คนสวยข๋าาา

เวลา 20.50 นาที

คอนโดของน่านฟ้า

เฮ้อ!!

ลมหายใจถูกถอนออกมาเฮือกใหญ่จากเรียวปากอมชมพู พลางครุ่นคิดคิดวนเวียนไปมาอยู่กับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ระหว่างเขาและเธอตั้งแต่เช้าจนกระทั่งเลิกงานด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเต็มที

"นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ ผู้ชายอะไรปากจัดเกินไปอะ Toxic จริงๆ เลย"

"เอ๊ะ!! หรือว่าชายไม่แท้ เครื่องหน้าสวยเป๊ะขนาดนั้นก็แหงแหละ แต่ถึงยังไงน่านไม่มีวันยอมแพ้หรอกนะคุณหมอศรัณยู"

ดวงตาคู่สวยที่เคยหวานหยดย้อยเปล่งประกายความมุ่งมั่นออกมาอย่างชัดเจน เมื่อเธอตั้งใจจจะเรียนรู้งานให้ได้มากที่สุด แม้จะมีอุปสรรคขนาดใหญ่ที่ขวางทางอยู่นั้น คือ ศรัณยูก็ตาม แต่ทว่าเมื่อไหร่ที่เธอมีประสบการณ์ในระดับหนึ่ง มันจะช่วยส่งเสริมให้น่านฟ้านำความรู้ทั้งหมดไปต่อยอดสมัครงานที่คลินิกหรือโรงพยาบาลที่อื่นได้สบาย มากกว่าการไม่มีประสบการณ์มาก่อนเลยอย่างแน่นอน

"หึ!! ถ้าหมอจะบ้า ก็บ้ามาให้สุดๆ ไปเลยนะ เดี๋ยวถ้าเจอบ้ากลับไปรับมือให้ทันด้วยแล้วกันนะคะ คนสวยข๋าาาาาาาา"

น้ำเสียงอ่อนหวานลากเสียงยาว พร้อมๆ กับใบหน้าสวยหวานเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับว่าเกมนี้เธอจะคว้าชัยชนะมาได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะดีดตัวขึ้นจากโซฟาคว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที

เช้าวันต่อมา

หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล

ท่ามกลางเหล่าบรรดาพนักงานขายคอร์สความงามที่กำลังยืนชุมนุมกันอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล 3 สาวส้มโอ จุ๊บแจง และเอมมี่ต่างรีบลุกลี้ลุกลนเดินเข้ามายืนสุมหัวกันด้วยท่าทางตื่นเต้น เมื่อเอมมี่ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่ศัลยแพทย์หนุ่มถูกพยาบาลสาวคนใหม่ของแผนกด่ากราดไปในเมื่อวานตอนเย็น

"นั้นไงๆ มาแล้วคนนี้แหละ"

"คนนี้หรอ หน้าสวยหวานมากแก หน้าตาไม่น่าจะกล้าด่าหมอศรัณย์ได้เลยนะ"

เอมมี่ลอบชี้นิ้วเรียวสวยตรงไปยังร่างเล็กอรชรของพยาบาลสาวที่กำลังเดินวุ่นวายอยู่กับการจัดอุปกรณ์บนรถภายในห้องหัตถการ

"กล้าไม่กล้าไม่รู้แหละ หยุมหัวกับหมอศรัณย์ไปแล้วเมื่อวานนี้"

"จริงปะเนี่ย?"

"จริง!! แม่เป็นคนเล่าให้ฉันฟังเองเลยนะแก หมอศรัณย์ถึงกับอึ้งตาค้าง หน้าเหวอเลยนะ"

เสียงซุบซิบนินทากันของ 3 สาวดังเจี้ยวแจ๋วราวกับนกแก้วนกขุนทองที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ฉุดให้น่านฟ้าที่กำลังเตรียมของอยู่ภายในห้องหัตถการถึงกับหยุดนิ่ง พยายามเอียงหูฟังในสิ่งที่บรรดาพนักงานทั้ง 3 สาวซุบซิบกัน ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนที่คุ้นหูดังแทรกขึ้นมา

"จะซุบซิบคนอื่นเบาๆ หน่อยอีหนูทั้งหลาย ดังขนาดนี้เขาได้ยินกันทั้งโรงพยาบาลแล้วมั้ง"

"ว๊ายแม่!! มาพอดีเลย มาเล่าเรื่องเมื่อวานให้ฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อร่างอวบอ้วนของริสาเดินเข้ามาใกล้วงสนทนา เธอกลับได้ยินเสียงบรรดาขาเมาท์ทั้งหลายกำลังพูดคุยกันดังสนั่นอย่างเมามัน ซึ่งไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่ได้ยิน น่านฟ้าที่อยู่ภายในห้องยังได้ยินทุกคำสนทนาของทั้ง 3 สาวด้วยเช่นกัน

"อยากรู้จักน้องใหม่ของฉันละสิ ได้งั้นมานี่!!"

ริสารีบดึงแขนสาวๆ ในวงสนทนาเดินตรงมายังห้องหัตถการที่น่านฟ้ากำลังเตรียมของอยู่ในนั้น พลันทำให้คนน้องถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆ สาวๆ ต่างมายืนรายล้อมอยู่หน้าบานประตูของห้องหัตถการ

"พวกหล่อนฟังให้ดีนะ นี่คือน้องน่านฟ้า น้องมาจะมาเป็นพยาบาลประจำอยู่ที่นี่แทนยัยสาลี่ และฉันไม่อนุญาตให้ใครกินหัวน้องฉันได้ทั้งนั้น ยกเว้น..."

น้ำเสียงที่เคยหนักแน่นของริสาในคราแรกชะงักวูบลงในทันทีที่นึกถึงเครื่องหน้าสวยของศัลยแพทย์หนุ่มลอยมา ทำให้บรรดาขาเมาส์ทั้งหลายถึงกับฉีกยิ้มแห้งเมื่อรับรู้ได้ทันทีว่าคนพี่หมายถึงใคร

"เออนั่นแหละ คนนั้นแหละที่ใครๆ ก็รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันดีๆ"

"สวัสดีค่ะพี่ๆ"

3 สาว : "สวัสดีค่ะ"

เหล่าบรรดาสาวๆ ต่างทักทายทำความรู้จักกันด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่ทว่ายังไม่ทันที่สาวๆ จะได้พูดคุยกันสนุกสนานจนเต็มอิ่ม ต้องถูกขัดจังหวะด้วยร่างชายในชุดสีเขียวของห้องผ่าตัด ยืนเท้าสะเอวกัดฟันกร่อนอยู่หน้าบานประตูห้องหัตถการ

"นี่เธอยังกล้าแบกหน้ากลับมาที่นี่อีกหรอ?"

"มะ หมอศรัณย์!!"

ใบหน้าหวานหุบยิ้มในทันที เมื่อร่างใหญ่ยืนจังก้าอยู่หน้าบานประตู พร้อมๆ กับจ้องมองมายังเธอด้วยสายตาที่แข็งทื่อ และพร้อมจะเปิดศึกสงครามกันกลางแผนกในเร็วๆ นี้

"แกออกไปเร็วๆ!!"

3 สาวในวงสนทนาที่เคยคุยกันอย่างสนุกสนาน วิ่งแตกกระเจิดกระเจิงกันออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงพยาบาลสาวที่กำลังยืนมองตามแผ่นหลังของพี่ๆ ออกจากห้องไป พร้อมๆ กับ HR ร่างอวบที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาด้วยความตื่นกลัว

"เป็นพวกพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอห๊ะ? หมาบางตัวยังพูดรู้เรื่องกว่าเธอเลย"

"มะ หมอศรัณย์คะใจเย็นๆ ก่อนนะคะ"

เมื่อเห็นท่าทางเดือดดาลของศัลยแพทย์หนุ่ม ต่อให้ริสาจะตื่นกลัวมากแค่ไหน แต่ทว่าเธอกลับต้องรีบห้ามเขาเอาไว้ให้ได้เสียก่อน ก่อนที่เขาจะพุ่งตัวเข้ามาทำร้ายน้องใหม่ จะพานทำให้น่านฟ้าถอดใจไม่มาทำงานกับเธออีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคนที่จะซวยเป็นคนต่อไปนั้นคือเธอเอง

"เอาเป็นวันนี้น่านอารมณ์ดีไม่คิดต่อปากต่อเถียงกับคนที่มีปมด้อยแบบหมอศรัณย์ดีกว่านะคะ"

ต่อให้ศรัณยูแสดงออกด้วยท่าทางและคำพูดดูถูกเธอแค่ไหน น่านฟ้ายังคงหน้ามึนยืนจับไซริงค์และเข็มฉีดยาเข้าชั้นวางบนรถไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงามเฉกเช่นเดิม ไม่สนใจแม้กระทั่งสายตาคมที่กำลังลุกโชนไปด้วยความโมโหที่กำลังจะแผดเผาร่างกายของเธอในอีกไม่ช้านี้

"ออกไปจากโรงพยาบาลของฉันยัยหน้าโง่"

"ไม่ไปค่ะ!!"

"เธอจะออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันจับเธอโยนออกไปจากโรงพยาบาลห๊ะ น่านฟ้า!!"

ร่างใหญ่รีบสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้พยาบาลสาวมากยิ่งขึ้น ก่อนจะหยุดชะงักลงในทันที เมื่อน่านฟ้าเงยหน้าขึ้นมาสบนัยน์ตาคู่คมนั้น

"ว๊าย!! น้องน่านๆ วางลงลูก!!"

เข็มเบอร์ 18 ถูกเชื่อมต่อเข้ากับไซริงค์เบอร์ 20 จ่อตรงมายังร่างของศรัณยูอย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการห้ามปรามไม่ให้หมอหนุ่มเดินเข้ามาประชิดตัวเธอมากยิ่งขึ้น พร้อมๆ กับเสียงตะโกนดังลั่นของฝ่ายบุคคลร่างอวบ ที่รีบวิ่งเข้ามาใกล้คนน้องด้วยความตื่นตกใจไม่แพ้กันกับศรัณยู

{เข็มเบอร์ 18 = เบอร์ใหญ่ไซร้มาตรฐานที่โรงพยาบาลส่วนใหญ่ใช้ผสมยา}

"ออกไปค่ะ!!"

ดวงตากลมโตคู่นั้นที่เคยเปล่งประกายสวยโดดเด่น ถูกแปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็นราวกับคนโรคจิต เธอยังคงจ้องมองเครื่องหน้าเรียวสวยของศัลยแพทย์หนุ่มหน้านิ่ง เมื่อภายในมือของถือของมีคมอยู่

"น้องน่านว่างลง พี่ขอร้อง!!"

ริสารีบจับมือของคนน้องที่ถือไซริงค์อยู่กดลงต่ำในทันที เมื่อศรัณยูกำลังหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ และกำลังเดือดพล่านอยู่ตรงหน้าเธอทั้งสอง พานทำให้หัวใจทั้งดวงของริสาเต้นสั่นรุนแรงด้วยความตื่นกลัวสุดขีด เมื่อทั้งคู่ยังคงเชือดเฉือนกันด้วยสายตาที่ดุดันอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้

Talk 

เอาละพ่อ!! บ้ามาให้สุดลูกสาวมัมมี่รอรับมือกับความบ้านั้นอยู่ Let go!!

อ้อนๆกดหัวใจให้หน่อยน๊าาาา กดคอมเมนท์สติ๊กเกอร์ตัวเดียวยังดี จุ๊ฟ