู เพื่อพิสูจน์ว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆ และสิ่งที่เขาได้รับคือความเงียบจากเธอที่กำลังหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรอยู่บนเตียงอีกฝั่ง 

"หลับจริงๆแฮะ!! หลับไปได้ไงวะไม่คิดจะระแวงกันหน่อยหรือไง?"

แต่เมื่อยิ่งมองหน้าหวานของเธอใกล้มากเท่าไหร่ศรัณยูกับรู้สึกหมั่นไส้และอยากจะแกล้งน่านฟ้ามากขึ้นเท่านั้น นิ้วแกร่งรีบดึงผ้าห่มที่คลุมเรือนร่างของหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว โดยที่เธอยังคงหลับตาพริ้มไม่ได้สติอยู่เช่นเคย ก่อนที่หัวใจทั้งดวงของเขาจะเต้นสั่นเครืออย่างรุนแรงอีกครั้ง เมื่อสายตาคู่นั้นจ้องมองไปเห็นเรียวขาอ่อนของคนน้องที่โชว์หราอยู่ตรงหน้าของเขาในเวลานี้ 

"เชี่ย!!"

ยิ่งดวงตาคู่คมครูคมคอยไล่มองตั้งแต่ไรผมที่ปกคลุมยังใบหน้าหวานของคุณน้องลงไปถึงยังซอกคอขาวเนียนและเรียวขาอ่อนสะท้อนแสงไฟอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้หัวใจทั้งดวงเต้นสั่นรุนแรงมากยิ่งขึ้นจนเขาเริ่มสังเกตตัวเองได้

"คิดอะไรวะเนี่ย ออกไปเลยนะ!!"

เขารีบล้มตัวลงนอนบนพื้นผิวเตียงอีกฝัง พลางหันหลังให้กับพยาบาลสาวก่อนจะดึงผ้าห่มนวมทั้งหมดมาห่มเพียงคนเดียว เพื่อเก็บความรู้สึกสับสนมึนงง ที่วิ่งเข้ามาเกาะกุมหัวใจทั้งดวงของเขาเมื่อไม่เคยคิดว่าจะต้องมานอนกับผู้หญิงที่ไม่ชอบขี้หน้ากันมาก่อนแบบนี้

"ให้ทำไงได้วะ นอนๆไปเถอะเดี๋ยวก็เช้าแล้ว"

เขาเลือกที่จะสลัดความคิดทั้งหมดออกจากสมอง พยายามข่มตาหลับลงให้ได้ก่อนที่จะไม่มีเวลาได้พักผ่อนต่อไปในค่ำคืนนี้

30 นาทีผ่านไป

"อื้อ!!"

ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวทำให้น่านฟ้าที่ยังนอนอยู่บนเตียงโดยไร้ผ้าห่มคลุมสะดุ้งตัวตื่น เมื่อร่างกายสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ กลับพบว่าผ้าห่มที่เคยปกคลุมร่างกายในครั้งแรก ถูกดึงไปใช้กับชายที่เธอเกลียดชังที่สุดเสียแล้ว

"หื้ม!! ห่มคนเดียวเลยนะ หมอศรัณย์"

ปึก!!

"โอ๊ย!! เจ็บนะเว้ย!!"

ด้วยความหมั่นไส้น่านฟ้าค่อยๆดึงผ้าห่มมาจากศัลยแพทย์หนุ่มก่อนจะใช้เท้าถีบเข้าที่บริเวณกลางหลังของศรัณยูอย่างแรงจนทำให้เขากลิ้งตกลงไปอยู่ที่พื้นข้างเตียงเสียงดังลั่น พร้อมๆกับเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดสนั่นไปทั่วทุกมุมของห้อง

"อะไรของเธอเนี่ยยัยเด็กบ้า!!"

ศรัณยูจะรีบลุกพลวดขึ้นจากพื้น และกระโดดขึ้นเตียงมาอย่างรวดเร็วด้วยความโมโหที่ถูกปลุกให้ตื่นกลางดึกแบบนี้  เขาเอื้อมมือดึงกระชากผ้าห่มที่พันอยู่รอบๆตัวน่านฟ้าอย่างรุนแรง เพื่อหวังจะให้หลุดออกมาในครั้งเดียว

"ปล่อยสิวะ!!"

น่านฟ้าที่รู้ทันถึงการกระทำของเขา หญิงสาวแกล้งหลับทำเป็นตัวแข็งทื่อและกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น ทำให้ศรัณยูไม่สามารถดึงผ้าห่มออกไปจากเธอได้

“เฮ้อ!! ไม่เอาแม่งก็ได้วะ”

ด้วยความรำคาญและทำอะไรไม่ได้ เขาจึงเลือกที่จะนอนลงบนเตียงอีกครั้ง พลางหันหลังนอนขดอยู่อีกฝั่งอย่างน่าเวทนา

จนเวลาล่วงเลยผ่านไป กระทั่งเกือบตีสองของอีกวันยิ่งทำให้อากาศภายนอกตัวโรงแรมเย็นเยือกลงอย่างเห็นได้ชัด ภายในห้องอากาศลดฮวบลงอย่างน่าใจหาย ศรัณยูที่นอนขดตัวอยู่อีกฝั่งของเตียงต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีก เพราะความหนาวเข้ามาสัมผัสบนพื้นผิวหนังของเขาอย่างชัดเจน

"หนาวจังวะ!!"

ความงัวเงียบวกกับความหนาวเหน็บส่งผลทำให้ร่างใหญ่ขยับตัวเข้ามาเบียดเสียดและออเซาะใกล้ๆกับคนน้องมากขึ้น ก่อนจะเผลอดึงตัวเธอและผ้าห่มเข้ามากอดเงียบๆจนกระทั่งถึงเช้าของอีกวัน

เช้าวันต่อมา

ภายในห้องที่เงียบสงบปรากฏสองร่างยังคงนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันต่างคนต่างหลับไม่ได้สติกันทั้งคู่ ก่อนที่น่านฟ้าจะเริ่มรู้สึกตัวเมื่อแสงสว่างจากภายนอกห้องสาดส่องเข้ามากระทบเปลือกตาทั้งสองข้างของเธอเข้าอย่างจัง

"อื้อ!!"

ร่างเล็กเริ่มขยับตัวอย่างัวเงียส่งผลให้แรงสั่นสะเทือนกระตุ้น ร่างใหญ่ที่นอนสวมกอดกันอยู่ข้างๆสะดุ้งตัวตื่นมาพร้อมๆกัน ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังนอนกอดใครอีกคนอยู่บนเตียง

"หมอศรัณย์!!"

"เนี่ยเธอทำอะไรฉันเนี่ย!!"

เมื่อได้สติสองร่างดีดตัวออกจากกันโดยอัตโนมัติในทันทีด้วยความตื่นตกใจและเขินอายในคราเดียวกันที่เผลอตัวนอนกอดกันทั้งคู่อยู่บนเตียง

"ทำอะไร? น่านไม่ได้ทำอะไร แล้วหมอศรัณย์มากอดน่านได้ยังไงคะ?"

"เธอต่างหากเข้ามากอดฉัน ยัยบ้า!!"

"จะบ้าหรอ? ใครเขาจะอยากกอดคนบ้าประสาทแดกอย่างหมอศรัณย์ค่ะ"

ต่างคนต่างเถียงกันไปเถียงกันมาอยู่บนเตียงอย่างเอาเป็นเอาตายไม่มีใครยอมใคร พยายามจะหาคนผิดในเหตุการณ์นี้เสียให้ได้

"ยัยโง่!! ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอมากอดฉัน!!"

"น่านไม่ได้กอด หมอศรัณย์ต่างหากมากกอดน่านก่อน"

"ฉันไม่ได้กอดเธอ ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่าเธอมานอนกอดฉัน ยังจะมีหน้ามาเถียงฉันอีก ไม่เคยจะยอมรับว่าตัวเองเลยสักครั้ง ยัยเด็กบ้า"

ท่าทางหนักแน่นของศรัณยูกลับทำให้น่านฟ้ารู้สึกหมั่นไส้และไม่อาจจะยอมแพ้เขาได้ เธอพยายามครุ่นคิดและเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางดึกด้วยความตื่นตกใจและหงุดหงิดไปในตัว

"เดี๋ยวนะ!! น่านจำได้ว่าเมื่อคืนน่านนอนอยู่กับผ้าห่มอยู่แล้ว แต่หมอต่างหากเข้ามากอดน่านอะ"

"ก็เมื่อคืนเธอถีบฉันตกเตียงนะ ยัยบ้าเอ๊ย!!"

"เนี่ยๆ แสดงว่าหมอศรัณย์จ้องจะแกล้งน่านอยู่แล้วใช่มั้ยคะ?"

"จะบ้าหรือยังไง? โง่ไม่พอแล้วยังบ้าอีกนะ ใครเขาจะอยากแกล้งเธอคนอย่างฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก มันเสียเวลาชีวิต!!"

"เฮ้อ!! น่านไม่อยากต่อปากต่อคำกับหมาบ้าแบบหมอศรัณย์แล้วค่ะ"

ยิ่งเถียงกันเท่าไหร่ยิ่งไม่มีทางที่จะสงบลงได้  มิหนำซ้ำจะพานทำให้สายไม่ทันเข้าไปดูงานตามนัดกันไว้ทัน น่านฟ้าจึงไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขา รีบลุกขึ้นจากเตียงและตั้งใจจะเข้าห้องน้ำ แต่ต้องผิดหวังเมื่อใครบางคนตั้งใจจะก่อกวน

ปึก!!

โครม!!

"โอ๊ย!! หมอศรัณย์!! ไอ้หมาบ้าเจ็บนะ!!"

 ศรัณยูกับรีบกระโดดลงจากเตียงและวิ่งชนเธอล้มลงไปอยู่ที่พื้นก่อนจะรีบวิ่งตัดหน้าเธอเข้าห้องน้ำไปและล็อกไว้ในทันที

ปัง ปัง ปัง ปัง

"หัดมีมารยาทหน่อยได้มั้ยค่ะ น่านจะเข้าก่อนอยู่แล้วทำไมไม่รอก่อน!!"

หลังจากที่ดีดตัวลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโมโห น่านฟ้ารีบเดินเข้าไปทุบประตูห้องน้ำเสียงดังลั่น เพื่อต่อว่าเขาที่เอาแต่ตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลแบบนั้น

"หมาบ้าเอ๊ย!!"

ใบหน้าสวยเริ่มขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอยู่ภายในใจ ก่อนจะสบถคำหยาบออกมา ปรายตามองไปยังบานประตูของห้องน้ำซ้ำไปซ้ำไปซ้ำมานับครั้งไม่ถ้วน

"เมื่อคืนเราไปกอดอีตาบ้านั้นจริงๆเหรอ? บ้าๆ ไม่จริงๆ"

ฝ่ามือเล็กๆยกขึ้นมาตบบนใบหน้าของตัวเองบางเบาเพื่อดึงสติและครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ในค่ำคืนที่ผ่านมา

ห้องน้ำ

ร่างใหญ่ยืนจ้องมองตัวเองในกระจกใสในห้องน้ำ พลางเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ถึงการเผลอตัวไปนอนกอดคนน้องแบบนั้น 

"เฮ้อ!! บ้าจริง เราไปกอดยัยหน้าโง่นั้นจริงๆเหรอวะ"

ลมหายใจม้วนใหญ่ถอนออกมาก่อนจะรีบหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาและทำธุระส่วนตัวจนของตัวเองต่อไป

Talk

ว๊ายยย!! คุณพรี่ไปแอบกอดยัยน้องเอง ตื่นมาเข้าใจแหละว่าเขินเลยปากหมาใส่เขา แต่ในใจก็รู้สึกดีใช่มั้ยละ ดูออกนะ!!5555