5 ขอลองสักครั้ง

เจณิสาคว้าแก้ว มาร์ตินีที่ถูกนำมาเสิร์ฟอีกเป็นครั้งที่สาม น้ำแข็งเย็นเฉียบถูกนิ้วเรียวหมุนวนอย่างเชื่องช้า ดวงตาที่พร่ามัวจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จ้องสบตาเฟลิกซ์อย่างเปิดเผยและเร่าร้อน ความดีงามและความระมัดระวังของศัลยแพทย์สาวได้มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความปรารถนาที่เท่าเทียมกับบุรุษตรงหน้า

“คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงถูกยิงคะ” เจณิสาถามในที่สุด เสียงของเธอแหบพร่าและชัดเจนในความต้องการ ความอยากรู้อยากเห็นในโลกที่อันตรายของมาเฟียเข้าครอบงำเหนือความระมัดระวังใด ๆ

เฟลิกซ์โน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะสัมผัสกัน เขาจงใจสูดดมกลิ่นหอมของเธอที่แสนเย้ายวนจนเขาแทบคลั่ง

“คุณหมอ!!!... ชีวิตของผมมันอันตรายเกินกว่าที่คุณจะรู้” เฟลิกซ์ตอบ ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่พร่ามัวของเธอ ราวกับพยายามให้เธอเห็นภาพความตายและคมมีดที่รายล้อมเขาอยู่ แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเพียงไฟตัณหาที่ลุกโชน

“ยังไงเหรอคะ” เจณิสาถามกลับอย่างไม่ลดละ เธอไม่กลัวแต่กลับยิ่งรู้สึกท้าทาย เขามีอะไรหลาย ๆ อย่าง มันเป็นความดิบเถื่อนเร่าร้อนที่ต่างจากแฟนหนุ่มของเธอและมันก็ทำให้เธออยากค้นหา

ในจังหวะที่คำถามอันตรายสิ้นสุดลง ความร้อนรุ่มที่แลกเปลี่ยนกันก็ไม่ได้บดบังสัญชาตญาณของแพทย์ มือของเจณิสาที่เลื่อนขึ้นไปสัมผัสแผงอกกว้างของเขาอย่างเปิดเผย แต่ไม่นานนิ้วเรียวก็ไล้ต่ำลงไปตามแนวเพื่อสัมผัส ผ้าก๊อซสีขาวที่เธอพันแผลของเขาเอาไว้ จากการผ่าตัดเมื่อไม่นานมานี้

เธอแตะลงบนผ้าก๊อซนั้นอย่างแผ่วเบาด้วยความนุ่มนวลอย่างที่สุด ราวกับกลัวว่าน้ำหนักเพียงน้อยนิดจะทำให้อาการบาดเจ็บของเขาทรุดลง เธอกำลังตรวจสอบบาดแผลของเขาอย่างออกนอกหน้า ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ มันผสมผสานกับความเร่าร้อนจนแยกไม่ออก

แววตาเฉียบคมของศัลยแพทย์สาวจ้องลึก เพื่อประเมินความเสียหายภายใต้เสื้อสูทนั้น เธอมองเขาในฐานะผู้ป่วยที่อยู่บนความเสี่ยง ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความบ้าบิ่นของการประชดรัก ทำให้สัมผัสของเธอแสนอ่อนโยนและลึกซึ้งอย่างไม่น่าเชื่อ

เฟลิกซ์ไม่ได้ปฏิเสธการสัมผัสอ่อนโยนนั้น เขาฉวยโอกาสนี้ โอบกระชับเอวของเธอเข้ามาแนบชิด จนรู้สึกถึงความร้อนจากร่างของกันและกันผ่านเนื้อผ้าบางเบา บทสนทนาของทั้งคู่ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นการส่งผ่านความต้องการที่ถึงเนื้อถึงตัวอย่างโจ่งแจ้ง

“ชีวิตของผม...” เฟลิกซ์กระซิบ พลางใช้ริมฝีปากแตะเบา ๆ ที่ขมับของเธอ การกระทำที่แสนสุภาพและอ่อนโยน ที่เขาไม่เคยแสดงกับใคร

“มันคือการเดิมพันที่ไม่มีวันจบสิ้น และถ้าคุณหมอยังยุ่งเกี่ยวกับผม นั่นก็แปลว่าคุณกำลังจะลงเดิมพันด้วยชีวิตของคุณเองเช่นกัน”

“แต่ฉันไม่กลัว ขอเพียงคุณไม่ทอดทิ้งฉันก็พอ” เธอกล่าวอย่างท้าทาย ด้วยสติที่เหลือเพียงน้อยนิด เขารู้ดีว่านั่นคือคำพูดที่ไร้สติเมื่อเห็นความกระหายในดวงตาของเธอ

ทั้งคู่คุยกันอย่างออกรสและถึงเนื้อถึงตัวอย่างเปิดเผย ท่ามกลางเสียงเพลงดังกระหึ่มและสายตาของผู้คนที่จับจ้อง

“แต่ผมเป็นห่วงคุณ ที่ของผมมันอันตรายสำหรับคนดี ๆ อย่างคุณ” เฟลิกซ์กระซิบด้วยเสียงพร่า เขารู้ดีว่าการหลงใหลของเธอมันไม่ใช่ความรัก แต่มันคือการประชดประชันที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นความปรารถนาเพียงชั่วข้ามคืนเท่านั้น

“ตอนนี้คุณรู้แค่ว่า... ผมหลงใหลในตัวคุณก็พอ” เฟลิกซ์ตอบ ก่อนจะจ้องมองรอยยิ้มของเธอที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ เสน่ห์ที่ทำให้มาเฟียผู้แข็งกร้าวอย่างเขาต้องยอมเปิดเผยความรู้สึก

“คุณหยุดดื่มเลย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่รู้ตัว แต่ก็แฝงความห่วงใย

“ทำไมคะ” ดวงตาของเธอจ้องมองเขาอย่างเร่าร้อน ภายใต้แสงไฟสลัวของคลับ เฟลิกซ์ยอมรับความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้าอย่างเปิดเผย

“ผมไม่อยากให้แอลกอฮอล์พวกนี้ทำลายชีวิตคุณ” เฟลิกซ์เตือนเธอด้วยความเป็นห่วง เขาต้องการให้เธอรับรู้ทุกสัมผัสอย่างมีสติ ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เขาจะไม่แตะต้องผู้หญิงที่ขาดสติอย่างเด็ดขาด เพราะนั่นไม่ใช่เกียรติของเขา

“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ถ้าคุณห่วงเรื่องนั้น ฉันรู้ตัวว่าฉันกำลังทำอะไร” เจณิสาตอบอย่างมั่นใจ และพร้อมที่จะทำลายความเจ็บปวดนั้นด้วยการทำให้ตัวเองก้าวข้ามทุกขีดจำกัด

“ถ้าคุณยืนยันเช่นนั้น ผมก็จะไม่ปฏิเสธคุณ” เฟลิกซ์ตอบรับอย่างหนักแน่น

“เราไปต่อกันมั้ยคะ” เจณิสาถามพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปใกล้ เธอโอบแขนรอบลำคอของเขาอย่างเปิดเผย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเปลวไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่ง

“ได้สิ...ถ้าคุณต้องการ” เฟลิกซ์ตอบรับอย่างรวดเร็ว การโอบกอดของเขาไม่ได้มีเจตนาเพื่อข่มขู่หรือบังคับ แต่เป็นการยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย มือแกร่งกระชับรอบเอวบางของเธอ ดึงร่างของเจณิสาให้แนบชิดติดกับตัวเขาอย่างอ่อนโยน จนแทบไม่เหลือช่องว่างใด ๆ

การประชดประชันของเจณิสาได้สิ้นสุดลงแล้ว เพราะตอนนี้เธอไม่ได้แคร์แฟนหนุ่มที่ทรยศหักหลังอีกต่อไป การกระทำของเธอจึงไม่ใช่การแสดงละคร แต่คือการประกาศอิสรภาพอย่างแท้จริง และการโอบกอดของเฟลิกซ์ก็ไม่ได้มีเจตนาเพื่อข่มขู่หรือบังคับ แต่เป็นการยินยอมพร้อมใจกันอย่างเท่าเทียม

จูบที่ตามมานั้นจึงดูดดื่มและรุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรกที่เธอจงใจประชดแฟนหนุ่มหลายเท่า มันคือการปลดปล่อย ความเป็นกุลสตรีที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยความเจ็บปวด

ในฐานะคุณหมอผู้เพียบพร้อมด้วยหน้าที่การงานและภาพลักษณ์ที่ดี เจณิสาต้องเก็บซ่อน ความต้องการทางเพศ และแรงปรารถนาตามธรรมชาติไว้ภายใต้กรอบของความเป็นกุลสตรี แต่เมื่อเธอถูกทรยศหักหลังจากคนที่รักอย่างแสนสาหัส เส้นกั้นทางศีลธรรมนั้นก็ขาดสะบั้นลง

มาเฟียหนุ่มได้ถ่ายทอดอารมณ์ดิบเถื่อนและไฟปรารถนาที่พุ่งพล่านออกมาผ่านรอยจูบนั้น และจูบของเขาก็คือตัวจุดชนวน มันคือการระเบิดเวลาครั้งใหญ่ของอารมณ์ที่เก็บกด ความเจ็บปวด ความแค้น และความต้องการที่ถูกเก็บซ่อนไว้ มันถูกปลดปล่อยออกมาอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากของเธอบดขยี้ริมฝีปากของเขาอย่างกระหาย เจณิสาเปลี่ยนน้ำตาแห่งความชอกช้ำให้กลายเป็นความมัวเมาในรสกามารมณ์อย่างสิ้นเชิง

แต่ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม... สัญชาตญาณความเป็นมาเฟียของเฟลิกซ์ก็ส่งสัญญาณเตือนอีกครั้ง!

เขาผละจูบออกมากลางคัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นในทันที ความเร่าร้อนทั้งหมดสลายหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขาไม่สบตาเธอ แต่จ้องไปยังเงาสะท้อนของแก้วมาร์ตินีที่วางอยู่ และเธอกำลังจะยกมันขึ้นดื่มอีกครั้ง

“ระวัง!!!!”

เสียงตวาดของเฟลิกซ์ฉีกบรรยากาศที่สุดแสนโรแมนติกให้ขาดสะบั้น เขาไม่รอให้เจณิสาได้เอ่ยถาม ก่อนจะทิ้งตัวดันโซฟาและร่างของเธอพลิกกลับไปด้านหลังอย่างรุนแรงจนร่างบางหล่นลงมากระแทกพื้น

ปึ้ก!... ปึ้ก!...ปึ้ก!...

ปืนเก็บเสียงดังขึ้นติดต่อกันหลายนัดราวกับเสียงเคาะประตูของมัจจุราช กระจกบริเวณด้านหลังที่ทั้งคู่นั่งอยู่แตกละเอียด เศษแก้วและเครื่องดื่มราคาแพงสาดกระเซ็นไปทั่ว ความโกลาหลระเบิดขึ้นทันที

แสงไฟดิสโก้ถูกแทนที่ด้วยประกายไฟจากกระบอกปืน เสียงกรีดร้องดังระงมของผู้คนที่เริ่มรู้ว่ามีเหตุร้ายต่างพากันวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

เฟลิกซ์ประคองร่างของเจณิสาให้ซ่อนอยู่หลังโซฟา ซึ่งตอนนี้มันพลิกกลับด้านและกลายเป็นที่กำบังชั่วคราวได้อย่างทันท่วงที ก่อนที่เขาจะกระชากปืนพกกระบอกเล็กจากเอวออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาฉายแววดุดันราวกับสิงโตที่ถูกต้อนเข้ามุม

“คุณก้มหัวไว้นะ!!!” เขาบอกเธอเสียงเข้ม พลางยิงสวนออกไปหนึ่งนัดเป็นการตอบโต้

เจณิสาหวาดกลัวจนหน้าซีด กลิ่นดินปืนปะปนกับกลิ่นวิสกี้และกลิ่นคาวเลือด ทำให้ทุกประสาทสัมผัสของเธอตื่นตัวอย่างรุนแรง อะดรีนาลีนพลุ่งพล่าน จนความมึนเมาจากแอลกอฮอล์มลายไปสิ้น

“พวกนั้นมันจะฆ่าคุณเหรอ!” เธอตะโกนถาม

“ใช่!!...พวกมันมาตามเช็กบิลผม!” เฟลิกซ์ตอบห้วน ๆ พลางยิงไปยังร่างของชายใส่สูทสองคนที่ตรงเข้ามาจะเล่นงานเขา และหนึ่งในนั้นก็ถูกกระสุนปืนของเขาล้มลง เลือดสีเข้มสาดกระเซ็นลงบนพื้นของคลับหรู