จุดเปลี่ยนผัน

นอกห้องผ่าตัด

"แม่งเอ๊ย!!"

 ศรัณยูที่กำลังโมโหสุดขีดสบถคำหยาบออกมาเสียงดังลั่นหน้าห้องผ่าตัด เมื่อความวุ่นวายใจกำลังถาโถมเข้ามาทั้งเรื่องของลูกค้าเจ้ามากเรื่อง และคนน้องที่ทำให้เขาถูกลูกค้าขอยกเลิกการผ่าตัดกะทันหัน

"ฉันจะจัดการเธอ ยัยบ้าเอ๊ย!!"

ร่างใหญ่ถอดถุงมือทั้งสองข้างออกจากนิ้วยาว ก่อนจะสะบัดมันลงถังขยะอย่างรุนแรง รีบก้าวขายาวเดินตรงดิ่งลงไปยังห้องหัตถการในทันที

ห้องหัตถการ

ร่างใหญ่เดินเข้ามาในห้องหัตถการเงียบๆเพียงลำพัง ก่อนจะยืนจ้องมองแผ่นหลังของคุณน้องตาเขม็งด้วยความโกรธแค้นที่เธอเป็นสาเหตุทำให้ลูกค้าขอยกเลิกการผ่าตัดกะทันหันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

"มะ หมอศรัณย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ?"

เขายังคงเงียบไม่ยอมพูดหรือโวยวายต่อว่าเธอเฉกเช่นเคย ดูนิ่งจนน่ากลัวเมื่อดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าหวานของคุณน้องอย่างดุดันมากกว่าทุกครั้งที่เธอเคยสัมผัสมาทำให้หัวใจของน่านฟ้าตกลงไปอยู่ที่ปลายเท้ากะทันหัน

"ให้น่านพาคนไข้เข้ามาเลยมั้ยคะ?"

"พี่หนูนาลงมาคุยกับคนไข้หรือยัง?"

ศรัณยูเอ่ยถามถึงเจ้าหน้าที่ที่คอยเคลียร์เรื่องฟ้องร้องในโรงพยาบาลกับคนน้องด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ทว่ากลับแอบแฝงไปด้วยความน่ากลัวอย่างเห็นได้ชัดเจน

"มาแล้วค่ะ แต่อยู่ข้างนอก!!"

"ก็พามาสิ จะยืนทำหน้าโง่อยู่อีกทำไมละ?"

เสียงตวาดคนน้องดังลั่นห้องด้วยสภาวะอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน จนทำให้น่านฟ้าถึงกับสะดุ้งตัวตกใจ จ้องมองใบหน้าของเขาด้วยความสับสนกับสภาวะอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

"ออกไปสิวะ!!"

น่านฟ้าจะพยายามเดินเลี่ยงเขาออกมาจากห้องหัตถการเพื่อตามหนูนาเข้าไปคุยกับเขาในห้องตรวจ

"น้องน่านรอข้างนอกไม่ต้องเข้าไปนะ เดี๋ยวเคสนี้พี่กับหมอศรัณย์จัดการเอง"

"ค่ะ พี่หนูนา"

ร่างเล็กอรชรเดินเข้ามาหามัสริกาอย่างเงียบๆ ก่อนจะเชิญเธอเข้าไปยังห้องตรวจเพื่อพูดคุยหาข้อตกลงร่วมกัน

"เชิญคุณมัสริกา เข้าห้องตราจได้เลยค่ะ"

มัสริกาเดินกระแทกกระทั่งเข้าไปในห้องโดยที่น่านฟ้า รออยู่ในห้องหัตถการด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดีนัก เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจและสงสารทุกคนที่เกี่ยวข้อง ถึงแม้ว่าการอักเสบติดเชื้อมันจะบอกไม่ได้ 100% ว่าเกิดจากอะไรก็ตาม

15 นาทีผ่านไป

"ฉันจะฟ้องที่นี่พวกคุณค่อยดูความหายนะได้เลย"

เสียงตะโกนดังเอะอะโวยวายของมัสริกาดังลั่นห้องตรวจ ก่อนเธอจะวิ่งออกไป ทำให้น่านฟ้าที่เก็บของอยู่ในห้องหัตถการถึงสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเสียงนั้นดังเล็ดลอดประตูเข้ามา

'แล้วทำไมเราต้องเป็นห่วงเขาขนาดนั้นนะ'

หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาพลางบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่ในใจเงียบๆเพียงคนเดียว เมื่อเธอกลัวว่าทุกอย่างจะทำให้โรงพยาบาลเสียชื่อเสียง ทำให้ศรัณยูต้องขึ้นโรงขึ้นศาลถูกฟ้องร้องกันจริงๆ ทั้งที่เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่เธอและเขาเกลียดขี้หน้ากันแทบตาย

ห้องประชุม

 เรื่องราวที่เกิดขึ้นเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จนอยู่เหนือการควบคุมของศรัณยูทางฝั่งผู้บริหารรีบเรียกบุคคลที่เกี่ยวข้องเข้าประชุมด่วนในทันที แต่ทว่าเหลือเพียงน่านฟ้าเพียงคนเดียวที่ยังคงติดการทำหน้าที่ให้บริการลูกค้าอยู่ที่ OPD

"เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้ครับ!!"

"เฮ้อ!!"

สุนทรีถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นว่าหลายสิ่งหลายอย่างเกาะตัวรวมกันในเวลาที่เหมาะเจาะทำให้เกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้นโดยไม่คาดคิด

"พ่อก็เห็นว่าตั้งแต่ยัยนั้นมาทำงานที่นี่ทำเรื่องเสียหายไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง และครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้ยัยหน้าโง่นั้นทำงานที่นี่ต่อไปอีก!!"

"เอาละใจเย็นๆก่อนศรัณย์!!"

ความเดือดพล่านของศรัณยูที่ไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้ เขาพร่ำบอกผู้เป็นพ่อออกมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอยู่ภายในใจเต็มทนที่คนน้องทำให้ตัวเองถูกลูกค้าปฏิเสธเคสเสริมจมูกไป

"พ่อต้องฟังความฝั่งหนูน่านฟ้าด้วย ต้องให้ความเป็นธรรมกับทั้งสองฝ่าย"

ปัง!!

ฝ่ามือแกร่งทั้งสองทุกลงบนพื้นผิวโต๊ะด้วยความโมโหและเริ่มหมดความอดทนกับความใจเย็นของผู้เป็นพ่อ ทั้งที่ศรัณยูพยายามพูดให้ทุกคนเห็นชัดเจนแล้วว่าคนน้องไร้ประสิทธิภาพในการทำงานอยู่ที่นี่

"พ่อครับ!!"

เขารีบดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ในห้องประชุม พลางยืนเท้าสะเอวเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องด้วยความกระวนกระวายใจสุดๆ

"นั่งลงก่อนศรัณย์ ใจเย็นๆก่อน!!"

"ไม่ครับ ถ้าพ่อยังจะให้ยัยหน้าโง่นั้นทำงานต่อที่นี่ พ่อกับทีมบริหารก็เตรียมตัวหาหมอคนใหม่มาแทนผมได้เลย"

"ศรัณยู!! หยุดเดี๋ยวนี้"

ด้วยความโมโหเกินที่จะควบคุมตนเองได้ศรัณยู เขารีบตะคอกใส่ผู้เป็นพ่ออย่างรุนแรง ก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไปไร้ความสนใจแม้แต่เสียงเรียกของผู้เป็นพ่อเลยสักนิด //สุนทรีจึงเริ่มโมโหและหงุดหงิดบุตรชายตนเองที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ เพราะจากที่เขาได้ฟังมาแทนที่ศรัณยูจะโฟกัสในเรื่องของมัสริกาที่กำลังจะฟ้องโรงพยาบาล แต่ทว่าเขากลับโฟกัสผิดจุด เอาเรื่องราวของน่านฟ้าที่ทำให้ลูกค้ายกเลิกการผ่าตัดกะทันหันมาเป็นประเด็น เพื่อที่จะเขี่ยเธอออกไปให้พ้นสายตา ยิ่งทำให้สุนทรีและคณะกรรมการรู้สึกหนักใจและปวดประสาทกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมากที่สุดในนาทีนี้

ห้องหัตถการ

หลังจากที่ศรัณยูออกจากห้องประชุมด้วยความโมโห และอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน ขายาวรีบเข้ามายังห้องหัตถการในทันที เมื่อเธอคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ลูกค้าปฏิเสธการผ่าตัดของเขาไป

"หมอศรัณย์!!"

"เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้เคสในห้องผ่าตัดยกเลิกไป"

"อะ อะไรนะคะ? อ๊ะ!! เจ็บนะ!!"

แทนที่ศรัณยูจะรู้สึกเป็นกังวลและโมโหกับเรื่องของมัสริกาแต่ทว่าเขากลับมาโมโหน่านฟ้าในเรื่องนี้ เขารีบตรงเข้ามากระชากต้นแขนของคนน้องอย่างแรงราวกับว่าจะหักกระดูกของเธอให้แตกคามือให้ได้ในตอนนี้

"มันจะเป็นเพราะน่านได้ยังไง น่านไม่…"

"เพราะเธอเอาเรื่องบ้าๆ นี่ไปบอกฉันในห้องผ่าตัดมันเป็นเพราะเธอคนเดียวยัยโง่เอ๊ย!!"

ยิ่งเขาโมโห ศรัณยูยิ่งเพิ่มแรงบีบต้นแขนของน่านฟ้ารุนแรงมากขึ้นกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา โดยไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเธอเลยว่าจะเจ็บปวดมากสักเพียงใด

"หมอศรัณย์น่านเจ็บนะคะ!!"

"แค่นี้มันยังน้อยไป เพราะเธอคนเดียวที่ไม่ยอมลาออกไปซะ ถึงได้ทำให้เรื่องวุ่นวายนี้มันเกิดขึ้น!!"

"ก็หมอศรัณย์บอกให้น่านพูดตรงนั้นเลย น่านก็ notify เคสตามคำสั่งของหมอไปแล้วไงคะ!!"

แม้จะเจ็บแต่ถ้าว่าน่านฟ้ากลับไม่ยอมให้ศรัณยูต่อว่าเธออยู่ฝ่ายเดียวโดยไร้เหตุผลที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อขึ้นตั้งแต่เริ่มแรก

"แต่เธอควรจะรู้ว่าอันไหนควรไม่ควร อันไหนถูกไม่ถูกกาลเทศะ คิดบ้างสิ อ๋อ!! ฉันคงลืมไปว่าคนโง่ยิ่งกว่าโง่อย่างเธอ คงคิดไม่ได้สินะ"

"ปล่อยนะ น่านเจ็บนะ!!"

ศรัณยูยังคงพูดจาดูถูกเหยียดหยามเธอ พร้อมกับบีบต้นแขนของคนน้องจนเริ่มแดงช้ำขึ้นในทันตา แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดรอดจากเขาแล้วก็ตามแต่

"หึ!! ผู้หญิงอย่างเธอถูกเลี้ยงดูมายังวะ โง่แบบนี้คงถูกฝังรากลึกลงไปยังโครโมโซมที่ได้มาจากความโง่ของพ่อกับแม่เธอสินะ พ่อกับแม่เธอก็คงโง่ไม่ต่างกันหรอก"

ด้วยความโกรธแค้น และโมโหศรัณยูต่อว่าน่านฟ้าอย่างรุนแรง โดยไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเธอเลยสักนิด เขาคิดเพียงแค่ว่าอยากให้คนน้องรู้สึกเจ็บปวดมากที่สุดในตอนนี้

"หมอศรัณย์หยุดนะคะ!!"

"ทำไม!! ก็พวกเธอมันโง่ ถึงมาไกลได้แค่นี้ เป็นได้แค่ลูกจ้างกระจอกๆ ในโรงพยาบาล เพราะพ่อกับแม่เธอก็โง่ โง่ โง่เข้าใจมั้ย!!”

"หยุดสักที!! อือ"

น่านฟ้าพยายามรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดสะบัดแขนออกจากการบีบรัดของเขา พร้อมๆ กับหยาดน้ำตาที่เริ่มคลอเต็มเม็ดเต็มหน่วยและเตรียมกำลังจะไหลอยู่ไม่ช้า

"อย่างลามถึงพ่อกับแม่น่านนะ พวกเขา…"

"ทำไมวะ? หรือตายห่ากันไปหมดแล้ว!!"

"ใช่!! อึก ฮือๆ"

น่านฟ้าตอบกับเขาไปเพียงแค่ประโยคเดียว พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมเธอจะต้องเจ็บทั้งที่ไม่เคยคิดจะแคร์อะไรกันอยู่แล้วตั้งแต่แรก

"หมอศรัณย์โคตรเห็นแก่ตัวมากๆ เลยรู้ตัวปะ ไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่างเลย พอไม่ได้ดั่งใจมีอะไรก็ยัดเยียดให้น่านเป็นคนผิดทุกอย่าง อาละวาดพาลมาลงที่น่านตลอด น่านต้องเป็นคนรองรับอารมณ์หมอตลอดเหรอคะ อึกๆ"

สภาวะอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านของศรัณยูหยุดลงในทันทีที่เห็นหยดน้ำตาของคนน้องที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้าเขา มันทำให้เขาตกใจไม่น้อยเพราะไม่เคยเห็นน้ำตาของเธอมาก่อนสักครั้ง ผู้หญิงที่ดูแข็งแกร่งกล้าต่อปากต่อคำเถียงเขาในวันนั้น กลับแสดงท่าทางที่อ่อนแอออกมาให้เขาเห็นในวันนี้จนได้ แต่แทนที่เขาจะสะใจแต่หัวใจทั้งดวงกลับเต้นสั่นอย่างแปลกประหลาด

"น่านก็คน มีความรู้สึกเหมือนกันกับหมอศรัณย์ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยคะ อึก ฮือๆ"

นิ้วเรียวเล็กยกขึ้นมาเกาะกุมที่บริเวณต้นแขนแดงช้ำของตัวเอง เธอรีบเช็ดหยุดน้ำตาออกจากแก้มเนียน และเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ศรัณยูยืนอยู่เพียงลำพังภายในห้องด้วยความสับสนและวุ่นวายจิตใจสุมอยู่เต็มอก

2 ชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่น่านฟ้าสงบสติตัวเองได้ เธอยังคงกลับมาทำหน้าที่ตัวเองต่อด้วยความรู้สึกหนักใจ

จนกระทั่งร่างอวบและร่างผอมสูงของฝ่ายบุคคล 2 สาวเดินตรงมายังห้องหัตถการที่น่านฟ้ายังคงให้บริการตัดไหมที่จมูกให้กับลูกค้าคนอื่นอยู่ ด้วยท่าทางที่ลำบากใจพอสมควรหลังจากรับทราบข่าวจากที่ประชุมในวันนี้

"อ้าวพี่ริสา พี่จอย สวัสดีค่ะ!!"

ดวงตาคู่สวยหันมาเจอฝ่ายบุคคลทั้งคู่ยืนอยู่หน้าประตู  เมื่อสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของทั้งสองทำให้หัวใจของดวงน้อยของน่านฟ้าเริ่มเต้นสั่นรุนแรงมากยิ่งขึ้นด้วยความรู้สึกกังวล

"พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับน้องน่านหน่อยจ้ะ""

"อ๋อได้คะ!! เดี๋ยวขอให้น่าตัดไหมคุณผู้หญิงเคสนี้เสร็จก่อนได้มั้ยคะ!!"

"ได้ๆงั้นพวกพี่ไปรอที่ห้องตรวจหมอศรัณย์นะ"

พยาบาลสาวพยักหน้าให้กับสองร่างบางเบาด้วยหัวใจที่สั่นเครือเมื่อเธอพอจะเดาออกว่าทั้งสองมาหาด้วยสาเหตุอะไร หญิงสาวรีบตั้งสติตัวเองให้ดีก่อนจะหันมาตัดไหมให้กับคนไข้ต่อไปด้วยหัวใจที่ยังคงเป็นกังวลอยู่เต็มอก

Talk

เฮ้อ!! สงสารยัยน้อง พี่ก็ Toxic เกิน ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ไม่ฟังใครทั้ง เอาแต่ใจตัวเองนัมเบอร์วัน แบบนี้ต้องตีเอาให้หลังหักสักที