ฉันจะฟ้องโรงพยาบาล

2 สัปดาห์ต่อมา

โรงพยาบาล BDM

"คุณผู้หญิงใจเย็นๆก่อนนะคะ!!"

"ไม่เย็นแล้ว ถ้าจมูกฉันติดเชื้อขึ้นมาจะทำยังไง ไปเรียกพยาบาลหรือหมอมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

 เสียงดังเอะอะโวยวายของลูกค้าที่ทำจมูกไปได้เกือบสองสัปดาห์ดังสนั่นอยู่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ทำให้น่านฟ้าที่กำลังทำความสะอาดจมูกให้กับลูกค้าเคสอื่นอยู่ภายในห้องหัตถการถึงกับชะงักนิ่ง ก่อนจะค่อยๆๆเอียงหูฟังเสียงที่ดังลั่นอยู่ด้านนอกของห้องอย่างสงสัย

"มีอะไรหรือคะพี่เชอรี่?"

น้ำน่านฟ้ารีบตรงมายังหน้าเคาน์เตอร์พยาบาลในทันที ก่อนจะเอ่ยถามเชอรี่พนักงานต้อนรับออกไปเสียงเบา

"ลูกค้าโวยวาย บอกว่ามีเลือดปนน้ำหนองออกมาจากจมูก พี่ดูประวัติแล้วพึ่งทำจมูกแบบ Open ไปกับคุณหมอศรัณย์เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน"

เชอรี่ไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดให้น่านฟ้าฟังอย่างหนักใจก่อนจะหันกลับไปมองสบตาคนน้องด้วยสีหน้าอ้อนวอน เพื่อขอให้น่านฟ้าช่วยเข้าไปคุยกับลูกค้าให้

"น้องน่านเสร็จเคสก่อนหน้านี้หรือยังจ๊ะ ช่วยดูเคสนี้ให้พี่หน่อยได้มั้ย?"

"น่านเหลืออีกแป๊บหนึ่ง แต่เดี๋ยวน่านลองไปคุยกับลูกค้าให้นะคะ"

"ได้จ้ะ!!"

ร่างเล็กอรชรเดินห่างจากเชอรี่ตรงไปยังลูกค้าที่ยังคงนั่งกดมือถือราวกับว่ากำลังพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปอย่างเร่งรีบ

"สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง"

"สวัสดีค่ะ คุณพยาบาลช่วยพี่ด้วยนะคะ ตอนนี้จมูกพี่มันมีเลือดออกมาเยอะมากและมีหนองออกมาด้วย อึก ฮือๆ"

น้ำเสียงและท่าทางของลูกค้าผู้หญิงรายนี้ดูค่อนข้างที่จะเป็นกังวล เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นพ่นคำพูดต่างๆมากมายออกมาอย่างพรั่งพรู ราวกับว่าภายในใจกำลังอัดอั้นไปด้วยความตึงเครียดอย่างหนัก จากสภาวะจมูกที่กำลังบวมแดงช้ำอย่างรุนแรง

"ได้ค่ะ เดี๋ยวเชิญที่ห้องหัตถการห้องนี้เลยนะคะ"

น่านฟ้าช่วยพยุงร่างของลูกค้าขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงไปยังห้องหัตถการอีกห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ พร้อมกับจัดท่าทางของเธอให้นอนหัวสูงอยู่บนเตียงเพื่อให้สบายตัวมากขึ้น

"เนี่ยพี่ทำไปได้เกือบสองอาทิตย์ละ ตัดไหมกับคุณพยาบาลไปวันนั้นก็ปกติดีนะคะ แต่ทำไม 2 วันมานี่มันเป็นแบบนี้ อึก ฮือๆ"

"ไปชนกับอะไรมาหรือเปล่าคะ?"

"ไม่ได้ชนอะไรเลยค่ะ เมื่อ 2 วันก่อน ที่พี่สร่างเมามันก็มีเลือดออกมาแบบนี้แล้วค่ะ อึก ฮือๆ!!"

"อะไรนะคะ สะ สร่างเมาหรือคะ?"

น่านฟ้าทวนคำถามลูกค้าอีกครั้งด้วยความตื่นตกใจ เมื่อลูกค้าให้ประวัติว่ามีการดื่มแอลกอฮอล์ร่วมด้วยหลังจากได้ผ่าตัดทำจมูกไป เพราะความจริงแล้วการผ่าตัดจมูกแบบ open แบบนี้หลังจากตัดไหมไปแล้วแผลข้างในอาจจะยังไม่หายดีเกือบ 100% การดื่มแอลกอฮอล์มีส่วนกระตุ้นทำให้แผลเกิดการอักเสบขึ้นมาอีกครั้งได้อย่างง่ายดาย

"พอดีพี่ไปทานอาหารกับเพื่อนมา และพี่ก็คิดว่าเป็นน้ำผลไม้เลยดื่มไปแค่ขวดเดียวเอง แล้วพี่ก็ภาพตัดหลับไม่ได้สติเลยค่ะ อือๆ"

"น้ำผลไม้มันมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ด้วยหรือเปล่าคะ?"

พยาบาลสาวถามเน้นย้ำลูกค้าอีกครั้งเพื่อให้เข้าใจตรงกันอีกที

"ไม่แน่ใจค่ะ แต่น่าจะใช่มั้ง ปกติพี่ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณพยาบาล"

"งั้นเดี๋ยวนอนลงบนเตียงพยาบาลขอดูข้างในหน่อยได้มั้ยคะ?"

เมื่อแสงไฟส่องเข้าไปในโพรงจมูกพยาบาลสาวกลับต้องตกใจ เพราะมีคราบเลือดเก่าๆ ช้ำเลือดช้ำหนองเจิ่งนองอยู่ข้างในอย่างชัดเจน

"มีเลือดออกชัดเจนเลยค่ะ เดี๋ยวพยาบาลขอนำเรื่องขึ้นไปแจ้งคุณหมอศรัณย์ให้นะคะ ตอนนี้คุณหมอติดผ่าตัดอยู่รอสักครู่ค่ะ"

"ค่ะคุณพยาบาล!!"

น่านฟ้าตัดสินใจตรงไปยังลิฟต์ของโรงพยาบาล เพื่อขึ้นไปยังห้องผ่าตัดและแจ้งพยาบาลของห้องผ่าตัดเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนที่อรัญาจะเข้าไปแจ้งศรัณยูในห้องผ่าตัดอีกทีหนึ่ง

หน้าห้องผ่าตัด

"น้องน่าน!! หมอศรัณย์ให้ทำความสะอาดแผล ฉีดยาลดอาการอักเสบ และให้ยาฆ่าเชื้อตามนี้เลยนะลูก"

"เอ่อ เคสนี้น่าจะเสร็จกี่โมงนะคะพี่อรัณ"

อรัญายื่นกระดาษคำสั่งการรักษาที่มีรายละเอียดตัวยาอยู่ในนั้นให้กับน่านฟ้า ก่อนที่พยาบาลสาวรุ่นน้องจะเอ่ยถามคนพี่ขึ้นถึงรายละเอียดและเวลาในการผ่าตัดของลูกค้าในเคสนี้

 "น่าจะยาวถึง 2 ทุ่มเลยนะเนี่ย ทั้งเสริมหน้าอกและจมูกพร้อมกันเลย ตอนนี้ anest ก็พึ่งดมยาไปด้วยอะ"

 [anest = anaesthetist วิสัญญีแพทย์] 

"อ๋อได้ค่ะ!! เดี๋ยวน่านแจ้งลูกค้าให้ขอบคุณมากๆนะคะพี่อรัน"

ใบหน้าหวานก้มศีรษะให้พยาบาลสาวรุ่นพี่เพียงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ก่อนจะแสดงสีหน้าออกมาด้วยความหนักใจเมื่อต้องคุยกับลูกค้าที่อยู่ในห้องหัตถการ

"เขาจะยอมรอหมอมั้ยเนี่ย ดูกังวลเอามากๆขนาดนี้"

เรียวปากอมชมพูบ่นกับตนเองสักพัก ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากหน้าห้องผ่าตัดตรงไปยังลิฟต์เพื่อลงไปหาลูกค้าที่อยู่ในห้องหัตถการในทันที

ห้องหัตถการ

" คุณมัสริกาค่ะ พยาบาลแจ้งคุณหมอให้แล้วนะคะ คุณหมอมีให้ฉีดยาและล้าง…"

"พี่ขอคุยกับคุณหมอศรัณย์หน่อยมั้ยคะ? พอดีพี่เป็นกังวลมากๆเลย"

น้ำเสียงสั่นเครือของมัสริกาอ้อนวอนขอร้องน่านฟ้า เพื่อต้องการพบกับศัลยแพทย์หนุ่มที่เธอคาดหวังด้วยความรู้สึกกังวลใจกับจมูกของตนเองมากที่สุดในเวลานี้

"พอดีคุณหมอติดเคส ผ่าตัดยาวถึง 2 ทุ่มเลยค่ะ คุณมัสริการอได้มั้ยคะ?"

"ไม่คิดจะลงมาดูคนไข้หน่อยหรอค่ะ พี่เจ็บขนาดนี้ยังต้องให้รออีกทำไมกัน?"

เธอตวาดเสียงดังใส่พยาบาลสาวด้วยความหงุดหงิดและความขุ่นเคืองอยู่ภายในใจ เมื่อสิ่งที่ต้องการไม่ได้เป็นไปตามปรารถนา ทำให้มัสริกาเริ่มไม่พอใจ ชักสีหน้าและท่าทางออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน

"เคสของคุณหมอเป็นลูกค้าที่มาผ่าตัดเสริมเต้านมและเสริมจมูกไปพร้อมๆกัน ตอนนี้ดมยาสลบและอยู่ในสภาวะไม่รู้สึกตัวแล้ว คุณหมอศรัณย์จึงไม่สามารถลงมาได้ในตอนนี้จริงๆค่ะ แต่คุณหมอสั่งให้พยาบาลให้ยาฆ่าเชื้อ ฉีดยาลดอาการอักเสบ และทำแผลให้แล้วคุณมัสริกาแล้วนะคะ"

"แต่พี่อยากเจอหมอค่ะ คุณเป็นพยาบาลก็ควรจะทำยังไงก็ได้ให้หมอลงมาไม่ใช่เหรอคะ?"

เมื่อความหงุดหงิดเข้าครอบงำภายในจิตใจของมัสริกาเธอไม่ฟังเหตุผลใดๆทั้งสิ้น เอาแต่อารมณ์ของตนเองเป็นหลัก พยายามคะยั้นคะยอและบีบบังคับให้น่านฟ้าหาทางทำให้ศรัณยูลงมาหาเธอให้ได้ภายในเวลาที่กำหนด

"เรื่องนี้พยาบาลประสานงานให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าคุณหมอเสร็จเร็วกว่านั้น ก็อาจจะลงมาก่อน แต่ถ้าเคสนี้ค่อนข้างยากเสร็จช้าอาจจะลงมาช้าได้ คุณมัสริกาใจเย็นรอคุณหมอนะคะ

"อึก ฮือ ก็ได้ค่ะ แต่คุณพยาบาลจะต้องขึ้นไปตามหมอให้พี่นะคะ"

"ได้ค่ะ"

มัสริกากระแทกเสียงดังใส่หน้าของน่านฟ้าด้วยความไม่พอใจ หลังจากพยาบาลสาวฉีดยาลดอาการอักเสบและให้ยาฆ่าเชื้อลูกค้าเสร็จแล้ว น่านฟ้าออกมาเคลียร์ลูกค้าที่บ้างจมูกอยู่อีกห้องเสร็จ และขึ้นไปแจ้งพยาบาลในห้องผ่าตัดว่ามัสริกายินดีที่จะรอศรัณยูอยู่ที่ OPD ตามลำดับความสำคัญต่อไป

เวลา 20.00 นาที

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งถึงเวลาที่กำหนด ยังคงไร้ซึ่งร่างของศรัณยูอยู่ที่ OPD ทำให้มัสริกาเริ่มรู้สึกกระวนกระวายผุดลุกผุดนั่งเดินไปเดินมาเพื่อกดดันให้น่านฟ้าขึ้นไปตามศรัณยูอีกรอบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

พยาบาลสาวเมื่อถูกกดดันด้วยสายตาและท่าทางของมัสริกา เธอจึงเลือกที่จะขึ้นไปยังห้องผ่าตัดพร้อมกับเคาะประตูห้องเสียงเบา เพื่อให้พยาบาลในห้องผ่าตัดนั้นได้ยิน ก่อนจากชะโงกหัวเข้าไปภายในห้องด้วยท่าทางร้อนใจ

"มีอะไร?"

ศรัณยูที่เห็นหัวด้อมๆมองๆของคนน้องอยู่หน้าห้องผ่าตัดถึงกับรู้สึกหงุดหงิด และเกะกะสายตาเขาจึงรีบตวาดเสียงดังลั่น เพื่อถามน่านฟ้าออกไปถึงวัตถุประสงค์ที่เธอมาผุดๆโผล่ๆอยู่ตรงนี้

"คนไข้ยังรออยู่ล่างข้าง หมอศรัณย์อย่าพึ่งลืมนะคะ!!"

"ฉันรู้แล้วยัยหน้าโง่ ออกไปซะ!!"

เสียงตวาดไล่คนน้องออกจากห้องไปดุดันและดังชัดเจน น่านฟ้าที่กำลังฉีดยิ้มอยู่ถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน ก่อนจะรีบถอยหลังถอดถอนศีรษะออกจากบานประตูของห้องผ่าตัดในทันที

เวลา 20.10 นาที

เวลาผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า ศรัณยูยังคงไม่ลงมาสักที ทำให้มัสริการีบดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินตรงดิ่งมายังน่านฟ้าที่กำลังเช็กอุปกรณ์ต่างๆอยู่ในห้องหัตถการ

"ทำไมหมอยังไม่ลงมาสักที พี่เริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ"

"เอ่อ!! เดี๋ยวพยาบาลขึ้นไปเช็กดูให้อีกรอบหนึ่งนะคะ คุณมัสริกาใจเย็นๆนั่งรอที่เก้าอี้ก่อนนะคะ”

น่านฟ้าพยายามประนีประนอมและปลอบโยนลูกค้าให้มากที่สุดเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นในระหว่างทำงาน แม้มัสริกาจะใช้สายตากดดันเธอหลายต่อหลายครั้งจนพยาบาลสาวแทบยืนไม่นิ่งเลยก็ตาม

หน้าห้องผ่าตัด

เมื่อลูกค้าก็ต้องการพบหมอ แต่ทว่าหมอก็ยังคงยังผ่าตัดไม่เสร็จเสียทีน่านฟ้าที่เป็นตัวกลางยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจมากกว่าใครทั้งนั้นด้วยสายตาและท่าทางที่กดดันเธอจึงเลือกที่จะขึ้นมายังห้องผ่าตัดอีกครั้ง คอยชะโงกหัวผุดๆโผล่ๆอยู่หน้ากระจกใสของบานประตูด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น  ก่อนจะเรียกความสนใจจากศรัณยูที่ยังคงเสริมจมูกอยู่ในห้องได้เป็นอย่างดี 

"บอกยัยนั้นไปไกลๆผมหน่อยได้มะ เห็นหน้าแล้วรำคาญวะ!!"

"คะ หมอศรัณย์!!"

 เขาเริ่มแสดงออกถึงความหงุดหงิดใจทำให้พยาบาลสาวในห้องผ่าตัดรีบกุลีกุจอออกมาบอกน่านฟ้าในทันที ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินห่างออกจากห้องผ่าตัดลงไปยัง OPD เพื่อรอศัลยแพทย์หนุ่มพร้อมๆมัสริกาที่ยังคงกระวนกระวายอยู่ข้างล่าง

เวลา 20.30 นาที

พนักงานคนอื่นและลูกค้าเริ่มทยอยกันกลับจนเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงพยาบาลสาว พนักงานดูแลลูกค้า และมัสริกาที่ยังคงนั่งรอศัลยแพทย์หนุ่มอยู่ที่ห้องโถง เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ลงมาเคลียร์เคสนี้ น่านฟ้าก็ยังคงกลับบ้านไม่ได้ ได้แต่รอศรัณยูต่อไปด้วยมีหวังอยู่สักพักร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาในห้องหัตถการ

"เรียกลูกค้าเข้ามา!!"

น้ำเสียงทุ้มที่แสดงออกถึงความไม่พอใจดังแทรกขึ้นจากด้านหลังของน่านฟ้าที่กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับเข็มของนาฬิกาข้อมือในห้องหัตถการ เธอสะดุ้งตื่นพลันรีบหันกลับไปมองศัลยแพทย์หนุ่มที่กำลังเดินหน้ามุ่ยออกจากห้องไปและตรงเข้าไปยังห้องตรวจของตนเองอย่างรวดเร็ว

"เชิญคุณมัสริกาห้องตรวจหมายเลข 1 ค่ะ"

น่านฟ้าเรียกชื่อมัสริกาเสียงดังลั่น ก่อนที่พนักงานที่คอยดูแลเคสจะพามัสริกาเดินเข้ามาภายในห้องอย่างเร่งรีบ

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะคุณหมอ"

มัสริการับไหว้ศรัณยูด้วยท่าทางไม่พอใจเอามากๆที่ให้เธอนั่งรอเขานานจนถึงสองทุ่มครึ่งขนาดนี้ เธอพยายามเก็บอารมณ์และความรู้สึกเอาไว้ก่อนด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนเห็นได้ชัดเจน

"เห็นคุณมัสริกาอยากคุยกันผมเหรอครับ?"

"ใช่ค่ะ รอมาจะครึ่งวันแล้วไม่ให้คุยกันคุณหมอ ดิฉันคงรอคุยกันหมามั้งคะ"

ต่อให้มัสริกาพยายามเก็บงำความรู้สึกและอารมณ์ขุ่นเคืองของตัวเองไว้ แต่ทว่าเมื่อได้ยินคำถามจากศรัณยูกับทำให้เธอเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ จึงตวาดศัลยแพทย์หนุ่มออกไปแบบนั้นในทันที พานทำให้ศรัณยูถึงกลับกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจเฉกเช่นเดียวกับ

"คนไข้ช่วยพูดจาให้เกียรติผมด้วยนะครับ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน ไม่ใช่มาพูดจาไม่ดีแบบนี้"

"ก็ฉันรอน่านมากแล้ว ฉันจ่ายเงินทุกบาททุกสตางค์มาที่นี่เพราะไว้ใจที่นี่ แต่สิ่งที่ฉันได้รับคือจมูกเน่าๆนี่เหรอคะ" 

ทันทีที่ศรัณยูได้ยินคำว่าจมูกเน่าจากมัสริกา เขาถึงกับต้องรีบกุมขมับตนเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้าในจิตใจ

"คือใจเย็นๆนะครับ การผ่าตัดจมูกแบบ open เนี่ย มันค่อนข้างซับซ้อน แผลยังแห้งสนิทได้ไม่ดีอาจจะมีบ้างที่จะเกิดอาการอักเสบขึ้นได้ แต่มันไม่ได้เน่าครับ มันแค่อักเสบเท่านั้นเอง

"ไม่รู้แหละคะ อีก 3 สัปดาห์ ฉันจะบินไปหาแฟนที่ออสเตรีย ถ้าจมูกฉันเน่า ฉันจะโทษหมอ และก็โรงพยาบาลด้วย"

มัสริกายังคงไม่ยอม เธอยังคงต่อต้านหลักความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับตนเองในขนาดนี้ทั้งที่ศัลยแพทย์หนุ่มพยายามอธิบายลักษณะของการผ่าตัดให้ฟังแล้ว

"ก่อนที่เราจะเริ่มผ่าตัด ผมก็แจ้งความเสี่ยงและสภาวะที่อาจจะเกิดขึ้นไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นคุณก็รับทราบดี..."

"ไม่ใช่เป็นเพราะฉันหรอกค่ะ เป็นเพราะฝีมือหมอไม่ได้เรื่องเองหรือเปล่าคะ ถึงทำให้จมูกฉันอักเสบ จะมาโทษแต่ฉันคงไม่ได้หรอกนะคะ!!"

ต่อให้ศรัณยูจะพยายามอธิบายอย่างไร แต่มัสริกายังคงไม่ใช้เหตุผลและยังคงใช้อารมณ์ในการคุยกันเขาเช่นเคย ทำให้ศรัณยูถึงกับเหนื่อยล้าและหมดปัญญาที่จะพูดกับเธออีก

"งั้นเอางี้ คุณมัสริกากลับบ้านไปตั้งสติให้ดีก่อนนะครับ และทบทวนข้อมูลที่ผมเคยให้ไปก่อนหน้านี้ และหาข้อมูลเยอะๆ พรุ่งนี้ไว้ใจเย็นแล้วค่อยมาคุยกันใหม่อีกที"

พูดจบร่างใหญ่รีบดีดตัวลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ในทันที ด้วยความหงุดหงิดใจ และกำลังจะเดินออกไปจากห้องกลับต้องหยุดชะงัก

"ถ้าจมูกฉันเน่า ฉันจะฟ้องโรงพยาบาล!!"

ดวงตาคู่คมปรายตากลับมาจ้องมองยังมัสริกาด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่ใบหน้าเรียวสวยนั้นจะสายไปมาด้วยท่าทางสุดจะรำคาญและสุดจะทน รีบพาร่างเดินหนีห่างออกไปจากห้องตรวจในทันที

กรี๊ดดดดด!!

เสียงกรีดร้องของมัสริกาดังลั่นห้องตรวจ ทำให้น่านฟ้าที่ยืนอยู่ภายในห้องถึงกับต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหูเอาไว้แน่น ก่อนที่ร่างของมัสริกาจะกรีดร้องเสียงดังวิ่งออกจากตัวโรงพยาบาลไป โดยไม่จ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลเลยสักบาทเดียว

"ตายแล้ว!! หูฉันดับไปแล้วมั้ยเนี่ย?"

พยาบาลสาวบ่นพึมพำกับตนเองภายในห้อง ดวงตากลมไล่มองตามแผ่นหลังของมัสริกาไปในคราแรกกับต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อร่างใหญ่ของใครบางคนยืนจังก้าอยู่หน้าประตู พร้อมๆกับจ้องมองมายังเธอด้วยความโมโหสุดๆ

"เป็นถึงพยาบาลไม่มีปัญญาคุยให้ข้อมูลกับลูกค้าหรือยังไง?ปล่อยให้ฉันต้องลงเจออะไรบ้าๆ แบบนี้"

"เอ้า!! ก็ลูกค้าเขาจะขอเจอหมอศรัณย์ไงคะ น่านพูดไปแล้วเขาก็ไม่ฟังจะให้ทำยังไง?"

"เพราะเธอมันโง่ไง และทีหลังไม่ต้องขึ้นไปวุ่นวายหน้าห้องผ่าตัดอีกนะ ฉันรำคาญ!!"

ศรัณยูหันกลับมาตวาดใส่น่านฟ้าเสียงดังลั่นห้องตรวจด้วยความหงุดหงิดใจจากมัสริกา ยิ่งทำให้ศัลยแพทย์หนุ่มหาที่ลงไม่ได้สุดท้ายก็กลับมาลงที่พยาบาลสาวผู้เป็นแพะรับบาปเฉกเช่นเคย

"น่านอุตส่าห์อยู่รอเป็นเพื่อน เงินค่าล่วงเวลาก็ไม่ได้ แถมมาโดนต่อว่าอีก อะไรวะเนี่ย!!"

นิ้วเรียวทั้งห้ายกขึ้นมาเกาะกลุ่มใบหน้าด้วยความเหนื่อยล้าจิตใจเมื่อต้องมาคอยรองรับอารมณ์ทั้งของมัสริกาและศัลยแพทย์หนุ่ม ที่เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกัน ตัวกลางอย่างเธอต้องมาคอยหนักใจกับเรื่องราวที่ตนเองไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องขึ้น ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดคนอย่างศรัณยูก็มองว่าเธอผิดทั้งขึ้นทั้งร่องอยู่ดี

Talk 

เฮ้อ!! คนที่เป็นตัวกลางมักเจ็บสุดเสมอ ถ้าใครไม่สามารถปล่อยวางได้ โรงพยาบาลศรีธัญญายินดีต้อนรับคุณเสมอค่ะ