ทางเลือกใหมา

คอนโดน่านฟ้า

"อึก ฮื…อๆ"

ภายในห้องพักที่เงียบภายในคอนโดมิเนียมย่านใจกลางเมืองได้ยินแต่เสียงร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นของพยาบาลร่างเล็กที่กำลังฟุบหน้าลงบนปลอกหมอน ในขณะที่หน้าจอมือถือยังคงปรากฏใบหน้าสวยหญิงสาวหน้าตาดีที่กำลังกุมขมับอยู่อีกฝั่งของปลายสาย

"ร้องออกมาให้พอนะน่าน ร้องแล้วก็ตั้งสติให้ดีก่อนจะตัดสินใจทำอะไรลงไป"

น้ำเสียงนุ่มนวลของหญิงสาวกรอกใส่ปลายสายมาด้วยความเป็นห่วงน้องสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ เมืองเหนือนั่งจ้องมองสภาพของน้องสาวผ่านทางวิดีโอคลอด้วยท่าทางหนักใจ เมื่อน่านฟ้าตัดสินใจระบายความอัดอั้นตันใจถึงเรื่องราวและเหตุการณ์ในที่โรงพยาบาลให้พี่สาวฟัง และใช้อารมณ์ในการตัดสินใจจะขอลาออกจากการรับราชการตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง

"พี่เหนือ!! ที่ผ่านมาน่านอดทนมาตลอดเลยนะ แต่ครั้งนี้มันไม่ไหวจริงๆ อือ ฮือ!!"

"เฮ้อ!! น่านคิดว่าการลาออกจากที่นี้แล้วจะไม่เจอแบบนี้ในโรงพยาบาลอื่นอีกหรอ?"

"ไม่รู้อะ แต่น่านไม่อยากทำงานในโรงพยาบาลแบบนี้อีกแล้ว อึก ฮือๆ"

ด้วยสภาวะอารมณ์ที่กำลังน้อยอกน้อยใจในระบบการทำงานของโรงพยาบาล ต่อให้เมืองเหนือจะพยายามใช้เหตุผลต่างมากมายในการเกลี้ยกล่อมให้คนน้องใจเย็นลง กลับไม่เป็นผลเลยแม้สักนิด กระทั่งเธอปล่อยให้คนน้องร้องไห้ระบายความเจ็บปวดและน้อยเนื้อต่ำใจจนเหนื่อยล้าและหยุดไปเอง

"แล้วน่านจะเอายังไงต่อไปในชีวิต?"

"น่านตัดสินใจแล้วพี่เหนือ น่านจะลาออกจริงๆ"

"ลาออกแล้วไปทำงานอะไร?"

เมื่อเห็นดวงตาบวมเป่งและแดงก่ำของคนน้อง เธอก็พอจะเข้าใจว่าน่านฟ้าคงตัดสินใจดีแล้ว คนเป็นพี่ทำได้เพียงแค่เคารพการตัดสินใจของน้องเท่านั้น

"น่านอยากลองเปลี่ยนสายงานดู!!"

"หมายถึงจะไม่ทำงานในอาชีพพยาบาลแล้วหรอ?"

"ทำสิ น่านแค่อยากลองเปลี่ยนมาทำงานด้านสายความงามดูบ้าง"

สองสาวยังคงคุยกับเรื่องสายงานที่น่านฟ้ากำลังจะตัดสินใจเดินทางสายนี้เป็นครั้งแรกหลังเรียนจบมาเกือบ 7 ปี เพื่อหาประสบการณ์และความท้าทายให้กับชีวิตของตนเอง  ต่อให้รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเธอเองไม่มีประสบการณ์เลยก็ตาม

เช้าวันต่อมา

โรงพยาบาลศัลยกรรมตกแต่งความงาม BDM

"ใจเย็นๆนะสาลี่ คุณพ่อจะต้องปลอดภัยนะ"

"เป็นเพราะหนูพี่สา เป็นเพราะหนูที่ให้พ่อขึ้นไปนอนบนบ้าน อึก ฮือๆ"

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของพยาบาลสาวเพียงคนเดียวที่ประจำอยู่ที่แผนกผู้ป่วยนอกศัลยกรรมตกแต่งของโรงพยาบาล BDC สาลี่ทรุดตัวนั่งกับพื้นในทันทีที่ได้รับข่าวร้ายจากครอบครัวว่าผู้เป็นพ่อตกบันได ศีรษะกระแทกพื้นอาการโคม่าอยู่ในห้องไอซียูในเวลานี้

"อย่าโทษตัวเองเลยลี่ มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกนะ"

ร่างอวบของฝ่ายบุคคลที่คลุกคลีและสนิทสนมกับสาลี่มานาน คอยกอดปลอบใจพยาบาลสาวรุ่นน้องด้วยความตื่นตกใจไม่แพ้กันกับเธอ พลางคิดไม่ตกว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไงในเมื่อหน้าที่ของคนเป็นลูกสำคัญกว่าหน้าที่การทำงาน

"หนูกลัว อึก ฮือๆ กลัวพ่อจะจากลี่ไปพี่สา"

"ใจเย็นสาลี่ อย่าพึ่งคิดกังวลไป เดี๋ยวจะพานให้เครียดเอาเสียเปล่าๆนะ"

"หนูขอลาครึ่งวันเพื่อกลับไปเคลียร์เรื่องทุกอย่างนะพี่สา อึก อือๆ"

ใบหน้าอวบอั๋นของริสาแสดงออกถึงความกังวลแสนสาหัส ทันทีที่สิ้นเสียงของพยาบาลสาว ซึ่งความเป็นจริงแล้วการที่สาลี่จะรีบกลับไปดูอาการของพ่อในทันที คนน้องก็สามารถกลับไปได้เลยอย่างง่ายดาย แต่ทว่าด้วยหน้าที่ยังคงค้ำคออยู่ พานทำให้เธอและริสาเป็นกังวลและสุดแสนจะหนักใจ เมื่อใครๆต่างรู้ดีว่าไม่มีใครสามารถเข้าเคสกับคุณหมอที่มีใบหน้าสวยหรูและสุดจะเรื่องมากอย่างศรัณยูไม่ได้อีกนอกจากเธอ ที่ทำงานด้วยกันมาตั้งแต่โรงพยาบาลเปิดแรกๆเมื่อ 4 ปีก่อน

"เฮ้อ!! เอาจริงๆฉันโคตรหนักใจเลย แต่ก็ไปเถอะสาลี่หน้าที่ลูกสำคัญกว่าเสมอ"

เมื่อริสาจำเป็นต้องสรรหาพยาบาลมาขึ้นเวรแทนสาลี่ที่ต้องกลับไปทำหน้าที่ของลูกที่ดี การหาพยาบาลมาทำงานแทนเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากลำบากมากในครานี้ เมื่อไม่เคยมีใครสามารถทนต่อความเรื่องมาก เจ้าอารมณ์ของหมอหนุ่มได้ในทันทีที่ทำอะไรไม่พอใจมักจะโดนหมอหนุ่มหยุมหัวออกมาในทุกๆราย

1 ชั่วโมงผ่านไป

"ว่ายังไงนะครับ?"

"พะ พี่บอกว่า พี่หาพยาบาลมาแทนน้องลี่ในช่วงเวลานี้ไม่ได้เลยค่ะคุณหมอ"

เมื่อเวลาจะผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า ริสายังคงหาพยาบาลที่จะมาทำงานแทนสาลี่เองไม่ได้ เธอจึงเลือกที่จะบอกความจริงออกไปกับหมอหนุ่ม แต่ทว่ากลับทำให้ศรัณยูถึงกับหัวเสียตวาดคนพี่เสียงดังสนั่นห้องตรวจ

"ทำไมถึงพึ่งมาบอกตอนนี้ครับ?"

"แล้วคนไข้ที่นัดมาวันนี้ใครจะช่วยผมเข้าเคส? คิดบ้างสิครับ"

"เอ่อ..."

"HR มีหน้าที่ในการหาพยาบาลมาช่วยเข้าเคสกับผม ทำไมงานง่ายๆโดยไม่จำเป็นต้องใช้เซลล์สมองเยอะแยะแบบนี้ แค่นี้ทำไม่ได้ ไม่เข้าใจ?"

คำถามมากมาย และคำดูถูกเหยียดหยามพุ่งออกมาจากเรียกปากหยักดั่งปีกนกของศัลยแพทย์หนุ่มด้วยท่าทางหงุดหงิดใจ เมื่อคำตอบของฝ่ายบุคคลไม่เป็นไปตามความต้องการของเขาที่คาดหวังเอาไว้

"คุณหมอคะ พี่พยายามสุดๆแล้วจริงๆ ลำพังหาพยาบาลทั่วๆไปก็พอได้ แต่นี่จะต้องเป็นพยาบาลที่มีประสบการณ์ด้านความงามแบบนี้ เหมือนให้พี่งมเข็มในมหาสมุทรเลยนะคะ"

"แต่มันคือหน้าที่ของ HR ครับ แค่เรื่องง่ายๆแบบนี้ ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไปซะ"

ปัง!!

น้ำเสียงเข้มกระแทกสาดส่งมายังร่างอวบเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทุกมุมของห้อง พานทำให้เหล่าสาวๆพนักงานขายคอร์สที่ยืนชุมนุมกันอยู่ด้านนอกห้องตรวจถึงกับต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อร่างใหญ่สะบัดมือกระแทกประตูห้องตรวจเสียงดังสนั่น

"แม่เป็นไงบ้าง?"

"โอ๊ยฉันจะบ้าตาย วันนี้มันวันซวยของฉันอีกแล้วแกเอ๊ย"

ทันทีที่ร่างใหญ่ของศรัณยูเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางหัวร้อนสุดๆ เหล่าบรรดาพนักงานขายคอร์สความงามสามสาวต่างๆวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาหาฝ่ายบุคคลที่กำลังยกมืออวบกุมขมับด้วยอาการปวดประสาทกับความเจ้าอารมณ์ และความมากเรื่องของหมอหนุ่มทายาทของโรงพยาบาลที่เอาแต่ใจตนเองเป็นที่หนึ่ง

"แม่น่าจะชินได้แล้วนะ แบบนี้ประจำ!!"

"เอ่อจริงแม่!!"

"จริงอะมันจริงอยู่แล้ว แต่มันดันจริงตรงที่มันซวยมาตรงกับหน้าที่ฉันนะสิ โอ๊ยตายๆ"

นิ้วอวบรีบเร่งขยี้ผมของตนเองจนยุ่งเหยิง เมื่อพยายามหาทางที่จะหาพยาบาลยังไงมาให้ทันเวลาที่หมอหนุ่มนัดคนไข้มาในช่วงเย็นของวันนี้ ตามความต้องการของศรัณยูที่จ้องจะกินหัวเธอตลอดเวลาที่หาพยาบาลเข้าเคสด้วยไม่ได้เช่นวันนี้

Talk

คูมหมอข๋าาาาา หาพยาบาลคนไหนมา หมอก็หยุมหัวเขาไปหมด ใครเขาจะอยากมา555+

ฝากกดติดตาม กดหัวใจ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นให้เค้าหน่อยนะงับ