หมาบ้า

เวลา 16.00 นาที

ห้องพักแพทย์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังติดต่อกันสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งห้องตรวจของศัลยแพทย์หนุ่ม พลันดึงรั้งสติของศรัณยูที่กำลังจดจ่ออยู่ที่หน้าจอมือถือ หันใบหน้าเรียวสวยกลับมาจ้องมองยังบานประตูด้วยความนึกสงสัยว่าเป็นใคร

"ใคร?"

โทรศัพท์มือถือถูกวางลงบนพื้นผิวโต๊ะอย่างเรียบง่าย ก่อนที่ศรัณยูจะเอี้ยวตัวหันกลับไปเผชิญหน้ากับบานประตู พลางเปล่งเสียงทุ้มต่ำเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากหยัก ถามฝั่งตรงข้ามออกไปเสียงดังอย่างชัดเจน

"พี่ริสาเองค่ะคุณหมอศรัณย์ พี่พาน้องพยาบาลคนใหม่มาแนะนำตัวค่ะ"

"เหอะ!!"

ทันทีที่สิ้นเสียงของริสา ดวงตาคู่คมกลอกกลิ้งไปมา พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายสุดๆ ศรัณยูรีบเอี้ยวตัวหมุนเก้าอี้หันกลับไปยังโต๊ะทำงานในทันที เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ว่าจะเป็นพยาบาลที่มีประสบการณ์มามากมายเพียงใดก็ยังคงดูโง่เง่าในสายตาของเขาอยู่วันยังค่ำ

ศัลยแพทย์หนุ่มจึงเลือกที่จะไม่สนใจนั่งหันหลังให้กับบานประตูเฉกเช่นเคย จนกระทั่งริสาพาน่านฟ้าเดินตรงเข้ามาและหยุดยืนเงียบๆ อยู่ที่ข้างหลังของเขา

"สวัสดีค่ะ"

พยาบาลเลือกที่จะเอ่ยคำทักทายศรัณยูออกไปเสียงเบาบาง เพื่อสานต่อความสัมพันธ์ที่ดีในครั้งแรกที่เจอกัน ทว่ากลับได้รับแต่ความเงียบกลับคืนมาแทน ศรัณยูยังคงนั่งเขียนเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะต่อไปโดยไม่สนใจเสียงที่ดังแทรกขึ้นอยู่ด้านหลังของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

"ชื่อน่านฟ้านะคะ เรียกสั้นๆ ว่าน่านก็ได้ค่ะ น่านจะมาเป็นพยาบาลประจำอยู่..."

"มีประสบการณ์ด้านความงามมากี่ปี?"

แม้น้ำเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยตัดบทสนทนาของพยาบาลสาวออกมาเพียงเบาบาง แต่ทว่ากลับแอบแฝงไปด้วยความดุดันและจริงจังอย่างชัดเจน พานทำให้น่านฟ้าถึงกับชะงัก ก่อนจะหันมามองหน้าของริสาที่ยืนอยู่ข้างๆ ในทันที

"ไม่มีค่ะ!!"

"อะไรนะ?"

ทันทีที่สิ้นเสียงของหญิงสาวปากกาที่อยู่ในมือของศัลยแพทย์หนุ่มถูกวางกระแทกลงกับพื้นโต๊ะเสียงดังลั่น ร่างใหญ่ลุกพลวดขึ้นจากเก้าอี้และรีบหันมาประเชิญหน้ากับหญิงสาวทั้งสองคนด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว

"คะ คุณ?"

"นี่มัน...ยัยหน้าพยาบาลหน้าโง่เมื่อเช้าเองหรอ?

เมื่อดวงตาคู่คมสบประสานกับดวงตากลมคู่สวย ทั้งสองคนต่างรีบยกมือขึ้นขี้หน้าของกันและกันด้วยความตื่นตกใจ เมื่ออีกคนคือคู่กรณีที่ทำให้ขวัญเธอหนีแตกกระเจิดกระเจิงไปในช่วงเช้าที่ผ่านมา

"เอ๊ะ ฉันไม่ได้หน้าโง่นะคะ"

ถึงแม้เธอจะรู้ตัวเองดีว่าเขาและเธออยู่ในสถานะใดในโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่ทว่าคนอย่างน่านฟ้าไม่เคยยอมให้ใครมายืนด่าทอต่อว่าหน้าโง่แบบนี้ โดยไม่มีเหตุผลเลยเด็ดขาด

"ไม่ได้หน้าโง่ได้ไง คนฉลาดที่ไหนเขาจะไปเดินอยู่กลางถนน รู้ทั้งรู้ว่ามันคือที่ให้รถวิ่ง มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่ไม่รู้"

ทุกคำพูดที่หลุดออกมาจากเรียวปากหยักนั้น น่านฟ้าถึงกับยืนอึ้งกับความเจ้าอารมณ์และปากร้ายของเขา ที่มีแต่คำดูถูกเหยียดหยามและไม่สุภาพเลยสักนิดเดียว

"พูดแบบนี้ได้ยังไงกันค่ะ เป็นถึงหมอแต่คำพูดคำจาไม่สุภาพเลยนะคะ"

"นี่เธอกะ...!!"

"น่านไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณหมอศรัณย์มีปมอะไรอยู่ในใจ แต่การให้เกียรติคนอื่นก็เป็นเรื่องสำคัญเช่นกัน ไม่ใช่มาต่อว่าด่ากันฉอดๆ แบบนี้โดยที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อนเลย"

สิ้นเสียงของน่านฟ้าที่ยังคงยืนจังก้าท้าทายดวงตาคู่คมที่กำลังเปิดกว้างด้วยความตกใจ และอึ้งในคราเดียวกันไม่ต่างกันกับริสา เพราะไม่เคยมีใครกล้าต่อว่าเขาถึงขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ

"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้กล้ามายืนว่าฉันอยู่ตรงนี้ ยัยพยาบาลหน้าโง่!!"

เมื่อได้สติ ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าหวานของพยาบาลสาวราวกับจะกรีดเลือดเชือดเนื้อกันให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ขายาวทั้งสองข้างรีบก้าวเข้ามาหาร่างเล็กที่ยังคงยืนท้าทายอำนาจของเขาอยู่ตรงนั้นเฉกเช่นเดียวกัน

"น่านไม่ได้..."

"เอ่อๆ เดี๋ยวก่อนนะคะ เดี๋ยวก่อนๆ ค่ะ คุณหมอศรัณย์!! น้องน่าน!!"

ริสาที่ยืนอึ้งด้วยความตกใจ และสะใจในคราเดียวกัน เมื่อเลือกนักมวยฝีมือดีขึ้นชกกับคุณหมอปากร้ายอย่างศรัณยูได้ถูกคู่กันซะเหลือเกิน ทว่าเมื่อเห็นท่าไม่ดีของศัลยแพทย์หนุ่ม และคนน้อง เธอจึงรีบเข้ามาห้ามทั้งสองคนเอาไว้ ก่อนจะเกิดเรื่องชกกันเข้าจริงๆ

"คุณหมอคะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ใจเย็นก่อนค่ะ"

ริสารีบห้ามทั้งสองในทันที เมื่อไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคนตัวเล็กน่ารักน่าน่าชังอย่างน่านฟ้าจะกล้าต่อปากต่อคำเถียงศัลยแพทย์หนุ่มฉอดๆ เช่นนี้ แบบที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อนสักครั้งตั้งแต่เธอทำงานมา

"ผมบอกให้หาพยาบาลที่มีประสบการณ์และไม่หน้าโง่มาทำงาน แต่นี่สวนทางกันทุกอย่างเลย HR ฟังที่ผมพูดไม่เข้าใจหรือยังไงห๊ะ!!"

"เอ่อ คือ..."

"เอาสมองส่วนไหนคิดวะ ถามจริง?"

ร่างใหญ่พ่นคำถามออกมาต่อหน้าริสาที่ยังคงยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม

"ถึงน่านจะไม่มีประสบการณ์ แต่น่านก็พร้อมเรียนรู้งานนะคะ"

ความอึดอัดใจและท่าทางเป็นกังวลของริสา ทำให้น่านฟ้าอดที่จะสงสารไม่ได้ เธอจึงถือวิสาสะตอบเขาออกไปแบบนั้น เพื่อให้ศรัณยูเปิดใจยอมรับและเปิดโอกาสให้เธอได้ลองทำงานดูสักที

"เรียนรู้งานจากใคร ใครเขาจะมาสอนเธอห๊ะยัยโง่?

"เอ๊ะ!!..."

"โรงพยาบาลนี้จ้างคนมาทำงาน ไม่ได้จ้างคนมาเรียนรู้งาน หน้าโง่ไม่พอความรู้ไม่มีอีกต่างหาก ไปให้พ้นๆ หน้าสักที รำคาญ!!"

ใบหน้าเรียวสวยของศัลยแพทย์หนุ่มเริ่มแดงระเรื่อขึ้นในทันที เมื่ออารมณ์และความเดือดพล่านกำลังพุ่งทะยานขึ้น

"มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ คำก็โง่สองคำก็โง่ คนโง่คือหมอศรัณย์ต่างหากที่ชอบดูถูกดูแคลนคนอื่นแบบนี้อะ"

"นี่เธอกล้าด่าว่าฉันโง่งั้นหรอห๊ะ!!"

ความโมโหและความเดือดพล่าน ฉุดให้ร่างใหญ่เดินตรงเข้ามาใกล้พยาบาลสาวอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาคู่คมจ้องมองหน้าเธอตาเขม็งปานจะกินเลือกกินเนื้อเอาซะดื้อๆ

"ทำไมน่านจะว่าไม่ได้ ทีหมอศรัณย์ว่าคนอื่น ไม่คิดบ้างหรือคะว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง"

หมับ!!

“อ๊ะ จะ เจ็บนะ!!”

"ว๊ายคุณหมอคะ ใจเย็นค่ะ ปล่อยน้องก่อนนะคะ"

นิ้วแกร่งของเขาบีบเข้าที่ต้นแขนของคนน้องเต็มแรง ยิ่งน่านฟ้าดิ้นรุนแรงแค่ไหนยิ่งทำให้เขาบีบแรงมากขึ้นเท่านั้น พานทำให้หญิงสาวปล่อยเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดคลุกเคล้ากับเสียงร้องห้ามปรามของริสาที่กำลังตื่นตกใจสุดๆ กับการกระทำของเขา

"คนโง่แบบเธอไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมองหรอกเว้ย กลับไปซะ อย่ามาเสนอหน้าโง่ๆ ของเธอให้ฉันเห็นที่โรงพยาบาลนี่อีก"

สิ้นสุดเสียงของศรัณยู ร่างใหญ่สะบัดแขนของเธออย่างรุนแรง พร้อมๆ กับเดินกระแทกเท้าสะบัดเสื้อกาวน์ออกจากห้องพักแพทย์ไปด้วยความหงุดหงิดใจในทันที ทิ้งไว้แค่เพียงริสาที่กำลังยืนประคองร่างของคนน้องอยู่ภายในห้องตามลำพัง

"เจ็บมากมั้ยน่าน พี่ขอโทษจริงๆ เลยที่พามาเจออะไรแบบนี้"

"ไม่เท่าไหร่คะพี่ริสา น่านทนได้"

เรียวมือเล็กพยายามลูบคลำๆ ยังต้นแขนของตนเองอย่างบางเบา แต่ทว่าสายตากลมกลับมองจ้องมองตามแผ่นหลังของเขาที่ลับบานประตูห้องไปด้วยความรู้สึกโมโหเเละหงุดหงิดอยู่เต็มหัวใจ

"คือ หมอพี่ก็จะประมาณนี้แหละ น้องจะไหว..."

"ไหวค่ะพี่ริสา หมาบ้าแบบนี้ต้องเจอบ้ากว่าถึงจะสนุก"

ดวงตาคู่สวยของหญิงสาวเปล่งประกายความท้าทายออกมาอย่างชัดเจน เธอไม่เคยคิดกลัวใครอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะเป็นผู้ชายอย่างศรัณยูก็ตาม

"เริ่ดมาก เริ่ดสุดๆ”

ริสาปรบมือเสียงดังสนั่นห้อง ด้วยความรู้สึกดีใจและโล่งอกมากที่สุด ตั้งแต่เริ่มมาทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้ เธอส่งยิ้มหวานอย่างพึงพอใจให้กับคนน้องที่ยังคงยืนมองออกไปนอกประตูด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พลันทำให้ริสาสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่กำลังแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคู่กลม และกำลังจะเป็นพลังงานอย่างเดียวที่จะช่วยสยบศรัณยูให้อยู่หมัดได้เป็นอย่างดีในอนาคตอันไม่ไกลนี้

Talk 

หมาบ้าต้องเจอหมาที่เป็นพิษสุนัขบ้าถึงจะยอมสยบ555

ฝากเอ็นดูน้องน่านกับหมอศรัณย์ด้วยนะงับ กดหัวใจ คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะ จุ๊ฟ